Здраво душо, се соочувал со многу тежок период и навистина ми е жал. Единствен начин да си помогнеш е да посетиш психолог/ психотерапевт. Верувам брзо ќе се реши се.
Џасмин, еден гастроентеролог велеше „цревата се огледало на душата“ ... Добро е што си пошла прво на лекар за да провериш дали можеби има некоја физичка причина за проблемот со цревата. Тоа си го исклучила, така што може да се насочиш кон психичкиот момент. Сето она што го доживуваш психички, преку нервниот систем влијае на цревната перисталтика (или движењето на цревата) и ја забрзува. Оттаму имаш и потреба од често одење во WC. Чувството на вознемиреност кое го опишуваш, иако се случува навидум без некоја очигледна причина или моментална опасност, најверојатно има корени од друго место. Ете и самата велиш дека си имала негативни, стресни искуства во минатото. Не е лошо ако имаш некои неразрешени емоции во врска со нив, да поразговараш со психолог за нив. Реакциите на стресните ситуации некогаш се јавуват одложено, откако стресот ќе помине. Не се плаши да одиш на психолог и не чекај да помине само од себе. Дури не го расчистиш вистинскиот проблем кој лежи во основа на се', нема да исчезнат ни симптомите. Еве, и ти велиш дека си се затворила дома цел месец и не функционираш нормално. Тоа веќе е сигнал дека ти треба помош и од стручно лице. Тој/таа ќе ти помогне да разбереш од каде доаѓа вознемиреноста навистина, зошто се манифестира на тој начин и најбитното - како да постапиш кога ќе е појави вознемиреноста. Важно е да запомниш дека ти имаш контрола врз себе, своето тело и своите чувства и дека си способна да го надминеш проблемот. Се надевам бар малку дека ти помогнав со советов.
Ти благодарам многу. Искрено на почеток мислев дека се работи за медицински проблем и затоа првиот месец и пол го поминав во сите можни испитувања и кога на крај испадна дека се е во ред мислев дека едноставно имам потреба од одмор и да се оддалечам од стресни ситуации.. и сега кога сфатив дека мојата состојба не е воопшто подобрена, соберив храброст и решив да закажам средба со психолог затоа што видов дека мојот проблем е доста поголем од тоа што мислев дека на почеток е. Искрено се надевам дека со помош на психологот конечно ќе успеам да се средам. Уште еднаш ти благодарам за твојот совет Сакав да прашам како изгледа средбата со психологот, дали поставува прашања или цело време јас треба да зборувам? Дали треба да се навраќам во минатото или се фокусираме само на сегашниот проблем? Искрено многу имам трема и страв од првата средба, не знам како да се понашам
Првата средба е за да се запознаете. Сигурно ќе ве праша што е причината зошто сте дошле или каков проблем имате. Нема сигурно да зборувате само вие, како монолог, туку тоа ќе биде взаемен разговор. Нема потреба од страв, иако ми е разбирлива тремата пред да се почне нешто ново или воочи првата средба. Психологот е тука пред се да ви помогне во една безбедна средина, а не да ве испрашува или осудува. Слободно прашајте си се што ве интересира околу вашиот проблем, третман или што и да е што ве интересира.
Незнам што значи да се има панини напади. Знам дека е тешко за тие што ги имаат. Ви посакувам да се спасите од тоа, само со Господ молитви до него за вакво нешто
Јас ноќеска го доживеав својот прв паничен напад. Вечерта пред да си легнам, дознав некои информации и бев малку исплашена, но се смирив и пред 12 легнав да спијам. Во 01h станав да се напијам антибиотик, и пак легнав. По 15 минути почна грлово да ме стега, како да ме пржи и почнав да пијам вода. Си мислев дека капсулата можеби во грло се растворила некако иако не е баш логично. Пијам една чаша вода, пијам две, не поминува. Земам да мерам притисок и беше 133 со 94 .. ми паѓаше мука па мерев пак. Вториот пат беше 120 со 100, пулсот исто така над 100. Почнав тешко да дишам и заминав да ги разбудам моите. Се вратив во соба и тогаш почна грлото да ми се затвара, ме стегаа градите, почнав неконтролирано да си ја тресам вилицата, рацете, нозете, не можев да се смирам. Истовремено вилицата ко да ми беше укочена, добив огромна главоболка и се обидував да земам здив бидејќи чувствував дека грлото ми се затвара. Пак мерев притисок, овој пат беше 170 со 110, пулсот ми беше 120. Дишев тешко, гласно и неконтролирано истовремено многу брзо додека моите пробуваа да ме смират. Мајка ми ми даде Диазепам од 5mg, ама не помогна. Белите дробови ги чувствував како да ми се кинат одвнатре, а јас не можев да прекинам да се тресам, па во 3h во полноќ тргнавме во брза помош со кола. (блиску е) Таму дежурниот ми измери притисок и пулс, рече дека притисокот е добар ама пулсот е висок, потврди дека е паничен напад, и ми кажа дека имам тахикардија. Ми ставија вакцина (не памтам што беше) и заминав дома. Легнав и конечно почна да делува, се смирив. Заспав кај 4h и се разбудив пак кај 7 за да го испијам антибиотикот. Само што го голтнав апчето, се чувствував како да не ми пропаѓа. Ме стегна една голема болка во градите и пак не можев да дишам. Тоа траеше пола саат минимум, па по тоа малку ми се смири болката и заспав. Денеска цел ден не можам ништо да јадам. Се чувствувам како да имам кнедла во грлово, како да ми седнал некој на белите дробови и ме притиска. Свесна сум дека сум ги оптеретила со тешкото дишење, можеби е затоа. Ќе почекам до утре да видам дали ќе се оправи ситуацијата, ако не, пак ќе одам на доктор иако ич не сакам да се мафтам по доктори за време на корона, а и прашање е дали ќе ме примат. Се надевам дека ми е прв и последен пат во животот да го доживеам ова, бидејќи толку беспомошно не сум се чувствувала никогаш во животот...
Ако земаш антибиотик за респираторни инфекции,можда тешко дишеш ради затнат нос,и ако си заспала не си имала доволно кислород.Можно е о тоа да е.Еден паничен напад не е ништо.Јас имам 20г од време на време,и сум со хроничен синуситис и алергии
'Свежо' ти е се сеќавањето на паничниот напад и треба време да подзаборавиш на се' што доживеа. Сите симптоми кои ги опиша сум ги имала при паничен напад. Ми траеле со часови, некогаш со денови. Сто пати сум завршувала на брза помош, додека не нучив дека 'се ми е во главата'. Нема ништо да ти биде, само што е overwhelming чувството на беспомошност. Се' ќе биде во ред, верувај
Дали може буквало да се угуши човек при паничен напад и да почине или само психа е тоа дека недостасува воздух?
Незнам дали е ова паничен напад ама како да се плашам од нешто не визуелно ама внатрешно чуство пример да шеташ сам низ шума во темница залутан баш такво чуство неможам ни да го дефинирам ме маче подолго време а кога фокусот го ставам на друга тема на размислување или кога ке ми скрсне некој проблем тогаш не осеќам такво чуство. Неможам да го дефинирам стравот..
Леле сега го гледам ова, благодарам на прашањето Немав друг паничен напад, но имам потешкотии со голтање, и кога зборувам чувствувам дека ми снемува воздух. Тоа не помина
Почетна фаза на анксиозност е веројатно. Не се плаши, само редовни прошетки надвор во пристојно време секој ден, вода колку може повеќе (верувај помага во ситуации кога не можеш да дишеш и слично) и исклучување на сите медиуми периодов. Ова последното највише. Бројот и да надмине 1000 на ден, исклучи се живо и почни да се занимаваш со некое хоби. Аеробик, плетење, готвење било што за да го одвлечеш фокусот од дишењето. За брзо ќе ти помине ако пресечеш во корен сега бидејќи си во рана фаза на развој на анксиозност. За било што друго да ти треба пиши ЛП, тука сум.
Здраво на сите..... јас во периодов имам огромен проблем... се појавувало и претходно ама оваа недела ми е страшно. Се плашам имам огромен страв во мене заради вирусов, си умислив дека имам симптоми, се плашам дека ќе пренесам на дете на родители. При мала помисла веднаш се препотувам, ми се згрчува телово и не функционирам само лежам, не јадам... а чувам дете цел ден го оставам пред телевизор, неможљм да си играм со него... лошо ми е.... ги мислам сите им звонам да видам како се... и само тоа мислам да не му се случи некому лошо..... неможам да закажам за психијатар све е полно.... многу ми е тешко....
Пробав.... ова е од таму пробај да не мислиш, занимавај се со друго... играј со детето, ама јас неможам да мрднам буквално.... се плашам и да се накашлам.... сакам само да спијам....и сега додека пишувам плачам и се препотувам и како зуење имам, срцево бие јако... така
фала ти многу.... не сум од ск. како и да е само да знам што ми се случува... дали се напади или што е...
