Ментално здравје - реалност, мода или пропаганда?

И во врска со ова уште сакав да ти реплицирам.
Да, секој специјалист за својот дел за кој што е стручен, ама во соработка со другите специјалисти кои ќе си кажат за својот дел. Сите овие што ги наброја во текот на студиите учат предмети од различни сродни научни области. Знаат дека нема разбирање на една работа ако не се учи мултидисциплинарно.
И кога ќе се образуваат и вработат во клиничка пракса работат така што соработуваат на некој начин со другите специјалисти. Некои работат во мултидисциплинарен тим ако го има, а некои ако го нема ве препраќаат на други специјалисти пред да дадат дијагноза и терапија.
Добар специјалист не се поставува надмено во тој контекст. Ги прифаќа и разгледува мислењата на колегите од другите специјалности и знае што од тоа мислење му треба и му е битно да го земе во предвид.
Човекот функционира како систем и таков е приодот на модерната медицина и психологија кон него.

 

Oк тогаш ќути и на ова што да ти кажам.
https://www.youtube.com/@MedicatingNormal/videos

 

Јас никаде и не спомнав стручни лица. Него пријателите, фамилијата, околината.
Зашто се злоупотребува малце зборот стигма, баш тоа сакав да кажам.
Ако неќам проблематичен човек во близина, наводно фрлам стигма. Него му е тешко ок ама крај крајова, не мора и мене да ми биде и да се плашам што утре.
Да бидеме реални, апсолутно не е исто да пуштиш дете да си игра во близина на куќа на човек во инвалидска количка и во близина на зависник од дрога. Двајцата имаат некаква болест ама дали и во двата случаи твојот страв е само стигма? Не.
Ок, може и тој во количката е манијак или да му наштети сепак некако ама од другиов однапред ти е страв и со причина и со право.

Исто со она дека ако неќеш да имаш партнер што е ХИВ+ зашто ти е шубе, исто фрлаш стигма. Па тука почнуваат со модерните терапии и како можеш безбедно да имате секс без да те зарази. Абе неќам, крај. Па нека се лути и нека се треска колку сака.

А и на работно место ако состојбата сериозно му нарушува способност за работа и од тоа трпи фирмата, дали и тогаш мора работодавецот да го чува?

 

Хероинашката епидемија во САД не се развила поради никакви физички ситуации од типот на реуми, артритис или тие што ги викаат популарно pain killers.

Дрогата во САД се разви преку промоција на модерната поп култура од раните 60ти. Некој имаше цел дрогата да стане мејнстрим и достапна за сите нестабилни ликови промовирајќи се на секаков можен начин.

Дали и дрогата во Мкд е резултат на реума и артритис или потреба да бидеш ИН?

 

За да биде една единка наречена здрава, се подразбира дека физички и психички е здрава. Едното не може да биде без другото, здравје не е само физичкиот дел. Не знам како не разликувате. Ти ако сакаш вежбај колку сакаш, храни се најздраво, ама ако психички не си океј и не работиш на истото не си здрава единка.

Инаку во однос на тоа колку може да се функционира без медикаменти ајде да речам со оние ментални состојби кои може да се менаџираат, депресија и анксиозност со панични напади, ќе споделам лично искуство. Од дете имав како страв од одредени работи меѓутоа не ми беше јасно што ми се случува, и во средно веќе почнав да доживувам тешки панични напади. Се запишав на психологија, и почнав да разбирам што и како ми е. На 19 години доживеав ептен тешка депресивна епизода кај што буквално не функционирав и бев суицидална, и мајка ми ме однесе директно на психијатар, што лично сметам дека е грешка и дека процесот се започнува со психолог. На психијатар веднаш ме ставија на антидепресиви, сменив неколку, нема да навлегувам во дозата и апчињата ги пиев до 23/24 години. Паничните напади скроз ми се изгубија, станав функционална, поминав и низ многу тешки периоди додека бев под лекови, како губење на блиска личност од семејството. Се чувствував доволно стабилна дека можам да функционирам и лековите постепено ги откажав. Издржав година ипол без апчиња.

Вториот пат имав тригер од здравствени проблеми со желудникот кои ми се поврзаа со фобијата што ја имам, и почнав да имам констатно панични напади до степен што не можев да излезам од дома и тоа траеше подолг период. Се вратив на апчиња меѓутоа и овој период почнав активно на психотерапија. Пиев многу мала доза на апчиња, научив да ги менаџирам симптомите и да се соочувам со тригерите преку когнитивно бихевиорална терапија. И таман стигнав до степен да ги откажам апчињата, ме дијагностицираа со рак. Проблемите со тироидната може и да биле тригерот за мојата огромна анксиозност и депресија. Останав на апчиња тој период додека да поминам низ операција и целиот тој процес, меѓутоа бев најстабилна што сум била некогаш во животот. Сега сум веќе 6 месеци без апчиња. Знам да менаџирам многу подобро од претходно. Има периоди кај што паѓам психички, меѓутоа и тоа е дел од процесот. Знам кога почнува депресивна епизодичка и што треба да правам за да избегнам влошување.

Поентава на целава приказна е дека да не беа тие медикаменти јас можеби немаше ни да бидам тука, ме смирија и ми дадоа простор да работам на себе и да ја надминам состојбата. Меѓутоа секој случај е различен, има луѓе кај кои што воопшто не се создава серотонин и тие луѓе не може да функционираат без апчиња. Навистина нема потреба да се стигматизира нешто кое што одржува во живот еден куп луѓе. Што ако серотонинот им е вештачки? Битно е да се живи

 

Yup. Фала ти што го нагласи ова, ако не го пишеше некој друг, ќе го пишев јас.
Да не спомнувам за децата родени од родители со зависност (fetal alcoholic syndrome и др.)...

А што ако на ова како еден од факторите кои имаат улога во зависностите се додаде и самата личност со сите нејзини карактеристки заради кои можеби била посклона да посегне по некоја супстанца?
За кои особини сме криви што ги имаме, за кои не сме? Криви ли сме за невролошкиот склоп со кој сме се родиле или за темпераментот кој зависи од него?
Што ако на ова како фактор ги додадеме факторите надвор од личноста, како влијанијата на потесната и пошироката средина низ нејзиниот живот? Криви ли сме што сме се родиле во одредена средина?
Криви сме што сме живееле во некое семејство? До кога сме криви, а до кога не сме? До 14, 15, 18 години?

Причините и факторите кои доведуваат до психичко растројство не се никогаш едни, едноставни и изолирани.
Каде ќе ја поставите границата меѓу нив и ќе речете за овие фактори си е сам/а крив/а, за другиве не е сам/а крив/а?

Едноставно тоа е морализирање и треба да го тргнете тоа на страна.

Конечно, треба да сфатите дека:
- болестите физички и психички не си ги бара никој
-Никој не е апсолутно здрав и апсолутно болен човек (во било која смисла)
- здравјето не е перманентна состојба туку е нестабилна и релативна состојба, некогаш си поздрав некогаш си поболен (болеста истотака)
- сите може да дојдете во некој момент од својот живот во таа точка кога здравјето ќе ви е толку лошо што не можете да функционирате

 

Тој што има пари и му е топ во животот нема да земе фентанил туку нешто поквалитетно.
Социо-економските услови, модерниот живот и/или психички пореметувања се први причини зошто луѓето посегнуваат по дрога. Епидемијата за која збори камелија не е никаква последица на желба да се биде "ин", дури и малку е смешно да се тврди тоа ако се земат предвид сите фактори.

 

Во Македонија нема херионска епидемија.
Можеш да прочиташ повеќе ако те интересира, има и документарци, почни со разгледување на Purdue Pharma и зошто сопствениците и нивните поколенија не смеат никогаш повеќе да се занимаваат со овој бизнис, и колку треба да платат во наредниве 10 години на организации за превенција и рехабилитација.

И никој не е имун ама на ни една болест. Ни физичка ни ментална.

За некои ментални болести ти треба ген, и офсетот може да е во детство, пубертет, рани 20ти или доцни 20ти, за некои и подоцна.

Може животна околност да те доведе до психичко страдање и болест.

Никој, ама никој не е имун. Што побрзо тоа го прифатите, толку побрзо ако треба, не дај боже, ќе побарате помош и нема непотребно да страдате, и ќе бидете способни за рано да детектирате дека не сте добро.

Не е ова тајна. На самото упатство пишува.
Затоа и те гледаат од ептен блиску првите месец дена.
Затоа што може да има нус појави.
Тогаш се менува лекот.

Не постои магичен лек, никој тоа не го тврди. И не е тајна дека една од нус појавите на антидепресивите и тоа во самиот почеток може да е суицидалноста. Од таа причина се почнува со екстремно мали дози и контролата е на неколку дена, препорачливо е да не си сам тие денови (да си со семејството и сл.).

Антидепресивите, како што ти напишав и кога ме праша за мене, обично, вообичаено, добри 2-3 недели прават да се осеќаш полошо додека не почнат да делуваат. Првиот месец е критичен, и кај мене беше така, и кај голем дел од пациентите е така. Не бев суицидална, ама дефинитивно 3 недели бев полошо, после секој ден стануваш подобро и подобро.

 

Имаш право да си бираш во личните односи со кого ќе бидеш, тоа не е спорно.

Се обидував да ги појаснам работите.

А на работно место е сосема друга тема, ама во јасно е дека односот во таква ситуација не е приватен и е помалку личен. Не се должни како колеги да го лечат и имаат право да бараат од него да си ги исполнува работните задачи за кои е платен.
Апсолутно не смее да му даде отказ заради психичките проблеми ако тоа мислиш под чување. Тоа е дискриминација.
Може да му дадат отказ ако со своето однесување прекрши некој закон, својот работен договор или некое битно правило на компанијата, ако не работи и сл.

 

Мислев ако ради болеста не доаѓа на време, не извршува обврски, лошо работи, не може да функционира на работа едноставно.

 

Од гледна точка на филозофијата или на духовноста на пример сите физички пореметувања и болести прво почнуваат на ментално и емоционално ниво за да се манифестираат физички.

Ментални растројства и болести се и те како генетски меѓутоа не значи дека од едно поколение ќе се пренесат на другото.
И животните околности се тригер фактор ако основата е генетска. Тригер фактор се сите животни фактори.
Инаку на психијатрија се лежи и за депресија не само за психотични растројства и шизофренија. Има пациенти што седат по еден месец.

 

Може да има солидарност, на пример, како што веројатно ќе има ако е некој дијабетичар и има проблем, па касни, оти му се слошило. Како што ако е епилептичар и доживува епи напади и доцни, ќе има солидарност.
Ете така, исто и за тој со ментална болест.

 

И ако трае секојдневно, по цел ден со месеци и воопшто не е способен да работи? Нека е за било која болест ајде.
Не еднаш двапати у годината.

 

Знам Флиер, ама ако одам во толку ситни цревца да објаснувам, на луѓе кои не разбираат основни работи, ништо не правиме.

 

Ќе продолжиш да бидеш солидарна.

На претходното работно место, колешка моја роди дете со посебни потреби.
Поради тоа, откако и заврши породилното, постојано беше на боледување заради детето, значи повеќе на боледување него на работа. Според тебе, што треба, да ја отпуштат? Малце ѝ е маката што ја има со здравјето на најмилото, па ај гитла?

Милион пати и задоцни, и не дојде, и во болница заврши со детево.

Солидарност.
Тоа не значи еднаквост. Значи дека јас работев повеќе од неа, ама затоа што сме солидарна држава и таква треба да останеме, не ја избркаа од работа и не треба да ја избркаат од работа.

 

А зошто да нема акомодации ако имаш доказ за болеста? Нормално, под услов работата да е завршена.

 

Македонија имаше хероинска епидемија средината на 90те кога изумреа еден куп наркомани или што и ден денес се влечат по центри за рехабилитација навлечени баш во тој период. После хероинот се замени со кокаинска, таблетарска и траварска епидемија.

Документарците се пристрасни и нереални. Дрогата стана ИН со појавување на телевизијата и достапноста на истата до секој дом и промовирање на дрогата преку секој вид на забава. Да не зборувам дека сите филмски актери и музички ѕвезди ја промовирале масовно на сите нивни настапи и тоа стана масовно популарно кај младите луѓе.

Дрогата станува ИН со појава на телевизијата и модерната забава во раните 60ти. Нема врска тоа со социо-економски услови. Денес најголеми конзументи на кокаин се богати луѓе. Кога ќе видиш дека за познати јавни личности кои биле наркомани се снимени 100 филмови вредни билиони долари. Сите познати личности се наркомани класични а се промовираат на секој агол. Тоа има огромен импакт врз свеста на еден тинејџер се уште во процес на градење себеси. Младите желни да бидат социјално прифатени ќе прифатат се што им се сервира на медиумите или социјалните мрежи. Тоа што денес за нас е Фејсбук или ТикТок за нашите родители било ТВ.

 

Ако земеш боледување со потврда од доктор е едно.
Ама ако не зимаш, а доаѓаш и не работиш ништо зашто не можеш е друго. Вака немаш ни доказ дека не си способен за работа у моментот.

 

Имаш, ама ти како колешка нема потреба да ги знаеш деталите. Надредениот има увид во извештај од доктор за болеста, која и да е.