Разговарајте за да ви олесни душата

Очигледно дека треба да сватиме дека не се сите како нас и дека поединци се менуваат или кога тогаш си го покажуваат правото лице. Имав 4 другарки со тоа што сме излагале и со други друштва ама тие 5 сме останале. 1 се отсели, 1 се омажи јас и уште 2 (кои иначе не се дружат меѓусебно туку само преку мене) останавме за се и за одмори и за прослави, нови години, патувања и викенд излагања. Камо среќа да се слушав себе си пред 1 година и да ги прекинев контактите со овие 2 преостанатите, ама ете стравот во мене преовлада дека ете во 30-тите не се склопуваат нови пријателста и дека ќе останам сама, па одлучив да премолчам. Тие 2 почнаа да се дружат со мене само кога им одговара и како им одговара, ништо мое не прифаќаа ниту пак одевме негде ако јас сакав или каде што сакав, буквално ме имаа во рака дека сум тука во секое време ако нив им текне или имаат потреба, многу кнедли проголтав исто и јас како да ги молев да ме дружат. Од пред 6 месеци едната скроз прекина контакт откако бевме заедно излезени, веќе не ја видов ниту чув. И се јавив два три пати првиот месец и ме откачи како и тебе е сега сум ваму или ова правам, ај наредниот викенд, глупи изговори кои знам дека немаат врска и никогаш не се јави. Испадна трети лица ми кажаа дека фатила дечко, и тоа е ок ама очигледно дека бев фаза додека немаше никој и потоа ај чао. Втората еве 3 месеци не контактира исто откако бевме на некоја свирка и супер си поминавме. Прво ја немаше некое време и нели исто наоѓаше изговори на крај и на вибер ме стави на обично прашање на сеен. Што добив како заклучок е дека дури и 10 и 15 годишни пријателства не се никаков гарант дека некои се искрени. Никогаш ама баш никогаш немој да се понижиш, да потклекнеш и да молиш, не вреди, луѓето се од корист. Камо среќа да си ја послушав совеста и пред 1 година да прекинев контакт кога видов дека ме користат само кога им е ќејф. Вака останав и без гордост, а секако сама без пријателки, сега и да се јават нема да кренам. Исто ми е животот работа дома, ми се излегува и ми е тешко ама нема шанси да гледам да ме искористуваат а да молчам, никогаш повеќе.

 

Убаво си пиша "другарките". Јас имав "другарки" по 10 и 15 години ама тоа очигледно било само во период кога не можеа да се запишат на факс, кога имаа ужасни плати и кога беа на дното. Откако им тргна и си го средија малку животот претходната година си го покажаа лицето, дружбата продолжи само по нивен интерес, а пред некој месец ме гоустнаа. Ама тоа е на грешки се учи, жал ми е што ме обзеде стравот дека ќе останам без другарки и им премолчев зошто на крајот тие секако си отидоа.

 

Site imaat drugari dodeka ne dojde moment od 20 do 25 godini kaj sto site si gledaat svoj interes svoj zivot i toa e toa

 

За жал такво време дојде нема ништо ни другари нит па роднини бетер од Америка станавме во овој поглед. Доаѓа уште полошо време каде новите генераци нема да знаат да направат муабет меѓу себе заради социјални мрежи..

 

Многу, многу ми е тешко на душата. Денеска колегата дојде подоцна на работа и ми кажа дека сабајлево им сопштиле дека неговата сопруга е страшно болна.
Почна да плаче, во очите му видов дека е скршен, дека душата му е распарчена на 10000 парчиња, едноставно останав без збор незнаев што да кажам не можев еден збор да кажам една утеха да проговорам само почнав и јас да плачам. Многу ме заболе душата за личност што воопшто не ја познавам, во главата си направив многу филмови едноставно се изгубив. Останатите саати ги поминавме барајќи на интернет лекови, болници, искуства нооо секој податок што го најдовме е дека нема спас.
Сега цело време мислам кога јас вака се чуствувам како им е на нив дома.

 

Неколку реченици и таму сум.
Се сеќавам на се до најситен детаљ иако поминаа години и години од тоа и тогаш.
Многу можам да напишам, ама не сакам.
Не сакам да се сеќавам на ништо во врска со тоа.

Најдобро ниедна да не го осети тоа на своја кожа, ниедна да не поминува низ тоа низ кое поминав и секој можен ден поминувам низ спомените низ тоа.

 

Не се согласувам, има добри луѓе. Некогаш е потребна работа на себе и ќе најдеш некој како тебе/ сличен..

 

Денес бабо ми текна на тебе.
Поточно со денови нешто ми лежи на ум и никако да сфатам дека тоа е носталгијата по деновите од минатото, по детството, по тебе бабо, по дворот со цвеќињата што со толку љубов ги садеше и одгледуваше само ти како што знаеш, најдобро од сите.
И тие убави миризби тој топол и убав мај кога не лулше на нашата лулашка откако ќе не искапеше во лименото коритце. Секогаш те прашував бабо зошто не го користиш пластичното ти ќе ми одговараше лименото побргу го привлекува сонцето и побргу ќе ја стопли водата да не ви студи надвор додека си играте во него.
Бабо уште многу би можела да напишам за тебе. Многу спомени и сеќавања имам за тебе иако бев малецка се уште ги памтам и да знаеш никогаш нема да те заборавам бабо.
Многу ми недостасуваш понекогаш, да можев барем уште еднаш да ти седнам во скутот и се мушнам во твоите прегратки бабо да ти ја погалам долгата коса секогаш сплетена во уредна плетенка бабо.
Да можев само уште еднаш бабо да се потсетам на тебе и твојата брановидна долга коса бабо.
А ете судбина или не од тебе само неа ја наследив, а би сакала бар тровче од твојата добрина тоа да беше наследено.
Бабо

 

Ne se chuvstvuvam naj periodov i si dozvoluvam da e taka, edinstveno shto me machi denovive e mislata kako uspeav od tolku pozitiven, nasmean, poln zhelbi i motivacija da ja izgubam energijata i da se osekjam prazno i bezvolno. Se prisekjavam kako dete kolku bev hiperaktiven, poln energija, prosto srekjen.. na pochetocite, osnovno pa sredno uchilishte pa fakultet i gledam kako taa radost shto ja nosime od samiot pochetok na zhivotot kako niz godinite postepeno se gubi (kako rasneme), se prashuvam zoshto e toa taka, okolinata e taa koja nekako ne ti dozvoluva da si svoj, da se smeesh, da si pozitiven, ne si vo sklad so tolpata naokolu, polna frustracii, zavist, nezadovolstva, ljubomora.. Se sekjavam na prvata rabota otkako zavrshiv fakultet, so kolkava zhelba zapochnav kolku bev nasmean i vesel, ne beshe neshto shto e moja specijalnost i shto definitivno go sakav no se osekjav korisno, bez nekoja posebna prichina ubavo mi beshe. Lugjeto od nashata okolina imaat ogroment efekt vrz nas, osobeno onie na rabota poradi koi od finansiski prichini morame chesto da premolchime, barem taka mislev.. nauchiv deka nishto i nikogo ne moram da trpam, dosta trpev, dosta premolchuvav, dosta se prilagoduvav, se iscrpiv. Se chudev od kade anksioznosta i zoshto, odgovorite stignaa pokasno. Dobiv inspiracija od eden reel na instagram, pa go napishav postov, nekako mi gi otvori ochite ushte povekje. Chuvajte go mentalnoto i duhovnoto zdravje, begajte od toksichni lugje i sredini, kolku i da mislite deka ste silni, ostanuvaat tragi vrz nas, nesvesno. Nema da se otkazham, kje si ja vratam nasmevkata i energijata i nema da gi povtoram starite greshki vekje nikogash!
https://www.instagram.com/reel/C_j5MSGJq1N/?igsh=MXd1NDJwc25pYTJlNw==
link od animacijata za koja spomnav pogore, nekomu kje “svetne” mozhe. Dobra nokj

 

Zamislete I pokraj drugite raboti so koi se spravuvav sfativ deka nemam tatko.
Mu velam sreka e sto imas kerka ne sin.
Zamislete saka da ja donese zenata so koja zivee vo kukata so ja osnoval so majka mi. Da pijam kafe so nejze I da jadime torta. Kolku glupav covek e.
Dosega go zalev no denes sfativ deka e sebicen. Gi nadmina site granici. Bese tatko se dodeka majka mi bese ziva. No sega e se osven tatko. Bukvalno. Sum bila prosta I ne sum razmisluvala evropski.
Sega koga go dobiv sin mi, uste tolku razbrav kolku se vredni majkite
Teraj si go zivotot mu kazav, no ne doma. Nadvor. I ne sfaka I ne sfaka.
Nekoi luge nemat emocii, ne iskusile na vreme, nemale detsvo no zarem jas trwba da plakam za toa?

 

@Bellaa1234 зошто да не ја донесе? Твојата мајка како што разбрав е почината. Подобро е човекот да си најде друшка, сигурно е во години, зошто да биде сам, зошто да ги поминува така годините да е осамен. Сигурно нема новата жена да го избрише споменот на твојата мајка. Но секој заслужува да е среќен. Не треба да си го сфаќаш ова толку трагично.

 

Човек престани да ме бараш и да ми пишуваш на месинџер. Културно ти објаснив, неколку пати немав време да ти одговорам и еднаш или двапати намерно те игнорирав. Едноставно не сакам да те видам и да те запознаам, ма каква сака крвна нека ни биде врската. Ти не го испочитува ветеното уште се испофали дека кога требаше да се запознаеме ти со други си се шуњаше и мислиш јас сум на повик, само чекам да ме викнеш? А не, не оди тоа така со мене.
Со убаво ти објаснив, со молчење исто така, од сожалување пак издвоив време да ти дообјаснам со построг тон и ти пак твоето па твоето. Ако терај така, може кај други успеваш, ама кај мене не. Јас оставив простор ти з*еба работа и тоа по вторпат, што сакаш сега да скокам од радост што ме бараш? Јас и првично не ни бев загреана да те запознам, ама ајде си велам секој има право и да му се даде шанса да се покаже и докаже каков е. Ти без и да се видиме се покажа и тоа што го видов уште толку ме поколеба да те запознаам. Не сакам да те знам, не ме интересираш, продолжи си го животот исто како пред да ме замараш, како да не постојам јас во него, дека јас исто така си го терам од сега па понатаму како ти и твоето ѕвонење и пуштање пораки да не е толку вознемирувачки досадно и приметливо.

 

Тебе убаво би ти било татко ти да ти донесе дома некоја да ти глуми мајка?
Татко и требаше до сега да разбере "надвор од дома прави што сакаш". Да го испочитува нејзиниот збор. Да разбере колку ја сака мајка и и не сака друга мајка.

 

@_Naumche_ кое плитко размислување. Да, доколку мојата мајка е почината, ќе сакам мојот татко да биди среќен, ако тоа го прави среќен и исполнет јас ќе ја почитувам неговата одлука. Затоа што не се живее сам, секој човек си бара сроден партнер. Новата партнерка не можи мене да ми глуми мајка, се знае каде е местото на мојата мајка. Епа размисли ти доколку почини твојата жена, се разведиш дали ќе сакаш да останиш понатаму во животот сам? Така ќе живееш? А што доколку тоа се случи на 40, 50 години? Баш ме интересира кој ќе е твојот одговор

 

Никој не рече дека ќе ја замени нејзината мајка туку барем треба да го почитува неговиот избор.
Дали во истата куќа или во друга.

 

Епа и јас да си се испукам малце на темава.

Мислам дека во живот не сум била поразочарана од луѓе. Почнувајќи од блиска фамилија, другари, познаници итн.

Факултетот ми виси над глава, товар ми е, сакам само да го завршам.

Работам од 17 години, смачено ми е а ме чека уште цел живот работа.

Ме мава монотонија, секој ден работа, дома, кафе две. Иста рутина.

Се осеќам како многу брзо да пораснав, ама истоврмено сакам да се телепортирам за неколку години од сега, да се омажам и да имам деца.

Секој со своите проблеми..

 

Од денес решив или сабота или недела да ми биде ден во кој ќе споделам јавна благодарност до некому или некои личности на кои од различни причини не можам да го сторам тоа лично и зад затворени врати.
Сакам да споделам благодарност до многу жени на кои некако не сум имала шанса или во кусото издвоено слободно време не сум нашла за неопходно да го сторам тоа, а и можеби не сум можела да ги изнајдам и изберам правилните зборови за тоа.
Велат најтешко е да се побара прошка и искрено да се даде таа од се срце. И не биле далеку од вистината кога рекле така.
Потоа се запрашав себеси колку и јас простувам искрено од срце?
Порано бев престрога првенствено со себеси, потоа и со другите и скоро ич или многу малку како искрено да простував. Сега простувам за да си го отстранам бремето од лошата ситуација од плеќи. Дека ќе биде како ништо да не било пред тоа, тешко, ама секогаш давам шанса да ми се докаже спортивното, до момент кога веќе не нудам шанси.
Сите имеме некоја временска рамка во која можеме да поправиме или смениме многу работи на подобро само и само ако навистина го посакуваме тоа и ако се разбира ни е пружена можност и шанса да се види личниот напредок.
Да се вратам на благодарноста, е така им благодарам на многуте жени кои ми ја дале таа шанса и на уште повеќето кои не ми ја дале, бидејќи и едниве и другиве многу придонеле денес да бидам таа која сум.
И тие кои се покрај мене и тие во иднина на кои ќе им отстапам место да се исто така покрај мене знам продонесуваат и ќе придонесат во мојот личен раст и развој.
И на ним им благодарам однапред.
Убаво е да можеш да заблагодариш и на тие од минатото и на тие од сегашноста и на тие од иднината, длабоко со целото битие без некои желби и очекувања, онака...just like that.

 

Некој за разговор ?