Разговарајте за да ви олесни душата

Не се плаши толку. Особено што нема основа барем засега. Сум била во таква ситуација, блокирав секаде па почна да ми ѕвони на телефон. Последниот пат татко ми крена, па не се јави уште еднаш.
Ако и после блокирање те замара, друг повозрасен или другар/братучед што и да имаш нека му пише/крене, ако е малку разумен ќе се откажи.
Ако не, си има решение и за тоа преку служби, никој не смее да те вознемирува.

 

@Hellobeautiful не му покажувај страв. Пред него биди храбра. Може после тоа ќе се тресеш и ќе плачеш ама покажи дека си силна и дека не ти може ништо. И ќе помине. Тогаш тој од тебе ќе се плаши. Ти пуштам среќа што побрзо да се откаже ѓубрето а ти да имаш доволно храброст да му кажеш доста крај.

 

@Hellobeautiful и јас мислам дека најдобро е да го блокираш. Ако имаш приватен инста и заклучени објави за пријатели на фб, нема ни како да те гледа што и како правиш, а ако ти пише од лажен профил па лесно се препознава дека е фејк.

 

Човек се заканува на моите дека ќе ги убие а тие не сакаат да го пријават од страв и од став дека само напразно збори. А не знаат дека мене тоа не ми излегува од глава. Секој ден ми доаѓа мислата дека ги убил. Имаше период кога мислев на тоа како татко ми е мртов и по месец дена почина. Полудев прашувајќи се дали го предизвикав или го предвидов тоа и која варијанта е пострашна. Таман си го смирив умот и прекинав да мислам на самоубиство.. Посакувам да отидам да живеам у шума и да не знам што се случува у свет. Да помине мирно животов. Никој не знае колку ме погодува се околу мене.

 

Нели и анонимно можеше да се пријави?
Ако веќе се двоумиш поради ова.

 

Мора да се пријави, не оставајте така

 

I’m so fucking sad.
Нека ми пише некој ве молам.

 

Ебате ваквиот крај а почеток на нова год.
Бевме договорени со дечко ми за нова год да славиме заедно на него му падна на рака дрво, нмв тргнува накај мене на пола пат осеќа дека му е лошо застанува се буди сабајлето у болница ја ништо незнам 300 филмови си правам едвај дознав вечерта дека е добро.
Вчера ми се поеба Инстаграм никој нема да ми пише на друга сошл Медија кај сум што правам зошто ме нема дали сум уопште жива да ми каже среќна нова година. НИКОЈ!
НИКОЈ!
Идам денес кај блиски роднини на гости од дома ме натераа да идам. И за џабе само време изгубив никој ни збори со мене ни ништо. Уште па јадат гомна дебела сум била да сум ослабела. После постов ќе сум се опуштела тие 6 кила што сум ги ослабнала ќе сум ги вратела. Тој братучедот што ме пипкаше како мала се ожени ја пак испаѓа човек се радувам се правам дека заборавам све, незнам како има лице да ме погледне у очи.
Нмв.
На 10 треба да идам у државна за носов ќе ми кажеле тогаш кој датум операција. Кој не и кажа на сестрата да прави што ќе прави и да ме убие, ја гомна со лажица да јадам.
Ебате ваквиот живот.

 

Тешки се празниците, тешка е секоја радост, тешко е секој ден откако ќе ја изгубиш својата мајка прерано. Те сакам мамо! Знам дека ме гледаш од горе. Прости што не ти палам свеќа почесто, ама за мене ти не си таму, туку горе си на небото. Требаше сега да си тука и да ми помогнеш со близначињата, ама не сакал Бог така. Ама како велат, добрите луѓе Бог порано си ги зема. Којзнае, таму можеби е подобро. Не грижи се за ништо, ние сме добро. Ќе бидеме добро. Но, никогаш нема да преболиме што те нема веќе. Проклета болест. Да беше заразна до сега ќе и најдеа лек.

 

Што се случува во новава... Еден човек беше во старата, те оставив карпа, ми се врати не повина четвртина човек.... што да направам, како да ти помогнам ти си половичен, душо ти не беше ваков, седиш и мачно ти е и седењето, а беше таков динамичен во секунда си тука а веќе во следната на сосем друго место...
Како ќе заврши ова, колку време ќе ти треба да се вратиш на старо, немам сила д те гледам ваков...
Па и еден куп други работи ми тежат, годинава само што не започнала а сакам веќе д е пред самиот крај....

 

Сеедно ми е. За се. Дали е тоа благосостојба или мрачна агонија? Гајле ми е дали ќе ми се вратиш или не. Гајле ми е со која екипа ќе се пијанчам. Гајле ми е дали ќе го достигнам толкудолго мечтаениот резултат на училиште. Гајле ми е шо ќе миси малоумната ми цимерка за мене. Гајле ми е дали дотичните роднини ќе го коментираат мојот изглет или е. Гајле ми е се, се буквално. Ма носете се сите у три лепи пички материни нема јас навек за се да мислам и да се секирам

 

Леле ми врати спомени девојко, знам дека си многу млада, знам дека јас вака често се осеќав на твои години, не ти ја потценувам маката, само стилот на пишување ме потсети на мене на твои години. Шо убаво, ти завидувам искрено, ќе ме разбереш некогаш. Дотогаш, биди ти.

 

Се убаво, се сфатив и се океј, амаа

на што? Не го сфаќам вој дел....

објаснување плс

 

На разочарувањето, оти си имала надеж и верба. За жал, со годините човек навикнува на разочарувањата и го губи тој револт каков што ти го имаш. Е на тоа.

 

Не знам и јас кај терам.
Цел живот тргам со маки ни еден бел ден немам видено.
Не знам што е со нас во куќата само нервози.
Повеќе го нема татко ми , мајка ми на операција....
А мене ништо не ми оди ни работа ни друштво а дечко едвај и на крај ништо.
Не знам што е со мене во ништо не ми оди и станувам мн нервозна а сакам сама на мира гла а немам каде и овој живот стана мн потежок.
Не знам што да правам....

И од мене, Среќен Божиќ ,мир и спокој.
Христос се роди, за мн години.

 

Денес имав два напади на паника. Пробав да кажам некому, ме одјеба. Не ме ни слушна шо сакам да кажам. Не ме остави да се допишам. Неам никој. Неам човек на кој да му кажам како ми е. Никој не го интересира. И никој не сака другарка со психички проблеми. А ни ја неќам да товарам некој. И секоаш голтам сама. И се опоравувам сама. И се смеам сама. И плачам сама. Ама некогаш не можам.

 

Смачено ми е од мојата хипохондрија, секој ден е буквално само измачување и собирање сила како да се турне уште еден ден, на сопственото дете не можам да му се израдувам поради оваа моја проклета психа.

 

Istiot problem go imav so bivsi samo sto jas odev 2 god, ako go blokirav segde mi doagase pred vlez nemozev da iskocam,koga nemase da mu odgovaram na poraki,javuvanja dzvonese po drugarki nesmeev da mu odgovoram so loso posto mi se zakanuvase se kriev pozadi zgradi za da odam do komsii me maltretirase psihicki,edinstvenoto resenie posle 1 godina maltretiranje mi bese selenje vo drug grad 2 godini i brisenje na site profili posto nisto drugo ne pomagase sega ponekogas go gledam probuvam da ne me vidi ama stravo deka pak moze da mi se zakaci ne pominuva :/

 

Jas bev skoro 4 godini vo takva vrska i definitivno na krajot ne mozheshe da se reshi nikako poinaku nego so iseluvanje od gradot ... Zhal mi e shto ste bile vo taa situacija

 

Имав и јас еден таков, се глеавме некој месец и од коа престанавме почна да ми се заканува дека ќе напраел да летам од работа, ми викаше по тел. И стварно не знаев како да постапам, страв ми беше зашто знаев дека е моќен да го направи тоа а и некако психопатски почна да ми делува. Коа видов дека со лошо не бива, на секое негово пишење враќав со добро, као ништо да не било. Дури лажев дека сум у врска за да не замара. И најтрагично е шо по година дена незамарање од работа ме префрлија баш кај шо живее он и секој ден го глеав. Оф колку ми беше страв да не ме познае, главата надолу,настрана, па демек зборам на моб.. и еден ден ме видел. И минсе јави и пошо го имав избришано бројот негов, се стаписав коа му го слушнав гласот, и му реков грешка број. И ми пиша знам дека не е грешка али ок. И од тогаш ми нема пишено. Ама уште се плашам да не налетам на него очи у очи.