Разговарајте за да ви олесни душата

Со некои нема разбирачка. Сум имала ваков случај и што и да правев беше полошо.

 

Ова дојде сосема непланирано, среќна сум и со најмалиот чекор што го правам.
Секој најмал чекор напред, е плус за мене.
Секако без сопругот ништо од ова немаше да биде.
И покрај сите трошоци во моментов, и што ми е премногу сето тоа да го носам на грб, ете на крај се гледа светлината на крајот од тунелот.

 

Да, и ја дадов причината.
Сличен проблем, секогаш кога ја канев да се дружиме, куп изговори а вечерта со скроз други луѓе излезена.
Ќе разберев да ми кажеше дека има други планови ама таа и во очи ме лажеше и напаѓаше.
Тоа неколку пати се случи.
Прекинав дружба, сега зборуваме бидејќи сум принудена од други причини но не е како порано.
Остави ја, тргни се на страна, такви личности не ти се потребни.
Што порано откачиш, тоа подобро за тебе.

 

Bliska sum pa I ne sum ne komuniciram vo onoj kontekst non stop ona mene nikogas ne mi se javila na telefon da me prasa Kako sum, izlagame sekoja nedela no nikogas ne sme komunicirale epten blisko.

Znam jas mnogu Dobro sto ne I e pogodeno, zatoa taka I pravi koga trebase da ja zapoznam so moi poznanstva bese fina a sega koga gi zapoznala od togas nesto se rasipala, ne sum I potrebna pa bara pricina da se skara so cel jas da bidam kriva, se e od korist... I od sea sum uverena deka prijatelstvoto e od korist.
Neka vi bide moevo loso iskustvo primer.

A kolku samo trud I vreme vlozuvav vo nejze site moi prijateli gi zapustiv radi nejze.

Da tocno e, ne I e pogodeno znam jas mnogu dobro sto e toa.

 

Знам, јасно ми е.
Сум била неколкупати на твое место.
Но кога еднаш ќе проба да навреде, толку е, за лаги да не зборуваме.
Постави си граници до каде ќе трпиш вакво однесување.

 

А зошто на пример не седнеш со неа и сето ова не и го кажеш? Секако и да се скарате очигледно не ти одговара и се нервираш. Мое мислење дека животот има многу поголеми убавини и дека е премногу краток за да се нервираш од некок што очигледно не знае да искомуницира и е мало дете.
Јас би ја прашала се директно и се би и рекла во очи, ако се оправе работата- одлично, ако не здравје.
Ако не си тој тип што сака директно да комуницира и да се мачи да објаснува на луѓе што направиле кои добро знаат што направиле и како, едноставно одалечи се од неа и кога ќе те праша - кажи и, ако не те праша и е сеедно дали ќе сте одалечени или не значи толку си и битна.

 

Дали ви се случило некогаш да не можете да заспиете односно цел ден сте среќни, радосни и немате грижи но навечер кога сите спијат вие не можете да се смирите и да заспивате како шо треба без грижи и стравови. Како да се плашам да дојде ноќ и тоа време баш го мразам, како да имам грижа на совест но имам преголем страв и ми идат не убави мисли спрема одредени луѓе шо преку ден не се случува. Ми се враќаат случки. Сакам да заборавам на ситуации дури одредени личности не сакам повеќе да ги гледам но самиот живот те носи до нив, а не сакам да се карам и расправам но ова лутина шо ја чуствувам не знам како да ја исфрлам па си собирам. Како да постапам, дали со оправдана причина да изреагирам за да не ги видам повеќе или да игнорирам. До сега игнорирав. И не знам зошто како да сум лута на целиот свет и на сите, се ми смета. Некои луѓе и буквално мразам, за се шо ми сториле до сега. А јас вака никогаш не сум чувствувала омраза во мене, но има некој гнев шо они ми го направија. Како да простам, заборавам и избришам луѓе шо за мене и секако не постојат они се избришани но не во мислите.
Затоа и обично не сакам да се карам, да се преоптеретувам со зашто како и шо ми направиле. А и секако планирам да се иселам од тука и да почнам од ново со други луѓе да му се даде шанса да бидат дел од мојот живот и јас во нивниот, не дека тука нема, но не остана баш некој како шо треба, пред се да има почит и најнормално однесување на пријателска основа, да се помага и да се дружи. Не барам многу од некој, никаков посебен третман, но тоа шо и малце го очекувам не го добивам.
Ако има некој постручен да ми објасни како да избришам трауми од минатото.

 

Ехее, многу, многу често. Затоа сакам да сум зафатена. Посебно навечер мене мозок 200 на саат ми врти. Имам некогаш некој страв да не им се случи нешто на саканите. И почнувам да се вознемирувам. Мислам дека повеќето сме такви. Човек кога има повеќе слободно време мислите лутаат каде што не треба. Мене а почнат да ми забегуваат мислите наогам одма занимација, макар и во сред ноќ. Или еве штом дојде таква мисла, читај нешто на фемина за забава, лице, нокти, било што да ти одврати внимание. Само не читај нешто што те вознемирува.
Јас или книга земам да читам, или нешто си работам што ме опушта.
Инаку за омразата што ја чувствуваш, не знам што да ти кажам освен ако можеш да им простиш за да ти биде полесно тебе. Барем јас така правам. Не сакам да се полнам со гнев и омраза, едноставно сама со себе си разговарам дека ете секакви луге постојат и за да имам мир на душата ќе простам ама не значи дека сакам да ги имам во мојот живот по секоја цена.
Омразата и гневот не полнат само стрес и болести. Другите ме можеме да ги смениме ама ние самите можеме.

 

Дали ви се случило да сакате некој премногу и се обидувате да го заборавите но не успевате?!

Веќе и со други да се дејтам пробав не можам, залепен ми е за срце.. тоа е предолга приказна и не ми се отвора, проблемот е што не можам никако да продолжам без него, се обидов на сите начини. Навечер ми шета низ сон. Имам толку добри прилики што ги пропуштам ради него.

 

Јас не знам каде да се обратам

бебево 5 месеца
желба за с*кс Никаква
ме нервира сопругот (нема причина се е в ред ) едноставно ми иди на нерви мислам го мразам (хормони???)
ми се плаче навечер
брзо се нервирам од ситници ( зошто???)

да ја слушам мајка му на тел. ОМГ (одам в др. соба) а и тој во ден мин 1 макс.3 пати се слупа со неговите

едноставно не се осеќам среќна , имам некаква празнина в душа...

 

Хормони, ќе помине.
Ако не, посети си психолог, од помош ќе ти е секако.

 

и сепак

немам концентрација,ништо не ме исполнува, главата празна не знам што сум рекла не пак што сум праела вчера...
брзо заборавам

не сум среќна некако празнина има во мене...

си велам ајде до време е ама не е ... нешто не штима

 

Ама нема зошто. Период е, и хормоните влијаат. Сѐ ќе е супер. Ее јас во пмс па колку знам да се налутам за безвезе.
Ако имаш време, наоѓај си занимации, Locked Up е пример добра серија, Френдс гледај

 

Чувството на безвредност ме следи веќе неколку месеци заради сплет на околности и човек кој тоа постојано ми го повторува.
На почеток не ми сметаше толку но осеќам дека веќе длабоко во мене не можам да се изборам и ме носи во депресија.
И покрај сите мои одбранбени механизми еве сум на дното.Осеќам како да губам контрола и се осеќам беспомошно.
Грчевито се држам за она кое што мислев дека е во мои раце,но сфаќам дека не е така.
Ништо не е во моја контрола и тоа ме плаши.
Неизвесноста и несигурноста ме плашат најмногу.
Бев храбра и со цел,но се е веќе минато.

 

@babydust никој не е безвреден и внимателно бирај до каде толерираш. Зборови повторени по стопати стануваат реалност во твојата глава. Дистанцирај се барем делумно, ако веќе не можеш во целост. Многу често (скоро секогаш) немаме контрола врз текот на настаните, ама таму каде што имаме не треба да се потценува. Сврти ја ситуацијата од друг агол и ќе најдеш излез.

 

Да, во иста ситуација се наоѓам, сум пробала сум се влечела на дејтој, едноставно сум барала во секој друг сличност со него. Иако се повредивме на многу начини, иако знам дека не е добра опција за мене, иако знам дека ми треба поинаква личност од него пак во секој барам сличност со него, при срце ми е, и знам дека ќе остани таму долго... така да комплетно те разбирам

 

Исто и јас, во последно време не дозволувам никој да ме изнервира, гледам да избегнам такви негативни, немам некои проблеми, физички сум активна, и навечер не можам да заспијам, 300 на саат мислам некои работи.
Рано станувам, а навечер не можам да заспијам.
Не дека и сега немам некои грижи, ама избегнувам да се нервирам за ситници.
Се мислам нешто ќе ми се случи.
Се плашам да не им се случи нешто на саканите, е такви некои работи ми се вртат во глава и не можам да заспијам.

 

Темава се погоди на екран од никаде како да знаеше дека сум во шит муд денес.
Во последно време ме јаде депресија, колку и да не сакам, колку и да се борам негативното влијание кое го имав последните четири години конечно почна да си зазема место во мојот живот. Пробувајќи да му помогнам на некому да се пронајде се запоставив и изгубив самиот себе и најмногу плашејќи се од тоа да не останам сам, останав повторно сам. Многу ме нервира кога некој си игра со чуствата на другиот, а уште повеќе ме нервра шо сам дозволив да дојде до ова.Ни едно фала не добив. Вака додека седам празен, со тежина во градите и лесни раци се мислам што е поентата за понатаму. Многу ми е криво шо во животот кога гледав дека некој ја поминува црвената линија не ставав крај туку се борев со надеж дека ќе се смени и дека ќе одиме на подобро, и тоа не еднаш, двапати ја правам истата грешка. Ваљда по природа сум таков да не се одкажувам и да нема нешто што неможе да се исполни,но грешам. Како и обично, наједноставните одлуки во животот се најтешки за носење. Понекогаш си замислувам што се би постигнал до сега да ја имав правата личност покрај мене. Животот ме учи дека сум сам, и тоа е многу жално зашто секогаш сакав да верувам дека ќе има личност што ќе гради,остварува и ќе остваруваме нејзини и мои соништа заедно. Обично секогаш за секој проблем гледам решение и го правам тоа што треба за да го решам, и покрај тоа што за да дојдам до истото некогаш знае да има болни или несакани последици, меѓутоа што се мора мора се, а најтешко ми е кога решението не зависи од мене.
Ведар сум во животот и секогаш и најтешките моменти гледам да ги поминам со насмевка и шала. Ваква слабост не сум осетил одамна. Ретко се осекам вака ама ваквите моменти ги поминувам со добар блуз. Ваљда се ке си дојде на свое место, моментот е таков.

 

Isto I mene

 

Изгубив контрола. Али да бидеме реални, човек колку време може да се гази себеси, да си го подголтнува јазикот, да се стиска, да глуми дека сѐ е во ред? Премногу време поминав во молк, со стиснати заби, нем некој да слушне, да ми ја разбере маката. Ама не можам веќе. Ова не е живот. 24 цели години преживувам хорор. Еднаш за момент помисливдека конечно е крај, дека се спасив, дека ќе дочекам мир, дека ќе основам свое семејство, но кратко траеше. Пак ми стана мрак животот. Еве веќе 3 години. Се гушам, се плашам, тонам од ден на ден сѐ подлабоко. Си го губам детето. Додуша, како никогаш да не сум го ни имала. Го извадија од мене и ми го земаа. Немам контрола над него. Не постојам за него. "Мама" нема важност. Мама само пречи, мама сака да поставува граници, сама да го научи за сѐ, мама се грижи, мама се плаши. Не можам да гледам, не можам да трпам, не можам да дозволам да остане во зли раце, а немам сила, немам потпора, немам начини како да се изборам. Ме нема и мене веќе. Боже, земи ме, 10 години со истата мисла се будам и заспивам. Уште колку години, уште колку солзи, уште колку клетви, уште колку насилство, уште колку зло ќе преживеам?