На скоро 28-да можев уште малку ке терав "стара мома")Фала му на Бога и на моите за воспитувањето,имав убаво детство,незаборавни средношколски денови,преселба за студирање,живот во студентски дом,станови со цимери и цимерки,вработување-мои пари и целосна одговорност и лични одлуки за секоја постапка..Зборот ми е дека тоа се вистинските нешта што те созреваат и прават комплетна личност спремна за брак и семејство!Младоста треба да се искористи за себе-сепак во Мк ја имаме привилегијата да учиме,шетаме,менуваме партнери,одиме на одмори и слободно во јавност да си шетаме и уживаме во љубовта,така да не гледам логика во мажење на 18-20 год.
Kako sto gledam niz temava poveketo se kaete.jas ni ama voopsto.se omaziv na 16g na 20g go rodiv sin mi.maz mi e postar 13g od menei se ni e ok vo se si naogame zaednicki jazik.ne e se vo razlikata na godinite
Може да те прашам што те натера да се омажиш на 16 години со скоро дупло постар и како родителите ти дозволија?
Na 21 godina a so soprugot odevme samo 2,5 meseci i se verivme i jas se preseliv kaj nego.Pricinata za da se resime za zaednicki zivot bese posle voeniot konflikt vo tetovo mazmi dosgade sekoj vikend kaj mene a ne bese bezbedno iako oficijalno nemase vojna sepak se dopiraa avtobusi se kidnapirase a mazmi nikako da se otkaze da doaga kaj mene i taka si resivme da se zememe i da ne bideme odvoeni mladost ludiost.Inaku mm e od Gostivar ne se kaam sto se omaziv na 21 no se kaam sto dozvoliv da ziveam vo zaednica toa e mojata greska za koja se kaam.
18 години, сега имам две прекрасни деца, ни за момент не сум се покаала, завршив и факултет и се вработив и имам брак исполент со слога и разбирање.
Очигледно на 21, засега сме „верени“ па да завршам со студии тогаш можам да размислувам за повише, заедно живееме и засега ни е супер, нема да се покајам ако се омажам, барем тогаш ќе делеме целосен живот заедно, не дека сега не го делеме но тогаш ќе биде официјално и закоснки мој.
Се веривме на 19 се омажив на 20 и на 21 се разведов ама тој мене ме остави и керкаму е не јас него. Ама судбина ли е до чоекот ли е незнам...
На 25 години, седум месеци верени, а пред веридбата си уплативме стан заеднички, ма едноставно знаевме дека е тоа тоа, но не ни се брзаше, сакавме наредна година свадба
За две недели ќе стапиме во брак,што значи јас со 21полни,тој 27,а веќе 5 ипол месеци сме верени.Порано,со тоа размислување, да ме прашаше некој дали би се омажила на оваа возраст ,категорично ќе кажев не.Но не е како ние планираме ,туку како е судено.Од оваа гледна точка сосем сум задоволна и благодарна за се и не би менувала ништо. Целта да го завршам факултетот пред да го направам овој чекор,уште малку и ќе ја исполнам,уште еден семестар до крајот и секако дека и во брак би размислувала и за понатамошно надоградување и студирање,како мастер и сл.Бракот не би ме спречил во ова дефинитивно.А што се однесува за животот и навиките пред брак и после,нема да има некои значителни промени мислам.И двајцата сме либерални,немаме ограничени погледи и заедно ќе се трудиме да одиме напред,а пред се да сме си подршка еден на друг секогаш ,во секое време.
На 28 се омажив, мм имаше рамно 30. Свадба правевме на десет годишнината, така да добро знаевме во што се впуштаме и со кого. Не дека е правило, затоа што често долгите врски не успеваат, ама ете, нас фала му на Бога ни е ОК.
