Ментално здравје - реалност, мода или пропаганда?

Дали ти сакаш или не сакаш, е едно, реалноста е друго.

Ментална болест не е помалку болест од било која друга. Тоа што тебе ти е невидлива, не значи дека не постои, се дијагностицира, се мери, се лекува, некогаш целосно, некогаш делумно.

Имам хронична болест и имам ментална болест, не ги сметам едната за повеќе вистинска од другата.

На крај краева, СЗО има дефиниција што е здравје:

Health is a state of complete physical, mental and social well-being and not merely the absence of disease or infirmity.

Според ова, човек кој има анксиозност, значи нарушена благосостојба, има проблем со здравјето, независно како поединци имаат тенденција да стигматизираат.

И верувај, ментална болест, па и анксиозност, против моја и сечија волја е Физички болести 1000000 пати полесно преболев, и операции, и друго, него паничен напад.

 

Мене физичката ми беше многу посериозна од психичката. Операција му беше мајката и ништо друго.
За сериозниот проблем со комуникација со луѓе што го имав работев сама.
А паничен напад сум имала.
И на тоа работев сама.
На првото не можев сама.

Не ми беа исти ич.
Иако ова со комуникацијата ми сметаше, премногу, си велев до мене е. Сама ќе го решам.
За другото знаев дека е против моја волја и ништо не можев сама. Ама баш ништо.

А за себе си имам кажано, лекови ќе пијам само кога ќе видам црно на бело резултат дека е нешто намалено/покачено, видено итн.

 

За нешто што не си го искусила не можеш да знаеш, а и тогаш ако одбиваш помош - на тебе си е и твоја одлука како возрасен човек.

Само заборави дека ти си сите. Не си посилна, попаметна, подобра затоа што си имала некаков проблем кој сама со себе си го решила. Сите имаме проблеми сами со себе што ги решаваме.
Психотерапија и било која терапија не значи дека сме неспособни или дека си ги измислуваме болестите.

За тебе одлучи си - точно. Ама ако те вреѓа дека нечија ментална болест е помалку болест од твојата жолчка, треба да се преиспиташ, оти не си во право едноставно, научно не си во право.

Работев со пациенти со физички болести, карциономи и др. бенигни болести, многумина одбиваа операција, па и терапија друга. На нив си е тоа. Тоа не значи дека ракот нема да те убие, оти ќе те убие ако не го третираш. Ти можеш да не веруваш, како што многумина не веруваа, јебига еден не се излечи со тревки во 10 години искуство што го имам.
Други со бенигни заболувања што можеа со медикаментозна терапија да поминат или помалку инвазивна операција, завршуваа на крај со далеку посериозни операции.

Не знаеме повеќе од докторите, едноставно, не знаеме.
Иако секако имаме право да одбиеме лекување, секогаш, за секоја болест.

 

Кажував за себе, ок?
Дека ЈАС неќам дијагнози и лекови. И дека ЈАС неќам да живеам како робот на батерии кога би била на лекови. На психолог сум била. И пак би отишла. За муабет и душа да отворам, и НИШТО повеќе од тоа. Освен ако сериозно дојдам во состојба кај што нема да функционирам што многу малку е веројатно дека ќе се случи. Дури невозможно е тоа да ми се случи
Како знам? Остави на мене како знам.

 

Пак ти викам ти за себе прави што сакаш чоек.
Не шири стигма. Доволно е тоа.

Ни јас за себе нејќам, ама јебига, не е дека можеш да одбереш

 

Не ширам. Кој сака нека иде
Ама едноставно не споредувај физички и психички болести. Ако секое си има свое тежина, остави ги секој посебно да се справува. Не ги споредувај. Нема ни јас.

 

Буквално се една целина психичко и физичко здравје.
Нема што јас да споредувам или да не споредувам. Едно се, врзани се, тебе може да не ти се допаѓа, така се перцепира од цел научен свет. Твоите стереотипи се до тебе, а не што е вистина.

 

Ј

Јас на пример не можам да имам исто разбирање за дијабет и за зависност од дрога или коцка
Вториов може да ме убие ако не е при себе.
Кога зборев оти неќам зависници у близина, друг ми имаше кажано оти стигматизирам наместо да сум до него да го поддржам. Ама која стигма и поддршка ако и мене ме загрозува? Него му е тешко и ќе му биде потешко ако јас го оттргнам ама моја безбедност пред сѐ.
Ќе биде после манчмало не беше до него и затоа не се излечи и јас ќе сум крива ама све си има граници.
И ова го мислам и за тешки алкохоличари и било која состојба што предизвикува лесно да повредиш друг. Премногу е за мене да бидам до таква личност.
Не ми е исто и утре ако партнерот остане инвалид или посегне по дрога. Во првиот случај би останала со него. Во вториот не.

 

Чоек. Сеа ти реплицирам и немам намера поеќе оти нема поента, а кога нема поента џабе е.
Тебе може како сака да ти личи, изгледа, какви сакаш мислења имај. Иди на бајачака пример ако мислиш дека е тоа лек за шо било, твој проблем.

Јас ти кажувам дека од аспект на наука не си во право, а ти како сакаш живеј. СЗО не пребира жолчка или депресија, болест е болест. Ти ставив и линк, али све је било узалуд.

Убав ден.

 

Да се надоврзам на муабетот, мислам дека @nena2010 пред некое време на оваа тема ја препорача книгата „When the body says no“ од Габор Мате. Ја читам моментално и многу добро објаснува како психата влијае на физичкиот дел од нашето битие.

 

Да, приватното лечење може да не е за сите достапно, затоа треба да има опција на државно за да може сите да добијат помош каква што им треба. Исто како за физичките болести, така и за психичките.
За нашиот здраствен систем не ми се ни коментира, сите што сме во МК имаме од прва рака искуство за сите недостатоци што ги има.
Добар здраствен систем треба да превенира, дали се прави тоа кај нас? - недоволно.

Еве на пример за најмалите има државно, не знам кој е информиран од родителите:
Во поликлиника бит пазар има центар за ризично родени деца во Скопје кои работат мултидисциплинарно. Обично новороденчињата што во родилиште се препознаени како ризични се праќаат таму на контрола. Примаат пациенти и од матичните педијатри и доктори, ако сакаат да се прегледаат.
Значи ете достапни психолози, логопеди, педијатри и сл за деца од почетокот на животот па се до некаде школска возраст. Ете тоа е на пример можност државно да се следат децата од најмала возраст, без да се прави трошок на приватно. Знам дека имаше идеја да се направат такви центри и во други градови, не знам дали тоа нешто мрдна од времето јас кога студирав, ама мислам дека не.

За возрасните превенција исто има недоволно.
Институциите си постојат, ама дали и кога се користат е друго прашање.
Луѓето бараат помош обично кога веќе ќе се развие проблемот и кога мораат да побараат помош зошто веќе не функционираат нормално.
Причината, според мене е во две нешта - слабата финансиска моќ на луѓето и нивниот менталитет.

Според мене, финансиската причина не е најголемата пречка, иако не е за занемарување, зошто човек што нема пари за леб, сигурно прво ќе вложи време во работа за да заработи. Не за џабе психологијата е најразвиена како терциерна област во економски поразвиените земји.
Но без разлика, мислам дека е повеќе до менталитетот и здраствената култура.
Многу луѓето овде не се занимаваат со своето здравје и добросостојба. Ниту физичка, ниту психичка.

Не само пари што не се даваат за психолог и лекар, туку ни време ни енергија не се вложува ниту во лечење ниту во превенција на болести, општо од страна на народов. Што ќе правиш, се нема време. За се се има, за тоа се нема. Хедонизам пуштен само на најјако, па до кога се тера нека се тера.
Колку пати сме ги чуле овие муабети:
„Не оди на лекар, ќе ти најдат нешто“,
„Ако ми најдат нешто, после ќе треба да пијам апчиња цел живот/да не јадам х, у...“,
„Скапо е многу да се вежба и да се спортува“ (цигари и алкохол се па ефтини)
„Не сакам да се потам, инаку би вежбал/а“

и паралелно на физичкото здравје и за психичкото:

„Ништо не ти е, фати се за работа“,
„Мрзлив си, не си депресивен“,
„Порано немаше такво нешто анскиозност/депресија, сигурно измислуваш за да си најдеш изговор“, „Остај го детето, ќе му помине како ќе расте“

Или сакаат брзо и трајно решение, без да се помачат.
Додај го на тоа и стигматизирањето на сето тоа...

И згора на тоа имаме еден куп нови непрофесионални профитаџии, кои своите учења и методи ги рекламираат како нешто што е психологија, но нема ни П од неа. Или дури и да е, немаат соодветно образование за да работат со луѓе.
Еве и на форумов ми е исто пример „во скок е детето, затоа х, у...“ што е класичен пример за прерастегнато и far-fetched користење на една психолошка развојна теорија во пракса.
Симнувај апликации, полни џеб некому...

 

Ама ти споредуваш зависност од алкохол и дрога со анксиозност, депресија и други психички заболувања. Многу лошо. Ти не ни знаеш што подразбира ментално здравје тогаш

 

Па сите се ментални проблеми бе форумче. И зависност од дрога е ментален проблем, болест, проблем со психата. И тој со дрогата не посегнал по неа од убавини. Нешто го натерало.
Ако имаш разбирање за ментални проблеми и за било какви болести, не бираш за кои имаш нели? Или сепак да?
Оти јас бирам.

 

Ама не е темата за зависност од дрога и алкохол. Ти сама бираш дали сакаш дрога и алкохол, е со анксиозноста и депресијата не е така. Никој не сака да е анксиозен и депресивен или не дај боже да има некој многу посериозна психичка болест. Исто како што не сакаш да имаш камења во жолчка, шеќер или слично

 

Темата е за ментално здравје, а зависност од дрога е дел од тоа односно е некакво нарушување на ментално здравје.
А може тој со дрогата бил у депресија и затоа посегнал? Нели ако не можеш против симптомите, не можеш. Ако симптомите на некој му се да не може да стане од кревет, на друг му се да зема дрога, то ест го тераат на тоа

 

Дечки мора да си разберете и прифатите дека човекот функционира како една целина.
Физичкото и психичкото се зависни едно од друго.
Не може да биде едното болно а другото да не му е ништо.

Не знам како ги делите физчкото и психичкото и се расправате кое е побитно?
Како ги делите болестиве на битни и небитни, стварно не ве разбирам?
Демек од кои се умира од кои не?

Па психичките и физичките болести може да бидат подеднакво сериозни ако да речеме се животнозагрозувачки за пациентот.
Ако нон-стоп го мачат самоубиствени мисли, дали е тоа помалку битен проблем за пациентот?
Или ок е, зошто е психички?

Испаѓа ова што го пишав погоре- сите само бараат помош кога мораат и кога се морало.
Сите гасат пожари, место да ги превенираат.

Убаво пиша @CameliaMiller што е здравје и дека не е само отсуство на болести.

 

Како може нешто внатре да ме тера да земам дрога ако не сум ја користила порано? Менталното здравје може да биде нарушено поради користење на дрога и алкохол. Долготрајно земање дрога ствара зависност. Ама ти тоа сам го бираш, разбираш? Ти сам бираш да користеш дрога. Од друга страна не бираш ти сам да имаш анксиозност и не смееш да ги споредуваш овие работи оти се неспоредливи.

 

Темата треба да се затвори.
Навредлива е.

 

Ај ќе се објаснам уште еднаш и последен пат.
Да, за еден човек психичка болест може да му е пострашна од физичка АМА за другите околу него да е поинаку.
Ако некој заради психичка болест има сериозни проблеми во однесувањето, отфрла и повредува луѓе, дали по секоја цена треба некој да биде до него само за да не испадне оти стигматизира? Не анксиозност, ама некои други болести да.
Ако се однесуваш чудно или лошо, колку од нив ќе си помислат дека ти треба помош, а колку ќе се повлечат за свое добро?
Така да, колку и да сакаш да покажеш разбирање, некаде ќе мораш да повлечеш линија.

Оти имав сличен грд период јас заради лични проблеми и не ме прашаа што ми е и дали ми треба разговор. Ми рекоа само не те сакаме у близина оти бев проблематична и тоа беше тоа. Една од нив работеше у тоа поле бтв.

Али у реду е. Ако е тумач за некого, нормално не треба со сила да ме прифаќа.