Разговарајте за да ви олесни душата

Многу numb се чувствувам кога пробувам да разговарам со некој со цел да се запознаеме за да видиме дали би имало нешто. Не можам никако да избришам од срцето една личност, личност која никогаш не беше моја реално. Ама во текот на неколку месеци ми остави преголема трага. Имаше нешто во него што никако не можам да го пронајдам на друго место. Никогаш не стигнав да го допрам физички, ни да го гушнам, иако повеќе пати имавме речено дека едвај чекаме за тоа. Имавме моменти кои вечито ќе ми бидат врежани во меморијата. Како кога ми правеше тура на градот преку камера, потоа кога свиреше со гитарата и пееше. Толку километри далеку, а толку блиску со душите, како да се знаеме цел живот. Му се случуваа некакви проблеми, го снема. Не знам каде е, како е, дали е жив. Напати ќе седнам и ќе се изнаплачам за сѐ што можеше да биди. Денеска втор пат го оплакувам. За никој на светов не сум се приврзала олку. Да беше привремено ќе поминеше одамна. И никој жив не ме разбира за ова, н и к о ј.

Страв ми е дека никогаш нема вистински да се заљубам, дека во секој ќе се обидувам да го најдам, дека кога ќе помислам на човек што би сакала да е до мене само тој ми излегува во главата. Дека свашта и секакви ситници ме потсеќаат на него, нешто просто и како маслинеста боја која му беше омилена. И често како глупача се осеќам поради сето ова.

Не беше доволно, проблемите, случувањата надвор од наша контрола и физичкото растојание си го направија своето. И покрај сѐ не се каам за сите потрошени саати пред камера.
Сега можам да те видам само кога ќе се смилуваш да ми дојдеш на сон.
Но можеби, само можеби, ако чуда навистина се случуваат, ако среќа навистина постои, ако универзумот реши да ни ги вкрсти патиштата при ова наше истовремено постоење во него од милијарди години, кога би дошла во таа држава, би те сретнала..
Упм сѐ, упм...

Но биди само жив, тоа е најбитно..

 

Многу ми е жал за тоа што си поминала
Во моментот можеби не си се чувствувала така ама ти е било доста стресно, затоа отпосле така реагираш.
Дај си време на себе, да ти се врати постепено се во нормала, и психички и физички, ќе видеш дека и самата ќе си ја почувствуваш промената.
Можеш и со психолог да си поразговараш да те насочи со мислите. Знам дека е тешко ама мора да се трудиме за децата.
Не знам колку ти се дечињата сега, ама и хормоните првата година се хаос, многу хаос, кај тебе стресот дополнително допринел за тоа.
Нема што да се обвинуваш, само остави на времето да залечи некои рани и стравови. Во моментот можеби не си реагирала стресно и бурно ама отпосле доагаат тие афтер шокови.
Сопругот нека помага и во слободно време прави она што те исполнува, секако после децата. Дали читање, шетање, на кафе со другарка, посвети си време на себе. Период е и мора да помине

 

Криво ми е за секој момент што сме го поминале скарани... Сме можеле многу убави времиња да имаме заедно. Не знаевме да го цениме времето што го имаме. Кога би можела да се вратам назад во минатото, еден лош збор не би му рекла...

 

Се осеќам толку осамено не знам од каде да тргнам и што да правам. Да имав родители можеби немаше да ми биде толку тешко ќе имаше каде да отидам и да ме посоветуваат

 

Заморот ќе ме утепа еден ден, преземам многу обврски на мој грб, сакам да направам се сега, одма и веднаш
Е тоа ми пречи што сакам се наеднаш и не барам помош околу поделбата на обврските и задолженијата. Сакам себеси да си направам добро и да помагам наоколу, ама не проценувам дека некогаш не можам да терам со такво забрзано темпо без прекини и да сум секогаш на располагање на сите.
Можеби треба повеќе да си гледам само за себеси, зошто кога сум општо гледано добра, добра сум и за околината таква. Вака се што зачувувам како убава енергија ја сеам насекаде и на крајот од денот уморот ме јаде и не останува за мене.
Ама си викам ако дели, споделувај, така се множи и што ако уморна си легнувам и заспивам кога топло ми е во душава.

 

Не знам може е за некоја друга тема.. можеби со родителство?!
Но,така заглавено се осеќам-
беспомошно.
Мразам што мора да ја оставам ќерка ми дома ,во градинка ... мразам кога се делам од неа. Се чувствувам како времето да ми бега ,како да не можам да ја воспитам како сакам (мешање од баба и ) некогаш се преиспитувам зошто воопшто се решив да формирам семејство. А таква скапотија е што со една плата ништо нема да направиме...
Секое разболување дома е покољ ,ми ја откри слабата точка свекрва ми (кога ме обвинува мене за тоа дека е болна ) и сега постојано таму ме рчка и ме боли ,и се сомневам дека јас правам нешто лошо на детето. Претешко ми е.
Се сомневам во себе си ,се плашам море се на куп. Почнав да љубоморам на други луѓе ,на жени што не работат ,на семејства што живеат сами... лошо се чувствувам како да не сум ова јас.

 

Подобро да не се бев родила .Место другите јас треба да се осеќам виновна за нивните

 

Spoiler

Дали претерувам што сметам дека не е во ред некој вака да се однесува или? Почитувам сечиво мислење, но често се случува и некако ме навредува.
Си купив денес нешто и другарка ме праша што правеше денес. Кажав денеска дека сум била да прошетам, да си купам нешто. Праша што и да и пратам слики, па пратив. Било како за тетка, ова такво, не знам што. Прво едвај најдов број за нешто да ме собере и да ми стои убаво, второ мене ми се свиѓаа работите... Не е прв пат, често вака ми коментира, било вакво, такво. Сама ме праша да и пратам слика... Не знам, се осеќам глупо многу вака. Пример ташната не била убава, тоа накинџурено било, тој принт не бил убав и такви коментари. Еднаш не дала коментар како што треба. Никогаш немам вака коментирано, нешто и да не е мој стил сум давала совети ако ме прашаат што со што да искомбинираат само, а друго не сум коментирала, тие го носат, нив ако им се свиѓа која сум јас да коментирам. Дали претерувам што не ми се допаѓа реакцијата или во право сум? И вратив само дека јас си носам тоа и мене ми се свиѓа и толку. Дали е само искрено мислење кое треба да го почитувам или се граничи со она "брутална искреност" за да повредиш некого?

 

Kakvi drugarki ti se ova? Podaleku od vakvi ne ti trebat vo zivotot. Vtoro sekoj ima razlicen vkus i na sekoj ne im stoi istoto. Ne toleriraj

 

Во право си. Веројатно е време да се оддалечам од вакви личности. Ми се расипа расположението за глупости.

 

Безобразна. Секакви постојат бе.
Нека не ти е гајле, носи си што тебе ти е убаво и не се нервирај за некоја ваква.
Потајно може да ти е љубоморна и намерно така ти збори да ти разниша самодоверба, а може и да е некоја што се храни со туѓа несреќа и сака да те види нерасположена и несреќна, да не се чувствуваш убаво во тоа што го носиш. Ваквите не се пријатели, змии се.

 

Убаво си и вратила браво.
И така и си е ,ти си го носиш нека не те потресува нејзинито мислење. Друг пат ич не и кажувај.

 

И ние си се приврзуваме за децата.
Скришно сум плачела кога сум размислувала дека се оддалечуваат од мене како што растат.
Ама после ќе си помислам дека така треба да биде и дека тоа е патот што мора да ги поминат за да пораснат во самостојни, способни и среќни возрасни луѓе со свој идентитет и живот и ми проаѓа. Тоа ми е побитно од моите емоции.
А за разболувањето ич да не си правиш тежина и да се замараш со чувство на вина. Моите така мене ми префрлаа кога растев ако се разболев. Пораснав со чувство на вина за секоја моја болест, дека сама сум си крива. Дека со нешто сум ја предизвикала или дека не сум правела нешто..
Дури доста подоцна сфатив дека ми го проектираа сопствениот страв од болести и веројатно и загриженост дека детето не им е здраво. Болестите ќе си доаѓаат па макар дубела на трепавици. Живи организми сме, здравјето е релативна работа и во секој момент може да си и поздрав и поболен од тоа што си .
А на свекрвата друг пат кога ќе ти префрли кажи и дека, според истражувањата, едно нормално дете од претшколска возраст, во просек се разболува (т е има некој здраствен проблем) 10 пати годишно. Ако има 12 месеци во годината тоа значи речиси секој месец да е болно.
Јас ова кога го сфатив, некако полесно ги прифатив болестите кај децата...
За парите веќе сите сме во ист кош..
Каква е економската состојба, не е ни чудо што сите сме обременети со грижата околу финансиите. Ама бар се само пари во прашање... Не викам дека не се битни, ама сепак се заработуваат. Некои други работи во животот е побитно да не фалат..

 

Јас пак имав другарка што буквално не знаеше комплимент да даде. Само ќе те гледа од глава до пети и толку. Со неа ради и други работи расчистив со дружба ,премногу ми беше негативна. Сега од страната на маж ми имам иста таква особа што и невеста кога бев не даде комплимент, со неа си постапувам исто како и таа . Во твојот случај сепак се работи за вкус и доволно е да каже со здравје да си носиш.

 

Majka mi e pocinata. Site koi me imaat primeteno vo temata imat sfateno. Mnogu bolno go proziveav toa. Vo vremeto na korona, koga tatko mi bese vo stranstvo. Bratot na majka mi postojano bese pokraj mene I bratucetka mi. Nikoj drug od stranata na tatko mi.
Si dojde tatko mi od stranstvo,bese mnogu loso, no si bevme podrska. Placese postojano a jas nikogas pred nego. Go bodrev deka jas sum so nego I deka ke isterame zaedno. Posle 3meseci od smrta Primetiv deka pisuva na telefon so razlicni zeni. Placev, mi bese cudno, no posle sfativ toj placi za samiot sebe ne za majka mi. Placi deka ostana sam. Ne mu kazav nisto, si rekov ako mu e taka polesno neka e. Posle 6meseci pocna da izleguva so edna zena. Mi bese cudno,tesko,nesfatlivo. Mu rekov dobro tato, stom si sreken dobro zivotot odi napred. Jas se vrabotiv vo megjuvreme se zaljubiv I mi e polesno vo zivotot. Tatko mi posle 9meseci pocna javno da izleguva so nejze. Da se fali po rodninite deka ima zena. Taa ima Tri deca I e 6godini razvedena a nejzinite deca go sakaat tatko mi go pocituvat. Ja zapoznav ednas slucajno I beme na kafe. Mi bese cudno I placev doma, se custvuvav Kako da sum ja izdala majka mi. No pomina I toa. Stanav nervozna izbuvliva. Problemot pocna koga posle Edna godina tatko mi saka da ja nosi doma kaj nas. Vo dvorot na majka mi od nejzinite roditeli.
Mu rekov nemoj samo doma nemoj, pravejte sto sakate. Ke ve pocituvam I dvajcata nemojte doma. Me boli majka mi.
Pocnaa problemite place postojano za novata zena, mi se zakanuva sopstveniot tatko, ke piel ke stanal los, ne sum mu davala da si zivee zivotot. Mi ja bara postojano kolata za da se gleda so nejze. Edna's mi rekov nemoze, mi rece sebicna sum bila, Bez pocit. Kolata toj mi ja kupil(a pola majka mi).Da ne sum se mazela zasto ke sum trebalo nego da go gledam koga veke a nejkam zenata. Negovite rodnini go buckaat za mene, vakva sum bila, takva, mene li me me slusal..
Mu velam daj mi vreme vreme, nemoze posle edna godina odenje kaj Mene doma.
Posle doznav Kako pred nasi lugje me ozboruval pred ovaa zenata, sum bila losa kerka, sum bila sebicna.
Ovaa mi pisuva poraki deka ne si go cenam tatko mi, nejzinite deca da imale takov tatko bi bile najsrekni.
Sum bila primittvna ne sum bila moderna, mi veli sopstveniot tatko.
I normalno pocnav da go lazam tatko mi Kako toj mene deka ke bidam losa I jas....nemozev so dobro.
Dali sum navistina sebicnata vo prikaznava....? Sakam da mi preporate dobar online psiholog

 

@Bellaa1234 прими сочувство за мајка ти, навистина ми е жал за твојата загуба но сметам дека малку претеруваш со реакциите.
Татко ти има право да продолжи со својот живот.
Не го оправдувам со тоа што ти возвратил но треба да го сфатиш дека и тој има право на свој живот.
Новата личност нема да ја смени мајка ти, тој само продолжил, си нашол нова личност и тоа е тоа.
Потруди се да се ставиш на негово место.
Никој не сака осаменост, никој не сака да биде сам.

 

Поради еден предмет ќе треба да презапишам година,пак 4 та да се вратам.Секој ден размислувам дали да одам вонредно од парен семестар,па ако одам дали ќе успеам да положам сите предмети за да можам во Септември да бранам дипломска....Ќе ме убие претераното размислување

 

Ima pravo I da ja nosi doma?

 

Целосно те поддржувам и не си себична. Тој ем бил дојден домазет, ем сака сега друга жена да ти носи дома. Па нека одат под кирија нека кршат глава штом таа му е поважна од тебе и твоите чувства или таа нека си го земе кај неа. После сето тоа не треба да го почитуваш и сакаш како татко.

 

Но нема право на сила да ѝ наметнува дружба на неа, па и да ја навредува затоа што не сака дома да ја носи. Никому не треба да му е непријатно дома.
Колку што ја разбрав членката, не му брани, но не сака ете блискост со девојка му што е нормално после толку кратко време од загубата на мајка ѝ. Татко ѝ може да си живее со кој и како сака, она апсолутно не мора.

@Bellaa1234 штом е домот од мајка ти, и ако ти е незгодно со новата жена на татко ти во него, ги имаш сите права да не ја примиш, уште помалку да ти биде наметнато живеење со неа ако не сакаш. Пробај да одолговлекуваш со причина дека сеуште ти е тешко и ти треба време, освен ова не треба и не мораш да се објаснуваш на никому повеќе.