Разговарајте за да ви олесни душата

Хмм, сум била во ваква ситуација и знам колку големо сра*е е да си во ситуација кога мораш да учиш, немаш пари за ништо, а млад си сакаш да прошеташ и од толку стресови не можеш ни да учиш, а заради тоа што треба да учиш не можеш да се вработиш и се така во некој зачаран круг, се додека не кажеш стоп. Штом не можеш да учиш, стави го привремено факсот во мирување и почни да работиш, ќе ти се разбистрат мислите, ќе смениш средина, ќе си заработиш некој денар, ќе прошеташ, може и ќе заштедиш нешто, а потоа врати се на факултетот и положи ги испитите што ти остануваат.
Другата опција е да продолжиш да го тераш факултетот, но ќе ти биде полошо, само ќе тонеш, нема да можеш да учиш и ќе се обвинуваш секој ден, истото во круг. Ова го пишав од сопствено искуство, те разбирам потполно и се пронајдов во секој збор.

 

Благодарам што пиша, ми значи што некој ме разбира. Срање ситуација, тоа е вистинскиот опис.
Имам нови предмети за слушање од октомври, ќе го продолжам факултетот сега за сега. Зборував со родителите околу факултетот, за финансиската состојба сега со поскапувањата, мислев да го ставам во мирување за да не ги оптеретувам финансиски. Но, тие ме поддржуваат и охрабруваат да продолжам, сум стигнал до тука, 30+ положени испити и никако да не сум се откажувал, најголема желба им било да ме видат како сум успеал до самиот крај. Голема поддршка ми се, срце ме боли кога гледам секој денар што го двојат на страна за мене. Не сум покажал пред нив дека ми е толку тешко психички, не сакам да ги загрижувам дополнително. За волја на вистината, не сум лош студент, имам проблем само со одредени предмети што ме кочат. Самокритичен сум, да бев сигурен дека навистина не сум способен да дипломирам, ќе се откажев и немаше да размислувам. Самокритичноста и ме става во депресија, поголеми очекувања имав од себе, знам дека можам повеќе, ова не е мојот максимум.
Сакам да шетам, излегувам и патувам, иако искрено никогаш не сум бил човек што многу патува, сме немале финансии дома за одмори и луксузи. Повеќе ми е криво за девојка ми, што не можам да и овозможам се. Се чувствувам како да не ја заслужувам, како да треба да сум сам зошто сум финансиски неспособен.

 

Колеги сме биле, а и по приказнава претпоставував дека си на медицина, единствено ние не можеме да работиме и студираме. Верувам дека ќе успееш, иако патот е многу тежок и трнлив.

 

Треба да престанеш да се споредуваш со другите и да се вреднуваш според стандардите за тоа што треба да имаш исполнето на одредена возраст. Прво, имаш 23 години, премлад си за да мислиш дека ништо не си направил со себе. Друго, не знам зошто мислиш дека треба нешто да и' овозможиш на девојка ти, не сте во брак ниту пак си и' татко за да нешто и' должиш. Те сфаќам дека ти е убаво да можеш да ја почастиш и сето тоа, ама пак ќе кажам, си ставаш преголем товар и имаш нереални очекувања.
Единствениот начин за да студираш медицина, да положош се' во први рокови и секој викенд да одиш да ја частиш девојка ти на нова дестинација е само ако те финансираат твоите мајка и татко хирурзи или директори.

Тој збор клошар исто така треба да си го тргнеш од речникот затоа што е многу грд начин да зборуваш за себе си а и за другите. Доколку околу тебе имаш пријатели кои имаат таков потценувачки однос, тотално игнорирај ги, не ти требаат во животот дополнително да ти создаваат непотребен притисок.

Мораш малку да гледаш пореалистично, доаѓаш од семејство со минимални плати, имаш неколку испити кои ти се проблем и не си ги положил, учиш и се трудиш. Штом имаш нови предмети, си фатил услов. Тоа е нешто. Плус, имаш поддршка од твоите, тоа е огромна работа.

Би било одлично да отидеш на психолог, ама исто така ќе си направиш голема услуга доколку ги тргнеш сите тие стандарди со кои си оптеретен и си чекориш само по својот пат.

 

Ах, дете мило, истиов пат и јас го имам одено и многу што не сме биле деца на богати. Две ипол години подоцна од предвиденото дипломирав. Многу добро ми се познати тие чувства што ги опишуваш. Во живо не споделувам и не кажувам што сум поминала, тука сум анонимна, ќе ти споделам искуство.
Имаше денови кога се будев и го проколнував денот за мојот избор и животот што го живеев тогаш, денови кога ќе положев тежок испит и се гордеев со себеси. Чудна токсична врска имав со себе и животот во тоа време.
Изгубено и депресивно се чувствував, одев на психијатар и имав и дијагноза депресија и анксиозност. Не користам неколку години веќе антидепресиви, се средив колку можев, но младоста и тој период од животот ми се кошмар. Не сакам ни да го паметам. Ништо не се случуваше со мојот живот, само седев, учев, плачев со години дека полагам едно исто, парите беа бројани до последен денар, какви излегувања и патувања, тоа само мисловна именка ми беше. Затоа кога дипломирав правев се што не сум правела како млада, да живеам живот. Многу добро знам како ти е, да немаш пари, да си заглавен со се во животот, зачаран круг во кој тонеш.
Единствена грешка од денешна перспектива ми е што одма не се иселив во странство откако ја земав дипломата. Работам по струка кај приватњак и платата за тие маки што ги видов и си го нарушив здравјето тогаш не вреди. Во странство платите се многу подобри.
Многу други жртви имав во животот што ги поминав ама нема да пишувам, само ќе ти дадам поддршка. Биди силен и истраен, толку години и труд си дал веќе, не се откажувај и истерај до крај. Тежок пат е, но ова што ќе го поминеш сега ќе те направи многу силен и цврст во животот после. Секогаш ќе ја знаеш вредноста на парите, ќе знаеш како е да имаш и како е да немаш, ќе знаеш како е да си на дното, но како е и да си на врвот. Гледај од се да извлечеш поука и искуство во животот.

Секогаш постои и опцијата за друг факултет, можеш да се префрлиш на истата струка на друг факултет или некој сосем нов смер. Не е ништо срамота човек да си ја одбере среќата и да го промени патот кој го одбрал.

За девојката, такво материјалистичко време е дојдено, врие во други теми мислења како машкото треба да плаќа се, да ја финансира девојката, дојдете и видете со вашите ставови и очекувања од млади мажи што сте постигнале да си мислат за себе ако немаат. Млади луѓе да се депресивни зошто немаат пари за да ја частат девојката. Не си должен никого да частиш, ја сакаш, се грижиш за неа, ја почитуваш, тоа нема цена и е највредно. Нема вечно да си без пари, за неколку години ќе се смени тоа. Ако е вистинска љубов и девојката те сака ќе биде со тебе и кога имаш и кога немаш. Тоа нека биде тест на љубовта. Ако трча само по пари, автомобили и заради тоа те остави, тоа е знак дека си се спасил од таква личност и те чека вистинската среќа понатака во животот.

 

Kako bi reagirale koga po smrta na roditelot drugiot partner po pola godina naogja prijatel? I toa zaljubuvanje do plafon. Jas go tesev, namesto toj mene. Jas kazam nesto toj placi kako malo dete. Zgora na se sama doznav za novata parnetrka Sama potiknav muabet. I se okej, na moment si rekov se staviv vo negova koza. Si rekov neka e, neka bide srekjen, I onaka samo mi kukase. Si rekov se dodeka ne e vo moja kuka neka e. Sednav na kafe dvapati slucajno, so mene bese mojata najbliska osoba I toa bese se.
Posle toa doznav deka mojot roden tatko se falel naokolu kako ima zena. Site najbliski sto srceto bi go dala za niv ne mi kazale Kako toj rasprava naokolu. Rekov ima li uste nesto sto neznam. Mojata najbliska osoba mi veli, denovive koga ne bese doma doagjase vo kukjata na majka ti. Vo mojata sopstvena kuka.
Zgora na se mi rece, pa ti kafe piese si nea, zosto ti smeta.
Jas placev I se borev so site demoni vnatresni, toj nemir konecno izbija.
Na seta bolka tie bliski osobi, voedno najbliskite na majka mi zaedno so tatko mi zabija noz u grb.
Toa sto ima nekoja prijatelka ne me boli. Toa sto sednav da ja zapoznaam nasila ne me boli. Samo sakav da e sreken. Nemozev da gledam kako kuka. Me boli toa sto barav sovet, velev pravilno li e ova. Taa osoba mi velese so ima vrska, za denes da mi kaze e sto ti znaes se.
Znaev deka ima nekogo, no neznaev deka se fali naokolu, najloso od se neznaev deka ja nosi doma koga jas ne bev doma. Me boli toa sto doagjala vo kukjata I nikoj ne mi kazal. Lugje kukjata na majka mi Demek jas sum ja znaela I ne se mesele tie. A ti se najbliskite na majka mi. Toa me boli. Jas ne mu zabranuvam so saka neka pravi me boli toa sto raspraval a taa ne me izvesti.
Dajte mi sovet, jas neznam, izgubena sum.

 

Драго девојче, најпрво сакам да ти изразам сочувство за твојата загуба.
Се гледа дека си млада, макар што загубата на родител е тешка на секоја возраст и во секакви околности.
Сакам да те поддржам но и да ти помогнам појасно да ја спогледаш ситуацијата.
Тоа што ти го нарекуваш "внатрешни демони" е само болка, нормална човечка болка. Тешко е да се прифати дека некој во животот веќе ни го нема, и дека работите натаму течат и се менуваат без таа особа.
Пробај да го погледнеш татко ти како човек. Тебе ти е татко, но на мајка ти бил сопруг, и тој останал без сопруга. Како тој се справува со таа загуба, само тој знае. Каков брак имале, каква близина, само тие двајца си знаеле...
Тоа што тебе ти изгледа дека тој го прави лесно и безгрижно и е "заљубен до плафон" за него можеби не е така.
Има луѓе што не научиле да живеат надвор од партнерска врска (не претпоставувам дека тоа важи за него, не го познавам и не сакам да сфатиш дека го тврдам тоа), поентата ми е дека многу често луѓето имаат поинакви мотиви од тоа што изгледа од надвор.
Можеби најдобро би било тој да ти кажал сам, но еве веќе си дознала и разговарала.
Мој совет е за се што те интересира или те мачи да зборуваш со него, а не со другите блиски. И можно е да не се фалел, туку кажувал, зошто можеби и тој не знаел како да ти соопшти, па барал совет или слично. Си се запознала "на сила"- мене ми изгледа дека можеби целта му била така "спонтано" да ја запознаеш таа личност без да знаеш за да види како реагираш на неа, дали ти е ок како човек...
Никој не сме во твоја кожа и не знаеме точно како ти е, но истото важи и за него. Ти жалиш по мајка, на свој начин, а неговата болка е различна од твојата.
Никогаш никој нема да ја замени мајка ти и тоа нема да се смени без разлика дали татко ти ќе најде друга партнерка сега, по пет години или никогаш.
Се надевам дека малку ти помогнав.

П.с Уште нешто ќе додадам читајќи го прашањето со кое го почнуваш постот: Би била лута. Сигурно би била лута.
Но, би се потрудела да му дадам на родителот за право да се справува со својата болка и со својот живот како тој знае и умее.

Прочитав погоре одговор од Јасмин, кој многу ми се допадна. Јас само со ова ќе се надоврзам: ти не си должен да и овозможиш "се" на девојката. Ако си во врска и се сакате, доволно е да и овозможиш љубов и почит.
И пред се, води си добра грижа за себе- биди упорен кон тоа што сакаш да го постигнеш, седи понастрана од невољи и немој да тргнеш по лоши патишта, долгови, коцки, дроги или слично. Тоа е најдобриот начин и луѓето што ги сакаш да го добијат најдоброто од тебе.
Финансиите се променливи, иако не изгледа секогаш така. Сум била без пари, без можност за патувања, без надеж... Ама со време и работа, околностите се сменија. Важно е каков човек ќе излезеш "од другата страна".
И 21 век е. Жената не мора да зависи од тебе. Ако се сакате, заедно ќе стварате. И ќе си го цените тоа.

 

Ne me boli sto ima partnerka. Jas go ispocituvav I mu rekov Kako sakas taka. Jas veke znaev. No toj se falel po lugjevo. Drugo, jas doznav sama, toj ne se sooci. Treto ako ima nekogo nesmee da ja nosi vo kukjata na majka mi. Rodenata kuka.
Toj toa mi go skril, znaci jas mu podadov prst toj raka. Kakva potreba doma kaj mene. Drugo toa go znaele moite bliski I bliskite na majka mi I molcele. Cetvrto mi kazuvaat po eden mesec u stilot ti ja znaes veke nejze nemozev da se mesam. Taa licnost mi e Kako sestra. Trebalo da najde nacin. Vo celata situacija Mene toa me zaboli. Se razocarav.

 

Кажи му шо те мачи.
Директно.

 

Ke mu kazam denovive. Se macev so denovi so sonista I konecno doznav.
I znaete sto mi pomina lutinata, no jas ja izgubiv doverbata vo lugjeto, doverbata vo site. Site si gledaat samo vo svojot potesen krug iako tvrdaat deka me sakat.
Ja izgubiv ljubovta sprema tatko mi, skros......zasto jas bev taa vo najlosata situacija jas sama se soociv koga ja gubev a go tesev so site sili. Me boli toa sto bratuced mi koj go sakav poveke od se mi go kriese ova u stil ne se mesam. A za site problemi negovi sekogas bev tuka, niednas ne rekov ne se mesam jas ti si znaes. Me boli dusava sto mislev deka imam lugje vo dobro I zlo, a gi nemam. Me boli toa sto veruvav slepo deka sto I da se sluci deka ke se so Mene, no ne site si gledale samo za sebe.

 

Не си сама.
Може не се во твојот круг оние кои те разбираат, ама не има

 

Не ми се живее. Не паметам среќни денови во низа за овие неколлу години како сум со тебе.
Што се случи, каде се изгубив, каде е старата јас?
Лице и тело пропаднати, душа распарчена, живот од денес за утре.
Само тие очиња најмили ме радуваат и за тоа живеам.
Но некогаш се прашувам зарем не заслужувам и јас да сум среќна? Зарем не заслужувам љубов каква што отсекогаш замислував, љубов за каква отсекогаш сонував?
А што добив? Ни во најлошите соништа не можев да замислам дека ќе бидам олку понижувана, не прифатена, не почитувана.
А најмногу ме плаши фактот што простувам и заборавам и многу побрзо од што заслужиле и терам како ништо да не било. Дали сама себе се закопав? Дали сама себе не си се почитувам па дозволив да дојде до ова?

 

Само јас се извисувам и останувам на цедило .Најмилото ми отиде од рацете а боли стварно боли глава ќе ми пукне .

 

Што ли грешам Господе? Каде грешам?
Дај ми барем еден знак да знам.
Само децата да ми се добро ништо друго не сакам.

 

Немој воопшто да се секираш оти роднините не ти се јавуваат гледај на тебе како ти одговара да работиш, и да те побараат роднините кажи им дека си зафатена дека ќе ги бараш подоцна. За мене сите роднини ги избришав од фејсбук од пријатели и телефонските броеви им ги немам и да ги видам воопшто не им правам муабет како да не ги познавам.Од роднини подалеку

 

Не споделувам моменти кога ми е тешко или кога ми треба мислење едноставно се си чувам во себе и ако кажам нешто како ќе биде прифатено од спротивната страна)(најмногу ми е да не се навреси) еве имам 33 години млад сум со работа ама проблемот ми е што не можам да најдам некоја женска оти гледам некои што се во врска со по 6 месеци, година на фејсбук веднаш ставаат she said yes(сум имал женска ама не било ништо сериозно) од една страна мајка ми зборува дека сакала да виде снаа и внуци оти сите имале внуци и она сакала, од една страна ја разбирам како и е да не виде внуци ама некако се плашам дека нема да може на време да виде внуци и снаа и некако тешко ми паѓа. Неколку пати размислувам да посвојам барем да види внук иако нема да биде мое дете. И да запознам девојка ќе и дадам до знаење дека сум заинтересиран за нејзе ама ако видам дека она е незаинтересирана се откажувам веднаш па нема да ја молам јас со години за врска, запознав едно девојче на работа (оти машини работат и не се слуша многу кога се прави муабет) и така муабет почнавме да правиме и викам збори погласно нњ тњ слушам машините бучат, или ќе се доближам да ја слушнам што ми збори (за да не бидам некултурен) и ќе ми каже не се доближувај и ја откачив, и сега трча по мене, цело време ме гледа на работа и по малку се смее, а кога ќе и пријдам се прави важна, и неколку пати ми приоѓаше за муабет ама јас се правев важен. Ви пипав пред некое време за со едно девојче што бевме пријатели и се дружевме нон стоп и наеднаш прекина комуникацијата ми ги блокира телефонските броеви и пишав на ватсап и на месинџер неколку пати ама така стои unseen а ми ги гледа сторињата што ги ставам на инстаграм, некако тешко ми е без да ми каже да прекине комуникација со мене а зашто прекинала и јас не знам самиот. Не знам како да го натерам девојчето да ми каже што е работата зашто се лути. Некако тешко ми е 2 години другарство 24/7 шетање сликање заедно и наеднаш да прекине контакт со мене. Може ќе дадете некој совет машко си ајде ќе помине, ама верувајте дека кога ќе ти биде тешко и на срцео му се плаче и вика мораш да се насмееш и да се преправаш дека е ок се.Не сум некој намќор тип знам да направам муабет, не влегувам во некој филм како некои што си го дигаат носот, на почетокот кога ќе ме запознаат според изгледот ќе кажат дека сум сериозен и дека им е страв да направат со мене муабет ама ќе им кажам таков ми е знакот хороскопски Водолија од почеток сум сериозен за да видам на каква димензија сум, а и понекогаш како Водолија сум анксиозен, размислувам можни сценарија за се, на работа кога сум не се фокусирам на работата туку мислам на скроз нешто непотребно и ќе си кажам на крајот "земи работи не мисли на глупости"

 

Добредојде во светот на водолиите и јас сум таква .За никаде сме со таа анксиозност, навистина.Ќе бараш други девојки не такви кои не ти го даваат потребното внимание цени се себеси и поработи на односот со другите,сигурно имаш женски пријателки кои би ти дале совет и поддршка.На сите им е така се им поминува низ глава но тоа е само колку ќе дозволиш тие мисли да те владеат

 

Најмногу мразам кога ќе си легнам да спијам и кога ќе заспијам и ќе се разбудам на сред ноќ размислувајки што сум кажал и што сум направил и ќе се изнервирам и нема да можам да заспијам. Од секогаш сум ги гледал работите од сите страни и сум барал одговор на работите, не ми е малку згодно да кажам на пријател ќка женска да ме поправи дека грешам во односот, одма ќе си помислам ќе добие лошо мислење и ред други работи, дека мене си има термин ако кажам еднаш не и кажено е и не мислам да повторам по сто пати едно исто нешто

 

Не ни барам совет, само да се искажам.

Денес решив да прекрстам другарство долго откако знам за себе.
Со "другарка" која во последно време ме бараше кога и бев потребна за да ме извиси кога ми е најпотребна за дечко кој не ја третира добро.
Најпрвин од нејзиниот одговор ми беше криво, подоцна размислив и решив комплетно да ја игнорирам без разлика и да се бори за живот.
Во период кога не знам што со себе и и барав 5 минути од нејзиното време, инаку живее наспроти мојата куќа, таа 2 пат ме одбива во една недела, а сакав да и подарам нешто.

Што се однесува до него, најголема грешка ми е во животот.

Cheers to that.

Од утре, нова страница во животот.
Посакајте ми среќа.

 

Ти си гарант јануарска водолија.Види опушти се никој не се замара со нас колку ние самите.Ќе смениш околина и ќе смениш пристап и спонтано што ќе дојде е најслаткото нешто