Разговарајте за да ви олесни душата

Доаѓаат подобри времиња барем јас така си викам да ми биде полесно само биди среќна што имаш на кого да се потпреш во животот и да си ги кажеш маките

 

kolku vistini kaza zatoa procitaj sama

 

Значи цел мај месец ми е мизерен, никаков, се ми тргна наопаку. Толку стрес и нервози во еден месец колку за цела година. Во ништо немам среќа, апсолутно на никое поле во животот. Пред една недела се скарав и со дечкото, пак некогаш ми се јавува ама џабе си се мачиме, дека убаво времето сега кога ќе поминам во некој пар и кога ќе видам како некои се гушкаат се бакнуваат не можам да гледам.....
Мислев летово дека ќе одам до Германија, поддадов но уште ништо сигурно нема ни да појдам, пак ќе биде едно досадно мизерезно лето никакво.
Со факсот уште дипломската ми е треба да ја средам да ја напишам ама не можам да седнам....само сум нервозна ни ми се излегува, само ми се плачи, цел свет ми се урна, мислев ќе ми биде најубав месец ама излезе најкатстрофален во мојот живот. Другаркине кој од кој повеќето се на збор другарки, не можи и човек да се собери да се забавува, да излези убаво да си помини.
Толку многу се разочарав, секогаш се надевам ќе биде подобро ќе помини време, еве и години поминаа и пак току а тука в место сум, многу ми е тешко се чуствувам мизерно

 

Кога започнав да го читам ова, прво што си помислив беше "уште е девојче оваа, блазе си и, се уште интензивно ги чувствува работите, после ќе го бара овој начин на размислување и ова време", но кога прочитав дипломска - ти се восхитувам девојко. Вистинската сила е да бидеш ранлив. Се додека си ранлив, си и емотивен, а се додека си емотивен, во убавите работи ќе уживаш максимално. Затоа не грижи се, ќе дојдат подобри другари и другарки, нема да се многу, сега за жал не постои такво нешто, но сепак ќе ги има, зачувај ги. Не дозволувај времето, работата, да те оддалечи од ништо, јави им се одвреме-навреме. Можеби и сега има некој кој можеш ете така, да го побараш, сигурно има некој со кој не сакајќи си се оддалечила. А за дечко, и тој ќе дојде, не се замарај многу, ако сте еден за друг, спонтано ќе бидете заедно, ти само остани си своја и разбирајте се меѓусебно... И не попуштај многу, но не биди ни тврдоглава, а за гордост биди си горда.
Сега засега можеш да си направиш листа, што сакаш да имаш оваа година, што да направиш оваа година... Тоа секогаш помага.

 

Најтешко ми е кога ми треба внимание и некој кој ќе има живци да ме ислушува макар постојно да го кажувам истото. Обично и најчесто ме заболува кога некој нема време да ми го овозможи истово, бидејќи јас во вакви ситуации сум секогаш една од најсигурните сламки за кои можеш да се фатиш без да паднеш. Ме заболува кога добрината која ја давам ми е невозвртена, или уште поболно не ми е ценета и почитувана. Знам за некој работи сме самите криви, обично луѓево повеќе почит даваат на оние кои ги газат како мала мравка на улица и неможам да разберам зошто работите се такви. Мразам искористувачи кои во секоја ситуација би ми помогнале се разбира АКО И САМО АКО имаат корист од тоа. Се обидувам да не ме допираат овие работи, бидејќи се секојдневни работи кои на сите ни се случуваат понекогаш. И најмногу од се се трудам да останам онаа која што сум и да не дозволам нечија туѓа нечовечност да ме промени самата мене. Гледам позитивно и на најголемата негатива, ако нема позитива самата ја создавам. Така полесно се преживуваат скоро сите проблеми.

 

кога ми е тешко-си кажувам на мајка ми, на другарки, на глас ептен ако ми е тешко(обично до жолчна расправија доагаме со моите)
ама после кога ке ми текне што сум преживеала-т.е. зошто сум ко срамнета со земја потешко ми е
затоа со нови луге е некако полесно, нова комуникација по некоја смешка

 

Познато ми е тоа мене многу. Истата прича, истиот проблем и јас го имав и се уште го имам. Најлошо е кога на нив им е потребна помош ние им ја подаруваме а кога нам ни е потребна никој нема покрај нас или пак ни даваат совети од тип да не се замараш и дека не вреди. Потоа сфакаш и се прашуваш дали тие покрај тебе се вистински пријатели, дали ти мислат добро или се радуваат на тоа што страдаш.
Исто и јас се трудам но мене болката ме претвори во нешто што не бев до сега, во нешто непрепознатливо. Знам како е, ама некако мора да издржиме..

Ако имаш некогаш потреба од разговор јас сум овде да те ислушам

 

Ти благодарам!

 

И јас сум тука, да знаеш!

 

Незнам како да се искажам стварно а премногу ми е тешко.
Имам пре значи прелош клас пошто се префрлив во друго школо и на почетокот кога не ме знаеа добро одреден круг на луѓе се дружеа со мене но сега веќе знаат дека преќутувам за се,знам да разберам секого и да правам нешто што на некој му е убаво само заради тоа да бидам океј за нив.Незнам каде згрешив и зошто не сум посакувана,зошто никогаш не се карав,не ги навредив или сл?
Значи не сакам многу...Сакам само една другарка од класот за да можам да комуницирам и да не бидам форевр алоун и како глупача сама.Зошто не можам да успеам каде грешам.Правам се но залудно е, и да се нервирам за глупости но не сакам да сум отфрлена кога знам дека не правам вина никаква.

 

Мила, знам како ти е. И јас бев во буквално иста ситуација пред неколку години, кога се погодив со еден клас што ме третираше како животно. Јас си бев мирно девојче, сакав да се дружам со сите, носев по 5 моливи во случај некој ако заборави, правев се што ќе ми речеа и пак бев отфрлена. Значи не можам да опишам што се не ми правеа, бедно е сега што се сетив на тие моменти. Еве ќе раскажам само една случка која е повеќе од доволна. Децата ги скршија двете брави од вратата во ВЦ-то, со сила ме ставија внатре и ја затворија вратата. Останав таму цел ден плачејќи и викајќи, додека не ме слушна чистачката. На крајот, не наместија мене и едно детенце со посебни потреби, дека ние сме ја скршиле вратата и така сум останала внатре. Да не кажувам колку навреди и пцовки упатуваа кон мене. Но јас трпев, трпев секој ден, понекогаш одев во ВЦ и плачев за никој да не ме види. Но, пораснав, се здружив со други деца кои ме знаат како најзабегана во друштвото, тресам глупости, прифатена сум. Барем така бев, се додека не заврши школскава година. И сега што се случи? Бум. Девојчињата со кои бев неразделна почнаа да ме одбегнуваат. Еве, моментално се излезени сите 4, а мене не ме викнаа. Многу ми е тешко, боли, ама ако. Ќе дојдат подобри времиња, како што дојдоа кај мене, така ќе дојдат и кај тебе. Остави ги, еден ден ќе сфатат каква всушност си била и сите ќе ти се умилкуваат. Верувај ми.
П.С. ако ти треба некогаш друштво, пиши ми ЛП, тука сум.

 

Гoтoвo е веќе.Се зaврши.Зaвршијa нaшите бескрaјни рaзгoвoри.Сегa и двaјцaтa ке си тргнеме пo свoјoт пaт.Сегa ке си oтиде,a никoгaш и немa дa дoзнaе декa тoј зa мене беше мнoгу пoвеќе oд дoбaр другaр,декa никoгaш не престaнaв дa гo сaкaм,декa секoгaш сум тукa зa негo.Мoжеби зa 1 гoдинa кoгa ке се сретнеме немa ни здрaвo дa си кaжеме нo сепaк јaс никoгaш немa дa зaбoрaвaм кoлку нaсмевки и сoлзи имa предизвикaнo нa мoетo лице.И дa,не гo мрaзaм сaмo ми е кривo штo не успеaв дa бидaм тoлку сoвршенa зa дa ме зaсaкa.Ке oдaм сo други,ке глумaм среќa,a нaвечер ке легнaм и сo сaмaтa пoмислa нa негo сoлзите сaми ке ми пoтечaт.А тoј?Не знaм дaли и ке се сети нa мене бaрем еднaш,не знaм дaли некoгaш ке пoсaкa дa ме види,дa ме прегрне.Ке гo пуштaм некa oди,немaм пoвеќе силa дa се бoрaм зa негo,некa си зaмине oд мoјoт живoт,oд мoетo срце.Некa oди...

 

Има ли некој за разговор, се осеќам малце чкљ?

 

Акo сaкaш пиши ми

 

Излегувам на кафе, се дружам се смеам насмеана сум - надвор. Но кога доаѓам дома веднаш сум друга, многу сум даун, без енергија. Знам дека тоа ми прави проблем, неможам да спијам, мислам размислувам зоштп ми е неубаво во душава. Една пречка ми се килограмите на кое почнав да работам 0 намалена исхрана, пешачење - но што со внатрешното, како да почнам да размислувам позитивно....како да ја поткренам својата енергија..........

 

Има некој за разговор? Ми треба олеснување и мислење од странец.

 

Neznaes kolku mi znacese sevo ova,ti blagodaram mnogu.Baraat iskreni drugarki a ni samite ne znaat kakvi lugje propustaat ne se sekiraj i ti ocigledno ne treba so nikoj da si dobar...Uste ednas mnogu ti blagodaram za sto bilo pisi mi sekogash sum tuka za tebe
Izvinete,nemam mk podrshka vo mob.

 

prvo u start izvinete nemam mk podrska od tel sum.
Nekako najdobro mi e ovde koga ke se olesnam,zatoa sto ovde ima stvarno dobri luge...takvi kako sto posakuvam za drugarki ili za licni psihoterapevti
Zivotot bas vo momentov mi e katastrofalen vo sekoja smisla na zborot.Cuvsrvuvam i gledam kako pocnuvam da pravam.raboti koi dosega mi se nemat sluceno.Eve se sluci nesto so ne mi dozvoli da se zapisam na fakultet a toa mi bese son od sekogas,toa me obvrza da sedam doma.Plus imam decko ama.on zivee vo strastvo taka toa mi e uste eden minus sto ne sum so nego koga mi najmnogu treba.Drugarki imam kolku na zbor,bas vcera bev kaj edna ama ako veruvate uste tolku se razocarav od nea i od toa so gavol barav za da odam.Barav nekoja rabota kolku da ne sedam doma,nema nisto ne se naoga od provincija sum.Se skarav i so decko mi a toa najtesko mi paga,toj sakase da ide kaj nekoj drugar a jas mu napraviv problem,ne sakam da odi sakam.nonstop da go zadrzam pokraj mene.Toa znam deka ne e vo red no mnogu sum.osamena nemozam.ni so drugarki da zboram.za ova,decko mi go iznervirav mu popustija nervite i kaza covekot losi raboti.Neznam kako da go kontroliram toa sto sakam da bide so mene nonstop sto sakam da razgovarame...neznam kafastrofa sum.golema.Postojano.imam nekoj zdravstven problem,se nesto sum bolna pola godina veke nikako nemozam da mrdnam.Planiram da se zapisam na fakultet ne se otkazuvam od mojot son,no kako da izdrzam barem uste malku? Da go pustam i covekot da ne sum mu tovar da go gnjavam ako toj ne saka.Kako da izdrzam dodeka da dojde vreme za da se sredam ?

 

Се вратив од патување, околу една недела. Бев со фамилија и останатото нивно друштво со чии деца ми беше препрасно.
И еве ме пак на истото место. Истите емоционални вампири... Заглавена сум, сеуште не можам да си ги средам мислите. Не можам да почнам да си се ценам во нивна близина. Едноставно ова мое родно место ме ГУШИ, ме гушат луѓето со кои имам контакт. Сите се толку изобличени... ги удри тој тинејџ филм и други лигави личности станаа. Ми фали тоа да можам со некого нормален бош муабет да си направам да речеме на пример за филм, музика, во нивна близина а тие да не се примешаат и да кажат колку муабетот не ми вајља. Ете заглавена сум до гуша... преку глава ми е.

 

Неенее.. Неможам да си поверувам... Имав дечко со кого идевме долго време, бевме на пауза една недела и дознав дека вчера направил сообраќајка... Сеуште неможам да си поверувам, си ги читам разговорите со него на facebook, си ги гледам пораките, сликите со него и неможам никако да си поверувам дека веќе никогаш нема да го видам, да му го слушнам гласот, да си искочам со него, да го гушнам, да му кажам што ме мачи и така натака.. Едноставно НЕМОЖАМ ЖИВОТОТ ДА СИ ГО ЗАМИСЛАМ БЕЗ НЕГО Како ли јас ќе продолжам?! Се каам за секој лош збор што сум му го кажала, господ да ме казни! Се каам што сум му се лутела и за такви мали ситници, се каам за све!!! Од вчера со никого немам разговарано, од кога дознав само легнав и плачев и сеуште плачам, очиве ми се исушија.. Неможев ни на погребот да му отидам, мислам дека ќе се срушам некаде..