Поттикната од некои дискусии овде, а и во реалниот живот воопшто, во смисол ,,што мислеше кога се мажеше,, решив да ве прашам: Кога со партнерот отворено почнавте да разговаравте за бракот, за тоа кај ќе живеете, со кого ќе живеете, како ќе ви бидат поделни обврските одкако ќе стапите во брак, како ќе се распределуваат финансиите, како ќе се грижите за родителите коа ќе остарат и нема да можат сами итн. Имаше ли воопшто муабет додека бевте во врка што потоа или се водевте со она ,,не сме земени, не смеам таму да се мешам, има време ќе одлучиме,,?
Спoред нaшиoт случaј , немaме ништo пoсебнo збoрувaнo , a верувaм и декa aкo збoрувaвме , немaше дa биде се кaкo штo сме збoрувaле.Кoгa пoчнувa зaедничкиoт живoт ,дaли сo пaртнерoт сaми или вo зaедницa сo негoвите/мoите рoдители , се ќе се смени .... Битнo е дa се имa рaзбирaње и слoгa , све се решaвa сo тек нa време .
Јас се уште не сум во брак, но сме продискутирале и за ова и тоа често. Сме правеле муабет за финансии и за тоа дека нема мое твое, туку заедничко. Поучена а од неуспешен брак кој меѓу другото вклучуваше и криење финансии заклучив дека не ми смета ова. Имаме разговарано и за местото на живеење, се уште не е одлучено, планираме да не бидеме во заедница, со оглед дека се двајца браќа, или да бидеме краток период. Двете работи имаат нешто заедничко, во заедница ќе заштедиш и ќе шеташ повеќе, а насамо ќе си скратиш малце барем некој период. Со неговите супер се согласуваме, немам против и заедно да живееме, сепак некогаш личниот мир е најважен. Он нема ништо против ни да ми помага околу обврските, прекрасно готви и не му е воопшто проблем да раскрени и зачисти нешто, тоа и ми го има кажано. За грижа за родителите не сме разговарале ништо посебно, освен дека можам да ги посетам моите кога ќе посакам и да поседам кај нив. Познавајќи го ќе се грижи за родителите, а мене не ми смета кога го имам сето внимание од него. Здравата комуникација е многу важна и пресудна за успешна врска и брак. Не значи дека се ќе се одвива како си испланирал. Животот често знае да те бутне на дното, па никој не знае како ќе биде. Здрави и живи да сме само.
Веројатно се стана спонтано. Се редеше едно по едно. Не одевме 10 години, ама 3 чинам, па се познававме доволно. Со тоа што маж ми живееше веќе сам, знаевме дека ќе живееме таму. Посериозните разговори беа кога веќе стануваше сериозно. Ама сепак доаѓале спонтано, преку некој муабет. Не било ај сега да седнеме и да се договориме. Почна да се стабилизира финансиски работата на мм, а со тоа веќе знаев на каде одиме. Веќе имам некаде пишувано ако не бевме на стабилни нозе не знам дали ќе се одлучевме на ваков чекор. Освен ако се случеше нешто непланирано нели. Ама дури и да е така. И да требаше да живеам во една соба со старите ако знаев дека со партнерот имаме исти цели и видици и таму сме со цел да заштедиме побрзо. Значи тоа е тој. Ама ако решил оти не сака никогаш да се дели од сукната на мама тогаш нешто не чини. А тоа се увидува уште во врска.
Најверојатно од првиот момент кога стапнав кај него во куќа и видов каде со кого и во какви услови живее. Сега барем е лесно се иде по гости, се преспива, се седи на поседок по неколку дена па тоа е доволно во врската да сфатиш и да видиш дали ќе живееш во двособен стан со уште тројца луѓе или има надеж за нешто друго. Во принцип не се ослонувам на неговото бидејки имам и мое на страна за пристоен живот и покрив над глава како и некоја почетна заштеда така да живеалиштето не ми е проблем да морам да се секирам доколку треба да се притесњавам со севекор свекрва и девер/золва. На тема плата и пари секогаш сме разговарале колкава ни е заработката како со другарки така и со дечко па сме знаeле колку можеме да си ја пружиме чергата па макар и за банални работи станувало збор како излегувања или идења на одмор. Во принцип сум имала отворени муабети можеби после неколку месеци врска нормално ако ми значи и е нормален дечко со кој си ја гледам иднината бидејки не сакам да имаме нереални очекувања од типот идење секој викенд надвор од државава или одмори на егзотични места во хотел со 10 ѕвезди, кога секој од нас живее од плата. Лично најбитно ми е каде ќе живеам и тука не правам никаква отстапка. Научена сум на свое и на комодитет па ако он ги нема потребните услови да ми го пружи тоа а притоа не сака да дојде во мојот стан би имале голем проблем . Во заедница ни под разно не живеам, така сум размислувала цел живот така и ќе остане во иднина. За деца секогаш уште на сам старт сум наговестувала дека во моментот не ми се приоритет, првенствено сакам да остварам заеднички живот со него како единка а понатака ќе си дојде и потомството. Децидна сум и на ставот дека немам намера 10 години да живеам со него а да нема абер да ме бара, пошто ако е поентата да сме дечко и девојка тогаш тоа можеме да го правиме како до сега а на крајот од вечерта секој да си иде дома и да си прди во свој кревет. Со неговите секогаш сум имала супер однос, разбрани добри и несебични се и мајка му и татко му. Не се трипам дека ме сакат ко свое дете ама доволно е што гледам дека се луѓе на место со кои има разбирачка. На крајот од денот негови родители се не се мои, па какви и да се треба да се има некоја култура и почит према постари ако ништо друго. На крајот од денот колку и да имаш некој план за иднината секогаш излегува нешто непредвидено но доколку имаш човек на место до тебе и родители кои те поддржуваат за секој проблем ќе најдеш решение.
Кај нас имаше муабет кај би се живеело што како од проста причина што во 50 квадрати живеевме 8 души.Јасно ми беше дека ќе биде мн напорно па со време почнав да си зборувам дека таму би живееле највеќе година две.Ако не кажев пред брак дека несакам така ќе зборуваа како за јатрва ми знаела кај се мажи ако не и одговарало што дошла.Убаво е да се има отворени карти подобро да се прекине врска него брак поготово со деца.КОга ќе се направи муабетот ќе знаеш дали си на иста бранова должина.
Далеку сме од брак, но често зборуваме за каков би ни бил заедничкиот живот и секој пат посериозно од последниот. Сметам дека е важно да се зборува за овие работи пред брак, дури и долго пред брак за да можиме да увидиме дали навистина сме еден за друг или сепак не. Едно е врска, сосема друго е градење на семејство и заеднички живот.
Ние си бевме во долга врска 10 години и за се си имавме разговарано пред брак. Скроз отворени карти и пред брак, а и сега. Пред брак живеевме две години заедно па бракот не би беше нешто ново и необично. Ништо ама баш ништо не смени во нашиот однос. Топло и искрено препорачувам заедничко живеење пред брак.
Уште пред веридбата одлучивме да живееме сами. Бев против живот во заедница. Иако за него мајка му имаше други планови. А заедничкото живеење не е никаква гаранција за успешен брак.
Сеуште не сум во брак, но сме разговарале мал милион пати на секоја тема поврзана со заеднички живот. Заедно сме доста долго па разговорите ги има веќе со години. Дефинитивно сакав да ги знам неговите размислувања и желби за во иднина, со тоа што точно знам што е за мене прифатливо и баш ми е мило што ги делиме истите мислења. Ваквите разговори ги сфаќам многу сериозно, бидејќи тој е човекот кој треба да биде покрај мене цел живот. Секако дека не секогаш работите одат по планот, ама она што е најважно барем за мене е дека ме поддржува и мојата среќа му е приоритет, како и мене неговата.
