Ментално здравје - реалност, мода или пропаганда?

Ете како на пример има промена во невротрансмисијата кај некои психички болести.

 

Психичките болести тотално може да имаат физичка основа - во мозокот. Бидејќи мозокот е психа, психата е мозокот. И не е само анксиозност, аман, еве има растројства на личноста кои се дел од структурата на еден човек. Не можат да се "излечат", ама со терапија се менаџираат симптомите. Има адхд кое што има невролошка основа и има психолошки последици. Има шизофренија, има DID, сите тие се хронични и нема магично исцелување. Таблетите драстично го подобруваат животот.

 

Тие веќе невролози или психијатри ги третираат, не психолози.

 

Никој не те тера ништо да правиш, си имаш слободна волја, ако сакаш да се дружиш со некој дружи се, ако не сакаш не мораш.
Како што и тие што те отфрлиле имаат право да одлучат дали сакаат да се дружат со тебе или не. Без разлика во кое поле работат.

 

Никој невролог не ги третира нив...а психијатрите можат да третираат сѐ.
Не ти ја сфаќам поентата баш.

 

Имаш психолог, терапевт, психијатар, невропсихијатар..

 

@Cosmic Girl добар пост има напишано околу здравството и само ќе додадам една работа од лично искуство.
Ако нарушената психичка состојба на една индивидуа не се лекува и фактички ако не се и превенира кај лица со историја за емоционална нестабилност и фамилијарни проблеми, ситуацијата може да ескалира до тој степен што лицето може целосно да се изгуби односно деперсонализира и да стане закана за себе и сите околу него.
Ова го имам лично видено кај многу луѓе и тоа што имам од искуството заклучено е дека сериозна психичка состојба односно растројство е многу потешка ситуацијата отколку одредени тешки физички заболувања.
И не воопшто не се ретки овие пациенти посебно бројот на помлада генерација со растројства драстично зема замав.
А кога веќе зема замав филозофијата не може да помогне туку првенствено медицината со менување на свеста кај пациентите и развој на здравството што кај нас и двете се слабо развиени.

 

Поентата ми е дека има разлика дали третираш како психолог само бихевиорално без да навлегуваш во структури на мозок или медицински то ест анатомски и физиолошки како психијатар/невролог.
Ментално здравје збориме нели, не физичко

 

Иначе @Munchmallow20 си пишала дека хронична болест не е исто со анксиозност. Се согласувам, болеста може да е опасна по живот, анксиозноста не е. Што не ја прави помалку сериозна. Бидејќи ни една ментална болест не е опасна по живот, освен кога некој ќе се самоубие. Башка, ако еве си болен од нешто, можеш да развиеш секундарно и анксиозност заради тоа што здравјето ти е нарушено и не знаеш што те чека утре. Зошто да не земаш терапија за олеснување на симптомите?

Ама често се преклопуваат.Не дека има некоја остра граница вака како што си пишала.

 

Она што веќе крајно ме иритира (барем мене) се некакви измислени или очекувани сосем генерализирани обрасци на однесувања врзни за менталното здравје. Ако јас сум замислила дека сите треба да се однесуваат на одреден начин во ситуации на тешкотија и сѐ надвор од тие рамки го дефинирам како мода, пренемагање, измислување итн. токму тоа е стигмата. И не може да се мрдне никаде ако се размислува така. Читам на пример жени во темана за ПМС што пишуваат и ако бев без емпатија и разбирање, ќе кажев дека претеруваат. Здраво е да престанеме да очекуваме и да претпоставуваме дека ние сме им репер на другите, тоа е џиновски чекор кон решение на дел од овие проблеми.
Пс. Имам во близина жена која се лекува од депресија (не знам детали за дијагнозата), ама едноставно телото после одредени години помалку лачи серотонин и тоа е голем проблем и тригер за вакви состојби, телото и мозокот се дефинитивно во тесна врска.

 

Ја лично ако имам причинител и знам кој е, ќе го лечам него колку што е можно.
И пак ќе повторам, зборам за себе, не за други. Сум пиела диазепам кога имало стварно потреба еве ќе си кажам, многу одамна беше. Ама не ни посакував да живеам така секојдневно, на диазепами па наоѓав алтернативи. За мене нема полошо нешто од тоа да живеам како зомби на лек што ме прави тромава.

 

А кој вика дека треба секој ден да пиеш дијазепам?
Да тргнеме од тоа дека за долготрајна употреба за анксиозност се дава ssri не бензо.

 

Голема грешка си.
Многу предрасуди тука напиша.

Замисли вака да размислуваа и да морализираа докторите, психијатрите и психолозите кога ќе им дојдат пациентите да им бараат помош или кога треба да спасуваат нечиј живот?
Замисли си...

Точно.
Сакав да пишам и за таквите случаи, ама не напишав зошто иако постојат такви кои може да се опасни и за другите, не значи дека тие се помалку или повеќе битни од некои други проблеми и болести.

Ако ги делиме дијагнозите според тоа колку пречат луѓето што ги имаат на тие околу нив, тогаш не сме напреднале ниту за милиметар од она време кога луѓето со психички проблеми сме ги ставале во изолирани институции или санаториуми направени во некое забито место.

 

Никој.
Ама тогаш само тоа ме смируваше.
И или ќе пиев диазепам или ќе барав алтернативи.
И џабе ќе пиев некоја терапија ако ич не работам на причината. Кога реалноста ми е пред очи, пак ќе знам дека таа причина постои и ќе се нервирам.
Иииии по стоти пат, за мене кажувам.
А ако нешто ми прави да не перцепирам реалност нормално, неќам да го ставам во уста.

 

Се редактирав допишав.
Дијазепам може да се пие кратко или привремено, не постои препорака да се биде зависен од него како што ти си зацртала.

 

Знам добро дека диазепам не се дава како терапија. Ти велам мене ме смируваше тогаш тоа. Не би дискутирала што проблем имав.
Ама ете, ќе се соочев со реалноста или ќе се правев дека не постои со спиење, јбг.

 

Не бе, ако е темава.

Едноставно има многу луѓе што или немаат никакво предзнаење во врска со сите психички поими, од ментално здравје и психички растројства до психотерапија и ред други прашања што овде се дискутираат.
А има луѓе што имаат и погрешни информации врз кои базираат свои ставови и погледи, а сакаат да ги преиспитаат и да се информираат.

Сакале да прифатиме или не, ама тоа е нашата реалност.
Не само на форумов, туку и општо.

Јас викам ајде да разговараме.

Дајте да ги разоткриеме сите работи кои не чинат.
Вклучувајќи ги и оние зборови, тврдења и ставови кои се навредливи за сите оние кои имаат психолошки проблеми, за да се научиме да се корегираме.

 

За епидемијата хероинска во Америка да се надоврземе

Како дојде до епидемија? Знаете вие анти-дрогаши-проклети?
Знаете дека умираат луѓе што марихуана не запалиле претходно?

Одиш на лекар за ФИЗИЧКА болест. Значи реума, или имаш фрактура, или ти правеле операција некаква. Ти даваат терапија за болка. Ти викаат, безбедна е.

И почнуваш. Арно ама, за 1 недела веќе си зависен. Болката реална уште не ти е пројдена, веќе почнуваш да имаш зависност од ПРЕПИШАНИ апчиња за физичка болка.

И ти препишуваат, ти препишуваат до бескрај, оти одиш и вриштиш дека те боли (и те боли, ама не фрактурата или извадениот орган, те боли кога паѓаш во апстиненциона криза). И ти препишуваат уште. И доаѓаат до ситуација каде што не е проблем препишувањето, туку веќе и ментално страдаш од болки, па тука добиваш плус лекови за анксиозните напади поради болките.

Но, осигурувањето веќе не ти ја покрива дозата. Премногу е. Немаш пари веќе за да не те боли.

Две ситуации има. Првата, трошиш огромен дел од парите за да лечиш навидум физичка болест и болка, додека не се предозираш со препишана терапија за таа физичка болка.
Втората, не си толку среќен, немаш пари легално да набавуваш веќе лекови, па почнуваш да користиш хероин, евентуално фентанил.

И од тоа се предозираш и умираш.

Така што, не знаете што може и од каде да ви се случи. Може да станете наркосот, а ич да немате ментална болест првично.

И се согласувам, темава е навредлива и тоа многу.

Наместо да зборуваме прво за превенција, а потоа и за лекување и менаџирање на симптоми на ментални болести, ќе седиме и ќе ја јачаме стигмата, оти не е доволно разорна веќе.

 

@Munchmallow20

За различни работи овде зборуваш.
Има разлика помеѓу однос на стручно лице (доктор, психолог, психијатар) кој му е професија работа со пациенти како тој се однесува кон нив, од односот на што го имаат другите (вон оваа категорија) кон пациентот.

Не е во ред од многу аспекти, ако некој работи на такво работно место и си бира дали ќе се прими, ќе третира некој пациент или не и колку тоа ќе му се посвети, врз основа на овие критериуми ти што ги пиша. Нивната работа подложи на законски одредби но и на етички правила кои тие мора да ги почитуваат.
Во приватниот живот твој избор е со кого сакаш да се дружиш, кому сакаш да помогнеш и колку.
И имаш апсолутно право да си поставиш граница ако мислиш дека тоа е за твое добро.
На работно место се трети односите и тие се законски уредени. Поинаква е и одговорноста на работодавецот, зошто има одговорност не е само кон вработениот кој има проблеми туку и кон останатите во колективот.
Така да не можеме да зборуваме општо за сите овие различни ситуации и да кажуваме што е добро што не е.

Мислењето на другите за нештата пак е сосема десетта работа.