Полудувам кога некој ми ги допира мојте работи, телефон, чанта, новчаник, било што што е мое не сакам да ми допира и фаќа и уште и да ме прашува за тоа, зашто вака, зашто така.. Значи во буквална смисла полудувам, мислам дека можам да истепам во тој момент некого.. Пред некој ден една девојка во читална земала и ми го преместила телефонот додека јас бев на пауза, од еден на друг штек затоа што наводно и требал тој штек што е поблиску за лаптопот а мојот телефон без дозвола си го преместила.. Не знам како се воздржав во тој момент да не и се развикам и да го истурам цел бес врз неа што ми го фатила телефонот без да праша.. Немаше да ми биде проблем да праша, ама телефонот не сакам да ми го фаќа никој, а и некоја кенијка беше излеа, кога виде дека се изнервирав почна да ми се извинува, после и бонбони ми донесе..
Вистината е дека науката сѐ уште не одговорила точно на што се должи, ама е комбинација од следниве нешта: 1. Генетика и биолошка основа на личноста. 2. Голема психолошка траума, или низа од трауми. 3. Хроничен стрес од околината. Како се манифестира: 1. Крајна параноичност, загриженост и анксиозност. 2. Долготрајно чувство на тага и иритираност. 3. Екстремни промени во расположението. 4. Крајна повлеченост од општествениот живот. 5. Драматични промени во навиките на спиење и јадење. *** Да потенцирам, дефиницијата за „лудило“ (намерно во наводници) е културно и историски дефинирана, но, груба дефиниција би било неспособност да се „функционира“ во општественото опкружување, неспособност да се грижиш за самиот себе, на најелементарно ниво, неможност за интеракција со опкружувањето, долгорочна неспособност за правање разлика меѓу стварното и имагинарното што се должи на преизразено его или непостоење на его... Не, тоа не значи, живеење начин на живот кој е поинаков од тоа што е „општествено“ предвиден, барем не обврзно, има И биолошка И општествена манифестација. И, сите овие состојби, до некаде може да се третираат и одржуваат... За тие што сакаат да читаат, две слични книги за културната дефиниција на „лудилото“ и како се менувала низ вековите, препорачувам, за почеток: https://press.princeton.edu/books/paperback/9780691173443/madness-in-civilization https://www.amazon.com/Madness-Civilization-History-Insanity-Reason/dp/067972110X *** И уште едно потенцирање.. Дијагностицирање на вакви „сериозни“ психолошки нарушувања се прави низ долга опсервација, тестирање, менување на фармакотерапија за да се види што „функционира„ за конкретната личност, во комбинација со психотерапија. Лепење „етикети“ за „лудило“ не помага. Дали има луѓе што изгледаат како „луди“, а никогаш не се дијагностицирани“? Сигурно! Но, исто така не значи дека ако некој се однесува така е „луд“. Нема едноставни одговори, па дури и за екстремните поведенија. Наместо со осуда или дури предрасуди кон „психолошките проблеми“ да се однесуваме со сочуство и разбирање, тоа можеме, веќе ако не сме професионалци. Сите се САМО луѓе.
Го повторувам сето она што го изнесе членот над мене. Лудилото се чувствува како “зло“во себе, некаква сенка, која верувам личноста ја носи отсекогаш во себе, но со одредени поттурнувања, како трауми што е најчест случај, се доживува климаксот, т.е психозата. Тогаш нивото на допаминот се покачува т.е почнува да се лачи повеќе. Дури тогаш е вистинското зло,вистинскиот пекол за личноста. Потребни се години да се застане повторно на нозе, и тоа на стаклени. Поддршката од блиските и волјата се најважни, но да се пронајде повторно волјата е најтешко. Апчињата го регулираат нивото на трнасмитерот и се неопходни за колку толку да се фунционира на нормален начин .
Фала за надоврзувањето. Само да те коригирам @La Stilla , психоза, психотични епозоди (акутни или хронични), иако, може да изгледаат драматични (и за тој што тековно ги има и за луѓето отстрана) не е исто што и „лудило“. И тука има цел спектар и тежина. Но, се согласувам, опоравувањето од психозите секако не е едноставно и бара време, пред сѐ стрпливост!
Такво време е дојдено што ко овде не полуди није нормалан. Шала на страна, повеќе фактори се во прашање. Некогаш е генетика, некогаш влијае околината, некогаш неможноста да се справи човек со нешто, со проблемите... Не е само едно нешто што придонесува за таа состојба.
Јас еве понекогаш се чувствувам дека сум 'на работ' да полудам. Претешкиот живот си го прави своето. И уште по улица некој кога ќе го слушнам како зборува за мене 'леле тешко неа, како се справува', е тоа ме отепува значи. Ама се турка напред, нема друго
Поради нивните родители/старатели. Кога се грижиш за дете, должност ти е да му понудиш хармонична средина, но и да го научиш на стабилност и сталоженост, ментална дисциплина. Ако не знаеш, не се нафаќај да чуваш деца воопшто, не прави ги и не ги раѓај.
Емоционална нестабилност што воедно се смета за карактерни особини но во исто време дијаметрално спротивно и за дијагноза.
Koga edno dete raste vo zdrava sredina, vo ljubov I harmonija , dobro domashno vospituvanje od strana na negovite roditeli/ starateli I onie osnovni chovechki vrednosti, vospituvano vo normalen I zdrav vospitno- obrazoven proces I zdrava sredina( zdravo opkruzhuvanje ) ..prerasnuva vo zdrava indivudua ! Ednostavno e ! Ako seto ova e promasheno , ( nezdravo opshtestvo ) doagja do ona sprotivnoto , za zhal ..narushuvanje na lichnosta I negovoto psiho- fizichko zdravje ..!
Cuvstvoto na namalena vrednost go pottiknuva sekoj vid na psihicka nestabilnost. Moze da se pojavi vo sekoj del od zivotot. Zavisno e od istorijata na individuata (vo koj del ke nastane "disorder") pocnuvajki od infantilnata priroda pa se do pojavuvanjeto na cuvstvoto na namalena vrednost. Neka bide samo kratok odgovor na temata. Prasanjeto e prilicno opsezno.
Не би се согласил моето искуство вели има два правци како човек може да "полуди." Едниот е траума која мозокот секако ја регистрира и мора да ја исфрли и другиот е повеќе стекнат емоционалниот процес на прво место што не мора да е поврзан со трауматски настани значи доаѓа до неконтролирање на мисловниот и емотивниот процес и тука настанува физичкото крахирање односно не можноста да се биде во хармонија со околината. Дефинитивно некој може да додаде интелигенцијата тоа е исто или слично со емоциите и нивната не можност да се контролираат. Нека е и вродена карактерна слабост и околината која кај сите играла улога уште од деца носи и многу млади на психијатриско лекување.
Кога упорно се потиснуваат доста работи, кога често се слушаат ама јас да ти кажам, за твое добро. Кога се дава до знаење дека си мал, немоќен и зависен. Кога ви се омаловажани сите ваши предности, па и достигнувања. Не, никој не зависи од ништо. Не потпаѓајте под манипулации. Колективно да, (можеби) зависиме во одредени ситуации еден од друг, ама човекот како индивидуа секогаш може да опстане.
