Ментално здравје - реалност, мода или пропаганда?

И после 10 години уште пиеш? Не се подобри ситуацијата? Проба без нив? Не ти е сумљив психијатарот?
Уште не знаеш да голтнеш апче или збориш за пред 10 год кога првпат почна?

 

Гледам на темава доста често се вртат термините анксиозност и депресија.
Јас да кажам тоа што знам и сум видел, овие два термина често се злоупотребуваат. Нив практично сите ги имаат во одреден период од животот ама не се дијагноза. Кога еден од симптомите кај пациентите ќе трае подолг период тука веројатно има скриени работи. Депресијата може да биде клиничка што може да доведе до сериозна работа или може да биде депресија со психоза што е исто многу сериозна работа. Не може пациент сам да каже јас сум депресивен ќе се напијам апче. И да се работи за обично анксиозно депресивно пореметување кај многу пациенти има подлабока скриена дијагноза што не е добро иследена или третирана.
Како што може да промашат лекарите камен во бубрег или да речат дека го има и не дава никакви симптоми така и во психијатријата симптоми што долго време траат може да не се обични невротични пореметувања. Затоа и тој што никогаш не бил на доктор може од интернет да си дава термин дека е анксиозен или депресивен и да се лечи вон медицината и симптомите да не проаѓаат. Тие што имаат искуство со доктори знаат дека овие работи не се баш едноставни.

 

Уште се мачам да голтнам, да.

Да, уште ја пијам, затоа што имам дијагностицирана депресија која не се лекува засекогаш. Се враќа, менаџираш симптоми.

Во најдобрите времиња бев на минимална доза, дури еден период бев воопшто без терапија.
Има протокол како се престанува иако пијам релативно "лесни" таблети. Процесот помина добро, после неколку месеци пак почна прво со панични напади, а потоа изолацијата.

Во психијатарката немам грам сомнеж, сум била и на друго мислење, генерално на исто доаѓаме.

Психотерапевтот инаку ми е во контакт со психијатарката затоа што различни аспекти работат со мене.

После одредени настани минативе година ипол, посебно минати 6 месеци, состојбата значајно ми се влоши бидејќи имав акутна реакција на стрес (или акутен птсп).

Поради симтомите кои воопшто не се лечеа со чист воздух, бев на повисока доза анксиолитици (за смирување) кои сега веќе сум во процес на намалување бидејќи значајно се стабилизирав. Антидепресивот ми остана иста доза.

Како што пијам и друга терапија неврзана со ментално здравје, така ја пијам и оваа. Нема аверзија неаверзија кога не можеш да функционираш и станеш од кревет.

Секогаш сум потенцирала дека ниту едно апче не е магично стапче, ти дава поткрепа за ТИ да си ја сработиш работата.

Не сум фан на таблети (ниту едни) но на своја кожа знам што значи да спасуваат живот (не буквално, не бев суицидна, ама не можеш да станеш од кревет, да измиеш заби - четката 100кг тежи).

Самите антидепресиви (ако се погодени) немаат несакани дејства. Анксиолитиците имаат тенденција да создадат зависност. Затоа и строго ми ги контролираат и ги слушам, дури и кога чувствувам потреба за повеќе не пијам, туку практикувам вежби што ме научиле да ги правам.

И не ми е сумљив никој од овие кои работат со мене, ме застанаа на нозе многу пати Благодарение на нив наоѓам начин себе да се гурам напред, ме учеа и учат како да размислувам (за мојот живот).

Од перспектива на некој што седи и студира нешто (психологија) можам да зборувам многу, но од перспектива на пациент и клиент е многу различно, посебно кога пред тебе имаш психотерапевт.

Од најблиска околина, познавам барем 2 личности кои успеаа сосема да живеат без терапија, но познавам и луѓе кои пијат терапија.

И ок е. Фала Богу што воопшто постои терапија.

Друг пример - после настанот, имав страшен проблем со несоница. Ми дадоа терапија за несоница. Не ми одговараше, после третиот ден ми ја прекинаа и се префрлив на мелатонин чист (во комбинирани варијанти ми пречи). Мелатонин е додаток на исхрана, не терапија. Никој не ме форсираше на терапија (напротив).

Моментално не пијам ништо за спиење, оти сонот ми се врати во нормала.

 

Темава заминала во некои насоки

Ајде во воведот спомнато е дека треба да се дискутира во врска со полесни состојби кои навидум не пречат на секојдневното функционирање.
Добро, но се одминува дека често може да прогресираат во посериозни ако не се добро терапевтски менаџирани или ако има дополнителни тригер фактори за тоа иако дотогашната терапија била добра како терапија на одржување.
Ете спомна членка пример погоре за добро менаџирање.

Поентата е дека ништо не е црно- бело кога се зборува за вакви ментални состојби и справување со нив.
За успешност во справувањето треба пред се стручен психијатар во спрега со искусен психолог кои соработуваат и имаат индивидуален пристап кон пациентот кој и самиот има одговорност да соработува со нив. Има многу филмови на овие тематики дека треба и самиот пациент да има волја да си помогне, најсвежо Cake што го гледав, погледнете го.

Разговарајте со личности на кои им значи посветеното внимание. Погледнете наоколу, запрашајте си ги најблиските или тие што ви значат како се чувствуваат навистина, покрај она формалното добро сум.
Никогаш не знаеме кој со какви тегоби се справува, затоа единствено што можеме е да бидеме моментално љубезни и полни со разбирање, ако веќе не можеме да ислушуваме на долго и на широко.

А за тоа што прочитав во врска со менталитет на жртва или фејкерство веќе имав пишано искусен психијатар/ психолог знаат веднаш или по пар сеанси да протолкуваат за што станува збор и каде лежи проблемот и како да се реши, тоа нив им е работа.

 

Точно. И како се нарекувани луѓево кога не се знае името? Нетокму, му фали нешто, ретардиран/а итн.

 

Јас би обрнала внимание на лајф коуч ликовите.
99% поима немаат што зборуваат.
За нив можеме да збориме што професија е лајф коуч.
За мене, од тоа што сум видела, шарлатани.

 

Nemam averzija. Tuku odma proektiram side efekti. Jas pijam ama prvoto apce dodeka da pomine nekoe vreme si proektiram deka site nesakani efekti gi imam.

 

Во право си, ама не се сите за критика.
Јас ги ценам тие што во основа се психолози, но со доедукација во област нлп и други сродни се занимаваат со некој облик на лајф коуч.

А оние учени- недоучени е тие се шарлатаните и можат многу поголема штета да направат отколку корист.

 

Зборувам за оние со 0 вистински бекграунд.

 

Темата е ок, потребна и релевантна, но пред се опширна. Нема потреба да е затвара или некој да се најде увреден само затоа што @Peanut Butter која ја отвори има одредено мислење, на крај краева има право на тоа мислење. Како што и веќе се спомна и јас сум приметила дека темите во категорија ''Психологија'' се прилично површни за ова време кое го живееме и фали и те како ваква тема. Само може да се преименува насловот/концептотпот посоодветно, за попродуктивна дискусија на пр. ''Епидемија на ментални нарушувања- зошто и како?''.

 

Исто и како и физичкото, ако нема движење, активности, ќе се влоши. Многу комерцијализација истотака не е на арно.

 

Депресијата и анксиозноста се почесто се јавуваат како симптоми затоа што новите генерации како единки се раѓаат ментално и физички се послаби и послаби. Тоа најчесто е изразено во технолошки и економски високо развиените земји. Звучи чудно? Како тоа? Па нели денес повеќето имаме убави станови, 2 скапи коли, телевизори во 8К резолуција, компјутери, мобилни телефони, чиста вода, канализација, струја, повеќе седиме отколку сме физички активни. Нешто што нашите пра баби го немале како луксуз. Па како тоа се повеќе и повеќе луѓе да се депресивни и анксиозни? Мода ли е во прашање, размазеност или едноставно не ја гледаме пошироката слика на промените кои се случуваат на долги патеки.

Со брзото развивање на науката, технологија, медицината, инфраструктурата и достапноста на истата се создава се поголем комфор кај луѓето. Сега влегуваме во ера на масовна роботизација, дигитализација, вештачка интелегенција. Тоа значи се поголем и поголем комфор на луѓето и неговата адаптација на новите услови за живот оди многу споро. Таканареченото урбано живеење. До пред само еден век мнозинството луѓе во Европа живееле во села и мали градови.

Ако некого повеќе го интересира нека читне за познатиот контроверзен биолошки експеримент со глувци наречен Универзум 25 кој го спровел биологот Џон Калхоун. Експериментот го спровел 25 пати и секогаш го добивал истиот резултат. Целта било да се создаде идеално место за живеење на глувците. Ист број на мажјаци и жени, храна и вода достапни така да не морале да ловат. Плус во таа утописка средина немало предатори што јадат глувци. Биле безбедни, но биологот Џон Калхоун и екипата околу него почнале да приметуваат големи промени во однесувањето кај глувците после одреден период. Најголем дел од тие промени биле негативни. Сега некој ќе праша каква врска имаат глувците со човекот? Па многу. Биолошката структура на глушецот е многу блиска со тој на човекот. Затоа најголем дел од лековите и терапиите кои ги користиме денес се тестирани или се тестираат на глувци пред да бидат тестирани на луѓе.

https://sr.wikipedia.org/wiki/Свемир_25

Заклучок. Сигурно дека кај одреден дел од популација депресијата и анксиозноста е резултат на помодарство, желба да бидат доживувани како жртви, а со тоа да привлекуваат внимание но кај поголемиот дел од популацијата станува збор за последица од новосоздадените услови за живот кај човекот.

 

А да ги вратиме старите услови на живот, бива?

Последниов период се почесто слушам, читам за луѓе на високи менаџерски позиции кои или се занимаваат со ,,стари животни навики,, како работа во бавча, риболов, па дури и оставање на ,,новиве услови, вклучително и работни места, и преселување во некој забит во природа. Чисто како опсервација, ќе да има нешто во тоа природата.

 

Мислам дека делува повеќе на некаква политика за одредени интереси на групи отколку на некаква медицинска реалност.
Секогаш некаде некој не чини, но кај нас е идеално барем така звучи.
Психичкото здравје е дел од медицината и тука нема што да се дебатира.
Тоа што постои зголемен број на случаи на лица со психички потешкотии е во принцип многу слично на зголемувањето на бројот на малигни заболувања.
Кај малигните заболувања на пример во високо развиени земји бројот на дијагностицирани е висок поради навремена и рана дијагностика меѓутоа и преживувањето од сите откриени е неспоредливо повисоко од случаите кои кај нас на пример се детектираат во касна фаза и бројот на починати е енормно поголем.
Друга работа е што човекот никогаш не може да се споредува со глувци. Глувците во истражувачките центри служат за истражувања, ако науката не напредува не може бројот на тие што медицината ќе ги лечи да се зголемува. Тука не мислам само на лекарства туку и на дијагностички методи.
Менталните растројства и болести се делумно генетски како што е карциномот, дијабетесот и автоимуните заболувања.

Друга работа е фактот што на пример во нашето општество во здравството се дели приближно една триесеттина од тоа што се дели во некоја развиена земја.
Медицинската писменост е исто така сериозна работа, има една неформална поговорка вели кога пациентите би биле учени како докторите тогаш здравството ќе ни биде одлично.
Кај нас за жал и инфраструктурата и медицинската писменост се на најниското можно скалило. Понатаму и фактот што кај нас здравјето и здравството општо се гледаат како последната сламка за спас.
Здравството првенствено треба да превенира и да дијагностицира.

 

Многу тешко тоа луѓето да се вратат на старите навики.

Поентата е како ќе се адаптираат на новите промени кои следуваат со научниот и технолошкиот развој. Факт е дека луѓето во најурбанизираните и најгусто населените места најчесто патат од некаков вид на депресија и анксиозност. По големите градови без разлика што имаш илјадници ресторани, кафе барови, кина, библиотеки, паркови или што ти знам живеат маса на луѓе што патат од социјализација и изолација.

Глувците низ истражувачките центри не се некои собрани од нечиј подрум туку се одгледувани и генетски модифицирани со многу нови методи кои ја имитираат човечката природа на болеста.

Тоа е точно дека кај нас инфраструктурата не е развиена и дека населението во голем дел е финансиски и медицински неписмено но како ја објаснуваш појавата на масовната епидемија на гојазност кај писмените и инфраструктурно развиените Американци, Британци, Германци, Австријци, Швајцарци итн итн?

 

Во глава ја споредувам ситуацијата пред 15 години и сега.
Во моето блиско опкружување пред 15 год не сум сретнала да се појави анксиозност.
Да, бил некој тажен, нерасположен, не му е ден, испаничен, нервозен и сл.
Сега не познавам некој кој не рекол дека е анексиозен.
Мислам дека е мода. А и да одам на лекар да ја опишам состојбата самиот лекар ќе ми дијагностицира анксеиозност и нормално терапија.
Не велам дека нема реални состојби кои нормално треба да се третираат.
Живееме во брз свет, се се движи брзо затоа е чуството такво.
Преголема достапност на нештата на интернет не прави дополнително стресни.
- Анксиозноста ја земав како пример, тука е и депресијата и сл.
Малку да сме потажни во некој дел од нашиот живот си препишуваме дека сме депресивни.

 

Ќе си одговорам сама на прашањето.

Како што реков темата е поопширна отколку ова.
Еве поранешен психолог, кој се откажал од својата професија тврдејки дека целокупниот систем на денешно/модерно живеење (вклучувајќи го и оној за грижата за ментално здравје кој служи само како фластер на рана од куршум) е токссичен и нефункционален и се влошува од година на година(на каналот поставува повеќе околу ова).
Заедно со лековите со иста намена што можеби прават ситуацијата дабиде и уште полоша, наместо подобра.
Верувам вредно и повеќе од релевантно за слушање, за размислување и дискусија.
Го наведува корен-проблемот масивното негирање(denial) за ова.

 

Мене ми е важно од каде е тој што зборува.

Затоа што, на пример, САД и Европа се разликуваат во огромна мера во здравството, но за да не идеме премногу офтопик, ќе посочам само мал сегмент.

Постулатите на здравствениот систем.
САД нема солидарен здравствен систем туку е се' приватно. Односно осигурителни компании.

Така, сами на себе си направија хероинска епидемија, сосема легално препишувајќи опијати за секакви минорни болки. Во Европа за да добиеш морфиум или фентанил треба да си во екстремно ужасна состојба, буквално да умираш активно од рак, на пример, каде што немаш ни време да развиеш зависност од опијати. Морфиум не се дава ни на најголем процент на пациенти после операција, постојат посигурни лекови, додека во пракса во САД администрираат морфиум после операции, посебно ако се фрактури во прашање.

Исто така, немаат некој посебен проблем да препишуваат во нелогични дози алпразолам, во САД познат како Xanax, кај нас познат како Хелекс. Се случува кај луѓе кои страдаат од лесни симптоми да почнат со доза тотално непотребно висока, а се случува тоа често. Последен случај за кој читав, е кога на пациентка од ПРВ ДЕН и' препишале доза која јас ни после 10 години ја немам стигнато. Зборуваме за лек кој создава сериозна зависност, самите психијатри се многу внимателни со дозите затоа што може брзо да се развие поголем проблем него тој поради кој пациентот воопшто дошол.

Фармацевтските компании се во голема мера поврзани со болниците, па и матичните лекари во САД, функционираат скоро како млм систем и имаат таргети колку треба да препишат (продадат). Со тоа да, апсолутно се компромитира неговата прва задача - а тоа е здравјето на пациентот.

Тука зборувам само за Оксикодин (ги има и други) и Занакс (ги има и други), но истото важи за секој лек.

Од таа страна, Европа е многу построга не само во препишување, но и дозирање, во многу земји најобичен Кетонал е на рецепта (кај нас не ти треба рецепта).

Така што, на американски психијатар и јас би имала проблем да му верувам, затоа што самите постулати се различни. Кај нас немаат директно добивка од препишување на лекови, исто и по Европа.

Затоа можеме да читаме како по ЕУ е мисловна именка антибиотик да добиеш, а не сам на себе да си купуваш бензодиазепини (анксиолитици).

Овие лекови не треба да не постојат. Треба. Помагаат. Проблем е кога се злоупотребуваат, а активна злоупотреба има во САД и сами се веќе свесни, но за жал немаат како тоа да го променат во овој момент.

Затоа е исклучително важно да се одржи солидарниот здравствен систем, каде што болниците не работат за профит, немаат профит. Кај нас лекарите можат да имаат профит само од суплементи (витамини) што е прикажано преку земање витамини кај бремени жени што никаде по Европа не гледаат потреба.

Во нашата земја е потребно некој конечно да стави запирка на приватен сектор здравствен, затоа што се однесуваат по "амерички тертип". А тоа не смее да се дозволи, токму затоа што легално ќе направиме прозак нејшн, хероинска нејшн, витаминска нејшн. Затоа што ради личен профит ќе добиваме терапии (и испитувања, и интервенции) од кои немаме потреба in the first place.

 

Денес е време на интернет и самите физички граници и бариери се намалија меѓутоа тој што не осетил на своја рака ништо поврзано со темава мислам дека е тешко да објаснува за тоа како било во Сад или други региони и држави и не е компетентен да зборува.
Пак ќе повторам, здравството, медицинската писменост, социоекономската слика кај нас се на последното ниво и не можеме да очекуваме подобрување без менување на свеста. Самите доктори се согласуваат дека синџирот на пример на корупција е еден вид на не знаење од страна на самите пациенти и тие се самите вовлечени во целиот систем.
Што се однесува до лековите против ментални растројства во клинички дози не се штетни и секако имаат нуспојави меѓутоа не се опасни доколку се земаат според упатство и препорака од доктор.
Што се однесува до антибиотиците иако не поврзано точно е дека се злоупотребуваат но поради синџир на незнаење и еден вид на корупција. Антибиотиците ги исфрла организмот низ мокрача и тие понатака преку одводните канали се таложат по реки и почви. Тие бактерии се како пестициди. Загадуваат цели површини. И голема закана е резистентноста зашто таа е системска кога се пие постојано.
Диазепамите кај нас исто така се злоупотребуваат затоа што тука има голем синџир на корупција.
Прво трга од маркетингот да овој лек е од домашен производител со ниска цена па преку разни канали се издава без рецепти.

Во нашиот систем има и многу трикови за издавање на лекови. По право матичен доктор не смее да издава лекови на рецепта ако извештајот е постар од една година. Меѓутоа пациентот со истиот извештај може да си купи лекови за смирување или било што е препишано на приватно со покажување на извештајот. По аптеките не се гледаат датите иако тие се индицирани.
Е сега од лекови за смирување овие најчесто кај пациенти со ментални потешкотии треба под рака со антидепресиви и антипсихотици и за ова треба добро иследување и дијагноза па следење. Затоа на своја рака не се може и кога здравството и пациентите самите не се доволно информирани и совесни тешко е да имаш позитивни принери во статистиките.

 

Па сум осетила на свој грб и осеќам, од причина што медикаментозна терапија пијам 10та кон 11та година. И секогаш ќе речам фала богу што постојат овие лекови, без нив не знам на што ќе личеше мојот живот и дали воопшто ќе бев жива денес.

Сфаќањето на менталното здравје како вистинско, еднакво вистинско како физичкото, не' носи кон сфаќање дека терапиите (не само медикаментозни) се неизбежни кога постои проблем или болест со истото.

За човек кој страда од депресија, но физички е здрав, не можеме да кажеме дека е здрав човек.

Секако мислам дека сум компетентна, инаку, бидејќи присуствував на доволно промоции и забави организирани од фармацевтски куќи во земјава (како вработена во здравство), па исто можев да направам јасна дистинкција помеѓу фармацевтските компании кои фураат амерички модел (Purdue Pharma) и оние кои се држат до веќе установени принципи на европско тло.

Како некој што учи психологија, и како некој кој е и пациент истовремено, имам прилика да "осетам на свој грб" од различни аспекти на проблемот.

Не можам да зборувам за сите доктори, но за оние со кои работев, како и за оние чиј пациент сум. Никогаш не сум чула да форсираат лек, а не само што не форсираат, преферираат да не препишуваат. Повторно зборувам за она мое искуство, не за сите, не за секаде.

Матичен лекар нема потреба од психијатар за хелекс да препише (што никако не е ок).

Голем дел аптеки имаат празни приватни рецепти што сами ги исполнуваат. Но ова не е легално, а зборуваме за она што е легално. Овој начин на давање анксиолитици и др. е буквално дилање.

Сепак, ако активно пратиш состојба на европски и америчко тло, ако те интересира зошто нешто е како што е, очигледни се разликите.

Имам предрасуди кон доктори од приватен сектор, затоа не се лекувам приватно. Имам предрасуди затоа што не сум сигурна дали ќе добијам тоа што е во мој најголем интерес, или ќе добијам тоа што е во негов најголем интерес.

Што не значи дека корупција не постои, туку што ЛЕГАЛНО може или не може доктор да прави.

Ако овој државно нема профит од препишување, ќе препишува кога смета дека има потреба. Но, ако има профит, зошто би била сигурна дека нема да постапува на начин што ќе му донесе најмногу профит?