Јас еве останав буден и размиславам за тоа колку голем песимист сум, секогаш кога се работи за мене. Имам страв да планирам нешто, бидејќи секогаш мислам дека нема да се оствари, потоа имам страв да мислам позитивно, да мислам дека се ќе биде во ред, дека се ќе се среди. Верувам дека ако мислам позитивно, ќе се случи нешто негативно, не можам никогаш да се потпрам на позитивна замисла, тоа многу ме плаши. Кога сум тажен и разочаран секогаш размислувам катастрофично, ако ми се налути некој одма сметм дека е крај на врската со таа личност, ако не успеам во нешто тогаш одма сметам дека сум неспособен и за ништо друго не ме бива понатаму. Еве периодов барам работа и секој ден праќам резиме, портфолио и ретко кој ме контактира и кога ќе ме контактираа се нешто ипаѓа да не одговара. Можеби ова ми се случува баш заради тоа што сум песимист, дали таквата енергија си привлекува иста енергија? Се прашувам како да почнам да размислувам позитивно, како да го победам стравот од неуспех?
Реалист, накај песимист. Со годините се поќе сум песимистички наклонета... Си разговарал ли со психијатар?
Не. Но, сум помислил периодов, како да ми треба да раскажам на некој се за животот и да ми даде насока, да ми каже тоа добро праеш, ова не, зашто еве на периоди е добро, а потоа како да ми излага се од мене.
Дефинитивно оптимист. Кога мислам позитивно се чуствувам опуштено. Ама сепак сметам дека и треба да се биде до одредена граница оптимист. Значи да не се залажуваме ако не оди нешто.
Зависи од ситуација, али почесто оптимист. На секоја работа гледам од позитивната страна, али немам преголеми очекувања, за на крај да не се разочарам.
