Разговарајте за да ви олесни душата

Мајчинството на секоја жена пред се е лична одлука независно од начинот како и со кого ќе го оствари, иако и твоево си е на место од аспект на татковски права.
Но јас коментирам од аспект зошто таа планирала да забремени и еве веќе е бремена, моево мислење е само надоврзување во тој контекст и дообјаснување како јас гледам на тоа зошто и дополнување во контекст ете затоа.
И размислете во контекст бремена жена го губи сопругот и сега тоа е, си продолжува како самохрана мајка.
Во животот можеме да имаме секакви очекувања и планови ама едно е што планираме друго е што испаѓа. Пред се какви родители и какви односи ќе развијат со тоа дете зависи само од нив двајца, независно од тоа што ние мислиме или ќе напишеме тука.

 

Gi citam komentarite i nema potreba od raspravi. Sekoj si ima svoe mislenje. Znam deka odamna sum trebala da go ostavam, no toj e manipulator sekogas me ubeduva deka ke bide podobro. Svesen e za se ne znam kako da se izrazam, ja iskoristuva mojata ranlivost mojata bolka. Znae kakvo detstvo sum imala i niz se sto sum pominala. Si velam kamen da bese nemase da se odnesuva taka. Ednostavno ne mi odgovaras cao i cista smetka, a toj samo mi dava nadez i so toa me ubiva. Jas koja sum dete vo dusata od mali noze kopneam i si sonuvam svoe semejstvo svoj mir. Sum rastela so roditelii no nikogas ne sum se pocustvuvala sakana. Od mali moze se grziam za samata sebe nemalo koj da mi dade sovet, nemalo na koj da se iskazam. Nikogas ne sum dobila pofalbi samo kritiki. So maz mi bevme godina vo vrska. Go zasakav so celo srce togas bese poinakov misam se kriel. I tocno e se plasam da bidam sama, se plasam od se. Bev seriozno bolna cudo pa preziveav. Togas site mi go vetuvaa svetot i moite i toj. Koga mi se sredi zdrastvenata sostojba pak isto. Samo vo moite misli sum srekna no kako da nemam veke nadez. Kako sto rekov moeto bebe moeto sonce moeto se mii e edinstvena nades. Si vetiv i samata sebe i na bebeto dekaa nema da dozvolam da ima nesrekno detsto i da se custvuva kako bez roditeli. Ke ima majka koja zivotot ke go dade za nego, ke mu bide najdobar prijatel i vodic vo zivotot. Samo gospod da mi go cuva da mi se rodi zivo i zdravo. Mozebi srekjata koja ne sum ja doziveala vo detstvoto i vo brakot ke mi ja donese majcinstvoto.

 

Те читам деновиве, многу искрено комуницираш во врска со своите чувства, високо свесна личност си за нив, но само покрај високата самосвесност за се чувства, настани, надежи како да недостасува нешто, нешто од типот на (по)висока самодоверба.
Да не ме сфатиш погрешно, сите во животот минуваме низ различни периоди, фази кога сме горе и кога сме долу на ниво на емоции, кога ни е поголема или помала самодовербата ама со вложувањето во себеси и градење цврста врска пред се со самата себе нема да ти е толку тешко сето ова за кое пишуваш.
Прво нема да му дозволуваш тој да те манипулира на начин на кој што го правел тоа досега. Си пишала дека тој ја искористува твојата ранливост и болка, можеби е така не велам не, ама кој му го дозволува тоа си се запрашала?
Кога ќе застанеш стабилно на свои нозе никаков манипулатор макар и сопруг да ти бил нема да ти може ништо, ама за да стасаш до таа фаза треба многу да вложуваш во себеси.
Убаво си објаснила низ што си минувала и зошто се осеќаш несреќна, ама да знаеш ниту мајчинството а и ништо друго на светов тие неубави чувства нема да ги сменат преку ноќ ако ти самата не пресечеш дека доста е да те обземаат до толку и да поработиш на тоа, самостојно или со стручна помош. Ти пишувам чисто да немаш преголеми очекувања од типот дека мајчинството е магично стапче што надополнува се што недостасува низ животов.
Друго си пишала дека ќе сториш се детето да има посреќно детство од твоето и си опишала што се ќе правиш за него, што е одлично, ама никаде не пиша татково каква улога ќе има и каков пример би имал врз детево кога би гледало како ти патиш по неговите постојани изневерувања, пијанчења, навреди...
Треба да расчистиш што сакаш и очекуваш од идниов татко, да седнете убаво да се договорите што посакувате еден од друг и како сопружници и како идни родители и да научите да се сакате и почитувате без да се повредувате еден со друг. Ова последново напишано особено за него се однесува повеќе и ако некој не го почитува договореното се знае што следи.

 

Се осеќам како тотален промашај...
Не можам веќе.

 

Вака
Мислам дека ми треба психилог.
Уствари не сум сигурна..
Не ми се ни пишува на темава, многу пати сум почнала овде, па ќе прекинам..
Сакам да кажам, ама после не сакам да дискутирам пошто многу ќе ме боли.
Имам проблем од кога почна пандемијава, а тоа е што ќе правам после моите.
Мислам дека психички ќе пропаднам скроз.Немам ни брат ни сестра, полна сум trust issues, не се доверувам скроз на никој.
На моменти ми претрчува мислата како јас ќе го преживеам губитокот на еден од нив?
Моите се постари малце, времето си оди, а јас не сум спремна.
Би отишла на психолог да ми каже само како да се помирам со тоа.
Јас сум личност што тешко поднесува разделби.
Мислам дека ќе се сменам скроз како особа, дека ќе бидам уште понервна, дека ќе паднам скроз.
Сакам да одам…
Сакам и на нив да им кажам кооолку ги сакам, колку сум благодарна што постојат и што баш мене ми се родители.Дека колку и да се караме и да сум пргава, дека душава со раце ќе си ја извадам ако треба за нив.Само да не ме сфатат погрешно (такви се малце) дека сум направила некое срање па затоа им кажувам.
Само сакам да им кажам, за да ми биде чиста душата доживотно
Знам дека времето лечи сѐ, и дека смртта е нормална појава, имам личности околу мене кои пред полнолетство изгубиле еден од родителите, ама не знам јас како ќе го поднесам тоа.
Мислам дека 10000 пати полесно ќе ми е да ми речат дека јас умирам.
И сега дур пишувам ми се плаче.
Буквално.
Коронава ми ја еба психата до даска.Ми влева страв во коски.
Буквално од ништо не се плашам, освен од Господ (кога правам бељи), ама ова веќе година дена ме држи, страв неверојатен.
Буквално и кога не се со мене, не ми е мирна душата, сакам да ми се пред очи некако цело време.
Зашто нема некој напиток за бесмртност животе курво
Ете си ја кажав и јас најголемата макаа
Не сум ни јас толку јака јебига

 

Ne si sama i mene mi se vrtat takvi nametlivi misli, custva na slabost, isto otkako pocna pandemijata. Stravot e manipulativna emocija, pravi robovi od nas, ne ti dava da zivees slobodno, da se ostvaris, da zivees slobodno. Sami sve si pravime, nekad svesno nekad ne svesno a posle kolku e samo tesko da go smiris sopstveniot um, sopstvenite misli, sebesi.. apsurdno e. Mora da prifatime deka sekoj pocetok ima kraj, taka i zivotot.
Koga kje se zamislam za prolaznosta na zivotot odma cudno se custvuvam ama posle si vikam ne sum jas nisto posebno od drugite, barem sum pocesten da ziveam i postojam na ovoj svet. Spored mene lugjeto so ambicii, silni zelbi, celi, pregolema ljubov kon zivotot imaat vakvi misli i so samiot strav gi odrzuvaat. Ne veruvam deka na nekoj sto ne znae kako da go isturka denot, nekoj sto ne e zadovolen od nisto, sto ne e svesen sto znaci da postois.. bi go macele vakvi misli i prasanja. Se nadevam kje go najdeme site mirot vo sebe, patot do srekjata, ispolnet zivot, na krajot toa e edinstveno vazno. Dobra nokj♥️

 

Не за џабе се рекло-"Има само една вистина на светот а тоа е дека сите ќе умреме" друго ништо не е сигурно во животот како оваа реченица..Затоа опушти се и уживај.Човекот колку е помалку overthinker и го има сфатено неговото одбројано постоење на земјава со секој изминат ден е посреќен во животот и не се плаши од загуби и смрт. Јас ја изгубив мајка ми и исто мислев дека нема да можам да преживеам ваква загуба.Но подоцна сфатив дека секој еден ќе се соочи со загуба на родител само што некој порано некој подоцна(таков е животот ништо не е вечно па ни ние)..Поздрав

 

Само сакам искрена личност до мене..

 

Koj ne

 

Овој живот е пролазен и мора да издржиме да се надеваме на Бог тој знае зошто како .Немој да се измачуваш создавај со нив спомени кои ќе ги паметиш и со насмевка ќе се сеќаваш на нив . Можеби и ти прва ќе умреш мисли позитивно ако си верник читај библија и јас се соочив со губиток на блиски особи утеха нема освен да ги гледаме лицата нивни во нашите најблиски и со насмевка да се сеќаваме на убавите спомени.

 

Најмногу што мразам е разделба. Некако тешко поднесувам разделба, срцето ми се крши на илјада парчиња кога треба да се збогувам со некој што искрено го сакам. Првата разделба беше кога почина баба ми кога почина во 2005 год истата година за седум месеци почина и дедо ми кој бев приврзан за нив многу. Тогаш имав 13 години и како мало дете тешко ја поднесов загубата и за двајцата, иако немав никој кој да ми даде поддршка и да ме подржи и да ми даде совет. Тогаш бев сам и некако си најдов заштита во кучињата и се приврзав за нив, од тогаш многу тешко поднесувам разделба а особено кога треба да се збогувам со некоја личност кога знам дека нема да ја видам повеќе.

 

Зошто? И како сега?
Животов стварно бил живот

 

Затоа! Како вчера, некни, лани, оломнани....!
Животот бил стварно живот, бидејќи сите го живееле, го живеат и ќе го живеат!

 

Разговарајте за да ви олесни душата

Ух од каде да почнам?
Ајде од почеток.

Прво пак започна подмолно да се враќа заморот во мене, оној ноќен замор на себеизмачување да заспијам. Пак надоаѓа таа глупава есенска несоница иако мислев убаво е времето, шетав и се движев и нема толку брзо да ме навјаса ама ете не било така.
И не е само до заморот од тој тип, се уморувам во последно време со мисли околу пријателствата и пријателките.
Ми недостасуваат многу личности од минатото, а и некои од нив иако ми се дел од сегашноста квалитетот на држби со нив ми е променет. Не се гледаме со ист интензитет како порано, тие останаа таму да работат, јас заминав, не ми се дел од секојдневието и некако како да си се одрази тоа врз дружењето.
Други пак низ годините заминаа од тука, како ете се имаме во контакти преку социјалниве мрежи ама не е тоа тоа.
Има и заминати на другиот свет, што е многу жално ако ги земам во предвид годините кои ги имаме, ама ете таа забрзана фреквенција на животов, тој живот во бубањ си земал замав и покажува ефекти, негативни пред се.

Ете тоа ме мачи, многу ме мачат такви мисли, да можев да се вратам во времето некако... ах ете да можев, а што би сменила кога не е се лично до мене?

 

Толку сме се карале, вреѓале, пцуеле... толку пати сме рекле крај и пак премногу си се сакаме. Сега го гледам пред мене како се топи... Само нека биде добар, па цел живот ќе му бидам потчинета. Како ќе рече така ќе биде, не се спротиставувам веќе за ништо. Тој мене втор живот ми дари, заслужува се' најдобро. Нема лош збор веќе да му речам, нема веќе непотребни караници. Девојки многу си го сакам, душа давам за него... Моето сонце се топи...
Господ нека ми го чува и за скоро да си бидиме пак среќни заедно...

 

Најмногу ми е страв еден ден мајка ми да не ја загубам. Сеуште нема видено внуци и со снаа да донесам (едноставно немам среќа во љубовта) она ми е најголемата потпора во животот и подршка. Иако сум млад уште ама за тој ден уште сега размислувам и некако ми се плачи. Може ќе кажете папучар, наместо девојка да бара тој со мајка му ја гледа.

 

Најпрво како што рече млад си,земи и насочи ги мислите кон убави нешта и не размислувај за нешта кои се неминовни и дел од животот како што е смртта односно загубата на родител.Тоа секој еден ден ќе го доживее и мора да се соочи(јас ја изгубив веќе мајка ми и уште ми е како на сон и нестварно иако поминаа 2 години и ми фали многу) јас само викам да иде по ред никако обратно-родител да надживее дете тоа не се прежалува никогаш.
Може и родителите имаат стравови да не не изгубат само тоа не го кажуваат зашто животот е непредвидлив, и не секогаш иде по ред. Така да гледај да си најдеш девојче и да си среќен па и да си оформиш семејство ете гледам тоа сакаш,зашто кога детето е среќно-родителот е уште посреќен па може и на тој начин им го продолжуваме животот.Поздрав и се најдобро

 

Здраво
Незнам што да праваам со себеее....
Мајка на две предвремено родени близначина тотално не се пронајдов во улогата на мајкаа незнам зоштоо
Ми дијагностицијата тумор на јајник поради тоа требаше да останаам побрзо бремена да не се зафати и другиот јајник да напоменам дека се работи за бордерлајн тумор пола бенигеен можеби заради тоа што мораше да останаам
МОРАШЕЕЕ
па имав многу тешка бременост па предвремено се породив па децата ми беа во инкубатор 2 месеци незнам додека сите си беа со својте бебинаа јас си седев така не го почуствував првиот контакт
Па те третираат како ѓубре на скопска гинекологијааа
Мене дечинава ми се светла точка во ова темнина ама сепак незнаам...
Би сакала да беше поинаку
Си ги земав и сега се осејќаам како да не се мои како да ми се на чување
Незнаам напорно ми е ми идет да полудаам

 

Душо,ќе бидеш во ред,си минала тежок период.Немој да мислиш дека кај сите веднаш се развива мајчинскиот инстикт.Јас ќе го гледав првите денови и си викав мое ли е? Некогаш се будев од сон и не го барав по име, туку кај е бебето,како кукла да е.
Близначиња знаат да бидат напорни ама викаат потешко е да гледаш деца на разлика од една година.Знам само од што сум читала кога се близначиња во прашање да гледаш во исто време да ги храниш,заспиваш,бањаш..
Види во темава мајчински муабети,во тема за предвремено родени бебињапрашај,консултирај се со мајки со близначиња,ќе се нормализираш.
Не е на одмет ако чувствуваш потреба да се консултираш за себе со психолог.Само храбро мајко!