Разговарајте за да ви олесни душата

Душата ме боли. Ги кријам солзите и тагата никој да не види, а се гледа од Месечината. Ми се тресат рацете додека го пишувам ова.

 

Плачи си слободно, не ги криј солзите. Кога си сама плачи си ќе ти олесни.

 

Srceto mi se rasparci. Pogolema bolka ne sum custvuvala. Neznam dali seto ova e son, kosmar.
Nemam veke majka, ja nema.
Ne doceka ni da me zdogleda so decko zaljubena, nisto. A tolku sakase, sakase da bidam najsrekna. Sega sfakjam zosto sekogas me prasuvase, kako da custvuvala deka i se blizi krajot. Pocina od covid lugje, so teski operacii prethodno majka mi ne bese zgrizena kako sto treba. Cekase infuzija 40min. Ziva se izedov. Nemozam da se pomiram. Nemam sega nikoj, nemam ni brat, nemam sestra, tatko mi e tuka. No veke nz kako ke ziveam, neznam..

 

Нека и е светол патот на мајка ти.
Знам дека ќе ти бидам "смешна".
Но таа е сеуште тука, и ќе остане ќе ги следи сите твои борби и ќе те подржува. Кога ќе се заљубиш првиот пат таа ќе знае.
Кога ќе бидеш ти среќна ќе биде и таа.
Ќе ја гушнеш пак али не сега, подоцна..

 

Ме боли што верувам дека ќе се промени на подобро и при мала искра на надеж во следниот момент покажува дека тоа било само моја желба. Како да бидам силна кога ме убива со секпј збор па дури исо самото присуство и отсуство. Најмногу боли кога и детенцето ќе ме удри и кога ќе му кажам дека не е убаво тоа ми вика и тате ја удира мама убаво е. Како да го израснам во здрава личност што ќе ги почитува жените кога татко му се однесува лошо со мајка му.

 

Пријави го господинот "татко" за семејно насилство.
Ѕвони у психијатриска болница Бардовци или Демир Хисар пошто таму му е местото.

 

Не можеш детето да научи што е правилно во токсична средина.
Не знам какви ти се условите, не знам како живееш, не те осудувам, но треба да завршиш со него за свое добро и за добро на детето.

 

Многу е комплицирана ситуацијата бидејќи пред неколку години имаше карцином и јас и моите му помогнавме и финансиски и секако но човекот се промени на полошо. Кога се породив се смени но после ракот стана многу себичен и повеќе си гледа за неговите отколку за мене и детето иако не живееме со нив.

 

Едно е да гледа повеќе за себе и неговите, друго е да те тепа. Нема оправдување. Извини вака, нека ми прости Господ. Ама на смртна постела да е би го плукнала и заминала.
Греота и за тоа дете што е сведок . Те молам потруди се да го спасиш. Не е нормално тоа да го гледа и така да се однесува. Детето ќе мисли дека физичкото насилство е нормална работа.

 

И физички и емотивно попуштив. Здравствено исто. Пред некој ден собрав сила после 5 години се вратив на форумов да си се искажам за да не пукнам. И изгледа сеуште постојат добри луѓе еден член од форумов ме ислуша, здравје да има и среќа да го прати. Неможам да ја пишувам целата ситуација јавно зошто ми е многу комплицирана ама секој совет ми е добредојден.

 

Некој што би знаел што совет да ми даде? Една членка ми одговори дека незнае
Или премногу ми е комплициран проблемот па нема решение
Ако некој може да ме истрпи до крај да му се пожалам од се нека ми пише лп. И по можност да не ми рече дека имам проблем сама со себе и да си го решам. Бидејќи стварно ми треба некој да ме разбере.

 

Советот е да го напуштиш.

Моето сандаче е отворено.

 

Би ти рекла и ти да бидеш "себична" и да си гледаш само за тебе и за детенцето. Мојот совет секогаш е: здравјето пред се'. Да си го чуваш здравјето, друго се' се враќа и без се' се можи.
Си му помогнала кога било најтешко и си била покрај него, наместо да е благодарен и среќен што можите да сте заедно, со мавање враќа?
Мислам дека знаеш што е решението, знам дека е лесно да се кажи, а тешко да се направи, но вака ќе ти е потешко. Верувам дека ќе имаш поддршка и од семејството што би било голем плус.

 

Кога ќе помини некое време, поминува ли болката...?
Кога доволно ќе се исплачиш, поминува ли тогаш...?
Само си се прашувам...

 

Што прави човек кога не само најголемата љубов на неговиот живот, не само идно семејство, не само идно потомство, не само најдобрата можна кариера, не само домот туку и психо-физичкото здравје се уништени од проклета трагедија за која времето се покажува немоќно да ги избрише последиците?

Како човек се враќа во живот, каде да се најде сила?

 

Sto treba tolku da zgresis ili da napravis za nikoj ni soprug ni svekrva ni rodnini da ne ti pokazuvast gram pocit.

 

Da ne ti e gajle.Ako nesto ne ti odgovara vo lice bapni im go.Pa neka se chudat.Zivej si po svoe I ti pochituvaj se sebesi. Lugjeto se takvi,Ako imaat korist ti pravat lice demek te pochituvaat,Ako ne nisto.Aj ne si turaj na srce maki.

 

Да беше жива баба ми вчера ќе наполнеше 79. Се сеќавам на моментите кога беше жива ама последните години Алцхајмерот и ги избриша, не распознаваше никој. Се сеќавам и кога ја видов последен пат пред да почине, и зборев и го однесов детето да го види прв и последен пат, и го сврти погледот и ме погледна. Како да сакаше да ми каже те слушнав и те разбрав ама морам да одам. Се надевам дека се сети која сум. Ми фали многу.

 

Да можам да го вратам времето...
Никогаш да не ја пратев во болница, сега ќе беше до мене и се ќе беше во ред. Заедно ќе си живуривкавме како што знаеше да каже.
За ништо во животот не се каам, никогаш ништо лошо не сум направила, секогаш сум го гледала само мојот живот и животот на баба ми, секогаш сме делеле се со оние што немале, колку сме имале толку, само здравје.
Зошто ми се случи толкава несреќа и зошто поминувам низ толкав пекол секојдневно кога со ништо не сум заслужила? Едно, барем едно злодело да сум направела, макар мало и минијатурно, ќе прифатев дека сум заслужила. Но зошто јас?

 

Fala