Психата како најголема болест

Благодарам анабел-а само ми е страв од тие мисли шо ми доаѓаат немој навистина нешто лошо да се случи

 

Не грижи се за тие мисли тоа е нормално на секому му проаѓаат низ глава,испадни биди со друштво забавувај се и се ке пројде

 

Нана19 мислам дека можеби имаш премногу слободно време, па затоа ти доаѓаат такви мисли.
Немаш можеби доволно активности кои би ти ги окупирале мислите, кои би ти го исполниле животот.
Тоа е моја претпоставка, зашто имав сличен период кога во мојот случај ,мислев дека сум пресреќна и исполнета, и кога ќе завршеше денот, мене ме фаќаше тој страв дека ќе изгубам некој од блиските, и пред да заспијам морав во себе да се помолам за сите нив да се живи и здрави, инаку немав мир...
Се плашев како да ќе ја изгубам среќата.
Тогаш не бев свесна, но подоцна, откако ми се јавија некои проблеми, и секојдневни работи за кои морав да размислувам, сватив дека тоа ми било од премногу слободно време( и немање реални проблемчиња). Потоа иако имав за што да се нервирам, или што да планирам, сепак , секое чувство е подобро и полесно прифатливо, отколку чувството дека може да се случи нешто лошо на твоите блиски , а ти не би можела да го сопреш тоа...Тоа е вистинско и непотребно измачување за душата...
Кажи си дека тоа што треба да се случи, секако ќе се случи...
Ангажирај си го умот со било какви ситници и глупости, зашто имаш сила да влијаеш на тоа...

Психата е мн опасна и моќна...
Еве , јас , до пред некоја недела, имав мн цели, за кои немав воопшто поддршка. Имав само замислено во паметот дека се тоа ќе си остварам, и успеав...
Сега се најдов во некој период , како изгубена, да не знам што сакам понатаму, и тоа почна да ме уништува....
Конечно, можам среќна да кажам, дека вчера си ја зацртав следната цел што треба да ја остварам, која е поголема, и која ако се наредат коцките,ќе ми го среди целиот живот ....
И откако вчера го осетив првиот позитивен знак дека ќе успеам во оваа моја цел, сега додека да биде, доволна ми е само помислата на тоа, и се чувствувам најпрекрасно, ко да веќе сум ја постигнала....
Нема поубаво чувство од тоа кога си поставуваш цели пред себе, и полека си ги остваруваш, а со тоа и се надградуваш себе и напредуваш во животот....
Сега веќе толку си верувам себе, и во моќта на мојата одлучност , што веќе ништо нема да може да ме сопре, или да ме успори по мојот пат.... :up:

 

здраво зенски се решив и ја да пишам и да го споделам тоа што ме мачи со вас.како што гледам не сум сама има и други луѓе што имаат проблем како мојот јас од се се плашам особено во љубовта кога ке заскам некого ептен ми идат лоши мисли дека не ме сака дека ке ме остави дека ме вара се очекувам да ми раскине да ме остави иако тој сосем спротивното го покажува јас пак не сум мирна немозам да засакам никого поради оваа и се расипувам и ке испдне на крај поради мене да се раскине!исто така кога ке се замислам за тоа немозам да мрданам од место мозам и со саати да седам и да мислам и да не се тргнам од прицина лошо несто да не се деси и седам така се додека не помислам неѓто убаво и да се тргнам се пласам да не се остври одам и на психијатар и апцинја пијам ама изгледа слабо несто дали има усте некој проблем како мојот?

 

срцка цел живот сум со таков комплекс,ама секогаш се докажува спротивното дека ме сака
ама јас не пијам апчиња и не сум била на психијатар,се воздржувам и трпам,треперам,нервирам се,
надевам се дека една ден ке го пребродеме тоа

 

Исто. Немам ентузијазам , ќе почнам врска и гледам дека ми угодува , ама ќе се фатам за некоја ситница и се расипувам. Имам таков комплекс од моите родители. Не знам дали ќе се ослободам некогаш од тоа чувство.

 

Nesto slicno imam i jas, no toa se slucuva posebno vo ovaa vrska bidejki mi e najdolga. Znaci sekoj den mi dokazuva deka jas sum taa za nego, i znam deka sum edinstvenata za koja sto napravil takvi raboti. Sepak postojano gi imam tie crni misli, no ne e samo za nego osto vo zivotot, za se... Gledam deka i jas za toa ne sum sama, no kaj mene ima nesto plus... Seto toa, seta taa nervoza i negativni misli mi ostavija posledici vrz ishranata. Izgubiv mn. na kilaza, imase periodi koga jadev pomalku no sepak jadev, pa potoa imav eden tezok mesec koga ne mozev da pomislam na ishrana, pa nekako pominav niz toa, pak si jadev onaka pomalku, bese podobro, pa bese i super mi se vrati zelbata za hrana, mozev da uzivam vo toa sto go jadam...no toa bese kratko, vednas pri prvata stresna situacija povtorno mi se vrati istoto...Znaci site nervozi, potrebni ili nepotrebni mi ostavaat posledici vrz ishranata... A sto e najloso cuvstvuvam gadenje i ne mozam da jadam koga imam trema, koga nesto ubavo se slucuva... Koga bev malecka istoto mi se slucuvase, pa edvaj go preminav, bez nikakva pomos, so tek na vreme se izgubi... A sega na 19 godini pak istoto, sega koga imam se... Znam deka mozam pak da pominam niz toa, pak da sum okey so ishranata, ama ne e toa toa... Ne sakam toa da bide samo privremeno ili samo dodeka nemam nikakov stres i nikakva nervoza, sakam da go iskorenam ova oti navistina tesko mi e sto ne sum onaa normalna devojka sto bev...
[mod-kirilica:2wbqvuka][/mod-kirilica:2wbqvuka]

 

Здраво,нова сум овде и би сакала ова да го споделам со вас.Имам 15 години и 3 месеци сум по болници,а не ми е ништо.Бев на различни испитувања и рекоа дека се е во ред,но мене повторно не ми е добро,имам голем страв во мене дека ќе ми се случи или ќе ми биде нешто.На моменти не можам ни да дишам како што треба,не можам да си земам воздух...ми треба помош кажете што да направам,кај да се обратам,ве молам доколку има овде некој со ист проблем или доколку го имал овој проблем да ми даде совет

 

@Rock\m/girl Најверојатно имаш некој степен на анксиозност кој очигледно те спречува нормално да живееш. Значи се е до психата. Но, јас би ти рекла, наместо по болници, отвори се на твоите, кажи едноставно дека ти е страв. Стравот е нормален. Дозволи најблиските да ти помогнат да го надминеш. Најди си хоби, преокупирај ги мислите со убавото време. Најди си симпатија Почни да вежбаш, најди си 2-3 пријатели за на кафе

 

[QUOTE="Summerlover, post: 2776266, member: 22035"]@Rock\m/girl Најверојатно имаш некој степен на анксиозност кој очигледно те спречува нормално да живееш. Значи се е до психата. Но, јас би ти рекла, наместо по болници, отвори се на твоите, кажи едноставно дека ти е страв. Стравот е нормален. Дозволи најблиските да ти помогнат да го надминеш. Најди си хоби, преокупирај ги мислите со убавото време. Најди си симпатија Почни да вежбаш, најди си 2-3 пријатели за на кафе
[/QUOTE] фалаа ти за советот ќе пробам да разговарам со најблиските и да не мислам повеќе на лошо,би требало да помогне

 

оди на психијатар , раскажи му за твојот проблем , и верувај за некое време ке ичезни стравот

 

E stvarno sto ti pravi psihata nisto ej.. Znaci denes bev cel Bozji den presrekjna, zaminav kaj decko mi od rabota, celo drustvo bevme jadevme, pieme nemam maka..
Legnav na krevet sama v soba i se nesto me boli, se nerviram, kako koskive od gradniiv kosh da mi gi cuka so cekan nekoj.. Macnini, nokti pak grizam, glava mi puka.. Psihata te usrekjuva, psihata te ubiva.. Ke probam da zaspijam..

 

Na kardiologija beshe li edno eho da ti napravat?

 

Бев ми рекоа дека се е во ред

 

Ako ne e izras na detski zanes tuku ozbilen problem togash ubavoti ti preporachuvaat po hitno na psihijatar dodeka e vreme.Da ne bide posle kasno.I dokolku bi sakala da pishesh kako se ova ke zavrshi so koi rezultati.

 

Мхм планирам во скоро време да одам,иналу океј ќе пишам како ќе се заврши

 

Zdraco.jas sum nov clen i samo sto imav panicen napad...mi pomagaat site soveti od ovoj forum...no dodeka go dozivuvam toj napad nisto ne mi pomaga.dovolno citav i za ankcioznosta,za psihata i svesna sum no koga kje mi dojdat losite misli zaboravam na se drugo.Losite misli mi ja napolnija glavata deka patam od site bolesti deka kje umram i ne znam kako da si pomognam.ovie napadi obicno se navecer me napagjaat i mi stvaraat nemir i jas pocnuvam da ne se prepoznavam samata da se plasam od se da ne osekjam nikakov mir.A imam samo 20 godini..se nadevam nekoj moze da spodeli nekoj sovet so mene.

 

И мене понекогаш ми се случува порано почесто, сега сум повеќе опкружена со луѓе па не толку често, да ми дојдат лоши мисли некој немир да ме обземе и паника да ме фати.
Во тој момент дишам длабоко, станувам се разшетувам низ соба и одма мислам на нешто позитивно или пуштам тв и ми поминува тоа трае неколку минути. Во себе си викам собериси го паметот да не полудиш и ми проаѓа. Или пак земи јави се на некоја другарка на телефон онака да ја слупниш да смениш мисли.