Разговарајте за да ви олесни душата

Сигурно има нешто во минатото, не е прв пат да се чувствувам вака.
А и реално подобро да ти го плесне во лице отколку да го збори на страна со некои други, се додека е пред тебе кажано според мене е ок, ама зад грб....
Фала ти на совет а двете другарки да си ги чуваш и сакаш зошто ова денеска е се хаос и отидено.

Многу чудно чувство. Може е и некоја интуиција внатрешна. Ама некогаш и ако не споделам, многу се осеќам како да нема муабет.. Ваљда треба селективно да зборувам и да си пазам..

 

Слушај си го чувството, не те лаже. Јас секогаш кога сум се чуствувала така, времето покажало дека чувството си било исправно. Сами на себе сме си најдобри пријатели. Со тек на време толку се разочарав од луѓето што се затворив во себе, и сега ми е тешко да споделувам дури и на форумов.

 

Мора да веруваме дека има добри луѓе out there..
Инаку да, имаш право, не би имала немир ако би било океј внатрешното чувство, а штом е така тоа нешто кажува.. Thanks for the advice.

 

Баш ова е поентата, дали имаш верба дека луѓето се добри по природа или дека се лоши. Искуството ќе те научи на двете.
Јас секогаш ќе бидам таа што ќе верува во доброто, зашто животот не би ми имал смисла.
Само внимателно со тие што злоупотребуваат. Имаш должност и кон себе, конечно и себе треба да се штитиш ако некој те загрозува.

 

Mnogu mi e tesko denes e pet meseci tocno na 16.10 bese koga se pozdravime on otide u qatar da raboti a jas ostanav ovde i eve poslen tolku vreme jas uste go mislam nemavme nisto ama imase nekoi iskri deka zaedno rabotevme si smeniv i nova rabota i se e novo samo sto jas od eden na den poveke go mislam denes na ins staviv sliki ko datum ova ona i on go ima videno toa ama ne reagira i mislam deka od den na den stanuvam opsednata i u depresija znaci nemozam da se pomiram deka nisto ne bidna od nas a mozese..

 

На моменти се осеќам многу нервозна и знам да повишам тон на тие околу мене.
Без причина, сама со себе сум си лута а на други се "истурам".
После тоа се затворам и плачам затоа што ми е криво и тешко.
Не знам зошто изгубив контрола врз себе си, не знам кај да го барам коренот на проблемот за да си го решам.
Си ги расипувам односите со блиски луѓе поради немање контрола врз себе.
Сабајлево ми беше најтешко, затоа и одлучив да се отворам...
се развикав на малата значи за без врска, дете ко дете прашува, после неколку повторувања и повторив со висок тон, а не требаше. Почна да плаче, па и јас со неа. И се извинив, се гушкавме ама штетата беше веќе направена.
Не знам што ме натера да бидам ваква, посебно со сопственото малечко дете.
Душата ме боли, едвај чекам да завршам со работа и да си ја земам од градинка, да ја видам, да и надоместам некако....

 

Тоа не е никако поврзано со блиските, можеби има некое незадоволство длабоко во тебе.. Или разочараност, немоќ. Во себе длабоко ѕирни си и преслушај се што е тоа што ти прави така да избувнеш. Се случува од нигде никаде да се исклучиме и да викнеме без причина, а тоа е најчесто резултат на внатрешен немир. Само полека и смирено, биди во сегашен момент. Мене најчесто ми се случува така кога сум под стрес или некаков притисок поврзан со некој deadline на пример, или ако на некое поле не сум задоволна, па сите ми се криви.. И се исклучувам, па после ми е криво.. Само фокус на сегашен момент, диши длабоко и преслушај се.. Се' се решава..

 

Зависи кога така ти се случува, кој период, дали околу циклус и после циклус. Ние жените секако под влијание на хормоните сме помалку или повеќе раздразливи. Секако провери си хормоните, и разговор сама со себе дали имаш некое незадоволство кое тлее во тебе и те јаде. Мора да постои причина.
Ако ти е често така и разговор со психолог. Јас во такви денови на пример не сакам со никој комуникација освен со моите дома, мислам дека секој поглед ме гуши. Откако ќе ми поминат тие 2,3 дена сум како нова. Мораш да се преиспиташ дали нешто те мачи. Секако голем удел има и уморот. Ако не си одморена, наспиена, доволно најадена стануваме нервозни и раздразливи.

 

Фала ви девојки.
Не ми се случува често, еднаш неделно да речам пример.
Најадена сум, ок сум, немам поголеми стресови, единствено нешто е што не сум наспана, малава ми е 2ипол години, и на прсти се бројат ноќи кога се преспани цели од кога е родена.
Се е океј и она, и здравствено и се фала боже, ама ете, уште не врзува сама сон.
Повеќе од 5 часа врзан сон немам одамна.
На почетокот функционирав, очекувано е нели бебе да спие така.
Ама веќе 3та година, ко да немам душа, исцрпена се осеќам, најверојатно недостатокот на сон си го прави своето.
Ама сакам да се средам некако, не бива да не можам да се исконтролирам...
Фала ви уште еднаш

 

Истото и кај мене се случува ...и јас причината ја наоѓам тоа што со години немам сврзано сон . Малиот ми е 2 години и 2 месеци и дали 5 ноќи има преспиено ноќ.И се повеќе сум нервозна и неможам да се исконтролирам самата себеси.

 

Најверојатно е до тоа, немам друго објаснување ни за себе, не е пред или околу циклус, туку така се собира изгледа некое време, неколку дена ли и пука.
Ама мора да има начин за да се среди, еве и второ ќе дојде еден ден, поголем умор, поненаспани...
зар ќе јадеме живи луѓе околу нас

 

Neznam vo koj pravec se dvizat rabotite ..no eve kaj mene se postanuva pocesto i me vodi i kon drugi neubavi sostojbi a rabotam odgovorna rabota i moram da pobaram pomos od strucno lice. Sin mi ima i dosta izrazeni tantrumi i nekogas koga ke se spojat tie i mojata sostojba mi ide od koza da si izlezam.

 

@Vanilla15
Јас кога не сум ненаспана иста сум. Маж ми кога ќе ја претерам во односот со него, ме знае дека сум таква ако сум преморена и знае да ми рече - оди легни си жити се, не зборувај.
Од секогаш сум била нервозна кога не сум ненаспана. Еве моите веќе се тинејџери ама јас сум истата. Дури мислам дека кога беа 2-3 годишни имав повеќе трпение кон нив, зошто знаев дека се мали деца, него ли сега кога се поголеми.
Сега ми доаѓаат после полноќ да ми праваат муабет, а јас неможам ни да ги ислушам ни да им одговорам од умор. Невидена нервоза ми ствараат. Ако се втора смена или прва биле и дремнале попладне, наспани се, завршиле со домашните и обврските, ако се виделе со другарите се подружиле и тогаш наеднаш имаат време за нас. И тогаш почнуваат да прашуваат, да објаснуваат, тогаш ми се доверуваат.. А јас преморена и исфрустирана зошто не можам ни да се одморам ко што треба, зошто знам дека треба во 6 да станам. И одбројувам дали се 5 или 4 саати уште останати за спиење...
Синоќа син ми ова баш ми го направи, па ајде го ислушав колку можев, да не ми замери дека не му обрнувам внимание. Ама потоа му објаснував (со воздржување да не бидам нетрпелива), дека треба порано да ни дојдат за да разговараат, да не оставаат муабети за доцна навечер, зошто сме преморени. Си легнав, а тој 3 пати доаѓаше во спалната да ме допраша уште нешто. Ме пукна!

Јас стопати сум го објаснувала ова- незадоволените физички потреби се прв извор на фрустрација и не треба да се трпи во таа смисла. Значи жед, глад, потреба за сон, за одење во вц.. не за џабе се наречени основни потреби и не треба да се одложува нивното задоволување. Не сме натприродни суштества па да можеме да ги трпиме овие потреби и да ги одложуваме. Тоа не смее да премине во навика. Утре и здравјето може да си го нарушиш ради тоа. Трпи за вода со саати, па после бубрезите имале песок, си дехидрирал. Или не спиј, па заради депривација од сон ќе почнеш не само расположение да менуваш и концентрација да немаш, може и да почнеш да халуцинираш. А на крај и shut down само ќе ти направи мозокот и ќе заспиеш како онесвестен каде било и кога било, што може да е крајно опасно.

 

Аман жено,ке помини еве сите исто сме тука, побарај психолог мавни го психијатарот те молам. Поработи на коренот на проблемот и ке бидеш супер.

 

Многу е тешко кога една од најбитните личности во твојот живот го гледаш како тоне во депресија и тага и одбива помош не сака ни помош ни поддршка одбива и се лути зошто сакаш да помогнеш. Срцето ми се крши на милион парчиња Уште потешко ми е кога сме толку далеку кога и да те побарам глумиш дека си добро а знам дека не си. Животот би го дала само да бидеш среќен ,не постои татко како тебе

 

Јас истото би го рекла ама за друга личност.За една личност што ме научи да верувам во чудата,да го сакам животот....Едно големо благодарам до неа

 

Проблемот е многу блиска личност, крвно сродство, ама не можам да ја трпам. Не сакам никаков контакт со неа. Години наназад е истата ситуација. На периоди прекинуваме контакт, потоа наеднаш пак се појавува и пак ми го заггорчува животот. Се трудам да имам разбирање, да ѝ помогнам, ама џабе е кога самата таа личност не сака да си помогне себеси и ги обвинува сите други за сопствената мизерија. Јас сум најмалце виновна и да бидам искрена, не сакам да ме засегаат нејзини лични проблеми, доволно си имам свои. Не знам веќе на кој начин да пробам да ѝ објаснам. Пробано со добро, со лошо. Буквално ме бара само кога е нервозна за да се испука на мене, да ми се изнадере и ми ја префрла сета та анегативна енергија. Згора на тоа, ѕвони во незгодно време, сред ноќ, или кога знае дека не можам да зборувам (кога ѝ кажам дека е таква и таква ситуацијата ме игнорира и си продолжува со муабетот сѐ додека не каже сѐ што сака да каже. Кога спуштам пак ѕвони). А од друга страна страв ми е дека ако ѝ го блокирам бројот може да си наштети...

 

Види вака ќе ти кажам од моја гледна точка бидејќи ја разбирам братучедка ти повеќе од тебе. Јас сум во тешка криза и ако можеш да приметиш редовна сум во темата анскиозност. За жал некогаш тие што ми се блиски највеќе страдаат кога јас ќе се напнам за нешто.Не сакам да се карам со други личности од проста причина што сметам дека блиските како блиски би биле секогаш покрај мене и во најлошото. Другите ако видат дека сум негативна некои не сакаа ни да ме сошлушаат. Можеби и она е во некоја ситуација слична како мојата. Разбирам секој човек има мака и не може секогаш да ги решаваш проблемите на некој друг. Но, обиди се барам да ја сошлушаш кога ќе ти раскажува за нешто. Гледај тоа да не си го ставаш при срце. Можеби е тешко бидејќи бараш помош тука. Ама еве земи го моево како за пример. Можеби ќе најдеш утеха тука....

 

Мислам дека во оваа ситуација баш братучедка и треба да биде таа со разбирање.
Неможе тукутака да се дереш и да напнуваш личност која има доволно свои проблеми.
Граници си се граници, невкусно е еден да се качува на глава на некој недолжен.
Може да најде слободни личности кои би сакале да ја ислушаат.

 

Јас имам чуство дека и на форумов кренаа раце од мене.
Верувај ми, не постојат секогаш такви. Мене ме напуштија кога им кажав дека имам проблем.
Секој си има различно искуство.