Разговарајте за да ви олесни душата

Знам да дадам совет на друг, кога се работи за мене никако не можам да си помогнам.
Се изгубив самата себе, пред неколку години знаев што сакам да работам, која боја ми е омилена, кој фустан најубаво ми стои.. глупости трескам може, ама сега се осеќам како тонам и вртам во круг од кој не умеам да излезам.
Мислев дека ми е само период и ми поминал, сега сфатив дека само сум ги потиснала и успешно сум ги криела чувствата додека не излегоа сега пак на виделина.

Секој си мисли дека неговиот проблем е најголем, па така и јас.
Не можам да го најдам коренот, не знам од каде да почнам за да си помогнам.

Се породив, се супер, среќна сум и пресреќна за тоа мало човече кое сега има 7 месеци.
Маж ми почна турбо со работа оти на една плата сме, фала богу се издржува некако. За бебе нема место во ниедна градинка и ќе почне дури од септември.
А јас до тогаш мислам ќе полудам.

Живееме во друга држава, уште на самиот почеток со друштво сме слаби. И тие околу нас што се, почнаа да не се дружат со нас оти на мм му ја качија платата (заедно работат).
Имав една пријателка која беше во депресија и се трудев колку можам да и помогнам, на крајта видов дека и нема помош и залудно се трудам, а како сметка на тоа се полнам со негативна енергија и прекинав контакт.
Другарките од порано што се дружевме нон-стоп секоја си го фати својот пат и се слушаме многу ретко- кој колку има време и кога.
Мм има братучетка тука, пробав со неа да се дружам и таа само се жали нешто де од мажот и, де од свекрвата и не можеш да си направиш муабет нормален, само негативни мисли и оговарања.
Се тргнав настрана за да не се мешам во семејни проблеми и да ме боли главата.

Немам на кој да се искажам, немам со кој муабет да си направам..
Се помирив со тоа дека сме само ние овде, јас мм и бебе ама многу ми е тешко..
Ми фали разговор со другарка, јас бев сосема поинаков човек од ова што сум сега. Не можам да се препознаам..
Сега излегувањето ми е до маркет или со бебе ако се прошетам до некој парк и тоа е. Ќе ми се допадне нешто, ќе си речам кај ќе го носам тоа секако дома сум и го одминувам, исто и за шминка.
Мм го канат на повеќе забави до сега, заедно со мене ама секогаш сам оди оти бебе нема кој да го чува.

Почнав да вежбам дома, да се хранам здраво и успешно до сега, ама не ме исполнува.
Се гушам во негативна енергија и мисли.
Со мајка ми порано имавме близок однос, сега се заљуби во работата и работи по минимум 10 часа дневно, па никогаш нема време да се слушнеме. Ако се јави тие 10 минути се да праша како е бебе и да го види.
Сестра ми исто, млада е, работи, излегува, спие. Не ја кривам, истото го правев и јас. Додуша и не сме биле отсекогаш блиски, ама пробав да се зближам, си викам може ќе ми помогне, ама ако и ѕвонам никогаш не ми крева или ќе ми врати после 2 дена.
Во меѓувреме и татко ми се разболе, па целата комуникација ни се одвива како е он и како е бебето. Додуша, и да ме прашаат како си, не се осеќам толку блиска да се изнакажам.

Сакав да се запишам на некој курс или активност, ама временски никако не е изводливо.
Почнав да пишувам мислејќи ќе си помогнам и тоа не бива.
На крај нервозна, немам волја за ништо, ни да си играм, ни да се смеам со бебе. Понекогаш го сфаќам само како обврска и после пак се нервирам за тоа оти така правам.
Ќе полудам.
Сакам да се исплачам, да ми олесни, ме можам, солзи не ми идат.

Мислам дека цел живот ми е промашен и се што ми се деси, освен бебе кое ми дава причина да се насмеам и живеам.

 

Мразам што ми се ближи роденденот. Не сакам. Кога би можело само да се избрише тој датум од месецот, годината.
Не сакам само ради тоа што секоја година сум сама, без друштво. Ги гледам на инста балони, торти на 3 спрата, друштва со 15-20 души.
А јас сама.
Кога бев мала 5-6г викав другарчиња две од улица и тоа беше све.
Следната година умре дедо ми, и беше хаос дома секој ден кавги. Не ни очекував ни торта да имам. А имав една иста дома правена, на 16 памтам прв пат ми се купи торта. Тоа за мене беше луксуз.
Памтам дека до 1-2одд ме носеа по игротеки од соученици.
Требаше знам да идам на роденден некаде и тогаш мајка ми ми рече "а мора ли да одиш? ти не го славиш немора ни да одиш" и дете ко дете реков "добро". И секој пат кога ќе добиев покана си викав "ете само јас нема да одам".
Си добивав разни провокации од тетка ми, братучедка ми зошто не го славам сум можела во слаткара да ги соберам немора дома. Кутри тие не разбираат дека у школо неќат муабет да прават со мене не пак друго.
Нема врска тоа. Јас ли треба да го организирам тоа, или моите да ми речат "ајде еве ти пари договори се".
У средно истото ама среќа ми текна и им реков "собрав пари и бевме на кафе за роденденот" а нема врска. Незнам ни каков вкус има тоа кафе. 18г немам стапнато у кафич у Скопје.
И други работи некои што ги прават секој ден, за мене се луксуз. Многу работи немам доживеано а до сега треба да ми биле веќе поминати.

Си го неќам роденденот.
Сама ќе сум.
Најсама.

 

Ова сега го гледам.. Мене ми изгледа дека сѐ правиш како што треба, односно, се обидуваш на разни „фронтови“ и низ разни ситуации да си го промениш/подобриш животот. Но, мислам дека ја „базираш“ премногу среќата на надворешните ситуации и луѓе преку „идеализирање“. И дека тука е „грешката“ (намерно во наводници). Имам чувство дека мислиш оти со следната релација (партнерска, другарска, деловна, итн) ќе КОМПЕНЗИРАШ за претходните разочарувања, трауми, за во следниот момент, кога не излегува така како што си замислила, да „треснеш“ уште еднаш на глава, уште повеќе, и уште повеќе се разочаруваш... Не, не функционира така, НЕМА ДА ИМА ТОЧКА по која ќе живееш од другата страна на виножитото, или зајдисонцето, нема да го најдеш идеалниот принц, идеалната другарка. Луѓето се несовршени, а разумните и сочувствителни луѓе се вистинска реткост, иако и тие си имаат свои „моменти“. Од друга страна, не е решение сосема да се дистанцираш како одбранбен механизам, во однос на светот, така ќе чекаш постојано некој да ја отвори вратата, а дури и да дојде вистинската личност нема да ја препознаеш. Среќата (благосостојбата) е жонглирање меѓу овие две, за тоа треба искуства и малку среќа (да ти се „наместат“ работите).
Ако сакаш муабет всушност знаеш дека можеш да ми пишеш (не мора мене секако!), или кому било тука со кого имаш разговор, со кого можеш да зборуваш за нешта што ти се интересни (за фудбал, или возење точак, готвење, или одгледување цвеќиња). Никој нема да те праша за тоа што не сакаш или од што ти е смачено, ти дефинирај ги параметрите!... Главната поента, НЕ, НЕ СИ САМА, И НЕ СИ ЕДИНСТВЕНА што се чувствува така. Секако НЕ СИ УЛИЧНО КУЧЕ, иако ни на уличните кучиња ништо не им недостасува! Едноставно, ти треба повеќе време, нештата низ кои си поминала не се мали трауми. Сакај се себеси, без да бидеш надмена и дај си време, не оди во екстреми... Вистинското време и луѓе, за сите се различни. Во меѓувреме, обидувај се колку што можеш, без да се форсираш ... И гледај го животот како континуитет на кој градиш „нови искуства“, „подобри искуства“ а не како големи прекини, по кои ќе „заборавиш на претходното“, така само ќе се разочаруваш континуирано... Се надевам дека во меѓувреме си подобро.... Ајде, ќе биде..

 

Се чувствувам многу осамено и лошо. Исто така се осеќам како да драматизирам и да сум неблагодарна ама ете веќе подолг период се чувствувам лошо. Немам финансиска можност моментално да посетам психолог, а вистина многу би сакала. Немам некој конкретен проблем туку повеќе е се насобрано и не знам веќе што да правам, сакам мозоков да си го извадам од главата малце во ладна вода да го оладам. По имунозагрозена сум па сеуште се плашам доста од ковид, па не излегувам многу, не дека имам и со кого. Една другарка во некој филм само пишува прва кога треба за нешто да се пофали, било за дечко или нешто друго, другата другарка само збори за каков неверојатен феноменален живот живее, на другите не сум им нешто преинтересна за дружба, кога и да прашам се сите се зафатени што дури веќе ми е срам да прашам. Секој ден плачам и се осеќам ко да тонам се повеќе, со сите напори пробувам да се фокусирам на други работи ама некако пак главните лоши чувства надвладуваат. Не знам што да правам ни какво постоење е ова моево.

 

Инстинктивно е кога сме повредени да сакаме да се осамиме, да ги оттурнеме тие околу нас од себе. Тоа е некој инстинкт за самозаштита од дополнителни повреди, зошто веќе се осеќам е слаби и ранливи. Импулсивноста и нетрпението донекаде доаѓа и од хормоните, да знаеш. Тие прават да си малку помалку толерантна на фрустрации.

Обиди се да разговараш со блиските, за да ги искажеш своите емоции. Стави им до знаење дека така се осеќаш одвнатре и дека бараш трпение од нив. Дури и да не знаат што да ти кажат и како да ти помогнат, со самиот муабет тебе ќе ти олесни што си си ги кажала маките, на некој начин со вербализацијата ќе ги преработиш мислите и чувствата што те мачат, а на блиските ќе им биде јасно зошто е таков твојот однос кон нив. На тој начин ќе спречиш идни несогласувања со нив, ќе сфатат дека треба да се трпеливи, а со тоа ќе избегнеш утре да ти биде жал за своето однесување. Значи ништо не губиш.

Многу ме натажи ова што го пиша.
Никој не треба да си го мрази роденденот зашто тој ден е прослава на неговото постоење. А да постоиш и да живееш е дар. Колку и да е тешко секојдневието, секогаш има и понешто добро во него, само треба да му се обрне внимание. Колку и да е тешка сегашноста, не треба да губиш надеж во подобра иднина.
Навистина ми е жал што не си имала роденденски прослави како што посакуваш. Претпоставувам дека и финансиите се или биле дел од проблемот, особено за такви скапи прослави. Некои работи и навистина се преценети колку и да се убави, мислам дека не вредат. Еве искрено тортата што мајка ми ми ја прави неможат пари да ми ја купат, верувај. Најубава ми е и највкусна па колку и да е аматерски направена декорацијата. Среќна сум што е таа здрава и сеуште може да ја прави и ја прави иако сум возрасна жена и можам да си купам готова.
Зборот ми е дека она што вреди е да ти се обрне внимание на тој ден и на било кој начин, макар и симболичен, да ти се стави до знаење дека значиш, вредиш и си посебна. Да те потсетат.
Битно е тоа да го направат тие што ти се блиски. Макар и двајца да се..Секогаш сум сметала дека е подобро да ми дојде еден искрен пријател него полна сала луѓе кои не ти се пријатели. И ние некогаш не сме имале пари за игротеки за нашите и за честење по кафичи ама сме имале за поклон, за нешто што посакувале..секогаш тој ден сме правеле нешто да се почувствува посебно детето, зависи што му било желба.
Дури и да нема таков некој сега, не очајувај, работите се менуваат во животот. Може допрва те чекаат убави роденденски спомени во годините што доаѓаат.

Ме потсети на едно девојче, комшивче. Тогаш имаше околу 6-7 години, колку ќерка ми беше тогаш. Ја покани на роденден ќерка ми. Кога се врати ќерка ми кажа дека роденденот и бил неколку недели претходно ама родителите дома кречеле и го заборавиле(!?) Па ајде подоцна решиле да го прослават. На роденденот дома немаше ни купечка торта ни декорации ни друга храна. Немаше аниматори ниту пак домашните нешто им правеа занимација. Само дечиња во дневната соба. Си поседоа си поразговараа и си заминаа. Ќерка ми беше збунета, исто и ние.
Ја разбирам немаштијата, ама не разбирам како може да си го заборавиш роденденот на своето дете. Домашните обврски неможе да се поважни од него. Родителите се за ќотек.

 

Ти благодарам што одвои време и ми одговори.

 

Се чувствувам како животот да ми е на пауза од денот кога прекинавме. А тоа беше пред скоро 3 месеци.
Никогаш не ми било вака, никогаш не сум жалела толку долго за пропадната врска. Aј што е пропадната, туку човекот не ме ни сака. А според се што правеше и прави сега, слободно можам да кажам дека тој човек дури и ме мразел.
Не можам сама на себе да си појаснам зашто ме користеше, што добиваше со тие манипулации и лажење?
Дали уживаше да ме малтретира? Една лоша постапка немав направено во врскава. Он за секое мое добро ми враќаше 3 пати полошо.
И пак ми фали. Т.е не е возможно да ми фали он туку заглавена сум во мозокот со некоја илузија за тоа што требаше да биде он.
Ко да имам некоја фалинка се осеќам. Можам многу свесно и рационално да гледам на работите а од друга страна се би дала да го видам уште еднаш. Иако не заслужува ни името да ми го спомне пак.
Не можам да се помирам дека никогаш пак нема да сме заедно. А пак свесниот дел од мене е благодарен што веќе не ми постои во животот.
Најсериозно се осеќам ко луда и сега кога си читам ми се потврдува тоа.
Или пак сето ова е резултат на сите тие манипулации и трауми што ми ги натапани па сеа не можам да излезам на крај сама со себе во мојата глава.

 

Те цитирам тебе ама советот е за сите. Ако се чувствуваш дека не правиш ништо, разгледај што секции имаш во училиштето. Не знам каква е ситуацијата заради пандемијата па ако нема секции кои функционираат (дури не мора да те бидува за тоа), распрашај се за младински организации и нивни проекти. Тие често бараат нови волонтери и не е задолжително ако некогаш не можеш туку одиш кога си слободна. Можеш да си направиш блог па паралелно документирај си ги случувањата во тие секции и активности, додај по некоја слика, ако не ти се случило ништо - прошетај тој ден низ парк или низ природа, прошетај низ нови или некои улички низ кои одамна немаш поминувано, разгледувај ја околината, пак сликни по нешто за блогот. Ако имаш точак уште подобро. Во меѓувреме додека се нервираш за сообраќајот ( ), разгледуваш што опции имаш.
Ако одиш во природа си земаш нешто грицки, вода со себе и додека си таму, реши си една лекција на Дуолинго, пример. Или земи си некоја книга, исчитај една глава додека одмараш.
Можеш да си земеш тетратка и да си зацрташ еден вид дневен план:
- училиште,
- секција/организација
- точак/прошетка
- книга/јазична лекција
Во нив потоа впиши што имаш направено тој ден под тие подточки и можеш да напишеш детали па после да ги префрлиш и на блог, а и овде. Сигурно има теми за bullet journal и овде или ако нема па отвори си ти, има луѓе кои читаат
Патем, ако најдеш некоја организација за волонтирање, со ова би си го решила и прашањето кое верувај, многумина го имаат - немам друштво. Таму ќе се поврзеш со други луѓе со најразлични возрасти и ќе почнеш полека да се опушташ околу нив
Најважно е да не си правиш притисок, не е тоа целта. Колку можеш - толку. Не се разочарувај ако некоја точка ја немаш направено

Едит: ова секако се сугестии, ама малку ми стана смешно, како ти го „наредив“ денот сега уште мојот да си го наредам

 

Некој буден да ми пише?

 

Многу ми е страв !

 

Ништо не ми оди од крај на декември 2021 па се до сега, а како што гледам и понатака
Значи буквално едни компири да сакам да сварам ќе ми се лизнат од рака пред да ги ставам во тенџере
Да немав деца би спиела 24/7 додека не биде подобро ама сега не можам да спијам, нема кој да ги чува
Не сум негативно настроена, се трудам секој нов ден да го започнам позитивно, со позитивна мисла, но од ново и ново секој ден е ист
Во магии не верувам ама баш така е како некој магија да ми фрлил
Не знам што згрешив, што грешам
Не знам кога ќе помине
Не знам како да си помогнам
Не знам што се случи

 

Ne si pod crna magija,samo monoton ti e zivotot sekoj den isto ,2 deca sto si baraat svoe i vristat.Baska ako nemas prijatelka za kafe da si ispies ,ke siznes.Znam kako e i jas ponekogas taka se osekam osobeno otkoga fati kovodov pa nikoj nejke da se druzi ako zakaslas barem malku.Zatoa apovi si pijam i resiv sekoj den nadvor po malku i po prodavnici da setam,inaku depra ke me fati pa potesko ke bide opravanje.

 

Проблемот ми е мене што ништо не ми оди. А кога и да кажам дека имам две деца сите ме замислуваат дека дома седам со децата и не мрдам, не знам зошто. Можеби и затоа ништо не ми оди, треба само дома да седам. Значи јас и до маркет кога одам, без разлика дали сама или со едно или со две деца мене нешто ми се случува. Буквално цело време. Не се само ситници туку и поголеми поважни работи.

 

Ќе биде подобро, ќе почне апчето да делува, сонце да грее евентуално
Пиј витамин де, тој бил лек за се
А и хорорскопот ќе се среди еден ден, мме

 

А може и кога сме во тој мајндсет дека ништо не ни оди, стварно ништо не ни оди? Да не ме разбереш погрешно, не сум поборник на мотивациски приказни од типот мисли позитивно и позитивно ќе ти се случи, туку едноставно мора да има нешто што или предизвикува да се наоѓаме секогаш во некој таков круг, или едноставно, само ги доживуваме работите на тој начин.

Секако, јас не те познавам и не можам да знам дали е така, но едноставно некогаш во најмала рака помага да ги игнорираме барем малите лоши нешта кои немаат реално влијание на нас, а ни го туркаат расположението.

Исто така, да си провериш хормони, како што знае само 1 поместен хормон да влијае на начинот на кој ги доживуваме нештата, мислам ништо друго не може.

И секако, ова што го пишав може и да си нема врска, ама ако ти треба некад муабет, тука сме

 

Многу ми помогна со мислењево. Фала ти.
Хормони немам никогаш проверено. Сега за сега знам само дека тироидната не ми е во ред.
Баш во еден таков круг сум ама не знам како да излезам??

 

И тие од тироидата се хормони.
Нека ти текне- после дождот иде сонце

 

Да, точно на тироидната мислев Јас немам лично искуство, ама блиска личност имаше проблем со тироидни хормони и многу од работите кои ги опишуваш ме потсетија на неговото доживување на нештата.

Инаку, генерално пробај за почеток да не обрнуваш внимание на ситните нешта, како паднале компирите, претекло кафето и слично. Реално сите знаеме да продаваме значење на ситни работи, и кога ќе се натрупаат, заедно со големите, да ни предизвикаат општо негативно расположение. Мислам, сите сме биле некогаш во некој таков круг.

 

Да почнам да пишувам што позитивно ми се случува за да го сменам фокусот и еве што се случи…

Спојлер: Еве

 

Како да им објаснам на моиве дома дека неќам шминка и фризура за матура? Дека најубава ќе си бидам виткана во косата со малце пудра и маскара????????????????
Преку глава ми е више секој ден едно исто па едно исто ми се збори.
И како да објаснам зошто немам друштво??????????????????

Не ми се живее више!