Развојот на свеста

За бикемерализам ни гугл не отвара нешто конкретно да прочиташ, Бендер сака ние да дискутираме чиниш отворил тема за турбо фолк музика и нејзиното влијание врз младината За оваа тема да се спремам ќе ми требаат неколку недели, но прво да се опремам со стручна литература Така да...се гледаме после Нова година

 

Добра поента – и јас баш помислив на Египет и цивилизациите од Месопотамија кога читав за теоријава. Џејнс не се осврнува на нив од проста причина што, според него, нема доволно докази ни „за“ ни „против“ неговата теорија во записите на овие цивилизации. Првиот пишан документ во кој наоѓа индикации за бикамерализмот е „Илијадата“, па затоа и започнува со неа.

Инаку, еве како ја го разбрав распаѓањето на бикамералниот ум, без разлика во кој временски период се случил. Џејнс вели дека една од причините за ова е откривањето на пишувањето. Пред да постои пишаниот збор, целата комуникација се одвивала само со помош на говорот, т.е. јазикот. Една причина поради која владетелите од антиката биле поистоветувани со божества е тоа што, како и гласот во главата на луѓето, нивниот збор бил закон – она што тие ќе го наределе морало да се исполни. Авторитетот на гласот на владетелот бил еднаков со оној на гласот на „Бог“ кој луѓето го слушале – оттука, владетелот и самиот бил Бог.

Ова се менува со откривањето на пишувањето. Волјата на владетелите за прв пат се преточува во законици (како оној на Хамураби, на пример) и на тој начин се направила диференцијација помеѓу гласот на владетелот и правилата кои тој ги диктирал. Освен тоа, додека човек чита напишан текст неизбежно е да го слуша сопствениот глас во својата глава – на овој начин, човекот постепено сфаќал дека гласот кој го слуша во главата е внатрешен и дека му припаѓа на него, а не дека доаѓа однадвор и му припаѓа на Бог.

Треба да се земе во предвид и фактот дека во времето на цивилизациите на Месопотамија и Египет многу мал дел од луѓето биле писмени, што можеби е аргумент во прилог на тезата дека бикамерализмот успеал да опстои (релативно) долго време по откривањето на пишувањето.

@theowndemon, се надевав дека и ти ќе се вклучиш у дискусијава, како една од покомпетентните на тема психологија.

Според теоријава, откако веќе не го слушале внатрешниот глас, луѓето морале да изнајдат друг начин за донесување на одлуки, односно за да ја „дознаат“ волјата на Боговите. Па така, „читале“ органи од животни, „гледале“ на соѕвездијата и едноставно фрлале стапчиња – аналогно на денешното фрлање на паричка у ситуација на нерешителност – за да донесат дадена одлука. Според Џејнс, баш од овој транзициски период потекнуваат различните обичаи и обреди на т.н. divination или „дознавање на Божјата волја“. Со тек на времето, луѓето станале „свесни“ – во онаа смисла на зборот која ја познаваме денес – и сфатиле дека всушност тие самите ги донесуваат одлуките, а не некој друг.

@Purelove92, баш ми е драго што се вклучи во дискусијава и некој кој ја има читано книгата. За споредбата меѓу Џејнс и фон Даникен имам и јас слушнато и донекаде ја сфаќам аналогијата – теориите на двајцата автори се прилично радикални и и двете даваат алтернативно толкување на историските докази и факти. Сепак, барем за мене, споредбава е малце нефер.

Џејнс е психолог и пишува во својата област - фон Даникен е хотелиер, а освен тоа и познат и осудуван измамник и шарлатан, кој пишува за ствари целосно надвор од делокругот на своите познавања. И иако теоријата на Џејнс речиси сигурно не е точна во својата целовитост, некои нејзини елементи се покажани како издржани – како на пример, постоењето на центри во мозокот кои се лоцирани исклучиво во левата или во десната хемисфера – додека сите „аргументи“ за ancient astronauts на Даникен се побиени и докажани како неточни и/или лажни. Целта на фон Даникен била сензација и материјална добивка, додека Џејнс само се обидел да даде свое видување за една фасцинантна и недоволно позната појава, како човековата свест.

Види, теоријава не го одрекува постоењето на свест во одреден облик – или meta-consciousness, како што ја нарекува Џејнс – поентата е дека тоа било нешто поразлично од човековата свест денес. Она што теоријава го кажува е дека транзицијата помеѓу базичното ниво на „свест“, кое го имаат поинтелигентните животни, и денешнава свест која ја имаат луѓето не се случила одеднаш, туку дека постоел одреден преоден период – а тоа е бикамерализмот. И ова не значи дека пред револуционерниот период на Стара Грција, на пример – а можеби и порано, човекот немал свест – идејата е дека дотогаш функционирал со пониско ниво на свеста, во однос на денешното.

„Автоматизам“ е можеби несоодветен збор за состојбата во која се наоѓал бикамералниот човек – она што Џејнс сака да го каже е дека во овој период на луѓето им недостасувала интроспекција и внатрешен дијалог – тоа била единствената разлика во однесувањето на луѓето тогаш и денес.


На крај, еве интересна табела со докази во прилог на бикамерализмот од најразлични области – антропологија, археологија, литература, психологија, психијатрија и сл. – во колоната „Relevance to Bicameral Mind“ е толкувањето на различни ствари на Џејнс, а во колоната „Alternative Interpretation(s)“ се всушност општоприфатените објаснувања за истите. Овде пак, можете да најдете појаснување за најчестите недоразбирања поврзани со бикамерализмот.

П.С. @friendy, свеста кај животните, како и деструктивноста (или можеби, суровоста) на високоинтелигентните облици на живот (која е забележана и кај поинтелигентните животни, не само кај луѓето) се две исто така многу интересни теми за кои се надевам дека ќе пишам нешто повеќе, во прва прилика кога ќе имам време.

 

Очигледно е дека ни ден денес не е лесно да се тестира оваа теза.Многу би ни било полесно доколку Платон се разбудил и напишал,"Здраво, јас сум Платон,и од денес јас имам целосно интроспективна свесност." Џулијан и неговата необична и радикална теза:дека само пред 3.000 години,луѓето биле она што денес го нарекуваме шизофреничари.Оваа теорија ja поткрепило фактот дека во овие книги биле опишани луѓе,од различни традиции и од различни краеви на светот,кои се однесувале така какода слушаат и им се покоруваат на гласови за кои мислеле дека доаѓаат од боговите,или од музите ...ова денес го нарекуваме халуцинации.И како што одминувало времето,луѓето почнале да сфаќаат дека тие се креаторите,дека гласовите се всушност нивни.И на овој начин, тие стекнале интроспекција:способноста да размислуваат за нивните мисли. Теоријата е дека свесноста,барем онака како што ја дефинираме денес,она чувство дека ние управуваме со нашето постоење --е прилично скорашен производ на културниот развој.Теоријава е прилично спектакуларна,но очигледно има проблем,а тоа е дека се базира само на неколку специфични примери. Проблемот според мене е прашањето е дали теоријата,која вели дека интроспекцијата се појавила пред само 3.000,може да биде испитана на квантитативен и објективен начин.Anyways најстарите книги од времето на Хомер, се малку поврзани со интроспекцијата. Но отприлика четири века пред нашата ера,настанува драстично приближување, книгите од овој период пет пати се поблиску доконцептот интроспекција. и интересно е тоа што сега, истото ова можеме да го испитаме и во други традиции. Пример во "Исповедите на Свети Августин" четири века после Исус Христос.И ова е многу важно,зашто Свети Августин, се смета, од страна на научниците,филолозите, историчарите,како еден од основачите на интроспекцијата. Всушност, некои сметаат дека тој е таткото на модерната психологија. За свеста кај животните можиме да дискутираме за теоријата на Аlexander sweet омилен мие

 

Ako razmislite podlaboko znaci se sto doaga si odi, denot pocnuva I si zaminuva , mislata doaga I si zaminuva zborot doaga I si zaminuva zivotot doaga I si zaminuva , samo edno nesto nitu doaga nitu zaminuva a toa e svesta

 

Не може да не го слушале внатрешниот глас, од причина што на тој начин би ја изгубиле совесноста. Тие само сватиле дека тие, луѓето се креатори на сопствените мисли, и гатањето нема никаква врска со тоа. По логично би било кога теоријава би звучела вака: Кога луѓето сватиле дека тие самите ги донесуваат одлуките, дека внатрешниот глас е нивен производ, и дека не доаѓа однадвор, тие пробувале на други начини да ја дознаат Божјата воља. Па така "читале од животни", "гледале" на соѕвездија итн.... Мислам ја воочуваш разликата.

By the way... Јас напоменав дека нивото на свесноста во праисторијата, не било на толку високо ниво како што е денес... Кога зборуваше за јазикот во својот воведен пост, јасно кажа дека what was his name кажал дека јазикот не е доказ за постоење на свесност. Дали Џејнс или Џејмс верува во постоење на свесност кај животните?

И со тоа не се согласувам дека постоел преоден период,барем не онака како што тоа го презентира оваа теорија, затоа што според неа во овој преоден период луѓето биле без совесност, Цитирам "откако веќе не го слушале внатрешниот глас????? "). Свеста иако постоела кај праисторискиот човек со тек на време како го осознавал светот околу себе, се повеќе се развивала. Доказ за постоење на свесност можат да бидат цртежите на праисторискиот човек во пештерите....

 

Covekot se stava vo centarot za vreme na humanizmot i renesansata tamu negde megu 15 do 17 vek ne vo antikata

 

@Bowie29, иако у дискусијава се доведов у положба да го „бранам“ бикамерализмот, морам да кажам дека воопшто не е теорија со која во целост се сложувам.

Всушност, ја изложив на темава затоа што до скоро мене ми беше скроз непозната, а гледам дека и генерално не е многу распространета, а ми се допадна затоа што е радикално поинаква од останатите теории за свеста и затоа што дава интересни, алтернативни објаснувања за многу работи. Што, повторно, не значи и дека се сложувам со неа.

Кога работите би се одвивале вака како што ги опиша ти, воопшто би немало потреба од измислување на ритуали за дознавање на Божјата волја - доколку луѓето уште у старт сфатиле дека „Божјиот“ глас кој го слушале бил всушност нивен производ, тогаш концептот за „Бог“ како таков ќе немало потреба да постои, а со тоа сите ритуали и обреди би биле излишни. Да се одвивале работите на овој начин денес најверојатно религијата не би ни постоела.

Периодот на распаѓањето на бикамералниот ум, т.е. периодот кога луѓето прекинуваат да го слушаат својот внатрешен глас, воопшто не значи дека тие тогаш не биле свесни. Тие биле исто толку свесни како што биле и претходно.

Внатрешниот глас играл улога при донесувањето на одлуки во нови, непознати и комплексни ситуации, но неговото губење не значи и губење на свеста.

Губењето на гласот значело дека човек, во ситуација кога требало да се донесе одлука, повеќе не бил сигурен што треба да направи. Авторитативноста на внатрешниот глас била таква што во вакви ситуации тој му „наредувал“ на човекот како да постапи, а човекот ја извршувал наредбата. Сега пак, во отсуство на гласот, човекот се соочувал со дилема како да постапи, т.е. требал да донесе одлука.

И оттаму, произлегле сите обичаи и обреди на дознавање на „Божјата волја“, односно обид да се одговори прашањето „Што би ми рекол гласот сега, да можеше да ми се обрати“?

Преодниот период не означува отсуство на свест, туку транзиција помеѓу следењето на наредби од внатрешниот глас и носење на самостојни одлуки. Отприлика, ова би било нешто налик на фрлање паричка во секоја ситуација кога требало да се одлучи за нешто.

 

Бикамерализмот е сеуште контроверзна теорија која не се базира на невропсихијатриски факти.

 

Темата е На врх брда врба мрда ! Супер е.

Не знам дали има дистинкција меѓу пентекосталната црква и ова.

Пентекосталците даваат голема важност на Светиот дух, а самата црква, пентекостална, се развива на почетокот на 20 век, во средината на методистичките и баптистичките црквени заедници. Сметаат дека Светиот Дух се симнува во верникот, а доказ е појава која настанува спонтано и ненадејно. И најважно, се искажува со неразбирливи зборови,извикувања и издишувања. Сметаат дека крајот на светот е близу и дека треба да се пренеси пораката за спасување , која се нуди преку Евангелието.

***
Ако чуеш глас, мора да го разоткриеш. Божјиот глас кога ќе го слушнеш, го памтиш до крајот на животот. Од збор до збор, никогаш не избледува, затоа што останува врежан во личноста, посилен од било кој друг.

Мене како обред на премин ме асоцира, исто така. Етнолошки.

 

Ренесанса буквално значи преродба, повторно раѓање. Период кога човекот се враќа кон негување на античките идеали и вредности.

 

Tolku mi teknalo od istorija,likovno i makedonski ne mi teknuva nikade deka antikata e povrzana so stavanjeto na covekot vo centar ... renesansata e popoznata po toa

 

100% сум убеден дека моментално на нашата планета животните имаат повеќе свест од човечката раса

и да вродена е свеста кај секого од нас, е сега прашањето е кај кого до која фаза се развива и применува

 

@Bender Rodriguez пофалби за оваа одлична тема!
Навистина не знам како не сум ја забележала порано ...

Инаку, во врска со развојот на свеста би кажала дека и претходно сум била запознаена и сум го проучувала ова, како и самиот поим за бикамерализам.

Ама сметам дека откако Charles Darwin го објавил On the Origin of Species во 1859, еволуцијата постанала голема обединувачка теорија за биологијата, но развојот на свеста сеуште не е проучувана во однос на неа.

Од една или друга причина, човечките суштества се развиле малку поинаку од останатите суштества на оваа планета. Имаме добро развиена говорна кутија, а по првата година од животот јазикот на човекот се опушта, односно се ослободува, дозволувајќи им на сложените звуци неопходност за говор.

Можеби ова звучи малку неповрзано но нашата способност за говор ја проширила нашата свест и тоа на неколку начини.

Нашето искуство со проширен простор како што дознавме за настани надвор од нашата непосредна сензорна средина.
И како што сме научиле за настани што се случиле пред сопствениот живот, нашето искуство за време исто така се проширува.
Како и користење говор за комуникација едни со други, ние исто така можеме да го користиме говорот за да комуницираме и со самите себе, односно , во нашите сопствени умови.
Ние можеме да размислуваме за себе со зборови.

Од сите случувања што доаѓаат од јазикот, ова веројатно е најзначајно - бидејќи истовремено ја развива и нашата самосвест.

На сличен начин, размислувањето ја прошири нашата благодарност за иднината. Можеме да размислиме што може или не може да се случи, да правиме планови и да донесеме одлуки. И со самото тоа во нас се раѓа внатрешна слобода - слободата да ја избереме нашата иднина и така да оствариме многу поголемо влијание врз нашите животи.

Сепак, имам на ум дека развојот на нашата свест во иднината е секако поврзана со еволуцијата, односно како човечки суштества да бидеме во можност да согледаме што ќе се случува со Homo sapiens во иднина, врз основа на неодамнешните достигнувања во областа на науката, медицината, технологијата, психологијата, социологијата и духовноста.

Но некои овде повеќе ставаат акцент на начинот на кој размислуваме, живееме, се организираме, работиме заедно и ги решаваме проблемите, а не на биолошката еволуција.

 

Зa теoријaвa првпaт слушнaв вo серијaтa Westworld, oдличнa серијa штo јa oбрaбoтувa тoкму oвaa темa и нaвистинa се чудaм кaкo никoј не јa спoмнaл дo сегa.

Интереснo ми е кaкo oд тoлку живoтински видoви, тoкму сaмo нaшиoт се рaзвил тoлку дa биде свесен зa свoетo пoстoење и дa се вoди вo живoтoт пo тoa, a не сaмo пo oснoвните живoтни инстинкти кoи ги имaaт сите живoтни. Или мoжеби не сме сaмo ние, мoжеби нa земјaвa или вo вселенaтa пoстoи некoј тoлку интелигентен вид сo висoкo рaзвиенa свест штo ние гo рaзбирaме нивнoтo пoстoење кoлку штo кoлoнијa мрaвки гo рaзбирaaт нaшетo.

Нaукaтa сеуште не мoже тoчнo дa јa дефинирa свестa, дaли е нештo штo целoснo мoже дa се симулирa сo некoи хемиски и физички реaкции или е нештo нaдвoр oд физичкиoт свет. Имaме oткриенo кaкo функциoнирaaт небесни телa светлoсни гoдини пoдaлеку oд нaс нo сеуште не знaеме тoчнo кaкo функциoнирa нaшиoт сoпствен мoзoк и нaшaтa свест.

Тoкму зaтoa е релaтивнo леснo дa се сoздaде мaшинa штo пресметувa кoмплицирaни oперaции, нo приличнo тешкo е дa се сoздaде мaшинa штo се учи дa збoрувa, дa чувствувa, дa кoмуницирa сo луѓе, дa е свеснa зa свoетo пoстoење, рaбoти штo секoе четиригoдишнo дете без прoблем ги прaви. Дa, се рaзвивa machine learning и neural networks, aмa се дoдекa не знaеме кaкo нaстaнaлa и функциoнирa нaшaтa свест никoгaш немa сoздaдеме свесни суштествa, туку сaмo рoбoти. Или мoжеби рoбoтите сaми ќе се нaучaт дa бидaт свесни, кaкo штo сме се нaучиле ние.

Вo Westworld дoaѓaњетo дo свестa кaкo пaтувaње дo центaр нa лaвиринт. Вo дел oд тoa пaтувaње спaѓa спoсoбнoстa дa се зaпaмтaт искуствa, пoтoa импрoвизaцијa блaгoдaрение нa тие искуствa, пoчнувaњетo дa се интересирaш зa сaмиoт себеси и нa крaј дoaѓa сoзнaниетo декa тoј глaсoт вo свoјaтa глaвa не е глaс нa бoг штo кaжувa штo требa дa прaвиш, туку сoпствен глaс штo мoжеш дa гo кoнтрoлирaш. Истo тaкa и декa емoциите и спoсoбнoстa дa чувствувaме душевнa бoлкa не прaвaт свесни. Oвa пoследнoстo oсoбенo ми се дoпaѓa бидејќи честo се збoрувa декa испрaвнo е дa се вoдиме спoред рaзумoт a не спoред емoциите, a всушнoт емoциите и oдлуките штo ги нoсиме сo нивнa пoмoш се тие штo не прaвaт свесни чoвечки суштествa, a не рoбoти чиј кoд е днк-тa.

Теoријaтa зa бикaмерaлниoт мoзoк ми е мaлце чуднa бидејќи ми е неверoјaтнo пред сaмo 3000 гoдини, кoгa пoстoеле пирaмидите, тркaлoтo и oбрaбoткaтa нa метaл и мнoгу други изуми, чoвекoт дa мислел декa глaсoт вo негoвaтa глaвa е нa бoг. Нo aкo oсвестувaњетo се сфaќa кaкo пaтувaње, oвaa теoријa е вoзмoжнa, вoзмoжнo е чoвекoт дa сoздaвa неверoјaтни нештa a дa биде нa пример сaмo 60% свесен зa свoетo пoстoење. Тукa и се пoстaвувa прaшaњетo дaли нaшетo пaтувaње е зaвршенo, дaли 100% е рaзвиенa нaшaтa свест или имaме уште дo центaрoт нa лaвиринтoт? Јaс мислaм декa чoвекoт ќе биде целoснo рaзвиен кoгa ќе мoже дa сфaти кaкo нaстaнaлa и рaбoти негoвaтa свест и немa дa јa oбјaснувa кaкo некoе нaдреaлнo битие.

Немaм некoи пoзнaвaњa oд психoлoгијa и неврoлoгијa, зa темaвa имaм пoвеќе прaшaњa oткoлку oдгoвoри, нa пример кoлку се свесни нoвoрoденчињaтa? Сите се сеќaвaме кaкви сме биле кaкo мaли, нo никoј не знaе штo се врти вo глaвaтa нa шестмесечнo дoенче.

 

Мислам дека новороденото покажува неколку знаци на свест, како што е будноста, свесноста за себе и мајката итн.
Бебето ги обработува олфактурните и болните вложувања во кортексот, каде што свеста се верува дека е локализирана.
Понатаму, новороденчето изразува примарни емоции како радост, гадење и изненадување и се сеќаваат на рими и самогласки на кои тоа било изложено за време на феталниот живот.
Така новороденото дете ги исполнува критериумите за прикажување на основното ниво на свест, свесен за своето тело и за себе, а нешто за надворешниот свет.
Предвремено родените доенчиња може да бидат свесни до ограничен степен од околу 25 недели, кога ќе се воспостават таламокортикалните врски.

Практично никој нема сеќавања од многу рано детство, но не затоа што не ги задржуваме информациите како мали деца. Напротив, тоа може да биде затоа што на таа возраст нашиот мозок сè уште не функционира на начин кој ги спојува информациите во сложените нервни модели што ги знаеме како спомени.

 

Знам коментаров е од поодамна и не знам дали уште стоиш на истата теза. Ама јас сметам дека се од ова е токму спротивното. Концептот за Бог и понатаму би постоел, оти како поинаку би ги објаснувале луѓето природните и животни циклуси. Ритуалите и обредите и натаму би се употребувале, како резултат на она што луѓето тогаш, не можеле да го објаснат, а тоа не е само нивниот внатрешен глас. Во контекст на ова, сметам дека логиката иде во прилог на мислењето кое се обидуваш да го побиеш со ова.
-----
Иначе. Оваа теорија на двојна психа никогаш не била дискутирана во рамките на сериозната психологија и во најдобар случај, била една идеја што била многу брзо отфрлена како ненаучна. Од аспект на филозофијата, интересен е дуализмот на материјалното и нематеријалното искуство за истово.

И ова нема никаква врска со билатерална природа на мозокот, ами е одвојување на содржината на имагинацијата и влијанието. Мозокот не се дели на десниот и левиот дел, туку се дели на афективни и когнитивни компоненти. И тогаш, почнуваат да се извршуваат одредени функции, одделни едни од други, а кои се помалку поврзани едни со други во смисла, до степен на нарушување. Емоционалните компоненти не се произведуваат во една половина од мозокот, туку во целиот одделен мозок, т.е лимбичкиот дел. Нашиот мозок е троен. И сите три дела, се поврзани. Односно имаат посебна интелегенција, субјективност, меморија итн. Неокортексот не дефинира како разумни луѓе и е задолжен за интелектуалните процеси. Меѓутоа тоа не значи дека човекот, не би реагирал за одредена ситуација согласно емоциите, односно лимбичкиот дел, кој често знае да преовладува. Но, неврокортексот има контрола врз сите други процеси на нервниот систем.

Појава на патолошко однесување, би значело нарушена комуникација на составните елементи на мозокот, односно пад кој се случува меѓу рационалното и емоционалното. Така се јавуваат и халуцинациите, односно, во потежок случај, две индивидуи во една. Ова, повремено може да се случи кај секоја една индивидуа, а без да настане нарушување, тогаш кога кога истава доживува излив на емоции, како резултат на блокада на рационалниот ум, кој всушност е свесен што се случува, но невозможно му е да воспостави контрола. Нормална ствар, кога е привремено, т.е лимбичкиот систем доживува преголема фаза на емоционалност.

Е сега, ова е скроз предмет, на когнитивните науки, како свесно и несвесно искуство. Тука, неминовен дел се и перцепцијата, размислувањето, меморијата, јазикот итд. Интересно е што ваквата предметна област, не е ограничена само на осознавањето, ами ги вклучува и емоциите, волјата, мотивацијата.
Така да, од овој аспект, теоријава, скроз ми нема врска.

Cogito, ergo sum. Декарт.

Токму така. Од особено значење се тука невроните, кои постојано се развиваат во текот на животниот век. Овие неврони, во текот на животот се поврзуваат меѓу себе, а колку повеќе се изложува новороденченото на дразби, толку повеќе се развиваат мозочни врски. Меморијата за која зборуваш е резултат на одличната функција на хипоталамусот уште во првите месеци, а кој се развива и натаму.

П.С. Го напишав мислењево и ми умре телефонот. Се враќам после неговото воскреснување. Постојат некои необјасниви, мрачни сили, кога јас пишувам. Редовно го поминувам ваквиот процес на пишување.

 

У дискусијава, а и на темава генерално, не баш по своја волја , заземав положба на апологет на бикамерализмот - не затоа што се слагам со него, туку затоа што се обидував да одговорам на прашањата на членовите на начин на кој би одговорил некој кој верува во бикамерализам.

У однос на религијата, има некои научни студии кои покажале дека децата уште од најмала возраст (значи, пред родителите да можат да им влијаат на оформување на ставовите) имаат тенденција да веруваат во некои имагинарни и ирационални ствари - како духови, замислени другарчиња, па и Бог.

Ова можеби и не е баш тема за дискусија овде, не знам, ама ќе пишам нешто повеќе за ова кога ќе имам малце поише време.

 

Не ти треба научна студија за ова. Еве јас ќе ти кажам, а и многу родители ќе потврдат, оти децата често имаат замислени другарчиња и останата слична имагинација и фантазија. Ама не можам да се согласам со тоа, дека се ова се случува уште пред родителите да почнат да им влијаат, оти таквото влијание како и осознавањето на новиот свет, почнува кај децата уште од самото раѓање. Всушност, мозокот, малку по малку впива се.

Знам дека ич не е тема овде, ама баш би сакала дискусија за ова. Така да, чекам време, да дојде твоето време.

 

Julian Jaynes исто така сметал дека бидејќи пред 1300 B.C., поединците не мислеле на себе како на поединци; луѓето немале чувство за его, или "Јас" или "мене" или себе, туку се однесувале по линии аналогни на денешниот шизофреник, чии дејства се водени од внатрешни гласови.

Ова би се сфаќало како факт дека целото човештво било шизофренично , реагирајќи на директивите на внатрешните стимули, без чувство за себе или волја.

Но во денешно време ние како луѓе сме свесни дека гласот во умот кој го слушаме е всушност нашиот глас, но во минатото луѓето или не знаеле или не биле сигурни дека гласовите што ги слушаат во нивниот ум се нивни или не.

Претпоставувам дека сето ова се случувало додека не се појавило првото писмо и пишувањето, каде што луѓето немале концепт за себе, туку се замислувале како нешто кое автоматско одговара на наредби и тоа од глас во умот за кои не знаеле дека е нивен.

Ова размислување исто така би го поврзала со настанокот на религијата, или од историски аспект, многубоштвото каде луѓето самите верувале дека се потчинети на различните богови и поради фактот што тие сеуште не можеле да размислуваат на логичен и рационален начин, се што им се случувало им го припишувале на боговите, па дури и сопствените мисли.

Сепак, верувам дека еволутивната теорија за умот би можела да објасни како луѓето постанале сопствени ,,богови,,

 

@Lianna Anna, ќе пробам да го поврзам муабетов со темава за да не бидеме оф-топик со дискусијава.

Генерално, сите знаеме од искуство дека повеќето деца имаат замислени другарчиња, веруваат во бајки, самовили, Дедо Мраз и што ти уште не – но, најчесто тоа се припишувало на „бујната детска фантазија“, што и да значи тоа.

Во однос на религиите пак, најчестите објаснувања за нивното настанување се во главно социолошки – дека луѓето измислиле божества за да си објаснат некои природни појави, дека им била потребна некаква татковска или авторитативна фигура во животот откако ќе станеле возрасни, дека религијата е измислена како претходник на законите и правото или како средство за контрола на народот – но во изминативе години се појавија научни истражувања кои покажуваат дека верувањето во натприродното е програмирано во нашите мозоци и е нераскинлив дел од нашата свест, уште од раѓањето. Практично, религијата е нус-продукт на начинот на кој нашиот мозок функционира.

Истражувања направени со деца од претшколска возраст покажале дека уште од најмала возраст децата се интуитивни теисти – односно, веруваат дека работите постојат од одредена цел или намена.

На пример, на прашањето „Зошто некои карпи се шилести?“ децата одговориле „За да животните не седнуваат на нив и ги скршат“, на прашањето „Зошто постојат реките?“ кажале „За да можеме да ловиме риби“, а на прашањето „Зошто постојат тигрите?“ рекле „За да седат во зоолошка“.

Ваквите одговори упатуваат на две ствари: прво, дека децата интуитивно претпоставуваат дека сѐ на светов, било да е живо или неживо, постои со одредена намена или определена цел и, второ, многу често целта или намената на нештото ја гледаат низ антропоцентрична призма, т.е. сметаат дека е создадено токму за човекот. Овие две работи се елементи во најголемиот дел од светските религии.

Објаснувањето за ова е дека човековиот мозок еволуирал така што пронаоѓа, т.е. „гледа“ шеми, поврзаност и причина за нешто во сѐ околу него. Една студија (оваа на возрасни ) покажала дека колку помалку човек се чувствува дека ги држи работите под контрола, толку е поголема веројатноста дека ќе забележува шеми и поврзаност помеѓу рандом расфрлани точки кои им биле покажувани на испитанците. Во суштина, човечкиот мозок има предиспозиции да верува дека сѐ се случува со причина и има природна тенденција да направи обид да ја сфати и објасни причината зошто нештото се случило.

Се претпоставува дека ова влече корени од нашето минато, кога придавањето на значење на рандом или небитни работи било еволуциска предност – оние луѓе кои секој пат шушкањето на тревата го протолкувале како тигар кој се прикрадува, наместо како безопасен ветер, имале подобра шанса да преживеат и да ги пренесат своите гени на потомците.

Друг момент во муабетов се приказните. Истражувањата (направени и со деца и со возрасни) покажале дека приказните со кои најмногу се поврзуваме и кои најдобро ги складираме во долгорочната меморија се оние кои во најголем дел се реалистични, но имаат по некој контраинтуитивен (фантастичен или натприроден) елемент – баш како бајките, народните преданија или религиозните текстови.

Ова покажува дека комбинацијата од сите овие нешта во еволутивниот развој на човекот направиле човековата свест да биде плодна почва за верување во натприродното.