Помислувам на самоубиство

Ќе контролира член што минал низ такви работи. Мислењата од типот "животот е убав", без образложение од членови не треба да го има на темата. И пожелно е да ја стават модераторите во скриено катче, каде лицето ќе има барем 10 мислења, а не 100.

 

Сум размислувала за тоа, посебно ланскиот период кога се борев со ансиозност, сама.
Пандемијата повеќе ми ја имаше влошено ситуацијата, па и плус депресија, мх мх.
Многу падови имав, неуспесите и разочарувањата се редеа, секој ден.
Дури и да побарав совет, секогаш ќе го добиев она дека ништо не ми е.
Па и плус она - Ајде бе, животот е убав.
Уау, како не се сетив на тоа порано?
Утехата ја барав во храната, напуштив и работа, не се препознавав себе.
Дојдов до момент кога побарав помош преку онлајн психолог надвор од мојот град за било каква онлајн сесија и не можев поради ограничените мерки и возни линии да си дозволам очи у очи да отидам кај стручно лице, убаво ја објаснив ситуацијата во која што се наоѓав за да видам дали можам некаква онлајн сесија да имам, барем 2 3 пати.
Добив експресен одговор за да закажам дури по 3 недели.
Незадоволна од одговор решив да си ја земам работата у свои раце и да поработам на ситуацијата.
Среќа, па излегов од сето ова.
Денес сум подобро.

 

Има луѓе кои се длабоко навлезени во секаков вид на проблеми и тие не се решаваат со години, а не пак утре. Пример имам сосетка која нема каде да оди, оти родителите не и оставиле ниту една соба, а мажот ја тепа често, се расправаат со полиција. Од тие проблеми синот не им се ожени. Како ќе донесе жена дома кога постојано е како бојно поле, а сета таа наслога води и кон финансиско пропаѓање. Таа жена, па и синот лесно би можеле да посегнат по својот живот. За нив нема решение, за жал.

 

Ако работат и двајцата мислам би издржиле со некое станче под кирија. Зашто да се принудени да го трпат тој насилник?
За жал, повеќе е психолошки ефект, страв и потчинетост кон мажот.

 

Жената е стара, има 60, или можеби 61 година, и никогаш никаде не работела. Кој неа ќе и даде работа сега? Синот има 40 години. Работеше за минималец, пола пари за цигари му одат, и остави работа. Каде да одат? Стан под кирија не е евтин, плус сметки, плус храна и други трошоци. Ни со плати нема да излезат од тој лавиринт. Тие се психички потиштени. Цел век да се занимаваш со насилник, дали ќе имаш волја за работа и живот? Не. Единстевно сега им останува тој да почине, и да се спасат. Но, и тоа да се случи, што фајде кога пропуштија да живеат нормално?

 

Пиши на било кој од нас во инбокс, ќе те ислуша и ако не друго, ќе ти биде полесно. Какво е тој толку голем проблем, дали е навистина нешто нерешливо?

 

Добро, а полиција не презема нешто во врска со насилникот? Или они не можат некако да го испратат на рехабилитација?

 

Беше осуден за семејно насилство, одлежа 6 месеци затвор и се врати дома. Тој друга куќа нема, тие исто така и сите заедно си седат. Еднаш жената и рекла на мајка ми „па што и ако умрам, ова живот ли е?“. Дека државата некого ќе рехабилитира не се надевајте. Посебно не ако некој пие и има лош нарав. Дури и да е трезен, тој е исто така незгоден. Имавме соседи кои се пореметија, и буквално имаше ризик да нападнат некого без повод и причина. Колку пати доаѓаше полиција, и никому ништо. Ќе видеа дека се луди, дека провоцираат и маваат со камења по луѓе без причина и си одеа. Среќа умреа, па се спаси народот. Институциите не преземаат мерки.

 

Многу пати имам помислувано на самоубиство, скоро секоја вечер пред да заспијам ама немам храброст да го направам.

 

И не го прави те молам,во животот се е пролазно....

 

Сега за сега нема можеби понатаму.

 

Се е минливо ти велам,треба да си само храбра и јака за да издржиш најлесно е да умреш.......

 

Си разговарала со стручно лице?

 

Не, нема потреба.

 

Има потреба

 

Ништо тоа нема да смени, а и да сакам да разговарам нема да можам.

 

Оти да не можиш?

 

Од дома не би ми дозволиле.

 

Не мора да знаат.
Исто како на било кој доктор што одиш.
Сама извади си упат од кај матичниот.

 

Сум помислувала и јас. За среќа, никогаш сериозно. Имало периоди кога сум била на дното, па сум се издигнувала пак. Тоа е обично и мислата што ме води кога имам лош период, дека и тоа ќе помине. Дека таков е кругот на животот, промена на лошо и добро, а лошото е тука за да не' научи да го препознаваме доброто. Не знам дали е така, но за мене е утеха