После колку време во врска е очекувано да се прејде на друго ниво (заедничко живеење/брак)?

Тоа е ,,зрело сакање,, Те сакам тебе но повеќе се сакам себе. Порано сите ние верувавме во тоа се што лета се јаде. Ние го сакаме тој еден и идеш со глава у ѕид. Млад си хормони ти вријат и мислиш дека само љубов е доволна. А од денешен аспект кога ќе се свртиш назад и ти текне какви ли се не глупости си праела за таа љубов и на каков памет си била

За џабе не викаат младост - лудост.

 

Така. Ми ја сфати поентата.

 

Не би рекла на 30 дека кратките врски завршуваат со брак ради притисок.Мислам дека на тие години веќе знаеш што сакаш,а особено што не сакаш.

 

Jas bev so mojot soprug 11 godini vo vrska pred da stapime vo brak...da sum go zapoznala pokasno neveruvam deka ke bese 11 god vrska ama sigurno nemase da bide ni samo 11 meseci...
Od sekogas bev skeptik za dolgi vrski no kaj nas bese period i vrska na dalecina,pa muabeti sigurno te izneveruva vo Mk,nemu isto deka sigurno imam nekoj,pominavme mnogu...se zapoznavavme uste podobro vo sekoja situacija,sekoja sredba ni bese interesna,dvajcata znaevme deka dodeka ne zastaneme dobro finansiski na noze nema brak...pocnaa muabeti deka eve stara moma/star ergen ostanv/ostana pa deka ke si zdosadime i namesto da stvarame semejstvo nie na stari godi ke barame partner ic ne mi se slusase takvi muabeti na negovi 33 moji 31 se zedovme,pobliskata familija nemozea da veruvat deka sme se resile,odma bese postaveno prasanjeto da ne sum trudna ( spored niv izgleda mislea deka ete mora pa se zimame) se iznenadija na odgovorot ne.....
Mojot maz posle skluceniot brak si ostana kaj mene ovde vo At (pred toa 2 god ziveevme vo vrska zaedno)...
Da se kaam ni edna minuta ne sum se...uzivam vo sekoj den pominat so nego 5 zlatni godini sme vo brak,da e istiot pa i ne e bas mnogu poodgovoren e,mnogu poveke se naviknavme eden na drug,mnogu poveke pocna da razmisluva za obvrsi koji pred toa tatko mu i majka mu gi mislele...
Da se vratam vo vremeto nazad mislam deka pak bi odbrala da se mazam na 31 i da bidam 11 god vrska so nego,brakot ne e samo prezime da se smeni si nosi mnogu golemi obvrski so sebe,no koga i dvajvata se zreli i spremni za toj cekor e mnogu polesno...

 

Еве јас не верувам во љубов и не сакам да се остварам како родител. Е какво мислење ти би имала ако се омажам над 30 години со врска која кратко завршува со брак?

 

Дека не сакаш веќе да си сам и ти треба партнер до тебе.

 

Или остана трудна

 

На 20 години сакаш врска.
На 30 години сакаш партнер.

Разликата меѓу двете е дека на помлади години сакаш некој до тебе со кој ги делиш моменталните убавини на животот, а како созреваме и се запознаваме себеси, во постари години знаеме што сакаме во животот и бараме партнер кој ги има истите цели.

На 17 години почнав врска со невина искрена љубов, ништо друго не беше важно освен што го сакав. На 26 започнав врска со човек кој воглавно ги имаше истите цели во животот со мене, па потоа го засакав додека поминувавме време заедно.

Првата беше држење за рака, одење на одмор и љубовни статуси. Вторава е брак и дете и заеднички план за иднината.

Во 20тите само сакав да сме заедно. Сега во 30тите сакам да бидеме подобри заедно. Затоа јас ќе речам дека општествени притисоци се најмалку битни, главната причина зошто на повозрасни години врските се пократки е зошто доволно се познаваме самите себе и доволно брзо знаеме да ги процениме партнерите, за да знаеме дали таа врска вреди да продолжи.

 

Многу добро срочено мислење, особено реченицава. Се пронаоѓам со плус минус некоја година.

Од оваа перспектива, врските во рани 20 се повеќе забавни, романтични и без многу фокусирање на способностите и вештините на партнерот - дали би бил добар сопруг, татко, неговите финансиски и домаќински навики. Особено во Македонија, живеењето заедно на овие години без помош од родители е тешка мисија.

Во доцни 20 и рани 30 веќе си повеќе на јасно, а и искуството те искалило да знаеш што бараш во партнерот, па може затоа некои нешта се случуваат побрзо. Едноставно знаеш со што можеш а со што не можеш да живееш и колку врските не се романтични филмови.

На овие години и финасиски си поспособен да се решиш на живеење заедно па и брак и деца. Може затоа со побрзо темпо се одвиваат работите. Правило - нема, што е брзо за мене е бавно за друг.

 

Во врска сме 5 години, за брак не размислуваме. Не се чувствуваме спремно и двајцата.

Живеење заедно не значи дека ќе имаш вајв риспонсибилитис.
Уште во студентските денови си ги делевме обврските.
Ако едниот чисти, другиот пазари.
Јас ако правам вечера, тој ќе ми помогне со чистење.

 

Ја сум во врска 7г со дечко ми. Почнавме на 18. Поминавме студетски денови, бевме заедно во Германија и Америка за летна работа. Кога се вративме од Америка после 6 месеци таму живеење заедно решивме да живееме и тука заедно во Скопје под кирија. Веднаш посче тоа и двајцата дипломиравме и сега имаме стабилна и одлично платена работа па си купивме заедно стан пред неколку месеци.
За брак знаеме дека ќе дојде до тоа кај и да е, но не сакаме да брзаме, приоритет ни е да си го уредиме целосно станот и да прошетаме што е можно повеќе и плус што заете постарите какви се, брак и одма мора деца а таков притисок не ми треба.
Цела заштеда ја вложивме за учество и уредување, пари за свадба/веридба нема
А како сме вселени во наш стан, буквално нема мои твои обврски, кој е слободен тој средува. Единствено машина не му давам да пуша, бидејки секогаш алиштата се хаос.

 

И дугарка моја истото го направија. Прво живееја под кирија, после тоа си купија стан го уредија. Па после 2/3 години направија свадба и еве ги сега и детенце имат и баш ништо не им фали. Иако мн ги форсираа од дома за свадба. Не брзаа чекор по чекор се средија .

Со среќа

 

Можам само од свое искуство да зборувам.
Бевме повремено заедно од 16-18 години, од 18 официјално во врска. Почнавме да живееме заедно после 10 години врска.

Е сега, мислам дека со оглед колку бевме млади на почетокот, нормално дека немаше логика и заедно да живееме.

Но, сега на овие години, мислам дека после најмногу, а и тоа е многу, 1 година, би сакала да живеам со евентуалниот партнер. Немам веќе таква младост безгрижна, други луѓе сме, други се обврските, друг е животот.

Сигурно нема допрва да правам се` што правев во рани 20ти, така што, и процесот на запознавање - бидување во врска - живеење заедно би го убрзала максимално.

Едит: не, не мислам дека врските после 30та се ради брзо формирање семејство, туку мислам дека веќе после 30та добро знаеш што сакаш и што не сакаш, па и полесно и помалку емотивно доживуваш разделба, побрзо дигаш раце од некого, помалку леташ во облаци. Точно знаеш што сакаш од партнер, не губиш време да менуваш некого, едноставно очекуваш формиран човек - нешто што секако не било исто, ниту можно, на 18, 20.

Искуството си го прави своето тука

 

Па и нас така, ајде колку време сте заедно, стан имате, добра работа. Што ви фали? Тоа прашање што ви фали, што чекате од такт ме вади буквално.
Ние сфативме дека имаме исти цели во животот, скоро 3 години фрлавме пари за кирија во вода, вака си плаќаме за наше, дупло ама барем за 10г знаеш дека е твое. И многу е тешко да им објасниш на луѓето дека не секој сака веднаш деца, јас не се гледам како мајка барем во следните 3-4г сигурно, ниту дечко ми како татко. Се во свое време и за секој различно.
Да не почнувам за коментарите од типот “Штом до сега не те запросил сигурно има нешто, не сака”. Бракот не е прашање што одлучува само еден, тоа де разговара. Ама еве докажи

 

Ама ништо не мора да значи, тоа луѓето не разбираат и не, нема да им објасниш никогаш

После 10 години "ме запроси" (договор беше меѓу нас двајца) затоа што сакавме да обележиме деценија заедно. Две ипол години подоцна се разделивме, оти седнавме на маса и во четири очи сфативме дека сосема различно си ја гледаме иднината.

И имот имавме купено, и заеднички сметки, и кредити итн. фала Богу се' поделивме без некоја драма.

За нас двајцата беше како да се разведуваме, така го доживувавме нашиот заеднички живот. Немавме план во матично да одиме секако, тоа беше тоа, веридба и фала за честитките

Љубовта и посветеноста не се мерат со прстен и хартија

 

За ова прашање нема точен одговор. Тоа се случува спонтано во врската, кога и двата партнери ќе почувствуваат дека се доволно блиски и отворени еден спрема друг да делат еден исти простор.
Јас сум категорично ДА, за живеење заедно пред брак. Ќе видиш како функционираш со тој човек, и дали можеш да функционираш. Не е исто кога ке идеш 10 дена на одмор, со кеш во џеб, море, секс и кога со некој ќе делиш секојдневни обврски, ќе распределуваш буџети и кога ќе се јави проблем ќе го решавате заедно. Убаво е самите партнери да си видат дали можат заедно. Оти во многу случаи после свадба муабетите се: -"Да знаев дека е ваков/а, никогаш немаше да се омажам/оженам со неа/него"!
Лично со маж ми живееме заедно од 20 години, бевме студенти и постојано бевме заедно, па така одлучивме барем една сметка да делиме . Во ништо не се ограничувавме еден со друг. Јас имав мои пријатели, колеги, мое време. Завршив еден од потешките факултети, а искрено тој ми беше голема поддршка. Тој исто така заврши, имаше негов круг на луѓе, свое време, свој спорт. Заедно учествувавме во "домашните обврски". 7 години бевме во врска кога се веривме, немаше никакви изненадувања и "паѓања во несвест". Се договоривме дека сега е моментот, работевме, добро заработувавме. Кога го спремивме нашиот дом, се регистриравме. Тоа беше само една официјализација на нашата љубов.
Затоа сум за живеење пред брак, макар и да не успее врската барем пробаш и видиш.
Секако ништо против и за тие што несакаат, почитувам.
Тоа е само мое мислење, можеби изведено само од моето искуство.

 

Имам 25 години и до сега сум имала 2 така посериозни врски, една е моменталната од година ипол, и друга е претходната од 2 години. Претходната врска двајцата имавме 20/21 година, многу се сакавме и се поддржувавме. Зборувавме за заедничка иднина, дури и свадбата знаевме како ќе ни изгледа. Може да се каже и дека живеевме заедно бидејќи јас нонстоп бев кај него. Бевме понезрели и битно ни беше да ни е убаво, журки, излегувања до касно, пијанства и слично. Но, за жал, беше мн токсична врска (т.е. се претвори во таква) и заврши. Една година откако заврши започна врската со сегашното момче и можам да кажам дека се небо - земја различни. Се знаеме цел живот и сме најдбри другари. Воопшто не ги брзаме работите иако и двајцата знаеме дека сакаме заедничка иднина и нашиот следен чекор ќе биде да живееме заедно (неговите родители сакаат да купат друг стан). Не знаеме кога ќе биде тоа, но дефинитивно знаеме дека нема за брзо да влеземе во брак. Никој никого не брза иако двајцата сме вработени со стабилни приходи. Уживаме во моментот и ја градиме полека полека иднината и врската, иако слушаме коментари за бракови деца и сл, одговорот наш секогаш е рано е. Така што според мене, работите некогаш не излегуваат како што треба и како што сме планирале, но доколку и двајцата се согласувате и имате заедничка цел, не е битно колку сте заедно и кој што кажал. Најбитни сте вие двајцата и вашите желби, а се додека си и почитувате ќе биде се океј.

 

И со ова апсолутно се согласувам.

 

Па нема некоја временска рамка.
Би рекла кога ќе нема потреба да се поставува прашањето.

 

Убав одговор, се согласувам.