Разговарајте за да ви олесни душата

Веќе долг период се борам депресијата,ми идат секакви мисли во главата од типот на самоповредување.А пред неколкуи години имам извршено неколку обиди за самоубиство но не беа успешни.3-4 години успеав да ја надминам депресијата но повторно ми се врати.Не гледам дека имам некоја многу светла иднина,немам многу добри другарки и тие што ги имам имам чувство како да не ме сакаат,јас се трудам повеќе да опстои пријателството отколку нив.Немам ни дечко а не ни сум имала ништо сериозно со никој досега.Немам никаква самодоверба,не си се ценам и се мразам,ја мразам личноста која што сум.На моите дома не можам да ги кажам проблемите затоа што сметам дека нема да ме разберат,веќе и нив им сум товар не знам ни како ме трпат.Се осеќам како да се давам во моите мисли не можам да издржам повеќе,сакам да сум среќна,сакам да сум мајка најмногу од сѐ ама немам надеж дека ќе се остварат моите соништа.Иако сите ми викаат дека сам си ја кроиш својата судбина и такви срања ама кај мене не е така,јас сама не можам да си се искројам а не пак нешто друго.
Сум посетувала и психолог и што ли не но единствена која успеа барем малку да ја надмине депресијата си бев јас.Но сега немам сила за ништо едноставно смачено ми е.

 

@Bluesea не можам да ти пишам порака. Ако ти треба муабет, тука сум.

 

Можеш да ми пишеш и мене.

 

Имаш пишано дека имаш чувство дека другарките не те сакаат? Тоа е твое чувство, не нивно. А тоа твое чувство го предизвикуваат депресивните мисли. Дека си товар на родител - никогаш не можеш да бидеш. Тие ќе критикуваат, ќе наоѓаат маани ама ако притреба ќе бидат тука. И ова чувство исто како другарките потекнува од тебе.
Можеби моментално не изгледа така ама од овде може само подобро да биде. Не гледај дека може да биде полошо бидејќи, како што кажа, ти си потпора сама на себе. Промени нешто што мислиш дека ќе ти даде поттик. Дали тоа ќе биде некој курс, промена на град, надградба во некоја смисла или зачленување во некоја организација, помагање во народни кујни... ако имаш услови, милениче.. има многу начини како да си го исполниш времето и да не се чувствуваш вака. Секоја промена е за подобро.

 

Хелоу, јас сум нова на форумов, ама бидејќи по природа сум интроверт, не ми е лесно да се отворам на блиски за темава.

Имам 34 год, работам убава работа, ќе бидам отворена и за тоа колкава плата земам - 60.000.

Но се осеќам неуспешно. Како сите да заработуваат повеќе од мене, да можат да си дозволат повеќе работи од мене, да шетаат на егозтични дестинации, кои што јас не можам да си ги дозволам.

Имам ќеркичка од 3 ипол год и бидејќи сум растена во сиромаштија сакам буквално да и дозволам се. Да не го осети тоа што јас сум го осетила ко мала (со брат ми буквално сме делеле една паштета за оброк).

Знам дека ова е траума од детство, ама цело време мислам дека не сум доволно успешна, дека заработувам недоволно, барам дополнителни начини на заработка, барам нова (поплатена работа) ама во моментов не ми иде ни едното ни другото.

Како not good enough се осеќам. Маж ми нешто помалку од мене заработува, имаме станбен кредит, живееме нормално.

И да, Инстаграм и лажната слика за совршените животи на другите ете како ми влијаат, иако не сакам. Еве моментално ја гледам Миа на Занзибар си викам човече ја кога ќе можам да идам на Занзибар и дали ќе можам некогаш??

Знам дека некој се бори со болести и многу потешки проблеми од мојов, ама I can't help but feel like this.

Пробувам да ја слушам Ана Бучевич, да се едуцирам околу law of attrаction, манифестирање, ама не знам дали немам доволно трпение, едноставно ништо од тоа не ми функционира.

Сум пробала и да посетам психотерапевт, ама едноставно кога ќе седнам таму не ми идат зборови, не знам да се отворам, само вака во пишана форма можам.

Со маж ми единствено некогаш знам да зборнам на темава, ама не ме разбира, не е растен ко мене. Стандард муабет ми прави како има луѓе што живеат со минималец, како има луѓе болни од рак и на крај се осеќам уште полошо и неблагодарно, така да ни со него не зборам више на оваа тема.

Затоа се обраќам тука. Се надевам дека нема да наидам на осуда, можеби некој сака да го има проблемов, ама мене стварно ми тежи.

Некој совет како да не се чувствувам вака?

 

Ова што го опиша е траума на која треба да работи стручно лице. Побарај подобри психотерапевти и не очекувај одма од една сесија се да се разреши.

 

@Wild_Flower точно те сфаќам на што мислиш. За жал мажот ти очигледно е растен во подобри услови и затоа не наоѓаш разбирање. Но тоа него не го прави виновен, едноставно радувај се што имал подобар живот од твојот. И не гледај во минати, завршени ситуации. Живеј во сегашноста и посвети се максимално. Немаш потреба да се идентификуваш каква си била пред децении, туку да си се прифатиш која си сега.

Верувам дека секој родител сака да го пружа најдоброто на своето дете, ама немој да се притискаш. Искористи го тоа твое искуство да го пренесеш за да знае да цени повеќе утре-друг ден.

Тука со Миа ќе те искорегирам, мислам дека следиш погрешни личности на социјалните мрежи. Следам блогерки ама мене ми се репер нормални, остварени (не егоистични), приземјени - буквално споделуваат дел од еден нивен несовршен ден. Најди си активности, еве со детето. На некој начин пробај да си ,,зацелиш" твои рани со помош на нејзе. Немој да проектираш преку материјално, пружи во граници на нормала за да цени повеќе. Не мислам дека имаш некој проблем колку што ти треба малку поинаков агол на гледање на работите. Имаш маж, ќерка, солиден живот. Не си во минатото, туку во сегашноста.

 

А да избришеш социјални мрежи?
Да си малку повеке задоволна што имаш во животот и да трошиш онолку колку што ти пружат можностите, ке бидеш многу по задоволна.

 

Фала ви многу

 

Молам.

 

@eliesaab ти благодарам на одговорот. Да, вистина маж ми е растен во многу подобри услови од мене, и не му се лутам воопшто, ама не може да ме разбере човек што не поминал низ нешто слично или исто. Ме лути само кога ми дава банални совети како луѓе живеат со минималец, има болни, инвалиди и слично. Да знам дека има луѓе со мноооогу поголеми проблеми од моите, некој и сака да го има мојов проблем, но тоа не ми ја намалува мене тежината на мојот проблем.

Како што кажав, не ни сакам јас да зборувам за ова со никој, затоа и тука се обратив.

Инаку проблемот не ми е само со инфлуенсерите што се споредувам. Миа ми беше само некој банален пример. Јас се споредувам и со своето опкружување и како да сакам лошо да се чувствувам. Никогаш на пример не се споредувам со некој "помалку успешен" од мене. Прва најлоша работа е што се споредувам со било кој, да, свесна сум. Но растена сум од престрог родител којшто цело време ме споредувал со други, и никогаш не сум била јас доволно добра.

Ми се влече мене ова уште од детство. Е сега, условите мои се многу подобри од на моите родители, јас немав ни баба ни дедо, помош од никаде буквално. Ќерка ми е опсипана со љубов, внимание, материјални работи од сите страни. А јас пак стравувам.

Убаво беше она што го кажа на крај - не си во минатото, туку во сегашноста. That really hit hard.

Ти благодарам уште еднаш на муабетов. Не знаеш колку ми требаше риалити чек.

Ох, би сакала, ама целата егизистенција ми зависи од социјални медиуми - тоа работам и една од работните обрски ми е да следам трендови и инфлуенсери. Еве и какви последици имаат тие врз менталното здравје на човекот. Сигурно има уште стотоци што вака се чувствуваат заради таа лажна слика што ни ја прикажуваат тие платформи за "совршените животи" на сите други освен ние нели. А колку малку се зборува за ова.

 

Да бараш повеќе во животот не е нешто лошо. Ако бараш повеќе, не значи и дека не си благодарна на она што го имаш или дека немаш во предвид дека има и многу полоши ситуации од твојата. Напротив, ова е нормално. Проблем настанува во моментот кога ќе почнеш да се споредуваш со други.

Ако сакаш да отидеш некаде на некое посебно место, треба да сакаш да го направиш за себе, а не затоа што си го видела кај друг.

Направи си листа на желби, ама твои, без да имаш некакво влијание.
Почни да работиш на организирање на средствата. Тоа што сакаш да обезбедиш сѐ на детето, не значи и дека мора да ја има секој играчка (само пример). Ако скратиш неколку играчки и потоа отидете на некој викенд заедно, ќе научи дека намалување на малите задоволства можат да донесат многу поголеми задоволства на долги стази. Со ова дури и ќе ја научиш на благодарност и дека во животот мора да има некој баланс.

Почни да го планираш својот буџет. Одвојувај средства и додека си во потрага по работа со поголема плата, скрати си по нешто и од тоа што би си го купила за себе. Ако наместо 5 блузи купиш 2, сумата со која би ги купила и останатите 2 нека одат во фондот за нешто од листата која ја споменав погоре, а сумата од преостанатата една нека оди во добротворни цели, ако мислиш дека тоа што го правиш до сега не е доволно.

Стреми се кон повеќе, но за себе, а не заради одредена завист која си ја почувствувала кога си видела кај другите или затоа што порано си живеела поинаку.
Сама пишуваш дека лажната слика што ја претставуваат социјалните мрежи знае да предизвика проблем. Тогаш зошто дозволуваш тоа да стигне и до тебе кога и самата си свесна дека е така? Биди си ти, а не некој друг.

 

Не знаев дали да пишам, ниту дали е за во темава или некоја посоодветна има зошто не дека нешто ми е тешко, повеќе ме интересира дали и некој друг се чувствувал вака. Дали е некоја преодна животна "криза" во овие години или јас нешто сум утнала работа?

Имав порано некои очекувања (наметнати од филмови, интернет, муабети од други луѓе на тие години) дека овие години ќе ми се многу интересни, дека ќе имам доста друштво, многу ќе излегувам т.е дека uni life ќе ми е прејак период. Не сум бруцош (веќе повеќе години сум студент, така да не дека сум неснајдена и се ми е ново), вака се чувствувам од прв семестар. Се погоди и пандемија за време на студирање, а и често менував групи зошто нема да дипломирам со мојата генерација, секаде запознавав по некој за дружење, сме се дружеле и излегувале, но само денски, после факултет. Имам контакти со луѓе, не сум нешто осамена без пријатели и познаници, не сум сама ни на факултет, секогаш сум наоѓала по две-три блиски другарки/колешки на факултет. Секоја од нив си имала живот надвор од факултет, некои за време на викенди си оделе во својот град дома и дружбата била така на факултет колегијално. Да речеме, не создадов баш некое пријателство од прв ден што ќе трае доживотно, сплет на околности и што ми се менуваа често групи за вежби. На захтевен факултет сум и првите години не ни имав премногу време за излегување, па и тие пријателства од пред факултет се редуцираа, а излегувањата беа се помалку.
Сега некако повеќе успевам да менаџирам со слободно време, а и подобро ми оди на факултет, мислам најтешките години ги поминав. Кога конечно веќе сум слободна повеќе за дружби, сфатив дека изминативе години за сите луѓе околу мене направиле големи промени, а јас некако неприметно со толку обврски не сум го сфатила тоа. Која другарка е пред мажење, веќе некои дипломираа, други работат, а јас уште сум студент и со години ништо не сум сменила. Дечко имам, дипломиран е и работи, а и тој веќе живее да речеме повеќе adult life од мене. Само кај мене ништо не се сменило со години.

За дипломирање имам уште време, мажење и оформување фамилија не ми е во план во следни години.
Сакав да кажам, додека другите мои пријатели се забавувале, шетале, биле послободни, јас тоа време го жртвував за некои други работи. Сега ме удри некоја мисла дали имам време да го надоместам сето тоа. Послабо и патував изминативе години (немав финансии дека не работев, а и многу од слободното време го жртвував за учење, секогаш тоа го одбирав пред други работи). Навистина немам некои баш значајни моменти по што би ги паметела изминатите години (годините поминати во студирање) и така малце ми дојде мех.

 

Ако сакаш тука сум за запознавање и дружба колешке
Трудот секогаш се исплаќа. И јас жртвував многу за учење и се осеќам исто како тебе.

 

I jas se pronaogjam vo istava situacija eve vekje so godini ne sum setala radi ucenje I ne sum bila finansiski spremna za setanje po destinacii I nemam so da pamtam a za drustvo mislam deka se e od interes I se e do prilikite ne e do nas kolku I da se trudime ne mozeme toa e.

 

Пиши ми и мене слободно, многу ми е жал шо вака се чувствуваш, те молам не биди со вакви мисли, дај боже да се среди се

 

@marsilia многу од пријателствата се минливи и за жал често со прекини низ годините. Животот си тече, неретко се случува сосема случајно по години, години да се сретнеш на улица со некои од луѓето со кои си се дружела.

Ако ти се патува - патувај сега кога имаш можност. Искористи го времето за да си создадеш спомени, не само за патување туку секојдневно најди нешто значајно.

Инаку за животот кога имаш работа тоа е така, влегуваш во шаблон и е на релација работа-дома. После поинаку ги гледаш нештата, сакаш да се одмориш, не ти се шета толку, немаш баш енергија за премногу да те трошат луѓето.

Ама па и време си има за сè, така да не се секирај.

 

Оваа реченица чини, голема светлина е што си свесна за тоа. Ти треба подобар живот, а за да го постигнеш тоа сама треба да работиш најмногу(покрај соодветната помош). Залудно е да ти пишувам што треба да правиш, не сум психолог, ама ја имаш мојата поддршка за било што!
Рандом совет од мене: пробај патувај некаде(колку си во можност), смени нешто било што(колку и да е мало нештото).

 

Здраво на сите членови во форумот.Ми е потребна целата ваша интелектуалност веке неколку денови мојата Сопруга се жали дека ја нервира нешто одвнатре неможе да каже и прецизира што е тоа нешто нема никакви мисли никакви нагони само ја нервира и ја мачи ве молам секое мислење би ми било драго.

 

Проблеми некои? На работа, дома, со деца, со финансии? Хормони? Период на монотонија?