Ментално здравје - реалност, мода или пропаганда?

@CameliaMiller
На кратко, без детали, колкупати проба во изминативе 10тина години да прекинеш со лекови?

 

Два.

Но мора да има контекст.
Вториот пат издржав доволно долго за да се смета дека нема зависност (повеќе од 3 месеци). Имав релапс на болеста.

 

Мене повеќе ми беше постот за членот над тебе со линкот со видеото.
Имам и јас многу длабоко искуство со ментални растројства бидејќи сум ги видел лично на клиниките за психијатрии разни случаи на луѓе кои буквално мислиш дека им е многу полошо отколку кога би боледувале од некоја тешка физичка болест.
Поентата околу корупцијата ми беше дека самиот пациент сака да заврши побрзо притоа не водејќи сметка и интерес за другите околу него.
Околу докторите лоши искуства според мене и моето искуство постојат и на приватно и на државно.
Разликата е во тоа како се осеќа пациентот. Не е секогаш здравството само да се истурка работата туку и односот и самиот простор во кој се наоѓа. Има многу лоши случаи по државните клиники кои не се расчистени ни од самиот инспекторат тек што би било кога пациентите би ја барале правдата преку институциите на системот.
Инаку и не е мода ниту чудо да се пијат лекови од овој тип и една декада, туку кај нас се гледа на тоа како нешто што е страно.

 

Се гледа како страно кога е препишано од доктор, а кога злоупотребуваат алкохол и други средства за смирување е нормално.

Терапија е терапија. Може да биде доживотна, може привремена.
Апсолутно не треба да има никаква стигма.
Единствениот проблем кој што мислам дека постои е тоа што често знаат да се промашат некои состојби и да се даваат ад за џабе а треба други апчиња.

 

Еве го видеото каде ги објаснува своите причини за овој чекор, за ова ми беше зборот меѓу другото што го става под знак прашалник целокупниот систем на психолошка терапија и не/лечење денес. Може да зборуваме за паралели и спротивности меѓу системот во Македонија и други земји (Европа/САД небитно)не е проблем, битно да зборуваме, ако веќе зборуваме на темава.

 

Затоа и реков не зборувам за корупција, него што е легално, а не треба да биде

Никогаш не смее да е легално доктор да профитира од фармација (или број на изведени процедури пример). Се компромитира реалната потреба од нештото.

Доктор треба да е платен многу, да, но никако мерило да е ова. Оти и тој е човек на крајот на денот, а не беспрекорно морална машина.

Слично нешто е кај пилотите, ги плаќаат по часови во летање, но дури и да решат да не полетаат се платени од многу проста причина - да не преземаат непотребни ризици.

Поголем проблем е што психотерапијата во Македонија е едноставно - скапа. Постојат државни психотерапевти, но се малку, оти се малку платени. Приватно заработуваат повеќе, во Скопје, цената по час е 1500 денари. Тоа е сума која ретко кој може да си ја дозволи месечно, а не пак неделно.

Поефтино е да се маскираат проблемите само со медикаментозна терапија, за жал. Не е проблем и не смее да биде проблем пиењето терапија, огромна стигма има, НО, ништо не се постигнува кај состојбите како анксиозност пример, без психотерапевтска поддршка.

Односно не се решава и коренот на проблемот, анксиолотикот ти помага да не ги чувствуваш во таа мера симптомите, но проблемот не се решава само со ад и анксиолитици.

Ги изгледав двете видеа, ете, и пак доаѓаме до истото.
Поставеноста на целиот здравствен систем во САД, вклучително и делот за ментално здравје, е бизнис. Симпли, бизнис е.

Не верувам дека ќе се преслика овде од причина што самите психијатри, психолози и психотерапевти не поддржуваат ваков систем.

Додека добијам дијагноза пројде време. Мислам 4 години. Зборувам за депресија. Затоа што не секој што ти влага низ врата и поминува низ некаков период, има некакви симптоми, одма има депра ајде.

Различно е со различни болести. Но некои офсет на симптоми на психоза, пример, ќе се случат само еднаш. Тоа не значи дека пациентот треба вечно да има дијагноза и вечно да биде на терапија.

Да не зборувам за анксиозни пореметувања кои имаат тенденција да се подобрат после иницијална медикаментозна терапија, ако се вклучи и психотерапија.

Но во САД не е така, оти здравјето е бизнис. Затоа не можам да го прифатам нивниот пример, независно од кој сегмент на здравството е, како пример за секаде.

Основи работи како раѓање дете, на пример, коштаат премногу. Па да се прашаме дали можеби трендовите со раѓање деца дома навистина е толку добро, колку што трендот започна од немање избор т.е. финансии за нормален пород во породилиште. Како пример.

 

@CameliaMiller сега гледам ова што си пишала, (сајд ноут сега гледам не ми ни стигнало известување дека си ме цитирала, ај некој да ме упати у соодветна тема што е работава).

Ако не ти е превише навлагање во интима можеш да напишеш зошто и како толку траеше процесот, дали се бараше корен-причината за исто, се предложи промена на средина/животен стил/ фактори/ секојдневие или одма се отиде на терапија со лекарства?

Еве и започна добра дискусија, колку знаеме за депресијата(вклучително и пост-породилна на пораст), нејзините причинители, и каква е свеста и лечењето кај нас во Македонија па и во светот (професиоално или ''самоуко'' лечење)?

 

Мислам дека ако го едитирала мислењето и тогаш го ставила цитатот не ти стига известување.

Ај уште нешто да кажам.
Има состојби што се хронични. Без разлика колку и да се бараат корени, психолошки терапии, промена на животни стилови, тие ќе си постојат, некогаш посилни некогаш во ремисија. И во тие случаи и ќе се пие долго време терапија. Тоа е факт.

Сега го гледам ова.
Океј не кажав јас дека е ефтино, дури не е ни 1500 туку поскапо е, барем 2000. Ама не се само финансиите пречка, воопшто не се сложувам.

 

Не се само финансиите, стигмата е најголем проблем.
А второ се финансиите затоа што не е ефтино, не напоменав, почетна цена е.
Испаѓа дека психотерапија само за тие што имаат пари е

Да е подостапна и промоцијата ќе биде полесна, вака рушиме стигма ама не можеме да добиеме некои баш позитивни резултати имајќи во предвид во каква финансиска состојба е поголемиот дел од населението.

 

Кога се зборува за финансии би рекол финансиите директно не го менуваат мозокот односно свеста. Има работи што кај пациентите се сраснати уште од деца за тоа како се однесуваат и какви им се погледите кон здравјето и самото здравство на пример. Да не бидам погрешно сфатен меѓутоа финансиите како такви се поврзани со социолошкиот фактор, затоа постои терминот социо-економски фактор односно стандард на една земја.
Воопшто не би рекол дека ако се поделат финансии на сите на што им требаат прва работа ќе им биде приватна психолошка терапија или приватно лечење на доктори или дека ќе го променат начинот на однесување кога ќе посетат лекар.
Свеста во едно општество околу медицината е поврзана со многу други фактори. Образованието е еден од нив ако пациентите не се одговорни совесни и писмени не може ниту нив да им помогне некој од страна ниту здравството да стане како во остатокот од Европа.
Здравството за да стане поквалитетно треба едукација дека самото здравје е превенција и контрола не само лечење како прва и последна фаза.

 

На терапија сум две години плус за анксиозност со панични напади и цела плејада ужасна физичка симптоматика за која нема физичка заднина. Подобро цел живот ќе бидам на терапија, отколку да доживувам повторно дереализација и деперсонализација и секојдневно да умирам по неколку пати! Никогаш повеќе!

Мојата дијагноза има (ше) редовни рецидиви кога бев без терапија, (цели 3 години) кои ги менаџирав успешно. Првиот пат бев на терапија година дена и постепено ми намалија доза, па ме симнаа од ад.

Ама сите тие рецидиви се нула, во споредба со јакото кога ме рокна втор пат во животот! Можев комотно да завршам на клиника колку не бев во состојба за буквално ништо! Сега, се плашам, значи вистински се плашам да ја оставам терапијата! Затоа што не сакам да се врати, затоа што не сакам никогаш повеќе да живеам така.

Стравот е можеби нереален, ама е присутен и е показател дека се уште не сум спремна за истото. Мојот психијатар, смета дека се уште не смеам да бидам без ад, особено поради стравот дека ќе се врати.

Имам редовни контроли и не пијам седативи, психијатарот ми ги препишуваше само првите неколку месеци, по што ми ја намали дозата, за на крај да ми ги укине комплетно.

Толкава аверзија за ад, исто како некој кога пие терапија за срце да му кажете дека треба да му се последна опција медикаменти и да не ги пие цел живот. Доктор одлучува, не ние, не јас!

Сите кои минимизираат ментално здравје, одговорно тврдам дека немаат ниту основни познавања од истото, а уште поодговорно тврдам, дека тој што не го поминал ова (и не дај боже да го помине) нема поим како е, ама барем да се обиде да разбере. Натаму треба да целат темите, подигнување на свеста за истото, а не дрматизации дека се лечи со спорт! А тие шо се излечиле со спорт, чисто се сомневам дека имале бар дел од ова. Оти во таква состојба, спорт е последното нешто што ти паѓа на памет.

Реалност е! Ниту мода, ниту пропаганда!

 

Еве да додадам нешто од искуство ако се работи за панични напади што се повторуваат треба да се види убаво дијагнозата и да се додадат антипсихотици. Тие се најефикасни лекови кои исто како и антидепресивите не предизвикуваат физичка зависност, меѓутоа нормално си имаат мноштво нуспојави односно странични ефекти, што кај зголемена килажа и намалено либидо на пример па до тремор, мачнина и други работи.
Исто класичните лекови за смирување ретко предизвикуваат зависност кај најголем дел од пациентите во клинички дози не на своја рака и да се земаат подолг период и тие само посебно на почетокот се надополнуваат на антипсихотиците и на антидепресивите и на нивната функција па по некој месец може да се исфрлат.
Многу психијатри денес посебно приватните за побрзо да завршат знаат да препишат седатив, антидепресив и антипсихотик во едно без да се види убаво дијагнозата која секако треба да се следи прво неколку пати па да се утврди вистинската клиничка слика. Пракса на поискусни доктори е и да се менува и генериката или само производителот за да се види разлика или да се намалат нуспојавите.

 

Ако го пишувам цел пат, ќе треба да пишувам мемоар и пак нешто ќе испуштам.

Не, не се почна одма со терапија.

Значи чисто да имаме контекст и времеплов.

Бев студент, редовен, со солиден просек, добро живеев. Студирав психологија.
Кога станав апсолвент (немав уште дипломирано) решив да работам, и се вработев.
После, мислам, 7-8 месеци, го имав првиот паничен напад.

Додека добијам медикаментозна терапија поминаа уште добри 9 месеци. Имаше обиди за психотерапија но јас бев мноооогу затворена, недоверлива, не можев да зборувам. Важно е и тоа што сум природно интровертна, зборувам вака многу и сум дружељубива, но на тешки теми не можеш со клешти збор да ми извадиш, едноставно не знам да седнам со другарка и да си ја истажам душата пример. Сега знам, ама тогаш ни случајно.
Во тие 9 месеци мојот живот беше едвај преживување, не бев за ништо способна, за основна хигиена зборувам дека не бев способна.
Имав панични напади константно, дење и ноќе, тој период од денешна перспектива ми е бунило.

После 9 месеци ме ставија на терапија (повторно, не сакам дози да споделувам оти не сакам никого да инспирирам), анксиолитик и антидепресив. Анксиолитикот среќа одма делуваше, антидепресивот подолго време треба. И обично ти е полошо, пред да ти стане подобро. Пример по книга бев

Како и да е, со менаџирање на доза на терапија, психијатарката во рок од би рекла можеби 3 месеци ме стабилизираше и бев неспоредливо подобра, едноставно ми се врати животот.

Но... после сите панични напади, ми стана страв од стравот Односно, постојано се плашев од нов паничен напад, а паничен напад е едно од најужасните работи што може да се доживеат. Не е опасен, ама е ужасен. И така, почнав да се изолирам, спротивно на советите на психијатарката.

Не сакав да вежбам оти малце да ми се покачи пулс - мислев ќе имам паничен напад.
Не сакав да се дружам - се гушев, паничен напад.
Не сакав ништо и никого, се изолирав дома, само дома се осеќав безбедна од панични напади и тоа е тоа. Одев на работа, издржував, се враќав дома и спиев ненормално многу оти денот во грч го поминував.

И така стигнав полека до моментот на депресија. Што е најинтересно, од тие 9 месеци, јас после тоа 10 години вкупно дали 5 пати, ни толку, не сум имала прав паничен напад. Но страв од паничен напад имам, и ден денес. Неописливо страдање е.

Како и да е, јас пробував цело време да работам со психотерапевтот, но поминаа години дур навистина да почнам јас да соработувам. И да, се бара корен на проблемот од самиот почеток, некои работи се средени, некои не се, некои никогаш нема да бидат, но тоа не значи дека нема да работам на нив.

Психотерапевт никогаш нема да носи одлуки за тебе, и не треба. Треба клиентот сам да си донесе одлука, терапевтот не е полицаец ни судија. Така што, да, ме насочува, но не ми кажува што да правам. Единствено што ме тераат константно двајцата е физичка активност и социјализација, склона сум да се затварам дома и да не се движам, за тоа добивам “прекорување“ и “и сама знаеш дека тоа не бива така“

Многу, многу пати сум рекла на форумов, мене психијатарката ми го спаси животот. Не физиолошки да функционирам, да дишам, да јадам.. него да живеам.

Е сега. Животот има апс енд даунс. Мојот како и секој. Проблемот кај мене е што имам тенденција да одам во крајности (катастрофални сценарија) и тоа да ме извади тотално од колосек, дури и да е некој помал проблем.

Имав стресна работа, многу стресна. Многу ја сакав ама и стресот беше неопислив. Зошто не дадов отказ порано?
Несамодоверба, страв, неприфаќање поддршка. И секако - интровертност. Мене ми е супер. Мене ми е секогаш супер

Требаше животот од корен да го променам, да излезам од огромна врска (самото тоа не беше екстремно страшно, но после имав сериозни проблеми со бившиот и имам), финансиски удар, допирање дно каде што 3 недели рамно лежев и плачев и не се сеќавам дали нешто друго правев освен тоа, за да станам и да се вратам “назад“. Назад да, ама со зголемена терапија, плус дијагноза - среќа беше акутна, пројде во голема мера, со нови стравови... итн.

Едно научив низ сите овие години. Ништо не е вечно. Ни очајот. Моментално поминувам низ тежок период и секако се ослонувам на помош и на медикаментозна терапија и на психотерапија, но и низ годиниве научив себе да се “тешам“ и мотивирам.


Мојава приказна си е моја, моите дијагнози се мои, нема две исти личности на светов. И највеќе мразам “ееее јас што преживеав“ или “какви проблеми имаше таа и таа“ .

Секој е своја приказна, наоѓање на коренот не значи и лекување на болеста комплетно, некогаш да, некогаш не, но идејата е да имаме сите што поквалитетен живот.

Затоа постојат и милион едукации, посебно за родители, лесно се вреѓаат ама тоа е вистината, не секој е добар родител, не секој е доволно здрава и свесна личност за да биде родител. А преку шејмање (или нели, стигмата) не може никому да се помогне, ќе се постигне обратен ефект само.

Читајќи го форумов гледам толку луѓе на кои им треба помош, ама не ја бараат. По себе знам дека со сила никому не можеш да му помогнеш, со сила можеш само да повредиш.

 

Антипсихотици до сега не ми дале, но дефинитивно генерика променија. 1 година сум на др. генерика антидепресив, можам да кажам дека ми фали стариот, подобро ми делуваше.
Анксиолитикот имаше обид за промена, но јас не издржав, мислам дека "утеха" веќе си наоѓам во него.

Инаку кога сум добро заборавам да се напијам анксиолитик. Мене тоа ми е "мерило" за терапија и како сум, чим сфатам дека заборавам на анксиолитикот, добро е

 

Ќе се самоцитирам од друга тема и споделам мое искутво за паничните за кои веќе имам споменато и само да кажам дека го разбирам стравот и агонијата од секој повторен и неизвесност од исти.
Пиев неколку месеци апшиња за смирување и престанав баш од причина што не сакав да развијам зависност и едноставно решив да прекинам.
Се сеќавам како низ сон, она што се сеќавам највеќе ми помогна е баш соочување со стравот и корен-причината, дури се сеќавам и дека телото/потсвеста ми ''зборуваа'', помагаа, кооперираа со мене тој период како да знаат што треба да прават(и без апчиња) само треба да им помогнам и кога работев и јас со нив се изборив и престанаа, а телото и психата си развија одбранбен механизам и имунитет (додека со пиење апчиња само го одлагав процесот и си купував време а со тоа и си ја влошував само ситуацијата и ја зголемував со тоа само агонијата од секој нареден, гледано од оваа перспектива).
Зборот ми е постои светло на крајот на тунелот и може да се излезе колку и да изгледа безнадежно.

 

Напишав поназад, знам најмалку 2 личности што се без терапија. И сум среќна за нив и за сите, не мора да е ментално здравје, какво сака нека е.

Само едноставно треба да се прифати дека моето (твоето) искуство не е сечије. Некој ќе има потреба и од поголема и посериозна терапија од мојава, некој ни колку мојава, некој само кратко, некој доживотно.

Работата е да сфати човек и да не одбива помош макар страдал.

И јас се надевам дека еден ден нема да ми треба терапија, ама и да ми треба цел живот, ок сум и со тоа.
Како што сум ок дека веројатно цел живот ќе пијам еутирокс.
Како што утре да имам висок притисок, ок е да смениш навики и да си помогнеш со хигиенски режим, но да не заборавиме дека животниот век е продолжен во огромна мера токму поради медицината И фармацијата.

Нема потреба од толкава одбивност кон медикаментозна терапија, треба секако со хигиенски режим на секоја болест да се пристапи, НО, ако не е доволно, не е страшно, лошо, ужасно да се пие терапија. Страшно и лошо е да боледуваш од што било, а да не се лекуваш.

Се' друго е подобро.

 

@CameliaMiller Спомнав зошто рече дека страв ти е да се соочиш со стравот меѓу другото.

Не ми е намерата да шејмувам некого но, не се сложувам дека не треба одивност кон медикаменти(поготово од овој тип кој го збориме и на нивот на кое денес се користат ноншалантно ) притоа ствараат зависност, не знам не би да препорачуваме и романтизираме зависност, а притоа служат само за замаскирање на симптомите. Мозокот на зависнсците функционира поинаку од нормалниот иначе, ете сајд ефект број еден како на пример.
За сајд-ефектите не само од овие, туку и вклучително сите медикаменти кои денес ги употребуваат луѓето некои и во коктели се посебна приказна а исто не верувам доволно, што више уопшто се збори(вклучувајки ги и оние за подобрување физички симптоми кои имаат негативен ефект на психолошкото здравје и обратно, бидејки телото е ссепак една целина) Како и обратно медикаментите за подобрување на психолошко функицонирање имаат негативни штетни последици над физичкото здравје.
Самоубиство(како официјален сајд-ефект на некои од овие медикаменти) како и случаевите кои завршуваат со исто, или покушаи за исто исто мислам дека не се тема за зборување доволно, што више уопште.

И се поставува прашањето колку се тие личности навистина из/лечени ако мора да користат медикаменти од кои им зависи функционирањето (меѓу другото и затоа го спомнав овој мој пример со паничните напади, бидејќи сум поминала низ исто, и како пример дека не мора да биде така цел живот) или колку усакаат они /или оние кои треба да се грижат за нивното здравје и здраво функционирање да лечат а колку да маскираат симптоми само(па и цел живот)?

 

Зависна сум и од еутирокс тогаш. Јебига нема решавање трајно. Ќе маскирам проблеми со тироида засекогаш. Оти нема да се излечи, оти нема лек. Има доживотна терапија.
Како и за плејада други болести.

 

Разликата меѓу физичките и некои психички болести е што физичките имаат почесто внатрешен причинител против кој не можеш ништо. При некои психички можеш да се подобриш со работа на себе и избегнување на причинителот.
Дијабет и анксиозност дефинитивно не се споредуваат.
Дијабет ќе регулираш со исхрана ама со сила не можеш да го излечиш зашто автоимуна е болеста, од внатре и се дијагностицира со техники кои вклучуваат апаратура и мерења. Анксиозност делумно можеш со работа на себе. Да, не секогаш ама некогаш. Дијабет не можеш никогаш. Против твоја волја е.

Да имав некоја хронична болест од типот дијабет или астма ич не би сакала да ми паламудат дека е исто ко анксиозност ама океј. Зашто не е.