Психата како најголема болест

Незнам дали можам да го наречам ова проблем, ама сепак сакав да го кажам и да ми олесни.
Сега сум прва година средно, нели нова средина, наставници, се е ново. И забележувам дека нешто ме плаши само што не сум сигурна што. Еве денес, ме фати некаква паника и страв, дури и нервоза. После школо бев многу тажна и нерасположена, дури и солзи ми навреа на очиве.. Прво мислев дека тоа е затоа што не ми се допаѓа училиштето, и дека сакав да се запишам во друго ама не е тоа најверојатно. До пред неколку месеци бев повлечено и срамежливо девојче кога стануваше збор за нови познанства, додека со тие малку најдобри другарки што ги имав бев тотално опуштена и зборев и правев секакви глупости без да се грижам дали тие ќе помислат нешто за мене. Ама, зашто мојата најдобра другарка е многу дружељубива што се вика се знае со пола Скопје, некаде распустов решив полека-полека и јас да се сменам, да бидам позборлеста, полесно да склопувам пријателства зашто така, ќутејки како муле околу нови луѓе знаев дека немаше да оставам добар впечаток. Од почеток ми беа проблем темите за разговор, зашто навистина немав никаква идеја за што да зборувам со некој што првпат го сретнувам и немам никакви допирни точки. Денес, за чудо се запознав со скоро сите од клас, ама проблемот е што од почетокот се здружив со едно девојче што е ептен срамежливо, т.е јас се обидував да и направам нешто муабет, таа само ќе ми одговореше отсечно, ќе се насмевнеше и ќе се свртеше на страна. Другото девојче беше онака фино, убав муабет си направивме, денес бев цело време со неа. Ама не сакам уште од почеток да се делам од другите деца, за да не помислат нешто за мене, имаше во клас едно 10 девојчиња од исто школо и они се што се вика 'фаците' во класот. Не се шмизли воопшто, некои од нив се многу фини ама не успеав пред нив да бидам така слободна како пред другиве две девојчиња. Можеби дека се плашев дека ќе кажам нешто погрешно, ама што знам, како да немаше што да зборувам со нив. А јас сакам да се дружам со целиот клас. Можеби тој страв ми е дека ќе ме отфрлат. Но, исто имам и страв од наставниците, од учењето.. како ќе се снајдам. Потенцирам дека сум целата изгубена, расеана, неснаодлива.. И знам дека малку нема врска со темава, ама незнам стварно што ќе правам по ликовно, дарба за цртање - 0, а накрај на тромесечие и полугодие треба сите цртежи да ги предаваме.
Туку, исто имам проблем и со моите дома. Татко ми не го обожавам нешто многу, а по она што и го направи на мајка ми а и на мене никогаш нема ни да се зближам со него. Мајка ми никогаш не е отворена за разговор со мене, неможам да се пожалам за моите проблеми и да ми олесни на душата, секогаш е уморна, има работа, сака да спие, зафатена е.. Едноставно, не ме сваќа. Скоро секој ден има караници и стварно не можам веќе да ги слушам и страшно влијае тоа на мене и на тоа каква личност ќе станам утре. Заради тоа почнав да правам одредени не баш добри работи па потоа цела населба почна да ме збори, цел клас на другарка ми се сврте против мене, едно време почнав да пушам, па потоа почнав да го менувам и стилот на облекување, да не се дотерувам и да излегувам со мрсна коса од дома и тренерки. Сега се средувам повеќе, но ми се допаѓа раперскиот стил и гледам него да го негувам. Го сменив и начинот на однесување, дури и сега имам некои периоди на изливи на сарказам и иронија и заради тоа лесно се случува да се скарам со некој. Дури некаде во октомври минатата година го засакав и боксот, и бев истрајна во тоа да го тренирам и успеав во тоа. Некое време и пишував, ама сега веќе немам инспирација за ништо.. Не сакам да бидам ваква, сакам да се променам, да не се плашам веќе и да се чувствувам слободна, да моите родители го сменат односот кон мене.. Ми недостига љубов и внимание. Не сакам да им се претставам на новите деца од класот вака. Како да го надминам стравот и се ова што ми се случува? Како да се мотивирам и да не се плашам толку од училиштето, да бидам поснаодлива и слично.. Знам дека е ова само средно училиште сите го поминале, но сватете ме, тешко ми е..
Се извинувам што напишав волку долг текст, но ако можете прочитајте го и кажете ми го вашето мислење.. Ви благодарам многу!

 

Aко ми го имаш прочитано претходниот пост за Модести ке знаеш што сакам да ти кажам.Ова е нормална ситуација и сите сме биле во таква положба.Мислиш дека цел свет ти се срушил и дека си сосема сама.Психата е заебана работа.
Мораш да промениш нешто кај тебе.На пример друштвото...најди ново друштво со кое ке се осекаш подобро,најди некое хоби кое ке ти ги развлечува мислите.Излегувај повеке,не слушај депресивна музика.Почни да живееш за тебе-не за другите.Д го живееш секој ден како последен зошто никогаш не знаеш што ке ти донесе текот на наредниот ден.Пред неполн месец исто се чуствував како тебе но сега не се замарам со ништо.Сеедно ми се фака за се.Еден ден ке се смееш на сето ова.
Ако продолжи вака и во текот на наредниот месец ке ти кажам исто како mp46 посети стручно лице за ова.

Со срека.

Blueparadise полека,кај се брзаш,школската година само што започнала,има време ке се навикнеш на новите лица и ке стекнеш нови пријателства.Ако се здружиш со едно девојче не значи дека се делиш од другите.Со некој ке бидеш поблизок со некој не.Така иде тоа.Искористи ги максимално школските денови зошто ке се каеш на крај.Ех да можев да се вратам во тие денови.
Биди малку поопуштена во друштвото,зборувај на тема спорт,музика,филмови и за најновите настани кои ги обележала Македонија и светот(еве ти пример)не се срами зошто никој не е повеке од тебе.
Во врска со родителите па и ако ова тие за утеха и јас не сум којзнае што со нив ама без грижа,така е секаде.Тие ни мислат најдобро иако знаат некогаш и да претераат.
Ако не ти се допага стилот едноставно смени се,контролирај се кога ке почне кавга од избувнување.Средувај се себеси,тоа ке ти даде можност да се чуствуваш подобро.И да не те грижи однесувањето на класот на другарка ти.Живеј си за тебе а не за нив.Нека не те интересира нивното мислење.

Се надевам дека до некаде ти помогнав.

Со срека

 

Blueparadise, немој да се грижиш затоа што немаш причина за тоа. На сите ни било така кога сме се наоѓале во нова средина. Нормално е тоа, затоа што се ти е ново, непознато и затоа си толку несигурна.
Верувај во себе, не се плаши да комуницираш и да се дружиш затоа што четирите години што ти претстојат во средно се едни од најубавите. Еден ден ќе ги бараш да се вратат верувај ми. Тоа значи дека треба да уживаш, и да не се грижиш многу за тоа што мислат другите. Нормално и дека ќе си најдеш друштво, само тоа не може да се случи уште веднаш... Треба подобро да се запознаете, па затоа ти гледај да бидеш во добри односи со сите. Не се плаши да се вклучиш во муабет и да го искажеш своето мислење.

А за тоа со родителите, верувај дека кај повеќето е така, зафатени се родителите со работа и често немаат време. Но тоа не значи дека не мислат на своите деца. Пробај да разговараш со мајка ти за се што те мачи, погоди го моментот кога е дома и кога нема работа. Верувај дека од неа ќе го добиеш најдобриот совет.

Ти посакувам многу среќа и се надевам дека барем малку ти помогнав со мојот совет.

 

Драга девојко,уживај во младоста,радувај се на секој нов ден зашто животот е мнооогу краток,додека да трепнеш-завршил или поминал.
Немој да се трудиш да бидеш нешто посебно за да бидеш во центарот-едноставно биди си своја на своето,цврста,храбра,одлучна во своите ставови и желби.
Тоа што имаш променливо расположение нормално е во твоите години,да си нездоволна од себе,училиштето,родителите......сето тоа ке помине со тек на време.
Ти си девојче,негувај го стилот на девојче,уживај во убавината на млдоста и биди секогаш примерно средена,измиена кос,можеби некоја промена во бојата на косата,се разбира минимална промена,во должината на косата и не се труди да со глупости го привлечеш вниманието на околината-напротив-јас и мојата керка ја учам исто,во почетокот се конфронтираше со мене но сега веке успевам да и влеам самодоверба.
Едноставно-БИДИ СИ СВОЈА
Потруди се и родителите да ги разбереш понекогаш и ние сме стварно неподносливи али секогаш го правиме само најдоброто за нашите деца!
само напред!!!!!!!!!

 

ви благодарам на сите за советите.

морам да се пофалам малку
ме примија на факултет и премногу сум срекна затоа, се случува почесто да си пуштам и гласно музиче (како сега во моментот) и да си пејам. ТОа никогаш не се случилоо до сега хехе .. ама не за ѓабе викале за се има прв пат...

а исто така, се надевам дека и ке се уклопам во некое друштво..
ама и да им докажам на останатите кои сега ми викаат дека јас неможам да завршам факс дека тоа е за мене тешкоооооооо... планирам да учам и да го оправдам укажаното поверење што ми го дадоја моите...

пошто на сета сиромаштија (и двајцата не се вработени, веке 15 години, живееме од земјоделие) ме пуштија на страна да учам
но секако пред се ова го правам за себе...

но се случува и во дента да си поплачам малце.. да станам, правам вежби околу 20 мин стандард идам под туш и о5 у акција хехе

 

Е баш за тука сум јас....ПСИХА невидена....одма на најлошото мислам...и другарка ми ми е доктор (ама не вистински) хеххе јас така си ја викам...и се обрајкам кај неа и одма сум управена....и сега а нешто ми надојдат такви мисли...одма мислам на позитивно .... и немам мака....

 

Ви благодарам многу на советите, ќе се потрудам сама да излезам од оваа ситуација. Се трудам да слушам повесела музика и да не обрнувам внимание на небитни работи, вечер ќе излезам и ќе се трудам да се забавувам и да уживам во моментот. Се надевам дека со тек на време ќе ми помине ова нерасположение ... ви благодарам навистина: Ќе ги следам вашите совети и ви благодарам уште еднаш!

 

Верувај ми знам како е да се влезе во нова средина и да се вклопиш во таа средина. Истото ова што го опиша ти го имам поминато и јас. Не е лоесно да влезеш во нова средина и веднаш да се вклопиш, посебно ако си била повлечена и срамежлива но со време и тоа ќе помине. Пробај да ги запознаеш сите од класот, побарај помош од некого или ако некому му е потребна помош понуди му ја. Ќе видиш дека додека да се свртиш веќе поминало цело полугодие. Нормално е да има и незнам како да ги наречам деца што се ценат премногу и оние повлечени и оние што се зафркаваат со сите, но верувај сето тоа е нормално. Со тек на време како што ќе се запознавате така ќе си формирате свое друштво. Кога ќе поминеш некое време со нив самата ќе согледаш кој каков карактер има и дали сакаш да се дружиш со таа личност. Најважно е да си останеш своја и да не се менуваш ниту да се жртвуваш за другите. Во почетокот јас правев се за да им се допаднам, понекогаш бев спремна јас за изгубам за тие да добијат. но со тек на време согледав дека тоа не е добро, затоа немој да се менуваш за да се вклопиш. Важно е да се дружите и да се забавувате, но пред се да останеш своја.

Што се однесува до твоите родители никој не е совршен. Можеби тие не гледаат што ти се случува, но тоа не значи дека помалку те сакаат. Седни и отворено разговарај со мајка ти, кажи и што ти пречи и дека ти е потребна нејзината помош. Ниеден проблем не може да се реши прку ноќ, за да биде подобро ќе помине време, но ќе видиш дека се ќе се реши. Немој да се нервираш, се ќе помине.

Ти посакувам среќа

 

BLUEEPARADISE СЕКОГАШ БИДИ ТИ.НИКОГАШ НЕМОЈ ДА СЕ ПОИСТОВЕТУВАШ СО НЕКОГО ТОА Е НАЈГОЛЕМА ГРЕШКА КАЈ ВАС МЛАДИТЕ,БИДЕЈЌИ ТОА САМО ЌЕ ВИ ДОНЕСЕ НЕПРИЈАТНОСТИ ВО НЕКОИ ЗА ВАС ЗНАЧАЈНИ МОМЕНТИ. БИДИ СВОЈА,ВЕРУВАЈ ВО СЕБЕ БИДЕЈКИ САМО ТАКА МОЖЕШ ДА ИМАШ ВИСТИНСКИ ПРИЈАТЕЛИ ОКОЛУ СЕБЕ.НЕКОЈ АКО ТЕ САКА ,КЕ ТЕ САКА ТАКВА КАКВА ШТО СИ, НЕТРЕБА ТИ ДА СЕ МЕНУВАШ ЗА ДА СЕ ДОПАДНЕШ НЕКОМУ А ШТО СЕ ОДНЕСУВА ДО ТВОИТЕ РОДИТЕЛИ ВЕРУВАЈ ДЕКА СЕ ГРИЖАТ ЗА ТЕБЕ. И ЈАС СУМ РОДИТЕЛ И НЕ ВЕРУВАМ ДЕКА НЕКОЈА МАЈКА БИ ГО ОДБИЛА СВОЕТО ДЕТЕ КОГА БИ ПОБАРАЛО СОВЕТ ИЛИ МАЛКУ РАЗГОВОР .ДАЛИ СИ ПОБАРАЛА СОВЕТ,ДАЛИ ЈА ЗАМОЛИ МАЈКА ТИ ЗА МАЛКУ РАЗГОВОР? ЈАС НЕ ВЕРУВАМ ДЕКА ДОКОЛКУ СИ ГО СТОРИЛА ТОА МАЈКА ТИ ДА ТЕ ОДБИЕ.

 

Можеби ќе звучи смешно, но 3 година во средно избрав изборен предмет Програмирање а мојата најдобра другарка избра Математика и сега 2 часа нема да сум со неа... А јас сум неразделна со неа, незнам како би го поминала денот на училиште без неа. Со самата помисла на тоа ме фаќа страв . Можеби и се ќе си е нормално пошто се има случено таа да не дојде еден ден и се си е ок, ама незнам зошто ме фаќа страв кога ќе помислам дека ќе сум без неа. А сите од мојот клас се избраа заедно предмети со тие што се дружат за да не се разделат а јас морав да изберам друг предмет. Кога сум со класот, на училиште се си е ок со сите се дружам се најнормално. Другарка ми е молчелива и ретко зборува со некој, а јас со сите сум си ок и тогаш не чувствувам голем страв ако таа не би била тука, а сега кога ќе седнам и почнам да мислам ме фаќа огромен страв Го чекам и тој ден да дојде да отидам на изборен 2 часа и да видам дали баш ќе е до толку страшно како што замислувам хахах

 

еве решение за мојот проблем како да го активирам мозокот и да не заборавам толку често ,доколку и некој/а друг/а има ист проблем како мојот нека ја ѕирне оваа страница, поззз
http://www.femina.mk/%D0%B7%D0%B4%D1%80 ... 0%BE%D1%82

 

Aко пред некој период ме прашаа за помош ке помогнав а сега јас потонав во лоша депресија.Секој ден сум се повеке и повеке.Од 16 години се чуствувам така.Недостаток од љубов,внимание од родителите иако морам сама.Ми недостигаат пријателите,ми недостига тој.СКРЕНАВ луге.СКРЕНАВ!Што и да правам нема ефект.Неможам да издржам.Не можам.Изгубена сум во времето.Глумев дека ми е супер но не ми е.Не сум таа која бев насмеана секое утре и која не се замараше за ништо.Почнав да имам проблеми со главата,со крвта па завршив дури во болница.На факс не ми се оди бреееееее,немам мотивација за учење а не сакам да ги разочарам моите.Братучетка ми на Пролет ке се мажи а јас едвај имам осетено како е да ме сака некој а таа ми вика не се замарај.Оф бре да знае колку ми е тешко.Само плачам,не јадам не спијам.Како да не постојам повеке.Не знам до каде ке стигнам.Ми треба помош.Било каква.

 

Суим паднала во голема психичка болест! Сум плакала сум се трескала од земна! Тоа е навистина најголемата болест ништо да не те боле а да чуствуваш болка.

 

Kако ти помина?

 

Се беше така до дека не сватив дека живото тече натаму! Се си мислеб дека утре ке ми биде подобро! Си замислував дека утре ке излезам со другарки! Имав само 14 години кога бев во целосна депресија! И изгегов благодарение на самата мене. Биди и ти силна мисли дека утре ќе е подобро. Излези забавувај се

 

Излегувам,почнав да се занимавам со спорт ама кога и да се вратам дома куката е празна.Седнувам на пц или пред тв колку да ми помине времето и утре пак е така.Се изморив

 

Епа ти самата така правиш! Избегнувај да си дома чим дома тие е тешко! Не знам дали си ме читала ама јас пред 1година го изгубив бебето и бев исто така по 2 пат во депресија ама и тоа го преболев! Само треба да бидеш храбра!

 

Pred se zdravo na site sto ke ja procitaat mojata poraka i sto ke se obidat da mi pomognat na bilo kakov nacin.Pred tri godini,posle poroduvanjeto mi se pojavi aritmija na srce(od nepoznata pricina)koja ja imam do den denes.Tolku mi bese loso i tolku mi vleze strav sto stignav do 300 doktori koi ne uspeaja da mi otkrijat od sto mi se javuva,pa zavrsiv na kraj na psihijatar.Mi prepisaa asentra koja ja piev 7 meseci,aritmijata ne iscezna,megutoa ne reagirav koga ja imav..No posle 5 meseci pocnaa istite raboti da mi se povtoruvaat i povtorno na kraj-psihijatar.Piev asentra od 50 mg.skoro 2 god.i na 01 maj ovaa godina mi ja prekinaa,smetajki deka ne mi e potrebna veke.Se bese dobro letovo,se dodeka ne pocnav pak da panicam koga ke osetam preskoci na srceto,so taa razlika od prethodno sto sega ne trcam pravo na doktor,tuku molcam i cekam da mi pomine.Kolku e vo red ova luge i do koga vaka?Sto da napravam?Ne sakam cel zivot da go pominam so apcinja,zatoa sto sakam da bidam normalna kako i sekoja druga zena i da rodam vtoro dete.Zaboraviv da napomenam deka koga odam mi se slucuva da mi se magli vidot i custvo deka ke se onesvestam sekoj moment.Vi blagodaram odnapred.

 

Хелпппппппппппппп ! Ми се случува нешто многу чудно....Така на пример мислам дека ке умре некој од моите бликси незнам зошто е така ни јас тоа не го сакам ама ич но постојано такви црни мисли ми поминуваат низ глава, порано имав еден период така и еве сега пак зошто е тоа така ?Дали мислите дека со таквите мисли може нешо да искобеме ? Или тоа се само некои подсвесни мисли и како да ги надминам ?

 

Nana, немој да дозволуваш вакви мисли да ти го попречуваат нормалниот распоред на активностите во денот, па да бидеш сконцентрирана само на нив и ништо друго. Затоа што е период, ќе видиш за скоро време нема ниту да помислуваш на тоа. Кога и да ти дојде некоја таква мисла, не се измачувај себеси туку едноставно мислите насочи ги кон нешто друго. Пример читај книга или прави некоја активност што сметаш дека е доволно силна да ти го одвлече вниманието.

Мислам дека нема место за паника, и мене ми се случувале вакви периоди и тоа најчесто кога сум немала ништо (продуктивно) да правам, па едино тоа ми останувало за тупење на мозок и размрдување на мозочни ќелии.