Ментално здравје - реалност, мода или пропаганда?

Не треба да се затвори. Само да се бираат зборови некогаш не е на одмет.

 

Не мора страшна болест ама еве лично кога читам заради кои секојдневни знаци на луѓе им е дијагностицирана анксиозност и пијат лекови, едно време си умислив дека тоа што ги имам истите знаци и дека не се нормални и треба да се лечат. А не дека може да се сосем нормални. Нешто како хипохондрија ама за психолошки состојби. Не викам оти им е фејк дијагнозата ама само да не се прават болести од све и сешто.
Баш за такви ситуации што набројав ми предлагале психолог, оти сум била возбудена кога се јавувам да прашам за работа некаде или не сум сакала гласни места и сум преферирала рецимо да сум дома со пуканки и филм. Као ете сум имала проблем со социјална интеракција. Океј, можда имам ама крај крајова со сила не можам да не се возбудам ако се јавувам негде кога знам дека може и нешто убаво да бидне, едноставно возбуда е. Или ако сакам да седам дома со филм место диско, тоа ми е поубаво на душата.

Едит
Мене поголем стрес и терет на психа ќе ми биде ако психолог ми каже дека мојата состојба треба да ја одржувам со лекови. Ќе ги пијам ама ќе се уништувам дополнително од самата помисла.

 

Не е така тешко, можеби ти делува.

Спојлер: Лично

Еве до работа иам 4 км во правец - исто време ми е потребно да дочекам бус, да ме извози до претпоследна станица низ гужви и да доодам уште 7-8 мин. За истото време пешки стигнам, па бирам опција пешки, ем искористувам прилика да ислушам подкаст, ем да се раздвижам, ем да не се нервирам со бутканица во бус. Периодов претежно возам точак до работа. Исто, парковите ми се на километар ипол - два, па и до нив пешачам натака-навака.
Храната ми е многу битна, ама не сум толку строга ко што бев пред дете. Ама пак внимавам. А и гурман сум, сакам и јадам сè, од лазањи до варени јајца со киноа и зеленчук.
Медитирам претежно 10 мин., таа минутажа ми е одговара најмногу. Некогаш можеби 2 пати во ден, ама најлесно издвојувам време за тоа.
Најмногу време ми одзема дневник, некогаш знам да се занесам и по 45 мин. Ама тоа нема шанси да си го ускратам, ако треба сè друго ќе баталам.
Книги обожавам, најголемо задоволство ми се и иако немам многу време, не се откажувам, иако читам книга месец дена (поради премногу обврски).

Муабетот ми е, треба да се наредат приоритети. Не може сè да ти еднакво важно во животот. А здравјето, и физичко и ментално и те како треба да е сечив приоритет. Ќе звучам ко тоа што веројатно те нервира, ама: елиминирај сè споредно и фокусирај се на есенцијалното.

 

Секако дека и порано луѓето имале проблеми со менталното здравје, само сега повеќе се зборува и плус на Интернет наголемо се пишува за ова. И добро е тоа што има сѐ повеќе awareness, така и треба да е. Не треба ни да доаѓаш од дисфункционално семејство или да си доживеал некаква голема траума за да имаш проблеми со менталното здравје. Некогаш, така бива.

Да тргнеме од тоа како живееме денес. Брз живот, немање време, работа, стрес, социјални мрежи. Од овој аспект мислам дека проблемите со менталното здравје се зголемени денес, и не верувам дека има човек што живее stress and anxiety free сосема. Научени сме и да се осеќаме виновно ако застаниме да одмориме не правејќи нешто посебно од корист. Имаше мислам факт дека само еден ден неделно да си земиш за себе и да се релаксираш знае многу позитивно да влијае на севкупното ментално здравје.

За посериозни состојби се разбира дека треба терапија. За "полесни" состојби мислам дека најголемата моќ е во самите нас и нашата глава. Некогаш самиот лајфстајл знае премногу да влијае на тоа како се осеќаме. Никој не вели дека мора да стануваш во 6 сабајле да трчаш или вежбаш, да јадиш стриктно најздраво, алкохол ни да помирисаш, да си легнуваш во 10.. тоа е преекстремно за мене ама некои промени да се направат и нови навики да се стекнат. Некаква физичка активност во денот, некое хоби, дружење со луѓе, поминување помалку време на социјални мрежи и повеќе време надвор, внесување здрави промени во исхрана. Ниеден психолог нема да ти помогне ако седиш во четири ѕида и не сакаш да си помогнеш самиот. Колку често од кревет не ми се станува, па најголем успех ми е што сум пошла в маркет да испазарам. Има денови кога не ти се прави ништо и тоа е океј..но има и други денови кога едноставно мора да го мрднеш газот и да одиш против своите мисли.

Планирам и се обидувам да направам слични проблеми бидејќи очајно ми треба. Зборувано имам и неколку пати со психолог, но тоа не делува воопшто ако јас не делувам. Барем за тие проблеми што одамна си ги влечам со психата не осетив дека ме води некаде сѐ уште. Можеби и не го погодив психологот, верувам дека оној кој правилно си ја работи работата ќе те насочи во правилна насока..а исто ги има оние што најбитни им се парите па те држат. А кај нас реално не секој може да си дозволи секоја недела сесија кога една од нив не е под 1000 денари.

Има и настани кои навистина знаат да те турнат во депресија и да не ти се живее долго време.. но генерално најмногу зависи од самите нас. Најпрво треба човек самиот да сака да си помогне, и во полесните и во потешките случаеви.

 

Со овој дел имам одговорено на ова:

И мене ми пречат многу работи, ама форум не е место за лечење, форум не е место за дијагностицирање, форум е место за разговор. Го почитувам твоето мислење ама не се согласувам со истото. Некој се осмелил да отвори контроверзна тема, на тебе е да напишеш мислење или да ја одминеш. Како што можеш да забележиш, сите одговараме. На секому не му се допаѓа одредено мислење и на секој мислењата не се точни. Затоа и пишав што пишав, а зошто не ме разбра кога веќе добро објаснив па не сакам џабе да се повторувам, наместо да го чувствуваш форумот како установа, не знам.

 

Јасна ми е поентата на темата, само воведот е малце погрешно поставен.
Дека постојат ментални проблеми и болести, постојат. И треба да постои awareness за овие состојби.
Ама, мислам дека има проблем во начинот на “нормализирање”. Нормализираме нешто што не е нормално. Нормализираме болест. Со тоа што “сите” ја имаат, не значи дека тоа е нормално.
Особено тинејџери и млади, како да им одговара да се “анксиозни”, се пронаоѓаат дека припаѓаат во одредена група.
“Не можам да учам зашто имам ADHD”,“Хамерот е криво наместен, имам OCD”
Сите боледуваат од нешто, и тоа се е замотано со една “cool” етикета.
Нема ништо полошо од тоа да си ставиш во глава дека си депресивен, анксиозен и ред други дијагнози и да го прифатиш тоа како изговор за сите твои неуспеси и падови. Been there, done that.
Искочи надвор на сонце, среди си го sleep schedule-от, храни се горе-доле здраво, искочи на кафето со пријатели што те мрзи да се спремаш.
И на менталната болест треба да се гледа како болест, баш затоа, ако си анемична- ќе јадеш подобро, ако имаш грип-ќе пиеш чаеви, ќе одмараш и ќе јадеш супи, така и за ментална болест треба да сакаш да ти “помине” , а не да седиш дома и да ја прифатиш како нормална.

 

Спортот е секогаш супер, тоа го поддржувам, ама да бидам искрена ова со слушањето подкасти, медитација, дневник, сето тоа ми е некако премногу живеење во некој свој затворен, имагинарен свет. Како да имаш страв да се соочиш со светот, па на овој начин си содаваш сопствен. Плус, што толку има да се филозофира те во дневник, те во медитација, мислам дека баш тоа ги создава проблемите, оverthinking на најјако. Сме заборавиле како е да се живее нормално, без нон-стоп фокусот на тоа дали сме совршени.

 

Дали си озбилна со ова ти?
Не дај боже да добиеш паничен напад и на секое излегување од дома да имаш срцебиење па ќе видеме дали ќе мислиш дека од размазеност ти е. Срам да ти е. Пу

 

Ме изнасмеа.
И подкастите да не се проблем?

Спојлер: Лично

Дневникот мене ми е терапија, не overthink-увам во него туку сосема спротивното, ако не филозофирам у дневник, ќе бидам ментално и емотивно преоптеретена и тогаш дефинитивно ќе овертинкувам.
Медитација ми помага околу анксиозност, за подобро спиење и избегавање несоница, за подобрување на фокус/концентрација, за зголемување на трпеливост, за самозапознавање - а со тоа ми ја зголеми самодовербата, самопочитта и ме научи да се сакам, да си простувам, да бидам приземена, да не се замарам со туѓи мислења и најважно од сè, да живеам во моментот. Нема подобар начин од медитација да укапируваш пак и пак и пак дека сè што имаш е сегашниот момент, дека животот се одвива сега.

Овие навики мене ми помагаат да не бидам испотресен нервозен анксиозен хаос заглавен во минатото, со стравови од иднината. Откако сериозно се фокусирав на моето ментално здравје правејќи ги сите тие нешта, буквално се препородив. Тек тогаш почнав да живеам нормално, без да се трудам да бидам ваква или онаква (совршена, со искривени замисли каква треба да бидам, зошто баш порано живеев во имагинарен свет), едноставно да живеам во моментот. Ко што би рекол Брус Ли - да пловам на површината од водата и да ме носи струјата на реката.

 

Па тој што вика дека хамерот е криво наместен поради оцд нема оцд.
Правете разлика измеѓу реални проблеми и деца кои користат жаргон како начин на изразување, не да ставате сѐ во ист ќош и да носите некој заклучок врз база на тоа.
И прави разлика помеѓу хронично и нешто што е минливо. Грип и ментална болест, споредбава вришти.

 

А како да правиме разлика? Дали детето стварно има реален проблем или користи жаргон? Или дете не може да има реален проблем?
Искрено, со тоа анксиозен сум, се покриваат толку различни состојби, од вознемиреност до дијагностицирана состојба, да е стварно калабалак. Да се нарекуваа работите со вистински имиња, полесно ќе беше, ама кој кога последен пат го употребил зборот вознемиреност, на пример? Инаку, јасни ми се разликите мене, ама дали им се јасни на сите?

 

Хмм да навистина е тешко да се зацрта остра линија, ама кога некој ноншалантно користи анксиозен сум, депресивен, ocd имам за да опише најнормално чувство кое никако не му го загорчува животот, шансите дека нема ништо од тоа се огромни. Бидејќи некои зборови се навистина длабоко навлезени во речникот како придавки, а уствари се многу сериозни.

 

А од друга страна, луѓе што се борат со сериозни состојби, никогаш нема да им текне така да ги именуваат, освен ако не се потврдени со дијагноза, а за тоа обично треба време, кое луѓето го немаат. И сега, шо да праиме со ова?
Мене ми е серизно многу жал оти има луѓе како првите, и ретко имам прочитано искуства на такви што се избориле. Ама и сериозно ми се тепа, кога деца по инерција си лепат етикети кои ги чуле. Така што, стварно не знам, како да се постават нештата на вистинското место. Дали ,,анксиозен сум,, треба да го сфатиме како ,,ми го крена притисокот,, уствари?

 

Па тоа е и поентата на темата. Дека се “злоупотребуваат” термините, и се оддава впечаток дека сите се депресивни и анксиозни.
Дека во денешно време е кул да си “депресивен”( во наводници), несфаќајки колку уствари е тоа сериозна работа со која некои луѓе навистина се борат и соочуваат.
Голем процент од оние што се прикажуваат како опсесивно-комплусивни, депресивни и слично, не се. Не се дијагностицирани од доктор, туку е чисто глумење лудило.
Ако те боли глава не кажуваш дека имаш тумор на мозок. Исто така ако се осеќаш тажен, не си по дифолт депресивен. Ама некако како да им годи така да се декларираат, тука е проблемот.

 

Не знам ни јас, малку каша попара ми е во мозокот кога размислувам за ова.
Поентата ми е, не треба на никој да му е скратена соодветна дијагноза и терапија дури и ако е блага состојбата.
Ама исто така расфрлање со зборови само заради мислење дека е кул(ова за тинејџери на тикток или луѓе што романтизираат пр. анорексија) е штетно за тие што навистина се борат со болеста.
Е сега, како треба - едукација претпоставувам, и за тие што ги разводенуваат состојбите и за тие што ги негираат.

 

Пусти Фројд и Јунг во гроб се превртуваат, ментално здравје било пропаганда Па уште и да дискутираме дали постои, ко мислиш дискутираме дали земјава е рамна

Ајде ќе почнам од почетниот пост дека темата не е за сериозни болести, него за полесни состојби. Карикирам да речеме анксиозност е ,,полесна'' состојба од шизофренија да речеме. Анксиозност има секој, во нормални дози. Некои луѓе имаат блага анксиозност, некои луѓе имаат анксиозност базирана на одредени стравови, некои луѓе се генерално анксиозни за се. Секој доживува различна јачина зошто нели не секој човек е ист и не сите имаме исти тригери ниту трауми. И сега да речеме единка што има блага анксиозност од нз да речеме гужва во јавен превоз да коментира за друга личност која има анксиозност до степен што не може да излезе од дома, и да каже абе ајде што ти е ништо страшно не е, што има тоа да го лечиш, еве јас глеаш си функционирам. Башка што анксиозност е најчесто пропратена со панични напади кои кога се онака на најјако пуштени телото ги доживува исто како да имаш срцев удар.

Не можеме да перцепираме ментални болести и состојби како полесни/потешки, едноставно секој различно си се носи со нив. И стигаме пак до тоа на темава дека се прави шејмиг. Ако збориш дека се справуваш со нештото и споделуваш јавно пропаганда е, за внимание е, тренд е, ако ќутиш се мачиш сам, се утепаш, па зошто не сподели, ќе помогневме, греота, претажно.

Плус личност без дијагноза не гледам поента зошто би лажела по интернет дека се бори со нешто толку тешко. Што придобивки би имал од тоа, кога уште луѓето гледаат негативно на тоа ако се бориш со ментални болести или пак ако одиш на психолог/психијатар. Уште е табу, и ќе ти речат уште оди поарно на бајачка. И ова го зборам од мое лично искуство, знам колку е стиматизирано сеуште кај нас, а не дај боже па јавно да кажеш дека пиеш лекови препишани од психијатар.

Не ја гледам поентава на темава искрено. Наместо да се направи една за mental health awareness, да се дестигматизира, ние одиме пак наназад накај среден век.

 

Решението не е веднаш да се излезе надвор. Прво човек треба да се крепи во своето засолниште.
Сите имаат различни механизми за справување.
За еден е водење дневник, за друг гледање на тв/интернет, за трет поминување време само со миленичето, за четврт сè од наведеното во комбинација.

 

Нема секој. Може да почнеме од тоа? Сите имаме некакви трауми, сите поминуваме низ некакви искуства и различно се носиме со ситуации, ама нема анксиозност секој, како што нема секој висок крвен притисок. Тага не е еднакво на депресија, иако може да води кон тоа, вознемиреност не е еднакво на анксиозност, а богами ни страв. Можеби за почеток не е лошо да се запознаеме со основниот комплекс на чувства, па да се работи со нив наместо со дијагнози.

 

Ќе те замолам да се едуцираш што е анксиозност, како се манифестира, кај кого може да се појави, кога може да се појави итн,, па може да продискутираме. Ако сакаш ќе ти пратам линкчиња. Вака нема поента да се објаснувам