Опсесивно-компулсивно пореметување (Оbssesive compulsive disorder)

За среќа си имам врвен тим од психијатри кои имаат дури и по 30 години искуство ( за потешки дијагнози и те како е битно искуството) , кои секогаш успеале да смират топка на правилен начин, да утврдат од каде и кој е проблемот, и да бидат постојано тука за мене. Нека пазат луѓето каде одат оти како што кажа на прсти се бројат и врвните психијатри.

 

Јас еднаш бев кај една таква со 30 години искуство и знаеш што ми рече, дечко да си најдам. А бев за посериозна работа, ама нормално не бев сфатена сериозно бидејќи бев во средно и ѝ личев пристојно.
Верувам дека тебе ти се погодиле, си имала среќа, можеш и да споделиш секако темава е за тоа.

 

Според искуствата овде што ги читам гледам дека има психолози кои не се добри.
За дијагностицирање треба прво многу добро да научиле она што треба да се научи на факс. Не секој е добар студент. Има оценки од шест до десет со причина. Некој едвам ќе заврши факултет, а треба да работи со луѓе утре.
И во текот на студиите треба да има повеќе пракса во дијагностицирање за да може да стекне искуство. На факултетот по психологија слободно можам да кажам дека нема доволно практична работа со пациенти. Има не дека нема, но и самите професори ни велеа дека е потребно и повеќе. За забар шест години се студира, на крајот од студиите пракса им е цела настава, а за психолог четири години се учи и колку од нив се пракса?
Треба да има повеќе практична настава уште пред да се вработат. За таа цел со законот за психолошка дејност беше уредено една година да си приправник пред да полагаш за лиценца.
И на крај треба и да имаш малку и еден фактор Х за да бидеш добар дијагностичар.
Да имаш осет, дарба за тоа.
Треба да знаеш кои инструменти е најдобро да ги користиш за пациентот.
Треба да знаеш добиените податоци и резултати од направените тестови како да ги толкуваш и како да ги поврзеш резултатите од различни тестови за да добиеш правилна целосна слика за проблемот на пациентот.
Добар психолог дури и кога знае дека не може да го излечи пациентот целосно заради природата на самата болест треба реално да му каже на пациентот каква е состојбата и до каде може да помогне тој самиот, а за кои проблеми не може и дека треба да се обрати на друг специјалист. Секогаш има нешто за што психолог може да му помогне на човек, без разлика за каков проблем се работи. Жал ми е што одбиваат да третираат некои пациенти заради дијагнозата. Си бираат пациенти со кои ќе работат што не е професионално.

 

Целосно точно, само за ова последново јас ја разбрав членкава дека психијатарот се лутел што психолог и давал дијагноза и насоки за справување што ете не се поклопувала со таа на психијатарот.
И овој дел е тој на кој треба многу да се внимава, да се избере соодветен психолог и психијатар.

Јас лично не го сметам за пресуден фактор, за да изберам соодветен психијатар, дека има искуство од многу години. Често се случува таквите да останат во времето кога учеле со примената на медикаментозната терапија и да не се толку во тек со новитетите на секое можно поле. Ајде да не пишам склони да ти речат најди си дечко како што опишале погоре, што е страшна напрофесионалност.

 

Психијатрите во вечна спротивставеност со психолозите.
Психолозите на факс учат дека треба мултидисциплинарен пристап кога се работи со човек, никогаш психолозите не викаат дека не требаат и лекарства понекогаш или мислење од психијатар. Дури и сметаат дека се корисни лековите за одредени пациенти па и предуслов за да може да биде успешна психотерапијата, односно дека без нив не може да се работи со пациентот.
Ама психијатрите мислат дека нема потреба од психолози, дека они се доволни. Ама кога ќе дојде до психотерапија некако забошотуваат.
Еден куп луѓе овде кажуваат дека терапијата им се сведува само на медикаменти. И никој не работи со нив психотерапија. Епа како да има подобрување.
Кај психичките проблеми најчесто нема една причина затоа нема еден лек.

 

И ова е целосно точно и на ова баш мислев кога ја пишав реченицава

Треба да се најдат соодветни и психијатар и психолог што имаат ваков милтидисциплинарен пристап и да сакаат и тие да соработуваат и се надополнуваат заедно во областа која им е професија и тесно поврзана со добросостојбата на заедничкиот пациент.
Кога ќе се најде ова пола од проблемот како да е решен.
Сепак и треба многу соработка и од страна на пациентот и успехот е загарантиран.

 

Ги направивме психијатрите како да се наголемо зло на светов, дека се со заостанати методи, дека забушаваат кога се работи за психотерапија.. Не знам какви психијатри познавате ама ова што го пишувате е глупост.

@Cosmic Girl Јас си кажав за себе, не ми е потребен никаков психолог, нема потреба веќе да дебатираме. Не е само за нас отворена темава.

 

Лана, здраво.

Морам да ти пишам, бидејќи се пронајдов во описот за тебе.
Јас уживам во чистота, убаво ми е дома да ми е средено, подредено, да нема прашина, алиштата, ситнуриите да се на свое место. Едноставно ми ја полни душата тоа и ми дава чувство на контрола врз просторот.
Има ситуации кога ми се здосадува да чистам или од други причини, немање време, енергија, намалено здравје, и оставам така. Правиш и ти така?

А кога чистам, чистам темелно и си велам сега редот го фаќам и морам на дневно ниво да си одржувам чисто. Па се фаќам себеси во притисок дека морам под одреден начин и ред да ги направам нештата.

Не сум размислувала дали сум за на психолог, ама свесна сум дека ми прави притисок, ме нервира внатрешната потреба секој ден едно те исто да правам, ама исто така ќе ми остане како недовршено во глава, ако не направам.
Пример, наутро морам да наместам кревет, тресам перници, тресам пижами, некогаш и јорганот го тресам. Алишта тековни што носиме ги ставам на скала, не ги мешам со други и морам од надвор кога се враќам да ги истресам. Пребришувам на површини кои се прават со прашина, дали секој ден дали на два дена. Во вц го тресам черџето, ги поминувам плочките со навлажнета хартија да се соберат влакна и прашина. Забележувам дека цело време како одиме, разнесуваме прашинки и ме нервираат ако се наталожи многу.
Во дневната исто морам прекривка да истресам, перници од што лежам од главава првут останува , површините од комода масичка голема маса...
Значи, не правам ова сѐ ради мисла дека нешто лошо ќе се случи, туку дека имам потреба за да гледам средено и чисто. За мене дури поважно е она што не се гледа да го исчистам, отколку видливото. Сега му велев на маж ми, машината за садови да ја поместиме, да избришам под неа. Значи она што ми е дофатливо, лесно е, она што не ми е, ми е предизвик. Исто така, за да го имам станов под контрола, а сигурно и ми дава некоја чувство на победа, а и во анксиозност земам да чистам.
Пример, нѝ се досели под нас една жена, која по неколку дена одма викна полиција за дека галама сме правеле (не беше точно тоа) и потоа ми дојде пред врата за да ми рече да било детето потивко. Одма во мене ми се јави некое чувство дека не можам сѐ да контролирам и си реков леле станов нечист ми е, плус ми правеше лошо да се осеќам, и си викам барем да исчистам, да средам алишта, добивам некоја контрола врз нештата.
Ама не се издржува вака, ако неколку соби ми се чисти, кујната мора да бега.
Којзнае дали ова се намалува, мислам дека јас не ни сакам да го намалам овој мој нагон, уживам едноставно во ред и хигиена.
Ако сака и @Cosmic Girl да даде мислење.

 

Jas nikogash ne ostavam rastureno,eve sabajlevo grbot mnogu me boli i poleka poleka menuvav postelnina a nemav potreba da menuvam ama soprugot ne gi izmil racete a ja menuvashe kesichkata na kantata.Isto na primer sekogash site gi prashuvam dali izmile race osobeno ako sakaat da go doprat sin mi,ne znam ama mislam deka ako ne ti se racete chisti a dopresh neshto chisto i toa go prljash.Opsednata sum se da mi e chisto i raskrenato i ako nekoj neshto mi pomesti moram jas da go vratam na mesto zatoa shto koga nekoj drug mi mesti ne mi e namesteno kako jas shto sakam.Pred nekoj den soprugot spieshe i charshavot go izmestil jas bukvalno tegnev pod nego da go namestam ubavo pa da si legnam.Ostaj sama na sebe shto si oteznuvam ama i na tie okolu mene im pravam da se chuvstvuvaat kako po jajca da gazat.

 

Не секоја потреба за педантност и чистота е опсесивно-компулсивно растројство. Исто така не секоја потреба за контрола или за естетско подредување на предмети и слично. Сметам дека премногу напразно се употребува OCD, а тоа за жал доведува до релативизација на состојбата. Ако попратно се јавуваат застрашувачки мисли, неосновани стравови, компулзии да се направи нешто за да не ни се случи ништо лошо, чувство на страв и паника доколку не сме го направиле нештото и слично, тогаш се работи за опсесивно-компулсивно растројство. Инаку, едноставно си педантна личност што има потреба од поголема контрола на нештата и тоа е во ред. Не е OCD ако ти смета дека предметите не се чисти или не се правилно поставени, но OCD е доколку тоа ти предизвикува страв, паника, лоши чувства, ти попречува во извршување на секојдневните активности и ти создава компулзии да направиш некое против-дејство. Треба да се разбере дека OCD е покомплексна состојба од потребата за чистота и естетика, не е лесно да се живее со тоа ...

 

На кога му објаснуваш дека OCD е сериозна состојба.. нека си тераат со самодијагностицирањето. Нема веќе поента да им објаснуваме.

 

Кратко и јасно - така е.

 

OCD за да се даде како дијагноза мора да се исполнат одредени дијагностички критериуми.

Ако ви направи психолог дијагностика може да излезе дека имате тенденција за OCD што не е исто како и тоа да имаш растројство.
Едноставно се работи за спектар на однесувања. Некој на скалата може да покаже некои такви однесувања, како тенденција. Некогаш тоа е и научено однесување. Во ситуација која била непријатна за човекот, или го направила да се осеќа загрозен, вон контрола, уплашен и сл. за да се смири почнува да работи низ дома. Се ослободува малку од стресот, прави нешто корисно, работи и поставува некаков ред и хармонија (иако не ви однос на работата што го мачи) и си докажува дека има контрола врз себе и она што го чувствува и врз околината.
Како ќе научиш а ги решаваш вистинските проблеми на вистински начин, така ќе ја снема потребата од нонстоп чистење. Ама прво мораш да си признаеш што ти е проблемот.
Во случајот со соседката ти останала неразрешен конфликт и тој тежи.
Сум била на таа страна од скалата.
Бев во ситуација која не зависеше само од мене а ми пречеше. Ме фрустрираше проблемот секој ден а не бев моќна да го решам брзо. И на тест во тој период имав тенденција тогаш, малку поизразени однесувања кон ОЦД.
Знаев да чистам до три ноќе, да средувам дури не папсам. Си направив здраствени проблеми од ништо..
Кога го решивме проблемот, оној реалниот, се реши и лудачкото средување. Јас и сега сакам чисто. Ама знам да речам не сега, не по цена на моето здравје и енергија. Има подобри и побитни работи на кои може да им се посветам денес.

Тоа е минлива состојба и може при повторување на дијагностиката да не се добие таков резултат.

 

Ти благодарам премногу!

 

Повеќето тука сами си дадовте дијагноза
Ако го гледате филмот Невиност на сител, видете како се однесува таа Сафије мислам се викаше, постарата сестра. Е тоа е тоа.

 

Окп е хронична болест и не се лечи скоро потребно е премногу време да може болеста да исчезне најчесто овде во Мк даваат психијатрите антидепресиви но антидепресивите неможат да помогнат да се излечиш тие само ќе те смират и потоа повторно те фаќа паника така да според многу психолози психијатри окп се лечи со разговор т.е со когнитивно бихевиорална терапија има повеќе видови на окп различни стравови но треба личноста да сфати дека опсесивните мисли неможат ништо да те направат ниту да направат сфатете тоа не сте вие тоа е вашиот страв

 

Човек со ОКП станува мнолгу депресивен поради својата состојба,борбата со состојбата.Не е лошо ако на човек со окп му дадат ад
Пример сум јас ,АД ми помага кога имам епизоди на окп .
(не ми ги дадоа поради окп,само си кажувам лично искуство)

 

Добро го кажа ова.
Многу луѓе мешаат тенденции и дури карактерни особини и мислат дека ОКП е во главном чистење по дома.
За жал , за жал , многу ми е жал, што од сите болести на светот токму оваа имав "среќа" да ја имам! И тоа манифестирана во она што го викаат пјур О, а многу психијатри не прават разлика дека и во пјур О постојат ритуали, само што тие не се толку видливи.
Пример, во сексуални опсесии лично имам сензации кои не се исти како кога си вистински трн он со она што те привлекува, но имам одговор на препони, печење, вибрации, топлина тоа се грозни и многу мачни пеколи кои секогаш одново знаат да ме фрлат во бездната ма колку и да знам веќе што се.
Или не дај боже да ми дојдат интрусивни мисли при секс и доживеам оргазам непосредно или веднаш, а се случува поради стресот и одговорот на препоните да ми се случи и тоа ,и пеколот почнува .
"Аха, значи го сакаш тоа" ! , И за жал таму сум најкревка зошто секогаш е со луѓе да кои имам најчиста љубов, и почнувам да руминирам.
И руминирам (ритуалот)по цели периоди додека ме држат, правам гримаси со лицето зашто од мислите ми се гади навистина, па окп то ми вели не ти се гади доволно за да констатираме дека не е вистина.
Пак имаме ритуали значи - руминација и експресии. За да палам свеќи по цркви и некакви фрази да изговорам за да престане, сум многу стара во оваа игра, тоа ми е надминато.
Еве сега пак од пред некој ден после проблем со сопругот истото утро имав епизода и уште сум таму.
Епизода која сто пати сум ја поминала и пак паѓам на истата.
Многу ми е криво што многу животни соништа не си остварив и за мои 37 години можеби добри 20 ги имам фрлено на руминирање.
А кога го немам од што сум прерадосна уживам само во мирот и побитни работи и прашања за мојот напредок не правам зашто сум како на одмор, и таман нешто ќе почнам најсетне, одма тригер и бак то блак.
Не знаат повеќево како е растројствово да го имаш и на најголемиот непријател не би ми го посакала!

 

11 години сум со OCD
Сум заклучила дека нема лек.. контролирање со лекови и психолошка подршка...
Кај мене буквално преееееемногу е изразена *болеста*
Облеката во гардероберот ми е подредена од летни до зимски посебно, темни бои/ светли бои, потенки/подебели. Чорапи исто.. постелина со кебиња и перници се во исти нијанси.
Во кујна секое шкафче и фиоките си имаат посебна намена. Дури кога ги мијам ги редам посебно по големина, боја и слично..
Дневно пуштам 2 до 3 пати правосмукалка и еднаш дневно обавезно бришам под.
Ми се десило да заприметам на тепихот мала дамка и сум сакала да одбегнам да се вознемирам за истото тоа, но цела ноќ неможев да заспијам, скоро сред ноќ станав ја средив па легнав да спијам...
Врата проверувам дали сум заклучила по 2 пати секогаш.
И ред други нешта кои искрено ни мене не ми е баш најсупер да ги правам на дневно ниво а и на околината околу мене им смета, но неможам да си помогнам за жал..
Лекари ми препишаа АД, но тоа не е баш и некоја помош...
Се помирив со фактот дека сум таква и ми нема спас...
Има премногу луге кои неможат ова да го сфатат а има и такви кои ме прават не токму... разбирам све тоа, али посилно е од мене...
Вчера имав момент на страшна анксиозност и напад на нервоза кога сфатив дека во плакарот ми фалат два помали пешкира кои ми ја уништуваа низата која секогаш се трудам да биде перфектна... ( инаку баш тие два пешкири се сушеа во тоа време)
П.с знамм знам ит ис ту мач... свесна сум за тоа.. но...

 

Дали се осеќаш физички изморена од повторувачките активности?
Дали одиш редовно на психотерапија и ако одиш дали некој од психотерапевтите се обидел да работи когнитивно бихејвиорална терапија? Или барем да примени елементи од неа?
Прашувам зошто велиш дека лековите не помагаат, што и ми е разбирливо со оглед на тоа дека тие никогаш не се доволни само по себе. Не е можно подобрување без напорна работа врз себе и своето ментално здравје, кое дополнително ќе биде поддржано од семејството и блиските со нивно соодветно разбирање и однесување. А за ова последново потребно е да се случува под психолошки надзор и контрола (дури се препорачува и психолошко советување со блиските на лицето, за да им даде совети како да му помогнат во различни ситуации).