Разговарајте за да ви олесни душата

Не можам, не можам, не можам веќе да издржам, немам сила да се борам. Не можам ни солзите да ги проголтам овој пат, не можам ни да престанам да се тресам, ни да си ги оттргнам мислите кон нешто друго. Ме боли душата, ме боли телото, ме боли постоењето. Ми доаѓа да вриштам, а немам ни глас. Се изгубив себеси. А најлошо од се е што не ни можам да разговарам за тоа...

 

@sever123 Провери си тироидна, таа знае да поремети хормони и да ја доведе анксиозноста и несигурноста до нависок левел/
Ако веќе имаш, со терапија ќе ти се среди се што чувствуваш сега.

 

Имаш сила да се бориш, само мораш да ја најдеш.
Мораш да бидеш храбра и истрајна, да се бориш за себе.
Не знам што е проблемот, ако сакаш можеме да зборуваме во приватна порака, ако не сакаш во ред е, но колку чуваш во себе, толку полошо си правиш.
Зборувај за проблемот, со блиски, со луѓе на кои можеш да им веруваш.

 

Ако ти кажам дека на крај се' ќе биде во ред и дека сепак имаш сила да издржиш, верувам дека нема да ти значи.
И најлошите периоди имаат крај и доаѓаат подобри денови.
Секогаш има некој што би сакал да те ислуша.
Пиши ми ако сакаш во лп.

 

Немој, сите ние сме се чувствувале така некој период, ќе помине верувај. Ако ти е тешко да се искажеш на некого, напиши на лист се што те мачи. Или ако сакаш на некој кој не те познава, слободно пиши ми душо.

 

Премногу ми фалиш. Ми фалат и разговорите, посебно периодов кој ми е премногу стресен. Сакам да те гушнам, но овој пат не попуштам прва никако. Среди си ги мислите, и јас моите и да си се вратиме на старото нешто. Те обожавам

 

Зошто да немаш сила, немој така да се разочаруваш сигурно си млада. Најди си некое хоби или разговар со психолог, ќе ти помогне ќе те ислуша што мака имаш. Еве тука сме и ние за поддршка можеш слободно да пишеш само не се затварај во себе. Ќе помине секој лош период има рок на траење, ќе дојдат подобри времиња...

 

Се трудам да го игнорирам, да не му придавам значење на тоа, да се преправам дека не се случува. Ама, кога дојде време пак да се повтори истото, ме крши повеќе од претходниот пат. Не можам веќе да си ги исконтролирам емоциите и туку така да го заборавам...

 

Mrazam sto postojano se preispituvam za lugje koi ne vredaat.
Si pravam filmovi u glava i uste imam nadez sto ne treba da imam.
Me ostavi devojki, me ostavi bez nikakvo objasnuvanje. Najprvo mi se pojavi vo zivotot kako covekot koj otsekogas sum go cekala. Toj bese sekogas zrtva, sekogas povredeniot, negoviot zivot navistina e tazna prikazna, no sto bev jas vinovna.
Potoa se oddaleci od mene, suptilno.
Me unisti do tolku, nemozese toj da go stavi krajot. Jas go staviv krajot samo za jas da go nosam siot tovar. Koga pocnav da go zaboravam, se vrati. No pak si poigra. Pak ne zboruvase otvoreno. Mi prakjase citati vo stil sto toj nikogas veke nema da bide sreken. Deka ke me pameti sekogas, me ostaval ne po svoja volja. Bil prinuden.
Da ne sum se vrtela nazad i da sum gledala napred.
I seto ova bese kazeno indorektno so citati i pesni. Koga go prasuvav dali e sreken bez mene, ne mi odgovarase. Samo mi kazuvase kasno e za se, nemozam da razgovaram.....
Ova najmnogu boli, morav da go izbrisam od site soc.mrezi, morav jas da presecam, morav jas da go nosam tovarot za prekinot, toj za nisto nemase hrabrost. I togas koga go izbrisav duri mi rece, nema poveke da te zamaram, okej. Jas se obvinuvav so denovi deka nemozam da pomognam na nekogo koj go sakam.
Sebicen idiot koj me ostavi so misla deka me saka, no nemoze da e so mene.
Ne sakase da zboruvame za problemot, a sekogas koga ke se povlecev me vrakjase nazad.

 

Пак замина. Пак во лутина, пак без разбирање, пак со викање, и пак по некое време ќе се обиде да се врати. Како и секогаш. Ама нема. Доста беше. Не сакам веќе назад. Не можам веќе да се навраќам на таа врска. Колку и да ме боли крајот, колку и да го сакам, повеќе се сакам себеси, а уште повеќе ме болат неговите зборови и дела. Не можам да си простам што дозволив да бидам негова жртва, и пак да му се враќам, за пак да бидам обвинувана и погазена. Не можам да си простам за сите премолчени зборови и проголтаната самодоверба.

 

Пропадав веќе, и така животот ми одеше во надолна линија уште и ова.. Освен, љубов и пријатели сега и работава.Ми се смачи да морам да се прилагодувам и работам повеќе од потребното и да ми менуваат смена како ќе посакаат. Сепак имам приватен живот и јас. Толку време се трудев за титула за да бидам со појака титула и 100 пати попаметна ставена после некои не образовани персони. И толку ме нервираат колегите што на 50 години лечат комплекси сомене а вработени многу повеќе време да лечат фрустрации врз мене. Ако нешто не ви одговара зборете со надреден а не ја турајте врзмене. И поради мојот став веќе бидејки ми е прекуглава и не се согласувам на тоа може да дочекам и отказ, секоро сигурно де . До кога Македончето ќе работи за фирма како роб 24/7 за плата која е недоволна да покрие трошоци ..до кога?

 

Некој за разговор во лп?

 

Nisto ne mi pomaga,da mi olesni dusata

 

Мој близок роднина почна да е многу исплашен прво имаше симптоми за корона, направи кс и таа покажуваше параметри потенцијални но тестот беше негативен. Но, личностс комплетно падна, почна да мисли дека е заразена дека заразува други, дома постојано сеуште седи со маска иако физички е добро, плус почна да кажува работи, грешки од минатото, вина да осеќа, сега за сите грешки што ги направил на работа пред х години почна да мисли дека ќе го казнат, дека го следат, кога некој ќе почине од корона познаник он мисли он ги заразил иако ниту се виделе. Почна да мисли дека кај комшиите има камера и дека го следат така. Многу е лошо, беше на психијатар прво без негово присуство со хетероанамнеза само хелекс му дале, потоа појде он и сопругата и антидепресив.
Јас мислам дека е и за нешто друго, меѓутоа не сака да појде на лекар и минатиот пат едвај го натераа и сопругата исто не е многу за лекар.... Не знам стварно како да постапиме. Доколку некој бил во ваква или слична ситуација молам за совет

 

Некој за во пораче, неможам овде доста проблеми ме мачат во последно време, а најверојатно деновиве и работата ќе ја изгубам.

 

Слободно пиши

 

Јас сум иста.
Особено после средно се затворив, не дека не сакав или имав нешто против било кого. Секогаш бев the odd one out. Со дечко ми бев многу слободна и зборлива ама во друштво не. Е доста ме олабавуваа опуштени луѓе кои први ќе почнеа да ми прават муабет ама тука се завршуваше.
После почнав да работам работа каде сум постојано со луѓе и каде мора да сум комуникативна. Работев за себе па уште повеќе ми значеше да ги задржам луѓето кои доаѓаа. Се буткав сама себе и развивав дискусија од основни прашања. Од тогаш поминаа години и комуникацијата ми стана поедноставна и полесно започнувам разговор, но не со секого. Има луѓе со кои едноставно не "кликнуваш".
Разговор со психолог обавезно, ако треба запиши си ги мислите онака кога си дома или како што имаш пишано тука, па тоа ќе ти биде почетна точка од каде би почнала да објаснуваш. Од таму самиот психолог ќе те води.

 

Тешко ми е кога читам вакив работи бидејќи комплетно ве разбирам и се согласувам со кажаново. Освен силна желба за промена и свесно работење на самиот себе, друг излез нема. Се сеќавам дека еден од моите први чекори беше да вежбам контакт со погледот кога зборувам со некој...и почнав да вежбам во продавници со продавачките. Едно едноставно доброутро/добарден ми беше тешко, ама бев упорна и знаев дека морам да ги надминам овие работи. Мора да сакаш да соработуваш самата со себе и да си го олесниш животот, и секако да ја доживееш и убавината прв да започнеш разговор со некој странец. Повели една интересна книга https://www.goodreads.com/book/show/774088.Difficult_Conversations

Најдобар дел од книгава што ми се врежа во сеќавање е следново- Под тешки разговори не се подразбира соопштување на жална вест или соочување со некој што ве малтретира. Доколку кучето на вашиот сосед, со неговото лаење секој ден ве остава без сон, а вие едноставно не можете да отидете до вашиот сосед и да го кажете проблемот, тогаш тоа е тежок разговор. Секој разговор кој што треба да го направите, а не можете е тежок разговор!

 

Sto koga drustvoto ne saka da se druzi so tebe ne ti kaze vo oci tuku te izbegnuva. Ne te kanat na rodendeni a ti prakaat po 1000 sliki, ne te vikaat na kafe i krijat a koga ke gi prasas lazat vo oci. Pokraj site dr problemi koj ne mozam da gi resam vo ovaa situacija ova bese kapak na se.. Pomos, sovet???

 

Не ти требаат такви луѓе во твојот живот.
Немој да се понижуваш и немој да се растажуваш и да им правиш ќеиф и да те видат тажна поради тоа.
Немој да ги молиш.
Знам дека звучи клише, ама денот кога ќе ги отпишеш од твојот живот ќе ти падне камен од срце.
Знам како е, сум била во истата ситуација.

Инаку, ги имаш прашано зошто е тоа така?