Разговарајте за да ви олесни душата

Zdr, reshiv nesto da spodelam so vas...
imam 19 godini, ne znam kako i zosto vo zivotot sum izrasnala i onaka osamena malkuu..sebesi se smetam za borbena licnost, no ponekogash ne znam do sto i sto mi se slucuva, imam kako crush on died person, bukvalno se razbiram da mi e zal za licnost koja pocinala, no jas taa licnost ne jaa poznavaam i veke 3 dena mi e zhal, si vikam kako da ja poznavav mozebi nemalo taka da se sluci, eden kup crni misli u glavaa...Si velam na sebesi dali ludam? Ve molam za sovet, na psihilog nikogas nemam odeno, samo mnogu mi e teshko sega bash, znam deka ke mi pomine niz godinite ova 2 pati mi se deshava, ne znam sto bi mozelo da e? Ne go zasluzuvam ova , ve molam ne mi se smejte samoo

 

Пиши ми

 

Јас веќе не знам што ми е. Можеби и само до тироидната е, можеби и не е. Вредноста на ТСХ беше над граница и пак ми ја намалија дозата што уствари е супер и асоцира на тоа дека уште малку нема да треба да пијам апчиња (ама иако го пишувам ова мојот ум вели дека после некој период пак ќе морам да ги пијам).
И стварно не знам што ми е.
А уствари знам.
Не знам како да ми помогне некој.
Повеќе работи се ама тоа е број еден.
Како да го остварам тоа?
Како да ми помогне некој без да знае што ми е проблемот? Како да ми помогне да го остварам тоа?
Се изедов деновиве. Ќе се разболам. Се почесто замислувам како имам некој вид на рак поради сите овие грижи.
Сакам да сум безгрижна. Ама до безгрижност ме дели еден друг голем проблем на мој близок. Само кога ќе го решам тоа ќе сум безгрижна. А дали ќе го речам? Времето ме гази. Уште малку и касно ќе биде. И јас со некоја болест.

 

Тироидната ствара анксиозност и анксиозни мисли. Голема е веројатноста да ти е од нејзе. Добро е што примаш терапија за нејзе. Мислам дека ти треба разговор. Дека ќе ти помогне тоа.

Малку не те сфатив баш, но мислам дека имаш опсесивни мисли.

 

Дали ви се случува како растете да ви се намалуваат контактите и блиските пријатели? Имам една блиска другарка од маало, една од средно и една од факултет, моментално и дечко ми (кој порано ми беше единствен машки другар) како поблиски со кои повремено излегуваме. Секој си има свои обврски, на различни места сме и се гледаме во месец еднаш, а на интернет со нив контактирам секој ден речиси. И со дечко ми сега почесто, тазе ни е врската, се гледаме 2-3 пати неделно, си има и тој обврски и толку му е слободното време.
Друштво како друштво немам, а сите сме на различни места и не поминувам често време со ниедна.

Мило ми е што ги имам и нив, долги пријателства одржани со години ни се, да им пишам кога и да сакам се тука, но пак некако не знам дали сум осамена понекогаш.
Така знае да ми дојде криво за некои прекинати пријателства. Пред неколку години бев во контакт со многу повеќе луѓе. Сега која се омажи, која се пресели во странство, со која после средно или нешто друго ни се прекинал контакт...

Другарките што ги пишав погоре ми се сите блиски со години, само девојчето од факултет ми е понова другарка од пред 3 години, ако се смета и тоа веќе ново другарство. Други поблиски пријателства веќе немам остварено од тогаш. Дали веќе на овие години е потешко да се створат пријателства, како е кај вас? Тие што сте овие години, во дваесетитете.

Не знам, проблем ми е што немам често со кого да излезам, со сите се договараме 10 дена однапред, некогаш знае тоа да ми здосади. За викенди често сум дома, се помирив и со тоа, сите си се со партнери или се на други случувања со други другарки што им се.
Не дека во средно бев којзнае колку социјализирана, само во споредба со сега бев многу повеќе. Имав многу повеќе контакти.

Пробав периодов со некои луѓе од порано да исконтактирам, да видам каде се, што се, секој муабет завршува со "одамна не сме се виделе, да се видиме некогаш, да се договориме" и толку. Кажано од култура секако, средбите никогаш не се реализирале. Сакав да пробам уште една шанса да дадам, но залудно, а со сила секако нема да пробувам да одржам контакт.
Сакав да речам, не ми е проблем прва да пишам, да побарам за кафе, да викнам луѓе. Тоа и направив. Пробав да контактирам, но се гледаше дека нема ефект и дека за тие пријателства што биле така не толку блиски, пропаднале.

Си размислував, па ме интересираше вака и други искуства и размислувања да слушнам.

 

Кај мене во триесетите е вака ама се се смени после двете корона години. Како луѓето да сфатија дека никој не им треба, дека можат и им е поубаво без луѓе или сфатија дека им е убаво сами со себе или не знам.
Другарка каква што опишуваш би можело доколку живеете во близина и немате мажи и деца. Или да сте заедно на факултет. Јас откако се омажив пријателствата на нула ми се сведоа, со бебе што плаче 24/7 не можев со никој да се видам, пробував ама бебето уште повеќе плачеше од нив и полека полека се оддалечивме. Оваа година дури само една другарка буквално ми честита роденден и една братучетка. За разлика до лани што беа минимум пет. А претходните години по 10-20 особи па и повеќе.
И јас се како да немам време да се видам со некој, како времето да е скратено.
Се надевам дека луѓето нема се повеќе да се оддалечуваат еден од друг, на депресија ме потсеќа тоа.
Направи си цел да запознаваш 1-2 нови пријатели годишно.
За муабет најди на форумов сродна душа.
Денес се е преку интернет.
Можеби и интернетот ни одзема време за пријателства во живо. Далечината исто, се повеќе млади се селат. Стравот од забиениот нож во грб. Со тек на времето не веруваш во никој повеќе.

 

И јас тој период изгубив пријатели и контакти, во короната и со факултетот. На факултет запознав доста пријатели кога почнав ама имав пишувано баш во темава најверојатно, заглавив малку со еден предмет и од мојата редовна генерација сум две години наназад, осамена сум и таму многу. Не слушаме исти предмети, ми се прекинаа и таму контактите, повеќе од корист како да биле. Сега и празен семестар имам, цело време сум дома и си ја чувствувам осаменоста. Никој не ме побара сега кога не одам на факултет, ни од старите групи со кои одев на вежби, а јас пробав и им пишав на некои девојчиња со кои имав контакт, но како што кажав немаше ефект. Така да, во моментов и факултетот не ми е решение за пријателства. Тој ми е посебна нервоза, се нервирам многу што сум заглавена со тој испит и се ми се заглави со него.

На интернет другарки не сум нашла, само еднаш и повеќе дечковци кои и тие не се покажаа нешто посебно, лоши искуства имам од такви запознавања. Имам само познаници на социјални мрежи, не ми пишал никој да се дружиме така. На форумов сакам да останам анонимна, полесно ми е така некогаш да си ја искажам ранливата страна...

Се сфаќаме инаку, слична ситуација ни е.

 

Kako da I pomognam na moja bliska osoba koja strada od depresija?
Depresijata ja napaga potorno, I toa vo pogolemi dozi. Ne zboruvam za onaa depresija koja sekojdnevno ja spomnuvame. Zboruvam za vistinska depresija.
Zboruvavme I pievme kafe. Na sred muabet mi rece nesto sto me povredi. I izreagirav nervozno. Posle 5minuti kako da vidov druga licnost. Pocna da se da vika po mene, vednas da sum izlegla od vrata, od nigde nikade.
Si pravi filmovi vo glava, I ona za koe se iznervirav i sto mi go rece mozebi I voopsto ne bese tocno.
Taa e razvedena I zivee so cicko mi, ima I dete. Jas sum I najbliskata osoba osven sestra I. I sekogas bev tuka za nea. Prozivea teski raboti vo zivotot, razvodi, nepravda na rabota, nemanje svoja privatnost, bukvalno posle razvodot nemoze da se pomiri. I nisto ne ja pravi srekna. Na nekoj nacin taka proizleze depresijata kaj nejze.
Od druga strana jas, ja izgubiv majka mi pred godina ipol, site mi go svrtija grbot, go preziveav toa. Tatko mi koj bese edinstvena potpora me skrsi, ottide vo druga drzava I zivee so druga zena, I toa samo posle 6meseci od smrta.
Bev nesrekna na rabota, konecno posle 2godini se izboriv za rabotnoto mesto za koe ucev I sum srekna za toa. Se zaljubiv, pocnav da ziveam povtorno.
Problemot mi e toa sto jas vo ocite na drugite okolu nas sum silnata I postojano moram da go svakam drugite, ,,treba da go razberes tatko ti, covekot nejke da ostane sam,,
,,Treba da ja razberis bratucetka ti, prezivea razvod,, ,, ti si silna,,
Pa moram da bidam silna zasto neznam dali ke ima nekoj koj ke me izvlece ako jas Sama ne si pomognam. Smaceno mi e da gi razbiram jas drugite. Smaceno.
Od edna strana se nerviram sto neznam Kako da I pomognam, od druga strana mislam deka izgubiv oset za site I sekoj, I nemam energija da se posvetam. Zasto mi e smaceno da bidam taa koja sekogas gi razbira drugite. Sakam da sum podaleku od site.

 

@Bellaa1234 ти не си одговорна да опораваш возрасни личности, ни па некој да те малтретира тебе со нивни проблеми. Пресечи од корен, бирај со какви луѓе комуницираш - почнувајќи од ситници, па до битни работи. А тоа дали си силна, не треба апсолутно никој да ти го расфрла (зашто низ еден комплимент убаво знаат како да те навлечат за нивните жалопојки).

 

Ama toa mi e najbliska osoba so koja sum porasnata. Me boli dusata sto ja gledam vaka. Od druga strana I jas preziveav losi raboti. No znam deka moram da bidam silna za sebe zasto nikoj drug nema da go napravi toa

 

@Bellaa1234 да ислушаш, да помогнеш во граници на твоите можности. Треба една (здрава) граница да се има. На крајот од денот, сите имаме проблеми. Ако се вложиш премногу, за тебе нема ништо да остане.

 

Ми треба разговор, помош, можеби за глупост, ама ми треба. За почеток сакам да работам плус работа. Е сега проблемов е за ништо не можам да се натерам. Дури и од забар ми ѕвонат дека стигнал одговор од здравственото осигурување, а јас не кревам упорно. Не знам како може ваков човек да станам. Знам дека е краткотрајно, ќе ми помине ама не знам сега како да се натерам за да работам таму каде што сакам. Во 14:00 ќе одам по децата во градинка и до тогаш сум во состојба само да седам и дремам. И термин имав во 10:15 на кој не отидов и не се ни јавив дека нема да одам. Тироидната ми е висока и симптом е депресија па не знам дали е ова депресија кога човек не сака ништо да прави. Ми ја намалуваат дозата и до кај април би требало да се вратам во нормала и да не пијам повеќе. Ама сега само ми треба некој да ми рече “ајде џокерче јави се”. Во моментов само тоа треба да го направам, друго се може да почека.

 

Скрос те сфаќам.
Периодов слично ми е, ако не и полошо. Раскинав со дечкото (сеа бивш) и се скарав со другарка која не ми била другарка. Излегвам само со неколку другарки но не баш често, и се помирив и јас со поретки излегувања. Дечко си барам но не избрзувам. Се чувствувам доста осамено поради драстичното намалување на излегувањата и социјалните контакти, највеќе ради раскинувањето. Од тие шо ми останаа, 2 ќе заминат Германија од кои едната стално, буквално само 2-3 ќе ми останат за тука барем додека не заминам. Немам ни работа, а на факултет не одам често. Во дваесеттите сум јас. Извини за спамот ама ова е моето искуство

 

Каков спам, баш вака сакав да споделиме искуства.
Оф значи. Се си мислев дваесетите ќе се многу убави години, а излегоа многу осамени и со тон проблеми.
Се трудам да уживам сама во свое друштво ама некогаш си требаат и луѓе и убаво е да споделиш нешто со некого...
Дури форумов ни е еден вид виртуелен пријател, доаѓа добро некогаш да си макар и виртуелно разбран.

 

Имам многу тежок период во секој поглед. Како се претворив во личност што на све можно гледа толку црно? Таа една цел што ја имам ми заслепува се. Преголема жртва е ова, поголема жртва од здравјево немам. Константно под стрес и само една мисла во глава, со неа легнувам, со неа станувам. Претерано е ова веќе, сама на себе си штетам.
Незнам ни веќе како да си помогнам, од толку позитивна личност, нонстоп насмеана, расположена и кога си бев сама, сега сум толку депресивна, сакам само да спијам и да ги преспијам наредниве месеци. Многу ми е тешко, премногу, само форумов ми е место кај што можам да се искажам, несакам на ниедна другарка, ни на фамилијава, зошто едноставно никој не ја разбира оваа моја состојба и желба да успеам во тоа што го имам наумено. И маж ми несакам да го гњавам на секое, ринта ко коњ, дома не е прибран, сакам кога ќе дојде дома да се одмори, а не да му долевам дополнителен стрес.
Ах да можам да си излезам од кожава на некое време.
1 тон тежина на душава си имам.

 

Социјални битија сме, нормално е. На форумов почнаа само да манијачат во порака

 

@Peppermintka Важно е навреме да направиш разлика меѓу пријатели и познаници. Инаку, еве прилика преку дечко ти да запознеш нови луѓе или пак, заедно одете на активности и настани каде има можности за ширење познанства. Не е се така црно и не си ставај ништо при срце. И не се труди за луѓе ако не се трудат за тебе

@gjoker4e Точно е ека здравствениот проблем да ти ја предизвикува психолошката состојба. Би ти рекла поразговарај со психолог, вклучи свежа здрава храна во менито, обавезно вежбај, излегувај почесто на свеж воздух. Иди на масажа, слушај омилена музика, се ќе се среди. Угодувај си повеќе на себе периодот. Почни со помали чекори, ден по ден

@Bellaa1234 Don't fix broken people. Поголеми се шансите и тебе да те одвлечкаат на дното. Биди поддршка, но не по цена на твоето ментално здравје. Посочи ја братучетката кај терапевт за клиничка депресија.

@Mnik Look on the bright side. Ако нешто сакаш, go and get it. Нашите сништа не сме должни да ги оправдуваме пред никого. И да не те разбира никој, терај си. Утре кога ќе успееш, ќе ти биде мило што не си се откажала

 

Работата е што тоа што е од мене (нас) ќе се заврши за кратко, а после зависи од 3ти лица, што зависи од нивна добра волја. Се надевам дека нема да направат да изгубам доверба во нив, впрочем во секој човек ради нив, зошто предолго трае нештово, а е по нивна инцијатива. Фала ти на совет.
Кога ја читам @gjoker4e се осеќам ко во слична душевна состојба да сме. Во 90 % од пишаното и се пронаоѓам.

 

@Mnik Не ја знам конкретната ситуација, но не губи надеж. Не мисли предвреме на непосакуван исход, бидејќи се е решливо, се се средува.
И да не испадне нешто како што првично си замислила, во животот се нешто се надокнадува со подобро друго. Битно е само човек да не се откажува, и не си штети на себе, стави ги црните мисли под контрола

 

Оф душиче,
Има моменти кога животот те решета од сите можни страни.
Ама психата на најјако и главата горе.