Преселба кај вереникот после веридба-да или не???

Само ако се селите сами. Ако треба да живеете со неговите, ќе попуштите нервно ко мене. Тоа ни беше најголемата грешка, што скапо не чини. Многу тежок период, многу данок зема. Не препорачувам.

 

Дефинитивно НЕ то а е измачување за сите.Јас сум накое време верена и баш ми е ок вака што сеуште сум си дома. П.С кога ќе сакате нема да можете да излезете од таму од обврски

 

Jas si se preseliv, no sami si ziveeme na prv sprat... svekorot svekrvata, zolvata si se gore i bas ni e ubavo, edno vreme ni se renovirase dole i spievme gore, no tolku mi se pogodeni site nemame nikakvi problemi

 

A zosto da ne?
Ako se ceka na odredeno vreme za renoviranje ili spremanje na vase licno katce peki.No dokolku i posle svadbata mora da ziveete so negovite kakva pomos ke bide toa sto ke odite mesec dva,pet,pokasno?
Zosto togas sum se verila so nekogo ako treba pak odvoeno da spieme?

 

Мое мислење е дека не треба да се оди во канџите на свеки веднаш по веридбата шала на страна , читајќи ве тука и по општи познавања од секојдневието , не би отишла кај вереникот до свадбата, па ќе си уживам кај мамичка бре , мажот не ми бега , цел живот

 

Полно парови и пред веридба живеат со години заедно така да конкретно ништо не менува. Сега стана тренд да се живее одделно од родителите, а родителите да им плаќаат кирија

 

Pa mozes i da ne se veris i so nekogo da spies (a sto ke spies koga e uste poslatko da nespies).
Malce da te zagolicam
Ne zameraj. Majce malku da te zadeva.

 

Јас веднаш после веридба заминав да живеам кај сопругот,дали после веридба или после свадба баш сеедно,еднаш мора

 

Јас многу пати сум размислувала на оваа тема и одлучив вака - од како ќе се веримее со дечкоми не одам кај него да живеам се до свадбата, од 2 причини - прва тоаа што ќе си имам време да поседам домаа затоа што со него ќе живеам нели цел живот, и второ на денот на свадбата нели идат да зимаат невеста сватовите, е сега не може да се зима невестаа пред тоаа живеелаа кај него определено време, па ден пред свадбата невестава се враќа за на денот да се направи адетот еве земаме невеста, Не ја не сакам така сакам да си поседам домаа за последен пат со мама и татоо и да си го искористам тоа вреемее, и кога ќе дојде свадбатаа да се земе невестата како што треба.

 

Јас мислам дека во Мк. се меша нешто околу поимот веридба.
Ако двајцата објавуваат веридба, тоа е всушност јавно објавување на желба и намера дека сакаат и ќе стапат во брак. Ги собираат семејството и другите блиски да прослават и се радуваат за нивна желба и одлука и го објавуваат (по желба тогаш) и датумот кога ја договорија нивна свадба.

Не разбирам зошто тука некој прави веридба и право живеат заедно? Ок, нека прави секој како сака, ама тогаш веридбата го губи своето значение, не знам ни зошто се нагласува дека е тоа а не е.

 

Јас после веридбата отидов кај мм да живеам, ама издржавме сите комплет едвај еден месец и бевме избркани од таму. Можам да кажам дека животот во заедница е најголемата грешка што сме ја направиле до сега...
После си отидовме под кирија, на почетокот ни беше тешко зошто почнавме од нула, повеќето не гледаа како будали пошто нив им беше полесно да трпат кавги и нервози во заедница ама никако да се тргнат да живеат сами.
Имаше периоди кога немавме пари леб да јадеме, сега веќе се во станов е наше само уште стан ни фалиТешко е, ама слободата и мирот во куќа се незаменливи, се што сме поминале само ни ја ојача љубовта

 

A veridbata neli e vsusnost bjavuvanje za eden nov pocetok.Vo toa spaga i ziveenjeto zaedno.
Zarem i tuka pravila postojat?
Na koj kako mu saka dusata i moznostite.
Nie prodolzivme da ziveeme kaj mene oti jas ziveev sama.
Odnapred planiranje za ova nema.Samiot moment nalozuva ponekogas poinaku od planiranoto.

 

Веридба ко веридба, оригинално потекло на церемонија доаѓа од тоа да се најавува свадба, е сега тоа што работиве се сменија во текот на годините и децениите, што некој си прави еден наместо два трошоци, одат по "скратен пат" тоа е друго.
Ама јас лично не ја познавам веридбата во таа форма, мислам така не би требало да биде.
И не е правило туку е еден ред на нештата.

 

На која возраст најчесто кај нас паровите се верат? Познавате некој што е верен на 20-и-некоја?
Некако се осеќам старо, од 23-24 почнуваат со веридби а јас уште со мече спијам навечер...

 

Секој си е индивидуален и секој кога ќе се одлучи дека е спремен тогаш ќе се вери, нема одредена граница за тоа...Познаваме и на 20 год што се вериле и на 30 год.Јас повеќе познавам постари што стапиле во брак на 28,29,30,31 отколку помали, барем во моето окружување е така, и сега кога бевме на школа за трудници на ГАК сите во групата беа од 30 год па нагоре и беа првородки...А искрено мене на 23-24 год најбитно ми беше да шетам, да излегувам, одмори, дружби, кафани, диско, ама пак ќе кажам секој си е различно...Не е битно на колку години ќе се омажиш, битно е дали си среќен кога ќе го сториш тоа и дали е тоа со човек со кого би сакала цел живот да поминеш

 

Колку се занимаваат жениве со глупости, неможам да верувам.
Јаас и Дејан се веривме по 4 месеци врска, од кои 3 месеци веќе живеевме заедно. Значи, се запознавме и по 1 месец започнавме заеднички живот.
Веридбата беше без никакви церемонии, чисто д ги испоштувме моите, Дејан им рече дека сака да му бидам сопруга, и дека ние веќе имаме одлучено, без разлика на нивниот одговор, чисто им најавуваме од почит, да знаат. И адет де. Бевме присутни јас, Дејан и мајка ми и татко ми. Никој повеќе. Откако завршивме со таа ај да речам, обврска, прошетавме сами, и на место кое предходно го одбрал ме праша дали сакам да му бидам сопруга, и тогаш ми го даде прстенот.
Се вративме во ЦГ и нормално продолживме да живееме заедно како и предходно.
Се регистриравме после година и нешто од веридбата. ССвадба такоџе не правев, како што и цел живот замислував, и на нашето регистрирање присуствуваа само, кум, кума, мојата сестра, неговиот брат и чичко. И никој повеќе.
И така, среќно живееме, и многу е сакаме, без ниедна церемонија во нашите животи.
Луѓето прават балови наместо свадби, и свадби наместо веридби, и кога ќе видиш по 2 години се оставиле. Немора да значи, ам бидува, и тоа доста често.

 

^^
Не го разбирам твојот коментар со каква намера го напиша тоа дека се замара некој со глупости и не знам на кого се однесуваше ама... еве ќе кажам за себе.
Јас не кажав дека некој мора и треба тоа да прави, секој со своето убедување, го коментирам чинот веридбата како со оригинална замисла, што претставува, она како јас мислам дека е, мислам таа е тема, а не како некој ја доживува и практикува денес.

И јас не бев за церемонии, и јас не ги правев церемонии, ама ако на некој му е убаво и сака тоа да направи, зошто да не го направи? Не се тоа глупости.
Ако некој сака да ги испочитува тој традиционален ред, мене ми се допаѓа да одат така. Се уште ми има убавина во сето тоа, наспроти ова брзо, модерно темпо.

Можеби дури станав романтично носталгична, некогаш помислувам дека требаше да ги направам нештата токму на овај начин, бидејќи ко што кажав, со искрена љубов се има смисла и убавина.
Тоа ми е поента.

 

Мислев на површноста на прашањето, и колку жениве утвари размислуваат и трошат време од животот на вакви апсолутно небитни прашања. Како да им е цел во животот да се омажат и после што ќе биде нека биде. Уште па и размислувале како и што ќе направеле, па донесуваат одлуки... Незнам, тргнувам од себе, немам време да размислувам на глупости.

 

Не сум ни верена, ни имам дечко но и пред веридбата би сакала да живеам со мојата посилна половина. Само при заедничка живеачка се запознава целосно личноста, сите мани, навики, рутини и слично се осознаваат поубаво. Едноставно може склопот на навики не им одговараат еден на друг, подобро е тоа да се дознае пред брак и со волја на двајцата да се прилагодат па ако треба и изменат некој работи. Плус ќе си имаат повеќе време да увидат кога ќе бидат најподготвени за да стапат во брак.

 

После веридбата уште некој месец останав дома. Средувавме стсн во меѓувреме и немаше потреба за 4-5 месеци да менуваат навики неговите домашни во стан. Едноставно немаше услови а и ќе беше дупла селидба за мене