Разговарајте за да ви олесни душата

Крени раце од се и секој, и речи си сеа у 15:30 почнувам. И гурај што и да биде, гурај , паѓај и гурај.
Речи си 21 ден после ќе стекнам навика и гурај. Се почнува и тоа е, за мене лично нема никоја филозофија, мотивација опаѓа , дисциплина / гурање( зошто-зошто така треба) опстојува..

 

Како да се справам со константно нерасположение, суицидни мисли и скоро никаква волја за ништо, кога животот ми се движи во никаква насока, дома и не е баш најпозитивното и психички здраво место за живеење? Совети?

 

Пробај нешто да правиш малку што ќе те оттргнува од тие мисли, работи кој ги сакаш некогаш можеби и ќе не можеш да го правиш тоа ама пробај да не се оттргне. Работа на себе биди храбар впушта се во животот истражувај ако не истражуваме она правилото реакција, реакција. Не знам ни јас го немам најдено начинот, разговарај со стручно лице кажи му се, можеби ќе ти помогне охрабри ќе ти најдеш друго гледиште на многу работи.

 

Работи на себе, работи на се она што некогаш си сакал да пробаш( хоби можеби, јазик нов да научиш, апп за дејтинг, истражувај теми за кои си заинтересиран по нетотв) места кои сакаш да ги видиш ( сам отиди негде, прошетки двени/ноќни).

Биди по смел, биди по outgoing, тука на форум тепај време, пријатели/ роднини итн.
Нека зборат едно уво влегло друго излегло, дај си сам насока. Тешко ти е размислуваш, мисла е, ќе помине што и да е, се поминува.

 

Da si ja pisam tuka storijata sto mi se slucuva poslednive nekolku meseci,pa moze ke mi olesni,ili nekoja perspektiva odstrana moze ke dade mislenje,sovet, ili sto i da e.

Pred skoro 4 meseci pocnat zdravstven problem koj sto na pocetokot se mislese deka e kamce vo kanal na zolcka,pa potoa ubeduvanja od naseto zdravstvo deka ne e nisto,i na kraj dojdeno do mislenje na nekolku hirurzi deka imam rak na glavata na pankreasot.Celo toa setanje od vrata na vrata niz drzavna so vesta za rakot,uste vo prviot mesec pocnav da imam panicni napadi - zgolemen puls (pusac 20 godini,ne do tolku redovni treninzi no pocesto trcanje za kondicija),nikogas ne sum imal problem so srceto...i vo prviot mesec mene mi se sluci najmalce na 10 pati da mi se zgolemi pulsot do 130 -prethodno retko koga stigal do 110 za vreme na trcanje.
Spremen so dokumenti za operacija na pankreas,napravena proverka za helikobakterija so rezultata 6.6 za heliko,otiden do Grcija na pregled (na sopstven teret,zasto vo nasava drzavicka nikoj ne zema primerok od glava na pankreas za biopsija)za da sum 100% siguren deka jas navistina imam nesto na pankreasot....i rezultatot od pregledot da e NEGATIVEN,Doktorot koj sto mi go napravi pregledot vo Grcija ima napraveno poveke od 2000 takvi pregledi vo Germanija,vo sporedba so nasite doktori OGROMNA razlika i vo empatija i vo profesionalnost (da ne me svatite pogresno i kaj nas ima doktori na koi sto sum im navistina blagodaren,ako nekoj od niv slucajno go procita postov i se prepoznae,da vi kazam deka ste prekrasni i prodolzete taka)
Sega veke zavrsena 10 dnevna trojna terapija za helikobakterija,i naracana bilna terapija od bilkar od Gostivar (nekoj moze ke znae za koj bilkar stanuva zbor),no "problemot" mi e sto mene veke za zal psihata mi e cepnata i prepisani mi se diazepam od 2mg i zepira od 10mg (diazepamot zemen i go pijam po potreba,zepirata ne zemena...)
Poslednive nekolku dena mi se slucuva da imam vrtoglavici i lesnoglavost,ponekogas zaedno so gadenje i nagoni za povrakanje,iskreno neznam od koja pricina...dali od helikobakterijata ili na psiha veke i toa e...
Da se izvinam za dolgiot post i da vi posakam site da imate ubav den.

 

Прво жал ми е за тоа низ што се си поминал ,погрешна многу потресна дијагноза ,замисли да не си отидел Грција ќе си имал и погрешна терапија... здравството ни е ужас уште еден доказ.
Ова што го опиша со пулс и вртоглавица исто е и паничен или анксиозен напад текна е линијата меѓу тие два напади а симптомите се слични со срцеви проблеми,сконцентрирај се на позитивното од цела ситуација ,дека дијагнозата не е толку лоша ,дека ова е излечливо полесно и побрзо ќе помине.
И разговарај со некого ,психијатар не ,само лекарства делат ко бонбони.

 

Најпрво жал ми е за ова низ што си поминал и колку стрес ти е насобрано за вака да се чувствуваш, но знам и дека и самиот знаеш колку си имал среќа што сепак на крајот се испоставило дека не боледуваш од еден од најсмртоносните канцери. Тоа нека ти биде утеха и мотив да се справиш со сегашната ситуација во која се наоѓаш. Секое добро ти посакувам

 

Што и да си пропуштила не ти било судено тебе.
Не дозволувај мислата од типот на "што ако не пропуштев" да те уништи.
Дај му малку време на времето,а и на себе.
Коцките сами ке се наместат.
Ти посакувам уште многу подобри шанси од срце

 

Го избришав постот, сега видов дека си пишала. Ми беше тешко некое време ама морам да се приберам и да не се измачувам веќе. Фала ти.

 

Молам

 

Ако можи некој лп. Фала

 

Дали некој се соочил со овакво нешто како мене. Постојано сум опседната со мислата што ако нешто им се случи на моите родители, не дај Боже да не ги фати некоја болест, не можам да си опростам што ме послушаа и се вакцинираа со ковид вакцини.Седам и правам сценарија. Ако не се јават подолго од 1час паника ме фаќа, некои мисли ми се вртат неубави. Некад си викам попрво мене нешо ќе ми се случи од мисла. Голем верник сум постојано си се молам за здравје, секогаш си викам како е Господ никој не е, ама пак напати ме надвладуваат мисливе. Неконј со слично искуство како моево?

 

Ако може некој лп да ми пише.
Многу ми е тешко

 

Имам родители кои ме сакаат најмногу од се. Се жртвувале за мене за да имам успех во се. Но се упропастив. Не успеав и неможам да им кажам. Не успеав да го завршам факултетот и не можам да им кажам влице. Секој ден плачам, се осеќам виновно, се осеќам како да ќе ги изгубам. Неможам да си го замислам животот без нив. Не ја заслужувам нивната љубов. Сум себична и лоша личност. Без разлика колку се трудам да бидам добра кон нив, се паѓа во вода бидејќи ги лажам.
На лагата и се кратки нозете и кога ќе дојде денот се надевам дека нема да ги загубам засекогаш и дека некако ке добијам уште една шанса.

 

Зошто што направи ?

 

отидов на факултет во странство. не успеав. ме прашаа дали сакам да се вратам назад ама несакав да ги разочарам па пробав на друг. паднав под депресија, ама не ни знам дали е депресија или ми се само некои изговори ( и за тоа исто се мразам). немав никаква желба ни амбиција, ми беше тешко, чувствував некој страв, едвај почнав некој месец да работам, а нив цело време им кажував дека се е океј. Неможам да им кажам дека ги разочарав и дека сум толку лоша личност, и се мразам себеси. А од друга страна се чувствувам ако се ова да е изговор, и дека сум само користољубива и себична и не заслужвам ништо.
Незнам колку ова што го напишав има смисла, нема ни да проверам што напишав.
Извинете

 

врати се дома тие најдобро ти мислат и посакуваат , твоите родители
не е касно
млада си

 

Личност како тебе која се преиспитува себеси и е самокритична, не може да биде лоша и себична личност. Пробај со разговор, на мирен начин да им објасниш некако, за ваквите емоции би ти препорачала разговор со психолог. Арен совет ти дал и членот погоре.

 

И јас мислам да им ја кажеш ситуацијата, сѐ, од а до ш - причината односно зошто си го направила тоа. Немој да се уништуваш и понатаму себеси, доволен ти е притисокот од факултети, испити, колоквиумски. И јас кога студирав, истото чувство го имав, плачев и бев нервозна, депресивна особено последните 3 години. Но моите никогаш не ми рекоа нешто ниту се разочараа. Беа покрај мене и беа невидена поддршка. Мој совет - разговарај, зошто како родителите што ти мислат добро, никој друг не ти мисли. Ќе најдете заедничко решение.
Верувај ќе те разберат.

 

Ајде сврти го од другата страна - ајде пробај со благодарност: за тоа што се живи, здрави, покрај тебе, што и ти си здрава, способна, што си им гордост.
Анксиозните мисли се ужасно нешто. Креираат што е најтрагично и не помагаат. Опушти се, се е во ред. Разговарај со нив. Знаат тие да се грижат за себе, ова ти го кажувам зошто и јас поминав низ тоа, плачев и бев тажна а немав причина. Тие беа покрај мене. Искористи го секој момент кога си во можност да поминеш време со нив. Се надминува таа ситуација. Организирај некоја дружба, можеш некаде во природа/дома/редторан, искористи го викендот и помини време со нив. Пак ќе напоменам - од аспект на благодарност, не од страв.