Општествени предрасуди околу психичкото здравје

Инспирирана од активизмот на мојот омилен сајт The Artidote - Mental health over every damn thing и од една прекрасна членка која често тука на форумот и на социјални мрежи ја читам како пишува за покренување на свеста по ова прашање, решив да отворам во категоријава една ваква тема
Со стресот во денешно време, сè повеќе луѓе од млада возраст се соочуваат со поблаги или посериозни психички состојби и болести, особено со анксиозноста и депресијата. А сепак и во 21 век во умствениот склоп и менталитет на многу луѓе се вклучуваат предрасудите кога ќе се спомне психичко нарушување, поради коишто некои личности дури и се срамат и колебаат да побараат стручна помош од психолог или психијатар.
Во многу ситуации луѓето со анксиозност и депресија се погрешно разберени дека преувеличуваат, бараат внимание, дека се разгалени, мрзливи итн.
Јас како личност која мрази дискриминации, меѓу најнечовечките типови дискриминации и предрасуди ми се оние поврзани со здравствени проблеми, па така меѓу нив и со оние психичките. За мене човек кој се изразува за некој со психички проблеми со луд/а, пореметен/а, нешто му/ѝ фали е или неинформиран, или бесчувствителен.



Па повелете пишете какво е вашето мислење на оваа тема, олеснете се ако имате некое такво искуство, може и некои вакви мотивирачки quotes да се споделува уз пат.

 

Браво за темава.
И јас ја поздравувам таа драга феминка што отворено зборува за својот проблем и се бори.
Јас исто имам таков проблем за жал или среќа не знам, секогаш верувам дека во лошото има нешто добро.
Сите што имаат некој ваков проблем знаат колку е тешка таа борба со психата и како те кутка и посакуваш за миг да те снема за да можеш малку да си ја одмориш душата.
Другите може да претпоставуваат како е.
Се разбира има и такви што ќе те осудат, за жал многу повеќе. Кај нас некој психички проблем се поврзува со болна во мозокот и слабак. Затоа не е ни чудо што те исмејуваат или се ситат, па луѓето кријат за да се доверат некому. Иако поддршката ни значи премногу.
За посетата на психијатар/психолог се подразбира дека постојат предрасуди. Јас сакам да ги охрабрам тие што знаат дека имаат некој проблем и не можат да го надминат сами да побараат помош. Некогаш и тие личности чувствуваат срам од сами себе што се нашле во таква состојба и мудро молчат и трпат. Одењето кај стручњак ги плаши колку и смртта. Но така само се прави полошо, се одложува проблемот, настанува нов и се е покомолицирано. За среќа постојат добри изгледи доколку личноста има челична волја и поддршка. Припазете на долготочниот стрес и те како е битен фактор за настанување на ваква состојба. Оптимистичниот став помага, ствара нови хемиски реакции и носи долгорочни резултати. Ова е мое ново откритие
Ајде девојки пишувајте во темава, да споделиме мислења и да си бидеме поддршка! за сите!

 

Добра е темава , комплексна е и има многу да се зборува , ама на кратко ке се обидам да ја изложам суштината на психичките проблеми.
Главниот проблем потекнува од прашањето , што е вистина.
Секој човек всушност се труди да се самоспознае во текот на целиот свој живот и малкумина успеваат во тоа.
Многу често лугето кои имаат психички проблеми се неразбрани од општеството и имаат духовни спознанија што не се баш распространети , или се различни од оние на мнозинството луѓе.
Па според ова , нивното искуство е сосема различно од тоа на повеќето луге и на некој „чуден“ начин , не можат да се препуштат и да живеат опуштено како повеќето луѓе , бидејки кога се обидуваат да се однесуваат “нормално“ , некое внатрешно водство ги алармира дека тоа е погрешно.
И во тоа подвојување и неразбирање од околината , почнуваат и самите себе да се сметаат за болни , и да го потиснуваат тоа внатрешно водство. Ако успеваат (со помош на психијатарот), се претопуваат во масата и ги прифаќаат правилата, но најголем проблем настанува кога внатрешното водство е посилно и човекот не може да го издржи притисокот , во тој случај психијатарот не може да помогне , туку водство од православната црква (се„ што препорачува црквата , пост , молитва , одење на литургија , исповед и причест.

 

Милион пати сум рекла, би сакала секој во државава да има матичен психолог. За жал, кај нас самиот здравствен систем е поставен така да ствара предрасуди околу психичкото здравје.
Уште при желбата да посетиш психолог си ограничен со тоа што матичниот може да те упати на психијатар, а психијатарот ако одлучи дека ти е потребен психолог - тогаш дури можеш да посетиш (или да си идеш на приватно).
За жал, психијатар и психолог не воопшто исто, огромна е разликата. Психијатарот се однесува како лекар, него не го интересира ништо за тебе, зошто ти така се чувствуваш и што придонело да се чувствуваш така, тој те гледа како пациент кој дошол и во моментот се жали на нешто - која терапија би била најсоодветна за тоа нешо да му го решам. И оп, пола Македонија на дијазепами и антидепресиви.
Многу погрешен пристап, премногу.
А психичкото здравје е исто толку битно како и физичкото, без здрава психа џабе ти е и да си физичка најздравиот човек на светот.
Имаме ние уште многу леб да јадеме

 

Толку многу луѓе пијат диазепам на своја рака, а исмеваат други што одат на психолог или психијатар.

Познавам личност која заради тој срам од третирање на таква состојба, па и криење, животот ми го скрати една вечер, бидејќи не знаев како да се справам со нејзиниот напад, ноќе, во друг град. На крај јас завршив на апче за смирување, бидејќи цела ноќ потполно нестручно се грижев за некој што не е при себе во моментот, со бегање, насилни испади, вриштење и плачење на сред улица и сл. И пак не отиде на психијатар, а јас еве, се уште се вознемирувам кога ќе ми текне. За среќа се заврши добро.

Ништо не исчезнува само од себе, без лекување. Можеби нема потреба од апчиња, ама како би знаел тоа некој што се срами да праша.

 

Причините зошто некој поединец не се обраќа на психијатар/психолог за помош се многу.
1. Осуда од најблиските-имајќи предвид дека семејството е клетка во општеството, рефлексијата на единката во конгломератот од разни култури, навики, расположенија и сл. се дефинира токму тука. Здрав семеен живот е алфа и омега на стабилен партиципиент, но и двигател на севкупниот општествен живот. Имајќи го предвид фактот што сеуште многу сопрузи би го земале како недостаток фактот што нивниот брачен другар се обратил до ваков вид институција и би го злоупотребиле не дај Боже во бракоразводна постапка, е прва и основна кочница. Замислете, колку лесно некој би манипулирал со вакво нешто во постапка при утврдување на стрателство над дете, независно што од медицинската документација може да се утврди за каков вид растројство, состојба и времетраење станува збор... Како и дека тоа воопшто не го детерминира родителот како неподобен. Но ете, некој нечија желба да работи на подобрување на својата личност би ја искривил до непрепознатливост.
Друго, многу од родителите се со премногу,, лабави,, сфаќања кон овие феномени: депресија или анксиозност или пак паничен напад, нервно растројство.Велат, денес од се се прави сензација, па секоја тага ли ќе се нарекува депресија, па како било во минатото, дека се претерува,дека се се демагогии и сл. Така, го одвратуваат детето кое можеби и самото имало желба да се обрати до стручно лице. Уште пострашно, со тек на време, ваквите состојби ќе си ги прифати како нормални и ќе си продолжи со нив додека не ескалираат.
2.Пријателите-имајќи го предвид претходното, некои сеуште ќе изразуваат скептицизам кон ваков вид личност и потсвесно или свесно ќе се дистанцираат, ќе ја избегнуваат.Нема да избегнам и стандардните коментари од типот: ненормална, будала, нека се лечи, или се лечи, не е токму. И толку од ,, раскошниот, фонд на поими од психијатријата и психологијата, исти за сите состојби.
3. Работната околина-како би реагирал вашиот претпоставен ако заминете порано , зошто имате закажано за психијатар, наспорти вообичаеното, закажано за забар на пр. ??? Како ќе ја доставите службената белешка во човечки ресурси за еден ваков вид третман, или отпусна листа од некоја ваква установа (не дај Боже), а без за тоа да се врзат одредени претпоставки каква личност сте вие, и каков работник?? Да, некој погоре добро кажа, матичен психолог, но јас велам -матичен психијатар. И го кажав еднаш тоа во темата,, околу 40.,, Да драги мои, некогаш навистна има хемиски нарушувања во нашиот ум, па комбинација од разговор со медикаментозна терапија е лекот. И не е срамен, нормален е. Па побогу и промена на храна, влијае врз промена на расположение. Па, само на оние спорстки додатоци во исхраната стои дека имаат влијание врз лачење на одредени хормони, со кои се подобрува расположението и се намалува депресијата.
Затоа, треба да се работи на подигнување на свеста кај секого. Скршената психа не е помалку вредна од скршена коска, а скршената психа може да скрши многу нешта попат. Сите мораме да ги надминеме предрасудите, но и да се работи на тоа. Да, матичен психијатар, би било решение, сите да го имаме, се подразбира- како и општиот, забарот, гинеколот. Психата не е помалу значајна од забите или вагината.

 

Постојат големи предрасуди, посебно од лица кои се релативно слабо образовани, или лица кои не сакаат да си ги прошират видиците, да научат нешто ново.

Јас не си ја кријам состојбата, не се кријам кога пијам апчиња, и не гледам зошто би требало да се кријам или срамам.

Кога ќе ме видат знаат да ми кажат: фрли апчињата, се` ти е во главата.
Апчињата, препишани од психијатар, знаете, оној кој е специјалист за проблематиката.

Знаете како звучи?

- батали инвитрото, се` ти е во главата, ќе се случи само по себе
- батали инсулинот, се` ти е во главата
- батали штаката, се` ти е во главата
- батали операција, со молитва ќе ти се излечи ракот


Ете толку дебилно звучи.

 

Не сакам дискриминација. Има болни кои се имаат лечено од многу болести поврзани со менталното здравје со кои ги имам запознаено, кои во автобус кои ми имаат зборнато и сум возвратила. Ми кажале дека се моментално на викенд од Демир Хисар, и сум правела муабет. Воопшто не ми смета, тој човек мора да биди прифатен за да можи да продолжи нормален живот колку што му дозволува состојбата. Кога сум била во ментална болница, душа не ми давала да ги игнорирам пациентите кога идат и сакат да ти зборнат, како мнозинството, и сум ги гушкала, и сум зборала, и сум се чувстувала и лошо за нив поради тоа што ми кажуваат. Ако е вистина тоа што кажуваат е тажно, ако не е вистина е уште потажно.
Имам пријатели и познаници со разно разни проблеми на база на ментално здравје и секогаш гледам да сум таму за нив. Колку пати ми се станувало од лаптоп, сум имала друга работа, ама имаат потреба во тој момент да зборуваат - мора да се биди таму за таков пријател, мора да му се биди поддршка зошто не се знае што носи утре.
Јас самата имам проблеми. Ретко, некогаш суптилно, некогаш не толку суптилно пишувам и на форумов за тоа. Човек сум кој сепак сака сам да си ги средува работите, но некогаш е неопходен совет и поддршка од пријател и стручно лице (за кога еднаш решив да се отворам кон мајка ми за ова, ми рече дека морам сама да си поможам, аха). Мислам, која е смислата ако јас се обидам да посегнам по некој, а тој некој бега од мене поради тоа што сум реално, делумно нестабилна (безразлика што е тоа што ме мачи)? Тоа ќе помогни некако мојата состојба да се подобри, или пак би се влошила? Реално, би се влошила.
Ме нервира што дома не сфаќаат како ми е, побрзо другарка ми и дечко ми ме сфаќаат, ама мајка ми не ме сфаќа.
Што сметам покрај тоа дека сериозно мора да се има матичен психолог и да е тоа како што е - нормално, со тоа ќе се „посреќи“ народот, исто така сметам дека е важно да се учи ментална хигиена и ментално здравје уште од основно. Прво, како да си поможиме самите, што ако неможиме да си помогниме самите, што ако некој наш близок роднина или пријател, макар и познаник има било каков проблем за кој би ни се доверил - што тогаш, како да помогниме на лица кои биле на рехабилитација да се вклопат успешно во општеството и слично.

 

Спојлер

Постов најмногу го пишувам за да ги охрабрам сите кои имаат било каков психички проблем, да не се срамат пред се од истиот, да си признаат дека имаат проблем, а потоа и да побараат соодветна и навремена помош. На жалост, една состојба, води до друга, многу потешка. Луѓе сме, на сите може да ни случи. Дури и на најхрабрите.

Јас бев многу пати осудувана што одев на психијатар, што пиев таблети, што одев на психотерапија. Сите тврдеа дека ништо не ми е. Ги превртуваа очите секогаш кога ќе кажев дека имам термин. И покрај тоа отворено кажував, не се срамев, ниту се срамам. Само го барав спасот за себе си.

Медикаментна терапија не значи навлекување на истата. Жив пример сум. Па дури и да се навлече некој. Јас попрво би избрала медикаменти, отколку да го имам она што ме уништува во секоја смисла на зборот. Мене и сите околу мене. Не само психички, ами и физички. Кој не поминал не знае. Кој не поминал не разбира.

Психотерапијата е нормална и е лечење на психички пореметувања без медикаменти. Ако состојбата е потешка, се вклучува психијатар и медикаментна терапија. Исто така нормално. Што е многу подобро, него таква личност да заврши со самоубиство или да изврши убиство. Ова во најлош случај, а најблага, но не и најлесна форма, пад во депресија, опсесивно компулсивна состојба, социјална изолација, халуцинации, илузии, разни видови фобии и други невротски тегоби.

Бидејќи многумина страдаат од психички состојби и болести, како резултат на општествена динамика, стрес, проблеми итн. свеста за истото е за нијанса подобра. Но сепак, не е на незавидно ниво. Се уште се смета, дека оној кој оди на психолог/психијатар, е ненормален, нестабилен, неспособен да си ги реши проблемите итн. Психата има свој максимум кој го постигнува, а луѓето мислат дека проблемот со истата е ништо. Голема грешка. Специфичниот менталитет на одредена индивидуа, нејзиниот раст и развој, општествените и социјални услови во кои се развива, допринесуваат за ваквиот проблем, во смисла, што ќе ми е психотерапија, ќе ми се смеат, можам сама, не сум луда и сл.

Не е ништо срамно да се побара совет и стручно мислење. Не е ништо срамно да се работи на себе за поквалитетен живот. Не е ништо срамно стручно лице да не насочи во истото. По ваквата логика, би било срамно воопшто да се оди на доктор. И "душата" знае да боли. И тоа многу. Не е важно ниту што ќе кажат луѓето. Не живееме веќе во она време, кога ваквите личности биле третирани како вештерки или запоседнати од сатаната, па живи горени или третирани со егзорцизам. Колку повеќе за ова отворено се зборува, толку повеќе ќе се намалуваат предрасудите, стереотипите, стигматизацијата и дискриминаторските фактори ќе бидат се помали.

Не е срамота психички да боли од страв, стрес, траума и сл. Срамота е на таквата особа да не и се понуди помош и да не се мотивира да побара стручна помош. Срамота е таква особа да се осудува.

 

Со ова и тоа како се сложувам. Ама разговор, психотерапија, навлегување подлабоко во нечија психа е она што прво мора да се проба.
Јас бев на психијатар во скоро време, чувствував дека ми е потребен. После вториот третман излегов разочарана. Не ми даде да дојдам до збор, не ми даде да се доискажам. Не ме праша ништо освен дали сум подобра - после тоа цело време зборуваше. Ме фати инает, сакав нешто да кажам, а тој не ме дослушуваше. На крај ми даде антидепресиви и ме испрати, до следна контрола после еден месец. Самиот тој добри 10-15 миути ми раскажуваше колку подла е фармацевската индустрија денес, предавање дека сите лекови имаат несакани ефекти за на крај да ми даде антидепресиви кои тој ги нарече "совршениот лек кој нема никакви несакани дејства".
Искрено излегов бесна од кај него, имав уште неколку испитувања закажано за тој ден ама бев сигурна дека ако се излезе негативно - едноставно една друга терапија која ја примав ми ствара недостиг на магнезиум. И така и излезе.
Прекинав со другата терапија, почнав да одам на масажи за болките во мускулите и да пијам магнезиум.
Ги проверив антидепресивите кои ми ги препиша тој, оние без несакани дејства. Полека ти ствараат недостиг на магнезиум во телото. Решив нема да ги пијам, и кажав и на матичната, ако за 2 недели не се средам сама - ќе бараме друг психијатар/психолог, а јас оваа тераапија не ја пијам.
И еве ме, срцето не ми лупа 100 во минута, немам необјасниви болки во сите мускли и нерви на телото. А да почнев со антидепресивите сигурно ќе заглавев подолг период со нив.

Ценам добар психијатар/психолог, ама секогаш сум да се проба прво без медикаменти, освен ако ситуацијата навистина не го налага тоа. Господинот психијатар чекаше да му кажам дека сум сигурна дека состојбата која ја имам не ми е психички предизвикана за да ми даде појаки антидепресиви.
Среќа јас си посветувам доста внимание на мојата психа, знам да разберам и симптоми и сонови и манифестации, Проблемите во животот не ми ги реши, а не се ни обиде, се обиде да ги замаскира.Всушност, што зборам јас, тој не ми ги ни знае потешкотиите во животот, никогаш не ме ни праша - јас не му кажав, чекав да видам кои прашања ќе ги постави и што ќе извлече од мене. Додека тој ме анализираше мене - јас го анализирав него
Среќа јас сама си најдов начин да се справам со нив, да ги тргнам мислите од таму. Ама јас тоа го можев, некој друг нема да може. И така се влегува во еден маѓепсан круг...

 

Морам овде да напоменам дека еден таков пристап кон лекување на некоја психичка болест чини многу пари , о се сложувам дека е оправдано да се размислува на тој начин на лекување , ама многу често проблемите со психата се токму во немањето пари , па во тој случај се препушташ на државно лекување , а во тој случај ке ти препишат една рака апчиња , и ако си малку потежок случај , ке одиш во лудница ...
За такви , кои што немаат пари за соодветно лекување , Црквата е лекар , јас знам од туѓо искуство дека тоа е вистинско лекување , а докторите се алтернативно.
Да не бидам погрешно разбран , и во библијата е напишано „дај му и на докторот шанса , и тој се моли за успех во работата , значи , кога велам Црквата е лекар , мислам на паралелно со медицината.

 

Јас животот ѝ го должам на мојата психијатарка и Асентрата.
И на тој што ја смислил Асентрата.

 

@DAngel во тој случај не си го погодила психијатарот, за жал.
Задача на стручното лице е да ти помогни да се отвориш, прво да се искажиш, да те насочи, но не и да те советува. Но, најважно е да те сослуша, а не тој да зборува. Се надевам нема да имаш мака и ќе бидиш добро, но ако некогаш пак се решиш да посетиш стручно лице, последен да е - не оди кај овој. Колку што можи добро стручно лице добрина да ти направи, толку можи лошо стручно лице да ти ја влоши состојбата.


Да се навратам кај темата малку повеќе. Сите имаме различни гледишта во врска со медицината, психологија и психијатрија. Искрено, јас во најголем број случаеви одам на лекар, не сакам кога си земам работи на своја рака, макар и пробани да ми се претходно. Тој мал број случаеви е кога преферирам да лежам во кревет и да си наполнам батериите па и колку лошо да ми е, кога сум со полни батерии полесно се справувам со се. Можеби и не би верувала толку во медицина, психологија, психијатрија, фармација, доколку од рана возраст не бев запознаена со тоа, го учев тоа, ме интересирало. Колку што верувам дека за вирус, инфекции и такви работи ми треба матичната докторка, за забите - забарката, така верувам дека мора да се негува и менталното здравје, соодветно, кај соодветно стручно лице. Доколку е потребна терапија - би ја примала. Крај краева, ако ситуацијата ми се влошува како што @Lianna Anna погоре напишала, која е смислата да се мачам него да голтнам апче, плус со психотерапија да ми се подобри ситуацијата? Исто е како и со настинка, зошто да се мачам недела- две, кога можам да примам антибиотик, доколку докторот смета дека треба.

 

Знам @theowndemon, штета што е угледен психијатар. Сега сум во мисла дали да одам на следна контрола и да му кажам дека ништо не сум пиела или да го баталам целосно.
Да почекаме де, треба прво да видам дали ќе се изборам до следна контрола
Искрено, јас сум сигурна дека ќе успеам, ама да не се урочувам.
Затоа и ја раскажав случката. Си мислам да беше некој со послаб карактер ќе си земеше антидепресивите, ќе си ги носеше маките на душичката и ќе си пиеше, ќе си чекаше подобри денови.
Сакаше прво едни други да ми даде, ама после рече дека била за посугестивни личности од мене. Ич не го прашав што мислеше под тоа, дали посугестивни му значи полесно што прифаќаат мислење или што повеќе потпаѓаат на негативните мисли.. или пак обратно... кој го знае

 

Или тоа, или пак мисли личности кои би прифатиле дека лекот ќе поможи и од таму со плацебо ефект, тој лек да има поголемо дејство кај личноста. Се е можно. о,о

 

Од сите предрасуди за психичкото здравје, најмногу ме нервираат оние од типот „Ееее, а бе како порано немаше депресија и анскиозност, а сеа секој втор е болен од тоа. Како да не...“

Да расчистиме уште од старт – психички болести и нарушувања имало отсекогаш, а експлозивното зголемување на бројот на случаи во 20-иот век може само делумно да се оправда со предизвиците кои ги носи современиот начин на живот.

Но втората и, според мене, многу поважна причина за порастот на бројот на случаи на психички заболувања е многу поедноставна – денес многу повеќе луѓе бараат помош и се дијагностицирани со одредено заболување. Порано, ако човек имал депресија, немал на кого да се обрати – и ваквите случаи често завршувале со самоубиство. Луѓето што го познавале ќе речеле „Добар си беше, не знам што му стана да рипне у бунар“ и работата ќе завршеше на тоа. Порано, ако човек бил алкохоличар, решението било до неговото име да се додаде прекарот „пијаница“ – Љубе пијаницата, на пример – и толку. Ако човек имал шизофренија, семејството ќе го избркало на улица и ќе бил осуден да живее како бездомник и да талка низ селото. Човекот станувал познат како селската будала, а децата од селото ќе си правеле мајтап со него. Вакви примери од минатото има многу.

Имајќи го предвид начинот на кој порано сме се справувале со менталните болести – или никако или погрешно – не е за чудење фактот што денес сѐ уште постои неверојатна стигма кон психичките заболувања. И не треба да нѐ чуди зошто толку малку луѓе се осмелуваат да побараат стручна помош, а уште помалку се осмелуваат да зборуваат јавно за својот проблем.

Тажната вистина е дека повеќето психички болести и нарушувања можат успешно да се третираат, а на луѓето кои имаат вакви проблеми да им се овозможи да водат сосема нормален живот. Но тоа не се случува, затоа што им е страв или срам да побараат помош.

Но решавањето на проблемот не е толку едноставно. Најголемиот дел од психичките нарушувања, како анскиозност и депресија, на пример, се предизвикани од условите во кои живее човек – сиромаштија, семејно насилство, и сл. – и е многу тешко човек да се излекува од ваквата состојба, кога причината на проблемот останува непроменета.

На другата страна од спектарот на проблеми е самото наше здравство. Филозофијата која сѐ уште опстојува кај нас е дека за секоја болест веднаш мора да се препише лек – од најбанални ствари, како обична настинка, до психички нарушувања, како анксиозност. Лекарите кај нас имаат обичај да делат лекови како бонбони, што не секогаш – особено кај менталните болести – е продуктивно. Практично, кај нас најчесто се третираат последиците, а не причините за болеста.

Повеќето психијатри не се заинтересирани да ја дознаат причината за нечиј психички проблем, едноставно му препишуваат лекарства и го праќаат дома, а другата страна на терапијата – разговорот – целосно ја занемаруваат. Додуша, и самото здравство не ни е концепирано за да овозможи којзнае колку добри услови – за третирање на психички проблем потребно е време со пациент од најмалку 40-ина минути, најмалку еднаш неделно. А за такво нешто кај нас баш и нема услови.

Сепак, и покрај ова, мојот совет секогаш е да се побара стручна помош. Ако не ви се погоди лекарот или терапијата, сменете ги. Но не се откажувајте од барање на решение на проблемот. Психичките болести не се ништо поинакви од физичките – ако се остават нетретирани, со текот на времето можат само да се влошат. Не ја потценувајте сериозноста на проблемот и не дозволувајте општествените стигми да ве спречат да се обидете да го решите.

Што се однесува пак до оние другите, кои се во близина на луѓе со психички проблем – ве молам воздржете се од коментари од типот, „Ништо не ти е“, „Ќе ти помине“, „Доста се преправаш и глумиш“, „Како тоа само тебе ти е лошо“ и сл., или совети како „Размислувај позитивно“, „Пробај медитација“, „Оди во црква“, „Напиј се бедоксинче“, „Не зимај апчиња, џабе ќе се труеш“.

За првите – разберете дека едноставно не можете да сфатите како му е на некој ако и самите не сте го искусиле тоа и почитувајте го човекот и неговиот проблем, не го потценувајте.

За вторите – ако нешто на вас ви помогнало во животот, не значи дека истото ќе функционира и за некој друг. Физичка активност, медитација, јога, позитивно размислување, па и религија се работи кои навистина можат да му помогнат на човек да преброди многу тешки моменти. Но не сите проблеми можат да се решат на ваков начин. Понекогаш, мора да се посети и лекар. Понекогаш, мора и да се пијат лекарства.

Поддржете ги вашите блиски да побараат стручна помош, не ги обесхрабрувајте во тоа.

 

@Bender Rodriguez горе долу кажал се што сакам да кажам.

Јас имам депресија и анксиозност од 16 години. Не можам ни да избројам колку многу пријателства изгубив поради тоа што не ме сфаќаа и ме осудуваа. Не можам да кажам дека е до годините и незрелоста, бидејќи и ден денес се соочувам со истите предрасуди. Се чувствував толку проклето осамено зошто престанаа да ме викаат најблиските пријатели за излегување тој период зошто не можев да одам по дискотеки без да добијам напад на паника. Следуваа коментари од типот на ај ма што се замараш, начукај се ќе ти помине. Или од типот на коментари ..значи ментално ретардирана си? кога им кажуваш дека имаш клиничка депресија/анксиозност.

Basically социјален живот е многу тешко да имаш. И сега на скоро 22 години, сеуште се истите проблеми, само што можеби освестеноста е зголемена на некои си 15% во нашава држава. Ај социјален живот што е многу тешко да се одржи, ама љубовна врска да одржиш е уште потешко. 90% од машките мислат дека си драматизираш, дека бараш премногу внимание, дека не ги ,,сакаш'' ако не можеш да излезеш поради тоа што се чувствуваш ултра анксиозно тој ден. Не сфаќаат како со самото тоа што автоматски ти се појавуваат во животот ти не си излечен. Пошто со самото романтицизирање на менталните болести во модерното општество, они очекуваат дека со тоа што он ќе помине 2-3 саати со тебе, ќе те ,,спаси'' и оп серотонинот магично ти расте, ти останува во нормални граници и си излечена, пошто нели светот така магично функционира.

Ама мислам дека проблемот кај нас е што ретко кој зборува јавно за овие работи, ние сме како нација научени да си ги буткаме работите под тепихот бидејќи така е полесно. Можеби ако почне повеќе да се зборува за ова и престане да биде табу тема работите ќе мрднат од мртвата точка.

Јас зборувам јавно за моите искуства, и не ми е срам и страв за тоа што ќе речат луѓето, после се што поминав. Го правам тоа со цел луѓето кои се како мене да не се чувствуваат несфатено, и да не се чувствуваат дека нивната болест ги прави лоши личности. И секако доколку можам да допрам до некого и да помогнам да сфати низ што поминуваме ние, луѓето со ментални болести или поблаго кажано со нарушено психичко здравје.

 

@Bender Rodriguez времетраење на специјалистички преглед на психијатар е 25 минути.
Ни приближно колку што е потребно за квалитетен разговор.

За жал, психотерапијата останува недостижна за многумина, бидејќи - приватно се плаќа.

 

Психичкo здрaвје, ширoк спектaр тукa, зa бoлести ли збoриме, зa сoстoјби, нaрушувaњa...не мoже се вo ист кoш, нo aјде.
Луѓетo пoрaнo се плaшеле oд се' штo излегувaлo oд нoрмaлa, a кaкo и не би кoгa прoстo не биле инфoрмирaни дoвoлнo, a и тaквите лицa биле без сooдветнa негa и третмaн зa дa пoлеснo се вклoпaт и функциoнирaaт вo срединaтa. Имaлo примери нa недoличнo oднесувaње oд нивнa стрaнa и испaди, пa нoрмaлнa реaкцијa при незнaење е дa се дистaнцирaш (зaштитиш).
Сите велиме декa тaму некoи се бесчувствителни кoн луѓе сo психички прoблеми, a мнoгуминa oд нaс имaме некoј близoк кoј гo судиме или oбвинувaме декa ни oтежнaл или упрoпaстил дел oд живoт oти бил: пијaницa, тежoк мрчaтoр кoј не' пoлнел сo негaтивнa енергијa, мрзелив/a-рaбoтa не му се пoгoди цел живoт, нервoзен/нa, aгресивен, сo диaзепaмoт кo пoлумртoв цел живoт...пoзнaтo? Ајде тoгaш сме биле децa, нo кoлку oд нaс се сегa спремни дa рaзберaт, ги прифaтaт кaкo тaкви, им пoмoгнaт, прoстaт?
Нaшетo рaзбирaње и пoддршкa вo кoмбинaцијa сo психoлoг/психијaтaр плус лекaрствa требa дa дoнесе пoзитивни резултaти. Пoддршкa без инфoрмирaнoст не oди, нo и пoмoш кoјa никoј oд тебе не јa бaрa. Oдгoвoрнoст е нa тoј штo имa прoблем дa пoсaкa и дa се труди дa гo реши oти не е oперaцијa кoјa пo брзa пoстaпкa средувa прoблем пa целa винa нa дoктoрoт дa јa препишеме aкo не зaврши пoзитивнo. Дoбрo, кaжaвте декa вo Мк и не е дoвoлнo сaмo дa имaш желбa туку и здрaвствoтo не oвoзмoжувa кaкo требa, нo aкo вистински имaш прoблем зaрaди кoј едвaј функциoнирaш, вреди и нa привaтнo дa плaќaш сеaнси oти нели, е битнo истo кaкo и физичкa бoлест кoјa ти пoпречувa нoрмaлнo живеење.

Сезoнски депресивци и блaги фoрми нa aнксиoзнoст стoп.

 

Имам дијагноза анксиозност цели 10 години и некој месец плус.
Во времето кога ми почнаа нападите јас бев втора година средно и врска немав што ми се случува. Тогаш интернетот беше на почетокот на неговото распространување и не бев толку инфомрирана.
Толку мачен период имав тогаш, што со месеци ниту одев на училиште, ниту излегував. Мојот спас беше мојот кревет, темна соба и преголем страв.

Страв од се околу мене, страв кој парализира и кој не ми дозволува да живеам нормално. После ова затворање дома наредната фаза беше депресија.
Не би да навлегувам како излегов од овој период, затоа што всушност никогаш не се спасив од анксот. Со години живеам со него. Со години имав страв да излезам подалеку од Скопје.

Стравот некако го пребродив ама паничните епизоди и повремената депресија не.
Ми се случува да имам клиничка депресија или сезонска ко што ја нарекува мојот психолог. Неколку дена кога за мене не постои светот, не постои ништо, не постојам ни јас.
Бргу поминува, јас се научив како да се борам.
Се научив и да се контролирам.
Се научив како да живеам со панични напади.

Мене не ми смета осудата која доаѓа од општеството. Ми смета што анксиозноста се минимализира. Повеќето луѓе кои почуствувале само моментална анксиозност или воопшто, немаат претстава како изгледа таа. Не осудуваат не дека сме болни туку дека претеруваме, дека не ни е ништо и дека се преправаме. Наводно сите сме биле анксиозни само ете некои од нас појако ја доживуваат.

Осуда од блиски сум немала. Чудни погледи и оговарања дека сум психички болна од луѓе кои не ми биле блиски воопшто не ме засегале а ги имало многу. Јас функционирам со помош на седативи, веќе 4-5 години.
Некои психички состојби за жал кај нас не се третираат како треба и не се сфаќаат озбилно.
Само оној кој живее со анкс знае каква борба секојдневна е.
Ми пречи кога ја стигматизираат и минимализираат како небитна појава и нешто што се случува на сите а вистината според мене не е таа.

Анксот ако не се третира е само почетна фаза на нешто многу поголемо. Најчесто на депресија, на самоубиство.
Колку што е грешка што осудуваме и преувеличуваме спрема некој кој има озбилна психичка болест, исто толкава грешка е што нечии психички состојби ги земаме здраво за готово и неозбилно.
Оној што сака да помогне прво треба да се едуцира правилно па тогаш да даде поддршка.
Би пишувала уште многу, ама ќе се воздржам.
Заклучокот ми е дека: ништо не ти е, не се глупирај, сите сме депресивни и анксионзи не помага на никој.
А најчесто таква помош сум добивала и тоа од психијатри.
-Добро Мања мислиш ли дека ние немаме проблеми?
-Има поголеми проблеми од твоите.
-Ај не се глупирај, цела држава ни е у депресија.
-Не преувеличувај, само сакаш да драматизираш.

Е ради ваквата помош од нашите ни стручни психијатри, Мања од дете се бори со анкс, пие седативи и не може да најде начин да си помогне.
Револтот ми е кога добивам коментари од типот ништо не ти е, а се ми е.