Животов ми е за никаде,ми се има случено мн лошо работи кои што едноставно не се трпат.Неможам да живеам,неможам денот да го поминам и разни мисли ми идат во глава што да направам,ама се е на лошо тргнато. Дома неможам да седам,татко ми не се поднесува,некогаш ми иде да го убијам.Надвор неможам да излезам,во населбава сите само за исмејување ме имаат.Роднините ме отпишале одамна,само со презир гледаат кон мене,едноставно немам роднини.Помислив на тоа некаде да одам,ама немам 18 години,затоа прпага оваа опција.Е сега јас што да правам,треба да се убијам?? Зошто јас морам сево ова да го поднесувам??
Шо ти се случува? Можеш да појасниш? Колку години имаш? Ако сакаш може и ЛП да ми пишеш ќе ти помогнам колку шо можам.
Драга Софија, твоето име значи мудрост, која се надевам дека нема да ми се налутиш, но ја нема ни малку во твоите зборови. Сепак, јас не сум тука за да те прекорувам, туку да ти помогнам. Вака сега, во никој случај немој да посегнеш кон твојот живот! Те молам, немој. Тоа е најлошото нешто што можеш да си го направиш себе и на луѓето околу тебе кои тврдиш дека те отпишале и не можеш да ги поднесеш. Зарем толку е лоша ситуацијата што размислуваш да го убиеш човекот кој ти дал живот и ти овозможил да ги запознаеш убавините на овој свет? Има и неубави искуства, во животот не секогаш цветаат рози, но излез има од секоја ситуација. Знам дека има, но тоа не е негативното размислување. Од твојот пост заклучив дека си многу вознемирена и ќе те посоветувам да не правиш ништо непромислено. Најчесто кога сме вознемирени, нашите мозоци не работат нормално, донесуваме пребрзи и глупави заклучоци за кои во 99% од случаите се каеме. Немој да направиш нешто за што ќе се каеш, или уште полошо, за што ќе немаш шанса да се покаеш. Немаш 18 години, а тоа е само уште еден податок покрај постов што покажува дека не си доволно зрела. Не го сфаќај ова како навреда, туку како комплимент. Сакам да кажам дека можеби и немаш некаков психички проблем, туку си премногу млада за да се соочиш со ударите кои ти ги задава животот. Знам дека мојов совет не е конкретен и дека ти најверојатно го знаеш ова што ти го кажав, а во вакви моменти се изгледа безнадежно. Но, некогаш не е се така како што изгледа. Сигурна сум дека луѓето те гледаат на начинот на кој ти самата се гледаш себе. Сето тоа е ситница, сето тоа звучи толку детски, а животот е еден. Уште еднаш ќе те замолам да не посегнуваш по него. Ако сакаш поконкретно да го објасниш проблемот и мене може да ми објасниш во лична порака за да ти дадам некој подобро формилуран совет што ќе ти биде од помош. Само остани смирена, добро?
За каков татко збориш??? Зарем тоа е татко кој што неможе да и прости на керка му која направила неколку грешки во животот и наместо да ја казни месец два и го птави ова?? Зарем тоа е татко кој што со најлошо зборови и се обратува на керка му? (копиле,говедо,не си моја керка,отпишана од мене......) Викам дека ми иде да го убијам него,ама себе си ке се убијам..........
Добро, татко ти можеби има проблем со конрола на бесот, можеби е изнервиран од други проблеми и ти се истура тебе, само бидејќи може. Не е во ред тоа што те навредува, но тоа е грешка што ја прават многу родители. Едноставно ги боли кога нивните деца грешат, а не се добри во укажување на грешките на мирен начин. Што друго ти прави татко ти што толку го мразиш?! Зошто да се убиваш? Никоја од горенаведените причини не е доволно силна за самоубиство. Всушност, никоја причина не е доволно силна за самоубитсво. Зошто да си го одземеш животот, кој и така е премногу краток?
пропаднат живот?овде можам да го сместам и мојот.се ми се собра.семејството со години ми се распаѓа пред очи а јас не можам ништо да сторам.изгубив многу личности што ги сакам и ден денес душата ме боли само кога ќе си помислам.и мене некое време ми се идеше да се убијам ама морам да останам силна.изгубив толку нешта и многу пати си помислувам дали има Господ и дали гледа.што згрешив толку за да не можам да бидам среќна.а само тоа сакам,само да бидам среќна.да имам некој покрај мене што ќе ми биде подршка ама за жал сама сум.понекогаш си се помирувам со судбината,едноставно си велам така требало да биде и дека ништо не можам да променам.најмногу ме боли кога мајка ми плаче,а јас не можам да и кажам не плачи.не можам да ја утешам зошто и мене нема кој да ме утеши.проклета судбина што ни го уништи животот.само знам дека морам да останам силна.од толку проблеми заборавив како е да се биде човек.заборавив да чувствувам,да се смеам.одамна нема емоции во мене.само една празнина.еден совет да вас девојки животот не е лесен,не не мази ама мораме да бидеме силни.
Не си сама. Верувам дека има многу девојки ширум светот кои се чувствуваат како тебе. Но, зошто ја обвинуваш судбината? Јас верувам во тоа дека ние самите сме креатори на нашите животи, што значи дека самата можеш да си го подобриш твојот. Зошто се чувствуваш сама? Ти си себеси најблискиот и најдобриот пријател кој можеш да го имаш. Можеби тоа што ти се случува на тебе и на девојкава погоре е само подготовка, само предупредување за да знаете да ја цените вистинската среќа кога ќе дојде. Не е се така црно. Ти си борец и се бориш против твојата за некого безнадежна ситуација и би требало да бидеш пример за другите кои размислуваат негативно. Досега не сум се нашла во слична ситуација, но сум се почувствувала безвредна и сум се борела со моите внатрешни демони. Јас победив, можете и вие.
а јас одамна се откажав од таа борба.на почетокот се борев ама кога видов дека се е залудно се откажав.јас не сум виновна за ништо што се случи,само бев сведок на некои работи што полека ме уништуваат.и секогаш кога ќе се кренам да станам тука е нешто да ме удари по глава и да ми покаже дека среќата за мене е само поим кој никогаш нема да дознаам што значи.
Како тоа си се откажала? Не може среќата од небо да ти падне. Мора да работиш на тоа. Животот е суров, не за сите подеднакво, но суров е. Не дозволувај да те победи!
Јас исто мислам,дека ништо не е судбина.Не можеш да очекуваш да се подобрат работите ако само гледаш и запаѓаш во депресии.Дејствувај,пронајди го начинот кој ќе те врати во живот. Не можам да те разберам точно кој е проблемот но сепак сметам дека за се има решение.
Наκρатκо ќе κажам зошто ниκогаш не сум помислила деκа мојот живот е ПΡОПАДНАТ иаκо имам тешκотии κаκо што имате вие! Неможе мојот живот да биде пρопаднат аκо сум сеуште во младата фаза од животот и целиот живот е пρед мене и следуваат толκу многу денови κои можат да донесат толκу многу сρеќни мигови. Едноставвно имам надеж деκа утρе ќе биде многу подобρо, и сите тρеба да ја имаме таа надеж, бидејκи што дρуго ќе не одρжи во живот!? Κолκу и да е безизлезна мојата животна состојба, заρем тρеба да помислам да си ја ставам јамκата оκолу вρат!? Тоа е огρомен гρев, бидејκи само бог е тој што може да му стави ΚΡАЈ на животот. Κолκу и да ми е очајна состојбата, ништо не може да биде пρопаднато! Бидејκи не е, и јас нема да дозволам! Па сепаκ и поκρај се тρеба да се боρиме во животот, да бидеме цвρсти, κаκо κаρпи! Знајте деκа утρе е нов ден, сеκој ден е шанса за нешто ново, подобρо... Саκам да κажам деκа и поκρај се што ми се случува, ниκогаш не сум помислила деκа животот е пρопаднат, се додеκа не ја видам смρтта на мојата вρата. Незнам κаκо воопшто може да го κоρистите збоρот ПΡОПАДНАТО! Поздρав и се најдобρо...
Разумот е клучен сегмент за се што ни се случува во животот. А животот ни е таков какви што ни се мислите.Секој има тешки моменти во животот.Но,треба да бидеме силни за да ги надминеме,а не да подлегнеме на проблемите и да се убедуваме дека животот ни пропаѓа. За се има решение доколку постои волја.
Како се осудувате на 20-тина години да кажете дека животот ви е пропаднат. Што би рекла јас на 40 и кусур сама гроб да си ископам.Животот е успони и падови. Ништо не е поцрно од смртта.Млади сте главата горе, ако се сака се се може. Е нема се лесно во животот, кога мислиме дека се е црно некаде ќе се појави некоја светла точка. Поздрав девојки животот е пред вас.
^^ Точно!!! I said the same! Од збоρ до збоρ се сложувам, животот е за неκој навистина тежоκ, животот е боρба за опстаноκ, тρеба да бидеме силни за да опстанеме и поκρај сите тешκотии κои не се испρечуваат на патот κон сρеќата, а не веднаш да се бесиме или да ρипаме од балκон .
Знаете што мислам јас? Животот неможе да биде пропаднат, без разлика колку години имаш. Тоа што сме го доживеале до сега е само дел, а не цел живот. Пред нас останува остатокот. Со него можеме да правиме што сакаме и можеме да го живееме како сакаме. Самите одлучуваме каков ќе биде нашиот живот и самите можеме да си го средиме, ако ни е "пропаднат".
