Разговарајте за да ви олесни душата

колку што ти треба да се трудиш да не бидеш љубоморна, толку и он треба да ти докаже дека не треба да бидеш. Треба он самиот да е свесен за тоа и сам да ти каже каде е и со кого без ти да имаш потреба да го прашуваш. Тоа е нормална комуникација. Ако не му е гајле, ондак може стварно има нешто.

 

Обиди се некој период да се посветиш само на себе и да правиш тоа на тебе што ти се прави. Исполнувај си ја секоја најмала желба, кажи си дека си земаш време за себе. Прави нешта што те опуштаат. Гледај да не се потпираш на други луѓе. Кога ќе се чувствуваш подобро со себе, ќе се средат работите сами.

 

Posle nekolku godini vo stranstvo momentalno mislam deka vegetatiram i deka ne ziveam. Totalno sum bez volja bez zivot i samo cekam da pomine den za den. Kako vo nekoj sablon sum vlezena rabota, domasni obvrski dete...Rabotam i nokni smeni koi mislam deka me ubivaat, na rabota mi stanuva se pokatastrofalno za raboti koi mislev deka mozam da gi resam jas uporno stojam vo mesto bez nikakov napredok...Sakam vtoro dete a toa znam deka ke mi ja zakoci karierata koja i sega e vo nekoja stagnacija i pak e potrebna pauza...Kako da neznam sto sakam vo zivotot i kako da prodolzam ponataka.

 

Сум била и јас во слична ситуација минус дете. Знам како е и не знам кое е решение. Таму животот е таков, а за жал ние сме си научени на друго. Дали е можна промена на работа или евентуално да си земеш слободни денови? Понекогаш е доволна прошетка и релаксација на умот за тревезни одлуки. За бебе не знам како е, но едноставно може е попаметно да си ги решеш ситуациите.

 

Сум била во ваква ситуација. Дури и најтрагичното е што оваа ситуација дојде после период на задоволство од исполнета цел и обид за проширување на искуства во животот. Ме скрши и парализира, буквално. Најмногу оти не очекував, а богами и со ништо не заслужив. Две години поминаа, најдов некоја утеха во тоа што многу луѓе ми кажале дека се чувствуваат вака. Тој период, запознав една личност, ми рече “се чувствувам како животот последниве неколку години да ми е на loop.“ Ми остави впечаток зборов многу, се вратив дома и размислив дека и кај мене било всушност така. Ама или не сум забележала или воопшто не сум се сетила во суштина дека ова е вистинскиот збор како опис. За мене, некој извор на утеха беше споделување и собирање на туѓи искуства, многу слични на моето. А како точно се решава овој проблем, немам поим.

 

Напната сум, не сум воопшто своја. Се соочив со нешто што воопшто не бев спремна. Викаат времето лечи се', но како да бидам стрплива? Како да си дадам време да се совземам, да бидам трпелива? Не ми викајте да си го исполнам времето со различни активности, бидејќи веќе тоа го направив. Од јутра до сутра сум букирана и одлично ми оди, среќна сум, но пак на крајот од денот главата ја редам на перница и не сум сама, туку ме прогонуваат моите мисли.

Не знам дали некој нешто сфати, но ќе ве замолам ако може некој да ми пише...

 

Срцка живото е напет, мислите се најстрашно нешто.
Решение е да оставиш да чувствуваш што ќе чувстуваш, и да мислиш што ќе мислиш.

Тоа се сепак мисли не значи дека и ќе бидат реалност, се можеш да си наредиш како што сакаш, и се ќе си дојде кога треба да дојде.

Нема како, викаш фак ит и живееш, се бориш и се соочуваш.
Башка пребукиран да си не е решени, олабави и негувај си се себе си и твоите мисли и чувства..

 

Преку к** ми е веќе и од работа и од пари и од клиенти и од луѓе и од се.
Да можам во некоја планина да одам и единствена интеракција со луѓе да ми е еднаш во денот пола саат разговор со најблиските по телефон ( мајка ,брат... )

 

Во последно време се осеќам ужасно, како да не ме бива за ништо, ко да не праам ништо во животов, се осеќам useless да речам, дома сум, со деца, на породилно сеуште, ама и да ми заврши исто ми се фаќа оти работам во семејна фирма, пак ќе го праам истото што и сега... имам и хоби, ќе се обидам од тоа и мал бизнис да напраам, ама ете пак ништо не ме исполнува...
страдав од ппд, се мислам дека се соземав веќе конечно а еве ме пак со други грди мисли...
се обидувам да најдам работа друга, жити струката моја што треба да влезам в партија а нејќам, не ме примаат на работа туку така, нонстоп поддавам, интервјуа тестирања минати, на крај документи вратени...
тоа уште повеќе ме отепува...
ме отепува и што никој не ме разбира, на сите им е; па што ти фали, имаш работа имаш плата
е да, не е тоа тоа.. јас секогаш ќе ја работам таа работа, семеен бизнис е, работата ми е ефективни 10 саати неделно, дали и толку... ме убива монотонијата
сакам работа по струка, сакам да излезам од дома, сакам да не ги гледам истите 10 души секој ден... сакам да запознавам нови луѓе, сакам предизвици.. сакам нешто ново...
сакам нова јас... или, ја сакам онаа старата јас поточно...

 

Ај да се смениме ,мене ми е преку од луѓе ти сакаш таман

Само да те насмеам...
Инаку последната реченица...
Доаѓаат ситуации во животот кои не менуваат иако најчесто ние тоа не го сакаме. Кај некој е радост ,кај друг болка... Кај некој на подобро ,кај друг на полошо но тоа не значи дека треба да се откажеме ,треба да се гушнеме со новата јас ,да се потрудиме да ја разбереме. Да дадеме мотивација да се продолжи со нови сили.

 

Дали имам преголеми очекувања од другарки и семејство или..?
Не поминува ден кога не зборувам со неколку луѓе, понекад и цел ден одвојувам за нив да бидам како поддршка, но дојде до степен каде стануваат и безобразни. Ќе ме снема на 2-3 часа и почнува кавга дека ме нема, дека не ми било гајле за нив, дури и сум добила епитети како себична и кучка кога знам дека не е така, у 3 сабајле сум се будела да ги ислушам, свој мир реметам за туѓ комфорт иако имам работа плус студии, а добивам навреди за возврат.
Јас не барам никогаш помош освен кога навистина морам и немам излез, замолив само едно нешто да ми направи, максимум 15 минути ќе и одземеше од времето, ама добив едно "морам да се фарбам, и после тоа дури можеби ќе ти помогнам, ама сигурно нема затоа што ми е мрза", исти зборови, цитирано..
Дали е нормално во најкритични ситуации луѓето со кои си најблизок да ги снема?
Очекувам многу?

 

Ккао тие што се ставаат себе си прериоритет така и ти стави се себе си и не гледај толку за нив туку за себе. Не мораш ништо да направиш ако не сакаш тоа да го правиш, особено ако е з адруги, гледај си ги своите потреби. Тие навикнале дека ти постојано си покрај нив а не сфаќаат дека и тие ти се потребни тебе.. или отворено зборувај со нив или почни и ти истото да го правиш како тие на тебе.

 

Почнав, и се лутат, горе спомнав што ми кажуваат. Па почнуваат да стануваат депресивни као ја не сум била тука за нив, не ми се битни, сум ги мразела а тоа врска си нема.

 

Не очекуваш многу, твоите очекувања се реални, само не им значиш доволно за да направат нешто за тебе. Некој што те почитува ќе мисли и за твоите потреби, не само за своите.

 

Drugarka so bebe pa sekoj den mi pishvashe… porodena denta mi pisha „cel den za mene e“ kazi mi kako di ti sto se slucuva. A sekoj den zborime i se gledame… tatko mi pocina, unazad godina dena nemav voljda da pisham na nikoj i ne pishuvav, tie dve drugarki sekoj den mi pishuva , me smeea i bea tuka za mene..
Ako nekoj saka , ke napravi se.
Kakvi se ovie gluposti kavga da ti pravat?
Kolku godini imaat 10? Obvrski, deshavki ne si duzna da bides tuka za nekoj, koj posle te ebe u zdrav mozok.

Koj i da e sestro proceni dali vredi da se dades, dali ona sto sakas go dobivas.
Ne velam se na kantar i da meris , ama za takvo bezgranicno treba da ima volja i od dvete strani, treba da se otvoreni, racionalni, komunikativni, nesho ne e ok, vaka i vaka, me povredi ova, da i kazes se osekam onaka, i toa da bide prodiskutirano.

Se ama se sto lupas glava, osobeno za banalno raboti e toksicno, ti pravi samo da si negativna licnost.

i ne ne baras, i ja baram i sreka moja imam dve koi mi dokazale i pokazale deka me sakaat i pocituvaaat!

 

Не можам точно да дефинирам дали се чувствувам сама или осамена. Обично денот може да го поминам на тел со најблиските(сама живеам) или физички да сум со некого од најблиските. Но кога ќе дојде вака недела и кога ќе сакам да си посветам внимание, да се средам, да средам по дома, најчесто откога ќе завршам, ми фали друштвото, ми доаѓа тага, сфаќам дека немам некого што ми е преблизок и многу ми е тажно и станувам анксиозна. Покрај тоа да не заборавам да напоменам, најверојатно имам некое нарушување со храна - се прејадувам постојано, мислам на храна, а некогаш по обилен оброк и трчам до тоалет да го исфрлам вишокот…
Оттука ми е прашањето: како се справувате со осаменоста?

 

Одма праам замена

Мене ми е јасно де, ама ете сеуште не можам да ја прифатам таа нова јас.. не сакам
Оти не сум ова јас, нервозна, без волја за ништо...
ет пример мене само нешто ми се праи оти цел ден дома а мм ќе дојде скапан од работа, и ко ќе ми рече не можам да излеземе сега, мене ми иде да се тркалам и врескам ко тодлериве наши в маркет ако ти се верува
до толку сум отидена

 

Во странство живееш?
Инаку, сите вака се осеќаат во определен период од неделата.
Најди си некоја серија на Нетфликс, побарај познаници на фб/инста за муабет, барем виртуелно. Ако ништо друго, користи го и форумов, пронајди се во некоја од темите. Друго, не ми текнува во моментов.

 

Хахаха душа бе...
Јас па душата на ѓаолот би му ја дала за 30 минути во денот да сум во тишина и да гледам во една точка.




Туку жени како преживувате со хаосот ?
Секоја недела праам еден вид генералка ,влечам кревети смукам под над зад. Еден ќош со играчки ќе завршам додека се свртам на другиот ќерка ми првиот го растурила ами да имам повеќе деца ќе се шекнам. На крај завршив ко се свртев ко ништо да не сум фатила беше

 

аман бе, до толку ли