Неспособни да си ги решат проблемите па децата им се криви. Мхм. Не си арен, може само си смирен. Во иднина ќе видиш дека не си. Само сети се дека не мора да е тоа така.
Цел терет отсекогаш бил на мене. Не ни сакам да се навраќам на времето кога детето беше бебе, апсолутна никаква помош од него а морав да го оставам од 3 месеци, толку имав породилно и стварно си влечам големи фрустрации од првите 3-4 години пошо поминав пекол.
Па трошеше и троши многу пари. А јас додека студирав единствено татко ми ме школуваше и дедо ми т.е таткото на мајка ми. А таа воопшто или ептен малце ми помогна во однос на финансиите. И простив, ама најпрвин со лага, пошто ме излажа дека живее и чува некоја баба и ќе гледала да биди добро брат ми т.е да ги смести во добра болница (лага). И простив, потоа дознав каде е и што е, и повторно и простив со тоа што сеуште разговарам и се грижам на некој начин за неа, али обратно, не верувам баш.
Мислам дека многу и се собрало. Аутизмот е доста тешка и непредвидлива болест. Не секој е подготвен да се справи и носи со предизвиците што ги носи болеста. Мајка ти не била доволно емотивно силна да продолжи, и тоа е тоа. Не ја нашла ниту сега среќата. Ретко која жена е среќна дур пере алишта дома на толку големо семејство. Татко ти како е со брат ти, добар му е односот? Ако да, тогаш сигурна сум дека сте нашле компромис и без неа.
Има и тој плата. Многу помала од мојата. И многу често се жали дека не ни стасуваат пари бидејќи јас многу трошам?!? @#%&$
За жал веќе 4 години беше во Демир Капија ( да не зборувам ама ептен за нигде услови, како во логор) и фала му на.. судбината ми се насмевна среќата е преместен во далеку подобри услови и убаво му е сега. Моментално живеам со мојот татко и горе долу ми се добри односите и одлично функционираме. Јас не бев спремен, ама сакал нејќел го сакав брат ми и го гледав за то време. Имав моменти кога ми се плачеше кога моите врсници шетаа, а јас седев дома. Пошто навечер сам бев со брат ми, а и во меѓувреме студирав. Без разлика, не ми беше поентава ептен да развлекувам за мене, али глупаво е демек заради детето остануваш... па уште да му го зборувате тоа, за нигде е, ептен ниско.
тури му к**от, кога партнерите ќе ќе почнат да го мерат придонесот во заедничкиот живот според платата и потрошувачката.. многу веројатно е дека и ти си допринела за овие моментални состојби... нормално, тоа не го оправдува неговиот однос према тебе и детето... немаш иднина со таков....
Вака чим збора, изгледа проблемот му е во тоа што 'си му ја зела' мажественоста. Не секој маж може да се носи со појака жена од него. Растени сме во околина каде мажот 'треба' да биде бредвинер... за жал.
И тој сам, а и заедно, разговарајте со психолог. Можно е да се реши ова, ако е отворен за разговор и анализа.
Аман бе Старк. Ајде, ќе биде се' подобро. Се подобрува оваа состојба когнитивно со тек на време и преку соодветна терапија. Не се секирај, ќе биде уште подобро од што е сега. Меѓувреме бидете му подршка.
Откако е преместен таму е многу подобро и никогаш немаше да поверувам, ако не виде со свои очи, а тоа е дека го научиле да користи прибор за јадење. Значи користи лажица и вилушка, и општо однесувањето ми е многу подобро отколку претходно... како и да е тој е на одлично место. Мое можеби не е да зборувам многу и не кажувам, но таа не можела да го види и го нема видено дури 2 години, затоа што и било премногу жал, а од моја страна т.е татко ми одиме 1 до 2 пати месечно.
Никако. Ако треба бракот да се оконча, тогаш бракот треба да се оконча. Никакви причини нема за нешто спротивно. Дете пак уште помалку. А не станува збор за мало дете, туку тинејџер. Ќе му се објасни убаво ситуацијата од почеток, и после ќе се следи како ќе ја прифаќа ситуацијата до надминување. Ако има потреба ќе се консултира психолог. Затоа што тоа дете разбира, и ако бракот е несреќен, исто го чуствува.
Голема грешка. Сакајќи да го направите ,,најдоброто'', за децата, не сте свесни колку им наштетувате и какви рани отворате на нивната кревка психа. Рани што ќе остават белези засекогаш. Затоа, не се чудете што има се' повеќе случаи на анксиозност, панични напади, депресии. Тоа е последица на секојдневните сведоштва на децата на вашите скандали, викотници па дури и физички посегнувања. Зборувам генерално, не само за еден изолиран случај од форумот. Сите што се решаваат да останат во брак демек за доброто на децата, правите само огромна и за жал, често непоправлива штета. Разделете се како луѓе ако не оди. Мислам дека излеговме од каменото доба кога беше срамота да се прекине брак. Го надминавме тоа, или се лажам? Како што викаат, подобро ужасен крај отколку ужас без крај.
@Мила5 Имаш недостаток на почитување,внимание и љубов. Три клучни проблеми. Добро ти напиша,@Biljarkata . Никаков швалер не ти треба, бегање од проблемот не е решение. Но,од друга страна дете во незгодни години(13) Јас би ти рекла да пробате со разговори,побарај и стручна помош. На децата им се руши светот со развод. Подобро развод од пекол е за родителот. Детето секогаш ќе сака родителите да му се заедно. Имам впечаток дека не сте разговарале како да си го спасите бракот. Тоа што си финансиски спремна,што се е на тебе,значи дека си организатор, зошто ти претставува толку голем проблем? Велиш,Се било на тебе,дали би сакала да е се на твојот сопруг? Дај си одговор на тоа прашање,дали би била пасивец кој чека се на друг? Ако е одговорот не,,тогаш не е тоа проблемот во бракот.
Не сме разговарале како да си го спасиме бракот. Јас мислам дека тој не ни знае дека бракот ни е у криза. Тоа што сум јас организатор не ми претставува проблем никаков. Проблем ми претставува што тој не го цени тоа а ваму со прст не мрда оти не знае да мрдне. Толку му е капацитетот. Освен за зборење, константно мрчење и навреди. Тука капацитетот му е неограничен.
Решение на вашиот проблем: Прво, разговарајте отворено вие, вашиот сопруг и вашето дете за проблемот, дека вие ваков живот не можете да издржите, кажете му на вашиот сопруг отворено и сериозно што ви смета, и што очекувате од него, а вешето дете нека присуствува на разговорот, ова ви го велам затоа што брачните проблеми се рашаваат меѓусебно со отворен пристап и јасно да се знаат причините за проблемот. Второ, откако ќе завршите со разговорот некое време (најдобро еден месец) живеејте одделно вие и детето посебно во станот, а вашиот сопруг нека времено да се исели (макар ако треба под кирија еден месец нека биде) вие инсистирајте на ова, верувам дека тој после еден месец самостојно живеење и грижење за себе, и живеење вон неговата комфорна зона ќе се промени и тоа на подобро. Трето, веднаш променете го односот спрема него, станете по ладна спрема него, и дајте му на знење дека вие му давате шанса за да се промени. Вашето дете ќе биде на ваша страна и верувам активно може да помогне да ви се подобрат односите, со оглед на годините кое ги има вашето дете.
А зошто не му кажиш што ти смета и дека ја има прекардашено? Мораш да се соочиш прво со него... па после се' друго. Дури и да неќиш, а да поднесеш бракоразодна постапка, судот ќе ве испрати во социјалното на разговор. Не! Детето не треба да присуствува. Што има детето да ги слуша сите нивни недоразбирања?
Брачните проблеми се решаваат меѓу брачните партнери зашто тие ја сочинуваат брачната заедница. Детето е потомство и член на семејството. И не треба да биде дел од разговорите за да зазема страна! И двајцата родители имаат подеднаква улога во неговиот живот.
