Здраво! Ја отворив темава бидејќи ме интересира вашето мислење за ова и сакам да го споделам своето искуство. Јас доаѓам од семејство каде што не беше се баш идеално, но не од секој пат. Ние бевме потполно нормално семејство, не бевме богати ниту приближно на зборот но сепак ни беше убаво... се додека татко ми не реши и мајка ми да работи со него на едно место кое што нема сега да го откријам бидејќи не сакам некој да ме познае и да си направам проблеми. Тогаш, да го наречеме "работодавецот", почна повеќе отколку што треба да се меша во нашите семејни работи како на пример нашето воспитување (имам и сестри). Накратко не вовлече полека да живееме таму и други луѓе се грижеа за нас додека мајка ми и татко ми работеа од сабајле до вечер исцрпувачки работи. Отпрво и не беше толку лошо но подоцна веќе и ни беше забрането да се дружиме и дури и со роднините немавме многу контакти, воглавно животот што го имаа сите нормални деца нас ни беше одземен. Да напоменам дека од тогаш добивав многу повеќе материјални работи (патувања во странство, подобра храна, оригинална облека...) но ништо од тоа не можеше да ја надополни психичката болка и родителското отсуство. Полека почнав да се оддалечувам од родителите и да се противам на се што на крајот резултираше со животинско тепање од кое имав и модрици (дело на "работодавецот"), сепак ништо не ме спречи во целта да се тргнам на страна. Успеав некако да си одам дома и таму да живеам со баба ми но како последица на сите претходни работи завршив со депресија. Во меѓувреме запознав момче во кое што бев премногу заљубена а и тој во мене. Бев среќна и тоа многу, влеговме во сериозна врска но подоцна повторно почна да ми се враќа депресијата и се тргна наопаку. На кратко кажано почнав да се сечам по рацете и манипулативно да се однесувам со него, по што тој почна да се оддалечува од мене. Последниот пат кога се скаравме мислев дека ќе ми раскине и си ги пресеков вените точно на неговата матура. Татко ми ме однесе на болница па следуваше влечкање по психијатрија и слични работи. Тогаш дечко ми уште повеќе се оддалечи од мене бидејќи лошо му влијаев, но по некое време ми се врати затоа што му ветував дека ќе се средам и навистина се сакавме. И го исполнив ветувањето, бевме посреќни од било кога, но мораше пак да се вратам со моите родители таму каде што и работеа. Повторно почна лошо да ми влијае па јас и дечко ми одлучивме да се преселам кај него што не беше возможно бидејќи сум малолетна. Па затоа тој ме запроси и останав бремена и уште во првиот месец од бременоста си заминав. Знам дека сум мала (јас 16 години, а дечко ми 19) но тука гледав единствен излез. Ние сакавме да се земиме секако, не беше само поради тоа, но чекавме да го завршиме школувањето, сакавме и дете да имаме, но не толку рано... Во секој случај сега заедно живееме пресреќни сме, јас ја пребродев депресијата и сега чекаме да се роди нашето девојче Што мислите вие? Дали е подобро што се тргнав на страна и што се омажив? Како вие би се справиле во таква ситуација? Извинете што не ги напишав сите детали бидејќи може и книга да се напиши. Ова беше најкратко што можев, па не е можеби целосно доловена ситуацијата. Но слободно можете да прашате за дообјаснување на нешто или дополнителна информација која што ве интересира. Ако има некој слично искуство ве молам споделете!
Нема да пишувам надолго и нашироко, само ќе ти кажам дека раното стапување во брак и раната бременост не се начин да се избега од животот од кој не си задоволна. Наместо да се вериш и да останеш трудна толку рано, можеше да си посетуваш редовно психијатар, да си најдеш работа, да се отселиш и да започнеш нов живот. Ова твоево не е начин, оти имаш 50:50 шанси да биде лошо исто како што ти било порано, исто како што има шанси да ти биде подобро. Јас стискам палци за второто, ама реално, на твое место не би се омажила рано.
Паметно е да се тргнеш на страна, но не со стапување во брак. Се согласувам со пишаното на @Annath Во целава твоја приказна, не ми е јасно, како може работодавец да се меша во приватниот живот на вработените, а тие да му дозволат?
Знам дека е чудно тоа што работодавец може тоа да го прави и затоа го ставив под наводници, бидејќи и не е баш работодавец. Да кажев каде работат ќе ви беше појасно но навистина не би можела да ја дадам таа информација. Јас посетував редовно психијатар и навистина ми помогна, но за жал моите родители не разбираа дека тие се главнста причина за мојата состојба и повторно продолжуваа по старо. Да се преселам не можев бидејќи знам до кои крајности може да оди татко ми. Да пријавам дека ме тепаше човекот не можев бидејќи немав никакви докази (откако јадев ќотек не ме пушташе на школо заради модриците, и дури и ме носеше во странство на одмор и ми купуваше прескапи алишта за да ме поткупи на некој начин). Знам дека е подобро човек да не избрзува, но единствен начин ми беше ова. Среќа моја е што од сите работи што ми се имаат случувано во животов мој (а се многу за 16 годишно девојче) гледав да научам нешто, исто така прерано ми беше прекинато детството па морав да почнам да размислувам како повозрасна отколку за годините. Не ја гледам љубовта како што ја гледаат повеќето тинејџери дури и постари од мене и се трудам да се однесувам како жена и мајка, а не како недозреана... се разбира колку што можи. Дечкото е супер, предобар е со мене, се сакаме, се почитуваме, се разбираме, имаме одлична комуникација, имаме и поддршка од неговите родители, воглавно ги делиме истите размислувања, а за оние кои не се согласуваме бараме компромис. Јас се надевам дека нема некој од нас да се промени за некоја година на полошо, дека ќе функционираме добро, заедно ќе напредуваме, а најпоќе од се се надевам дека ќе успееме да изгледаме психички здраво и стабилно дете (секако со помош и совети на постарите кои се околу нас и не поддржуваат). Ќе треба многу труд секако, но што е најбитно за сега имам мотивација и се ќе направам за мојата ќерка да не го искуси тоа што и јас со моите родители.
@Crvche а зошто твоите родители се нафатиле на таа работа? Зошто сите не се вратите дома? Премногу си мала за бременост и брак... не сакам да пишувам работи што веќе ти ги кажа @Annath . Се надевам ќе се подобри твојава ситуација и дека ќе ги надминеш траумите и проблемите.
Претпоставувам заради манипулации од страна на "работодавецот" а можеби и затоа што ни двата немаат факултет. Тие дури се и убедени дека добро ни прават... навистина не можам да ги разберам. Ајде јас како така се тргнав, но сега ми е страв за моите сестри, кои што се помали од мене да не го искусат истото. Ми се јави сестра ми (4-5 години помала од мене) откако заминав и со плачење ми рече дека откако сум заминала, сите работи кои ми ги правеле мене сега неа и ги правеле. Па се обидов да зборувам и со татко ми и со мајка ми посебно. Татко ми се налути затоа што јас "сум го сметала глуп, па сум му солела памет", а мајка ми се расплака откако и ги повторив сите работи што ми се случуваа и и кажав како јас се чувствував. Сепак ништо не превзема никој од нив. Јас веќе и немам увид многу во ситуацијата но со мојата посета пред една година видов дека ништо не се сменило (видов како човекот и удира на сестра ми шамар а потоа ја вреѓа). Пробав да направам нешто но сите обиди ми беа неуспешни, па само се надевам нема таа на ист начин како мене да проба да замини затоа како што рече @Annath шансите се 50:50 за подобрување и може да заглави со некој идиот.
@candy.cane Не можам, ми требаат докази. Има многу врски тој насекаде а и мајка ми и татко ми би рекле дека лажам. Инаку размислував и за тоа.
Те молам не ги оставај сестрите. Зошто пишуваш овде? За да ти биде полесно? Нема да ти биде дури знаеш што ги чека. И доста со тој страв и илузии дека насилниците се појаки од вас. Јаки се колку што им дозволувате. Ако не друго, во моменталната вонредна состојба во која се наоѓаме, не знам дали сте во тек со криминалните случаеви овие денови, мојата перцепција е дека никој не е толериран. Ако имате шанса, тоа е сега, кога и медиумите и институциите во моментов се бескрупулозни.
Знам и јас не се плашам. Само која е логиката да пријавам ако потоа тие го негираат тоа. Не можеш да му помогниш на некој ако не сака.
Јас сум во шок од се што прочитав. Си направив веќе слика во глава од местото, од 'работодавецот', од твоите сестри оставени на милост и немилост. Батали ги твоите родители, не треба на нив да им помагаш штом викаш ќе негираат. Пријави во полиција и социјални служби заради сестрите. Какви врски, какви чуда? На телевизија ке излезеш ако треба, за сестрите се работи. Еве јас имам 2 помали сестри. Мислам дека раката ќе му ја скршам на тој што ќе ги удри. Спаси ги те молам. За тоа што прашуваш дали правилно си постапила - само ти си знаеш. Тоа што прашуваш на форум ти го одговара прашањето. Не те осудувам бидејќи може таму си го нашла спасот. Никој да не е во твоја кожа. Најмалата сестра ми е колку тебе, а уште ја гледам како мало, кревко суштество. Ти си поминала колку за 3 животи. Многу жално. Баш би сакала да можам да помогнам.
I jas mislam deka treba da prijavis. Imam dve kerki... ne daj Boze da stavi nekoj raka na niv, pa bogami i na sinko....ne odgovaram so sto se mozam da se boram normalno pravno i svesno. Nemoj da gi izneveris devojcinjata, ti kazala zatoa sto se nadeva deka ke izreagiras nekako i ke gi spasis. Spored govorot na pisanoto si mi "zemjanka" pa mozam da zamislam sto pisuvas ...NO... MORAS DA PRIJAVIS.ima uste ne korumpirani luge vo drzavava spasi gi sestrite. A majkati i tatkoti ako se bez mozok ocigledno pomila im e parata od decata, e toa ne mi e svatlivo no si imaat mozebi nivni pricini(pa mozebi i oni se pod prisila i ucena verojatno, pa zatoa ne prevzemaat nisto).
Зар ќе ги оставиш твоите сестри да поминат низ сѐ што ти си поминала? Какви се тие родители јас не знам што повеќе им е битно материјалното од сопствените деца! Пријави, доволно е една снимка од твоите сестри и се да заврши.. Тука се медиумите, искористи ги социјалните мрежи-fb, Twitter, па да видиш како подоцна секој ќе се заинтересира за случајот.
Многу си мала за самостален живот и ти и дечкоти. Каква е таа љубов ако си сечела вени за него? Дали е тоа љубов? И тој дури и се одалечил после тоа мала си премногу не ми личеш на психички стабилна да оджуваш фамилија уште на 16 години. Од друга па страна не ти било убаво со твоите уште 2 години ке пунеш 18 свој човек ке бидеш јас да сум на твое место била ке сум истрпела некако до 18 и ке се запишам факс на страна или работа
Никаде не реков дека за него беше сечењето на вени. Татко му и мајка му го форсираа да се оддалечи и тој "ги послуша" колку така да се кажи. Инаку тој единствен беше што ми помогна во тој период, бидејќи на родителите кога му кажав кои се причините што не се чувствувам добро тие само си продолжија со истото како ништо да не било.
Најчестата причина општо според мене е непланирана бременост.И тука одма свадба правење ,,за да има детето татко” ,,да има презиме” итнитн Втора доста голема причина според мене е религијата/културата. No offence, ама општо познато е дека во муслиманскиот свет обично порано ги венчаваат децата за да оформат фамилија и потомство со време.И по Индија е така. Ако некој памто, серијата ,,Малечката невеста” беше класичен пример за тоа како ги мажат. И до ден денес мислам дека има договорени бракови уште дур се мали децата. Од Раџ Кумар ,,Патот на честа” кој не ја читал, нека ја прочита. Душа ќе ве заболи.Ја кога читав притисокот 200 ми се креваше. Друга причина не ми текнува.
Братучедка ми се омажи ради тоа што типот ја "скинал". Таа не сакала. Кога се случило сето тоа таа премногу плачела. Немала друго решение се омажи. Зошто пошто никој немало да ја сака таква "скината" . Бремена остана тек после неколку месеци. Сега имаат дете. Можеби се кае. Ама касно и е сега. А можеби и не се кае што знам. Истиот тип мене ми се има "пуштано". Сакал да има со мене с*с. Се држам строго подалеку од него. Неколку пати ми има пишувано пораки "испрати ми слика(баш таква каква што си помисливте)" "се ќе остане меѓу нас" "ќе уживаш и сама". Му имам кажано дека не го издавам единствено ради детето што ќе живее со разделени родители и нема да ми веруваат. Се држам строго на страна од него. И немојте веднаш да ме напаѓате како јас го провоцирам се облекувам провокативно "сама си го барам" и така натаму. Јас кај нив одам 2 пати годишно. На сила 3. Не се ни допишуваме го имам блокнато од секаде.
