Разговарајте за да ви олесни душата

Сите ние страдаме. Тоа не прави појаки луѓе.. Но за жал не може да биде секогаш розев живот. Тоа што се случува ни е како еден вид лекција за да знаеме следен пат како !!!! Доволна им е твојата подршка, каква таква. Не се предавајте ама никогаш. Животот ни дава подеми и падови, наше е како ќе возвратиме на тоа.

 

Mnogu e tesko koga si predaden od strana na najbliskite mnogu mi e zal za mm cel den kako placam toj ne zasluzuva ni polovina od ova, gi ima najlosite luge na svet za roditeli. Nepocituvani i omalovazeni ostanavme jas i toj vo eden kjos da se tesime no nema uteha nema zbor so koj bi si pomognale. Izbezumena sum ne znam sto da mislam

 

многу се затворив во себе, а не бев таква, бев зборлива абе едно дрндало уста неможев да затворам а сега со клешти зоборивте ми ги вадат. многу се изнапатив, точно имам 16 години скоро 17, сум имала само двајца дечковци во минлива фаза но веќе една година еден месец и 13 дена не помислувам на никој друг освен на него. денот без добро утро со него не ми почнува, се е подруго..не не сме заедно, не сме еден за друг. тој живее во еден негов свет јас во еден мој. неговиот е урбан свет, мојот тивок и мрачен. тој има широк круг на пријатели, а јас неколку. година еден месец и 13 дена откако се заљубив, година еден месец и 13 дена одкако видов се, те тага, те среќа, те топло на душата те ладно, те насмевка, те солзи...можеби не сме еден за друг, секако ќе најдам јас друг кој ќе ме сака и со кој ќе бидам среќна, секако и тоа ќе дојде еден ден. но нема тоа да биде тој. знам дека сега ќе се подаде некој и ќе рече мала си да мислиш на тие работи уште од сега, но не, само јас знам какво чувство добивам веќе година еден месец и 13 дена кога ќе му се спомне името и кога ќе го видам. и не е се исто без него, веќе неколку месеци не разговараме..а зошто? ни јас незнам. веќе и утрото не е утро без него, и излегувањата без негов поздрав не се излегувања, и многу ноќи без разговор со него се пропаднати и непреспиени, и среќата не е среќа без него, па и кафето не е кафе. веќе не е ништо исто без него. и се е така тажно кога ставам наутро и прво проверувам дали имам порака од него, но нема и надежта се руше за секунда, се е така тажно кога знаеш дека нема ништо да биде како што било некогаш. но продолжувам, излегувам, се дружам и не седам дома...но душата ми ја оцрни и остави трага во неа која секој пат кога ќе се сетам на него боли, боли некоја грутка во грлото...продолжив со животот, и знам ќе најдам некој, но пак него ќе го сакам некаде подсвесно, некаде во душата ќе стои закован во мене, и денот кога ќе се мажам, пак ќе се сетам на него, цел живот ќе се сеќавам на него, момчето кое ме научи на лекцијата дека подобро е да бидиш со некој што те љубе, одколку цел живот да патиш по тој што го љубиш.

 

So kogo da zboruvam, na koj da kazam da mi olesni

 

@referentka Znam, zatoa I si molcam.

 

Пиши ми, ако сакаш.

 

Пишај ми слободно ако сакаш

 

Понекогаш се прашувам зошто уствари живеам последниве неколку години повеќе плачам отколку што се смеам многу грижи многу нервози малку среќни моменти тешко ми е што оредени членови на семејтвото како да не постојат се премногу себични и само гледаат се за нивна душа а најлошото е маската што ја ставам пред да излезам од дома дали некој знае колку тежи таа маска на девојка со насмевка и со розов живот за мое години премногу патење имаше во мојот живот но не сакам никој тоа го знае колку и да ме боли душата...

 

Имам 17ипол години.....нова сум но одамна ве читам и решив да се зачленам да си го пишам проблемот.
Пред 1ипол година се фатив со првиот дечко кој идевме цела година, на почеток не се понашав убаво од што ми беше прв дечко сериозен и всушност не знаев што како, потоа ме изневери, раскинавме. Го преболив некако, фатив друг кој на почеток беше супер, немам зборови, и така после 2 недели ми кажа дека се смирил со бившата, т.е додека биле на пауза тој излезе со мене, а не ми ни кажа дека имал женска.
И ова некако го преболив, запознав друг, овој пат не од мојот град, цели денови пишевме на фб, ми се јавуваше, се гледавме на скајп, толку беше внимателен па дури не ми се веруваше дека запознав толку фин дечко, па дури правевме планови дека ќе се запишам на факс во градот кај живее. Наеднаш го снема на еден ден, не седеше на фб, и денес се окл и гледам едно девојче објавило слика со него на романтична вечера и напишала дека го слават нејзиниот роденден. Е ова ми беше шок.
Зошто постојано ова ми се случува? Зошто, барем малце немам среќа?
Се чуствувам празно, ептен празно, ништо не ме радува веќе со месеци, единствена мотивација ми е вежбањето, ама чуствувам дека полека и тоа го губам. Имам 4 другарки, со кои се дружам откако знам за мене, но само едната од нив ми е најдобра, и само нејзе и се доверувам отсекогаш. Трите кои исто така беа мн.добри, се оддалечивме поради тоа што врските им станаа посериозни, постојано се заедно, скоро се прават заедно, понекогаш ќе излезат и само на 2 часа.
Живеам во мал град, каде што верувајте навистина нема никаква забава.
Премногу е монотоно, секој ден се исто, па исто, немам никаква забава, повеќе не сакам муватори, едноставно не ми е интересно, затоа што знам дека ќе се приврзам, и ќе ми биде жал.
Единствена утеха ми се родителите кои колку-толку ме сваќаат и другарка ми. Како да се продолже кога чустувувам дека ја губам самодовербата, кога се нема волја за ништо, кога на 17 год немаш никаква забава, и кога секој ден е исто, и кога ќе дојдат другарките ќе почнат да зборат колку се среќни...
Освен родителите, сите други, па дури и роднините најблиски ме нервираат...
Како да продолжам кога немам никаква мотивација и кога не знам што да правам?

 

Пред да бидеш со некој, мора прво подобро да го запознаеш. Не се врзувај толку за некоја личност, ако не знаеш каква е. Немој да бидеш со некој само за да го преболиш претходниот. За овој последниов не може да бидеш сигурна дека има нешто со девојчето, можеби само тебе така ти личи. Распрашај се и дознај ја вистината. А за тоа дека немаш многу пријатели, не се разочарувај до толку. За ново друштво никогаш не е рано. Повеќе излегувај и се ќе си дојде само по себе. А патем, имаш само 17ипол години, цел живот е пред тебе и што е најважно имаш семејство кое секогаш е тука за тебе.
- think positive and positive things will happen

 

Миличка верувај ми сеуште си мала. Како викаат годините си го прават своето. Животот е пред тебе биди оптимист . Таков е животот падни стани ..најважнотот од се-продолжи.
Сега така ги гледаш работите но верувај не е така . Најпрво биди среќна што од твоето семејство имаш подршка и љубов секогаш гледај да си разговараш со мајкати верувај је најдеш утеха и многу корисни совети од неа, не си сама имаш и другарка .
Остави времето нека си тече и ке си го покаже своето, ке си најдеш и дечко што ке те сака кога најмалку очекуваш верувај ми..биди посмирена и остави на времето ке видеш дека се је се среди. И мој совет не посегнувај по зборовите на машките и не си ставај здраво за готово во тоа што ќе го слушнеш од нив, не посегнувај одма по мување.
Разговарај подолго време и проучи го колку толку за да после не ти биде тешко. Поздрав.

 

Нема потреба од нервози девојче. Не си 27 год па да не ти оди во љубовта па ајде да се нервираш. Те сфаќам затоа што и мене ми беше вака. Колку пати ќе ми се засвиѓал некој а никако неможев да допрам до тој некој. И се нервирав викав којзнае кога и мене некој ќе ме сака а па дечко па никогаш нема да си фанам итн.. И наеднаш се се смени. Имав дечко ама за жал раскинавме. Има неколку шо ми кажале дека им се свиѓам итн.. Има време ајде. Уживајќи си со другарките немора уште сега дечко. Па ќе те нервира па ќе се карате.. Има време за тоа. Позз

 

А вие од досада дечковци фаќате, дека монотоно е нели?
Можеби ти треба нови другарки кои не се замараат многу со сериозни врски, па да си правите интересни работи, за да не ви е досадно
Млада си те сваќам, на твој години имав друштво, се дружевме многу, правевме свашта, забава немораше да има, сами си правевме
Но... Се случи најпростата работа
Се заљубиа едни во други, па сериозни врски.. И останав јас и еден другар сингл. ..
Се дружевме јас и тој уште некое време додека не си фати девојка и ме откачи и знаеш што? Си сменив друштво, се вработив, се дружев и со колегите, си најдов дечко од сосема друго друштво, се омажив

 

Уууф мојата мака... Скоро се ми помина, се, лошите мигови од деството, траумите поради семејните проблеми, како и семејните проблеми, и нив ги нема, прифатив многу работи, се прифатив себеси, знам што сакам, успеав, се извлеков од сите гомна, е сеа паричните проблеми се се уште тука, но тоа не е толку важно... Се е супер, само он ми фали. А, не знам зошто ми фали, тука е, го среќавам и пак се е како порано пак сме во друштво... и пак мора да бидеме другари. Имав дечко, тој беше најдобар другар на мојата сестра,, им дојдов во друштвото, но си фатив дечко со кој почнав да си излегувам, нормално, па овој му се пикна под кожа. Се беше намерно, се правеше така директно за јас да забележам, сите гледаа како се понаша и зошто така се понаша, а јас само се кикотев. Раскинав со дечко ми, ме молеше да искочиме, секој ден ми правеше муабет по цел саат, а јас го одбивав и одбивав, го засакував и засакував. Откако ме баци сфатив дека отсекогаш го сакав само него, затоа го тргнав и го одбив, реков дека планирам да си се смирам со бившиот како што си правевме цело време. Не се смирив, сакав да сум сингл, а овој одеше кадешто ќе бев и јас, чекаше чекаше... Какви само моменти имавме тој цел месец додека одеше кадешто бев и јас, а јас се зезав и кикотев... Шамари, џоинт, натпревар во пиење, бегања, криења, плачења... Се фативме, го сакав! Тој месец-два беше најлошиот месец во мојот живот. Каков беше заникаде, ко што јас никогаш не би можела да бидам - гледање на пола саат, па одеднаш ќе си замине, не сакаше да праиме ништо посебно пошто сум била мала, не ми даваше да дувам, а можеше да ја викне мојата другарка којашто му беше бивша, се дереше како го изневерувам, како го сакам бившиот, ми бранеше шорц, шминка и црвена облека, три пати и ме навреди... Раскинав, мислев ја сака мојата другарка, неговата бивша. По 7 месеци се смиривме по грешка (јас мислев дека он сака и презема чекори, он мислел дека јас сакам да се смириме и сум ги презела чекорите, којзнае како било), па поради тоа што беше по грешка, прекинав по 4 дена, па се јавив по една недела за да се смириме, тој демек ми вика Аха значи сакаш да бидеме пријатели, реков Баш така. Бевме пријатели 1 месец само што тој сакаше да зборуваме за тоа зошто сум му толку лута. На крај заврши со тоа демек јас го свиѓам другар му, па зема лајкна слика на моја друга тн. другарка која исто така беше негова бивша, тука караници од моја страна поради двете работи, му реков дека веќе не ме познава и дека не смее да каже некому дека ме знае за да не ме брука. Тоа беше пред 7 месеци исто така.
Заврши со секојдневен контакт со неговиот другар за којшто овој мислеше дека го свиѓам, секојпат преку социјални мрежи и праќања песни после раскинување, а кога зборувавме преку телефон со другар му и овој демек случајно се издаваше како збори во позадина. Барем мислев дека така ќе заврши. Уште кога се смиривме вториот пат, тој ме праша кога ми е роденден (за месец дена ми е), ми рече ќе приредел нешто убаво, му реков дека не смее да прави изненадување (една глупа негова лага од одамна ја претвори во демек неуспешно изненадување), но и дека може да не бидеме во контакт дотогаш, а тој само рече Ќе те најдам хаха. Еве, веќе 3 недели ми се појавува во друштво, старото друштво исчистено од моите другарки, а негови бивши и моите бивши (порано сите се дружевме ко будали). Тие знаеја дека јас го сакав, тие гарант му кажале дека иам зборено за него од пред скоро време, а пред недела дена преку другар му ми прати песна со текст дека ќе се врати ко што кажал, а јас реков дека е во идно време, а треба да е сегашно, па пратив песна дека чекам да дојде така што сега се е преочигледно и се чувствувам многу глупо. Таман почнав да го заборавам, таман почнав да уживам во сингл статусот, но сите ми викаат да се смирам со него бидејќи ме сакал и е преубав плус, но со мајка ми кога зборував завчера и и кажав дека знае да си зима дрога од оние поопштите како марихуана и екстази, мајка ми ми рече дека вака праи зошто сите и на него му викаат дека го сакам, а никоја не го сака наркоман, па затоа е вака прилепен за мене, дека само тие наркоманите вака ненормално се прилепуваат за некоја... Поради тоа, почнаа и да ми се враќа онаа одбивност спрема него, ко да почнувам да го мразам ама сепак го сакам, не можам да го поднесам ова чувство, ме исцицува, изгубена сум веќе.

 

Koga ve gledam kolku se trudite da me skrsite, tolku sum posilna. Vo zivotot barem toa so sigurnost znam, da se odbranam od takvi zmii okolu mene. Od kade vi izvira taa zloba, kako ziveete so nea? No, za inaet nema da popustam. Nikoj I nisto nema da mi ja trgne nasmevkata od liceto.

Uste od 16 godini koga site odea so drustvo na odmor jas barav rabota. Cel zivot sama, bez nicija pomos. I toa e ona sto najmnogu go sakam kaj sebe. Toa sto sum samostalna I nezavisna.

Dobro bre, nikogas nema da mi
se razjasni na sto mi zaviduvas, sto e toa sto tolku ti ja jade dusata pa ti izleguvaat tie otrovni zborovi?
Ti si imala se cel zivot na gotovo, se sto si posakala. Jas dobivav se na poteskiot nacin.
Na moite race nemase nadgradba na nokti. Moite
nokti bea ispukani I iskrseni od rabota. Da, onaa luda sezonska vo restoran I toa dve smeni. Ama fala mu na boga nikogas ne sum cekala od nekoj. Se sama so svoj trud pa taka I svadbava. Ke bide najubavoto nesto!
Znam dobro kako bi se spravila so tebe samo sega imam pobitni raboti.
A tebe da ti e se podmackano kako sto se falis nema da zamaras lugje dodeka si sama na odmor so maz ti I deteto. Ne znaes da uzivas.
Izgleda deka toa e ona a sto te maci pa se obiduvas uste nekoj da unesrekis.
E da mi izvinis!

 

Сестра ми е затворена личност и се држи во себе и сум забележала дека тоа ја прави несреќна и несоцијализирана и некогаш се чувствувам виновно зошто ми е сестра и мислам дека би требало се да ми каже, нааспроти неа јас се што ми смета си кажувам и веерувам дека треба да се испразни душата зошто не се знсе што може да се случи ако не се каже а што пак ако се каже (да се надеваме на наајдобро хаха)

 

На кој му треба олеснување нека ми пише во ЛП

 

Зошто немам ни малце срека кога се работи за друштво зошто не мозам да си најдам ни една асална дргарка втора година во средно сум и сите си имаат друштво веке излегуваат одтан во кафичи на забави а јас си седам дома не само што немозам да си најдам другарки туку и старите почнвам да ги губаам односно сфатив дека и воопшто не ми биле другарки едната ме откачи ме заборавии дргата се и сешто ми зборела позади грб а третата се дружи со мене само кога и одговара а си најде ново друштво мене ме заборава а нејзе ја сметав за најблиска за најдобра и колк работи имам направено за сите нив и на крај тоа го заслужив за возрат ај тоа што ми го направија ми ги направија ама неможам ни ново дрштво да си најдам во средно сите си наогаат другарки а јас сама си седам на клупата и има некои девојчиња со коишто зборам ама и тие се дружат со девојчето кое се и сешто ми зборела позади грб и речиси нон стоп е со нив а ја си седам сама може да одам со некој до продавница или до веце и тоа е тоа знам како ми беше на почетокот од прва кога немав никој кога со никој не зборев сама седев и дури после почнав да си правам муабет со дргите не сакам истото од прва да ми се повтори не сакам не сум ни многу комуникативна со луге кои не ги познавам и не ми е лесно да си најдам друштво па и моите дома кога ке почнат да ми зборат зосто не сум правела муабет со овој зошто не сум излегла со оној стварно веке ми е прек глава од кога почна годинава ништо убаво ми се нема случено а и нешто да се подобри веднаш нешто друго се случува еден чекор напред два чекори назад се чустввам многу осамено нема на кого маки да си ги кажам а и сега како што почна школово и како што немам никој со кој да се дружам во школо мног ми е тешко барем да имав една дргарка во клас една но ништо зарем вака ке биде до четврта зарем никогаш нема да си најдам другарки...

 

Ај да си поразговараме...демек..уствари ќе си ја полуопишам маката...ама шифрирана.
Од петокот наваму ме мачат некои зборови за кои не сум изненадена дека ќе ги слушнам...си ја знам ја МК каква е и каков народ сме...АЛАПАЧАРСКИ.Ама бива ли за здраствена состојба да се алапачари бе...па уште и кога се работи за дете....и сега што...полесно ли им е на тие кои оговараат? Ја открија ли Америка дека секаде раскажаа за состојбата на детето? Се смирија ли психички? Дали духовната храна им е таман?
Неверојатно е колку секој свој леб јаде а туѓо гајле бере.