Разговарајте за да ви олесни душата

Јас идам уште поретко. Дефинитивно боли. Гледаш деца пораснати, баби, дедовци остарени, родители што исто се обидуваат да не се скршат пред тебе. Не е лесно ама воопшто. Посебно ми е жал за старите, не знаеш кога е последен пат што ќе ги видиш.
Иако јавувањата со видео ја олеснуваат таа носталгија, не е исто едноставно. Последно не издржав, се скршив, срцето партал на милион делови. Исто ми падна жал што детево никогаш повеќе не било посреќно, меѓу своја лоза и луѓе.

Дефинитивно е тешко и мислам не би било никогаш полесно.

 

Se izgubiv sebesi...Monotonos, osamenost, stanav rob na svoeto dete, kako da nemozam da se spravam so majcinskite predizvici..vlozuvam trud, pravam se nestata da se podobrat i samo se tresnuvam od zemja. Kade li gresam ne naogam i pokraj se na krajot uzasna majka. Ponekogas samo se molam za malku mir i spokoj koj odamna gi nemam, onaa topla ispolnetost, cuvstvo na sreka koja odamna ne ja custvuvam, ne baram mnogu samo malku mir. Mir koj nemozam so pari da go kupam.Dali nekogas ke bidam povtorno srekna ?

 

Како шо стареат моите ми е сѐ потешко. И секој роденден сѐ повеќе у + години зошо нема бесмртност кфмермрмрмрмрмрм

 

нз каде да пишам па ајде тука ... ситуацијата е следнава со свршеникот таман го изреновиравме станот земавме куче 4мес (доберман) сега е уште малку 1 година ќе биде, уште кога ја земавме првиот ден да ја шетаме не нападнаа сите можни кучиња после ја пративме на дресер бидејќи имавме проблем со ушите ни ја врати назад па ја однесовме кај др ама што не се занимава професионално ја земав назад пред скоро месец дена првите денови се океј, но почна да ми забушава.... социјализиција 0 со други кучиња за да не ме напаѓаат кучиња додека се врати свршеникот од странство се вратив дома кај моите за да може да биде слободна да трча во дворот пак ги вежбаме командиве поминува ли куче ни името си го слуша ни ништо, трча и лае вознесена. ќе замине кучето ќе почне да квичи.. знам дека треба да ја шетам ама искрено јас не можам сама треба со уште некој и нз како ќе изреагира со луѓе и кучиња кај тој што беше вика дека со луѓе и кучиња нема проблем. Др работа е што моментално барам работа и сум невработена па е со мене 24/7 ако почнам да работам ќе треба да биде затворена по 8ч и повеќе часа во бокс што не ми е хумано може ќе наидам да критики ама стварно сум истоштена се сум околу неа прво куче ми е до сега само мачки сум чувала и е огромна обавеза .. размислувам да му речам на свршеникот да ја дадеме на некој што има двор и да се чува дома ... воедно да напоменам треба да спремаме регистрации свадби а и планираме и бебе

 

Денес, ден недела ми е ден за искажување благодарност.
Денес ти благодарам моја драга на тебе, затоа што успеа во битката со сама себе и успеваш секој следен ден да останеш силна од утро до мрак.
Успеа храбра моја, со твојата упорност и карактеристичен инат и да знаеш, ама ти веќе знаеш, се што ќе замислиш и зацрташ еден ден и ќе(го) оствариш.
Најсилна но не доволно силна како твојата внатрешна сила, толку силна нема, бидејќи е немерлива таа сила, расте од ден во ден водена од ТОА.

 

Зошто ми го претвори животот во пекол? Каде е тој човек што ме сакаше и што не се плашеше од никого кога се работеше за мене?
Каде е тој човек што ветуваше брда и долини?
Дали јас згрешив некаде па заслужив вакво однесување?

 

Се чудам на самата себе...како можев цел живот да бидам олку слепа?Толку упорно да правдам ј барам љубов од мајка ми....еее морам да и докажувам дека сум купила 10 кг пипер, и толку испаднало тегли.Сум ја лажела.Дома ми било прлаво со две мали деца.А всушност и бев слугинка од седум години.Толку мирно и повлечено дете бев.Толку послушно.Слепа послушност.А цел живот не верува за банални работи.Ми вадеа цисти на забите.Кажувам како ме болело.Не е точно.Измислувам.Она праела операција.Толку ситуации....ми се плаче бе луѓе.Цел живот да бидеш газен.Доколку не е по нејзино те казнува.Толку арогантно однесување.Ми сликала извадоци од детски дневник, се смее и им го покажува на сите.Во толку тешки моменти , барем да те сослуша.Работи кажни во доверба,на нос ми ги извади.Го откри пред други.
Како не свестив порано.

 

Сега барем имаш пример каква мајка не треба да бидеш!

 

Недела (или сабота) ми е како ден на благодарност, затоа им изразувам благодарност на сите блиски и подалечни, преселени насекаде низ светов кои од локациски прични ги немам покрај себе сите наеднаш, а си ги сакам и си ги ценам и почитувам премногу.
Секоја личност од нив придонела на свој посебен начин денес да бидам таа која сум. Неблагодарно и некултурно е самата да се испофалам себеси каква сум била и сум станала под нивното влијание. Тие што ме познаваат и го знаат тоа влијание знаат што сакам да кажам.
Се растажив малку, само летен период се начекувам со некои од нив или во одредени периоди ги посетувам и јас во нивните нови земји во кои си создале фамилии и си пуштиле корени, а тоа не е толку често колку посакувам да е за да тие се поголем дел од моето секојдневие и живот. Од тие причини на некое ново одење често се случува да запознавам по некој нов член во нивните семејства и со задоволство го проширувам кругот на нови и прекрасни личности кои ме мотивираат и инспирираат подобро да си менаџирам со финансиите и си заштедам за некое следно патување и ново споделување на прекрасни спомени со нив.
Ви благодарам што постоите и ме мотивирате за многу нешта во многу сегменти од мојот живот.

 

Одамна немам пишено тука во оваа група, анонимно нели, скоро пола година иако е со ник скришно. Луѓе ако се чуствувате осамени, безнандежни, депресивни побарајте помош, менталното здравје е поважно од се. Еве може некој ќе каже дека сум психопат, будала и такви работи ама за прв пат и тоа да напишам јавно иако е аномно јас се борам со ментално здравје веќе долги години понекогаш сум депресивен, тажен, не ми се збори со никој, едноставно сакам да бидам сам, и не посетувам психијатар да раскажувам се што се случува, ниту таблети пијам, туку едноставно се фокусирам на себе си си давам сам поддршка дека се ќе биде добро, се ќе се реше, нема да биде така се лошо, пешачам, си давам сам мотивација, оти знам нема кој да кажам колку ми е тешко, и колку товар на срцето, иако не сум некој тип што се отвара пред сите, и затоа малку ми е лесно тука да пишам оти сум анонимен, никој не те знае кој си. Ова до сега го немам кажено на никој ама прв пат се обидев да се самоубијам на мојот роденден, цел ден чекав да ми честита некој или да ми се јави на мобилен, поклон да ми донесе, и да го прославиме роденденот некаде иако немав пари тогаш, и веќе вечерта ме фати една тага и депресија и сфатив тогаш дека мене никој не ме сака на овој свет и пробав да се самоубијам во собата, ама не можев помислив на мајка ми како ќе реагира она, помислив како че биде после 15, 20, 30 години и едноставно немав сила, и од таа вечер има поминато 15 год и на никој не сум кажал за ова се до сега, и знам дека сум анксиозен, депресивен иако ми е тешко и сакам да плачам да ми олесни на срцето, ама нешто ми дава сила да продолжам понатаму, да бидам ок и со насмевка да имам иако ми е тешко. Луѓе разговарајте за се не е срамота да бидеш анксиозен, депресивен или да разговараш со психијатар. Сепак знам дека еден ден ќе бидам среќен и се ќе биде добро имам надеж дека се ќе биде добро и се знае нема откажување, одиме до целта.

 

Поддршка. Последните реченици во постот значат дека си победил, но нема откажување, целиот живот е борба.

 

Па да ти кажам дека победив и тоа сам си давав поддршка без помош од никој, сам се борев со све, понекогаш бев на работ да се откажам и да завршам со се за да можам да бидам спокоен засекогаш и на мира да бидам, ама има нешто во мене што ми даваше сила да се борам да не се откажам од ништо, кога бев депресивен, анксиозен, на раб да се откажам се, добив спас во филмовите, сериите, песните, едноставно ми беа escape од мислите мои да направам нешто што не треба и што ќе жалат сите овие години, се фокусирав на тоа да го гледам и некако мислите ми поминуваа, не мислев на тоа, може ќе звучи смешно на некој ама благодарение на филмовите, сериите и песните се уште сум жив и здрав едноставно некако ме спасија тие, иначе до сега ќе бев у дупка 6м закопан. Можам да кажам дека имам денови на анксиозност, депресија, тага ама пробувам да ги тргнам тие мисли и да гледам позитивно. Бидете јаки луѓе не се предавајте се ќе помине.

 

Ти знам отиде да работиш во Хрватска. Уште ли си таму, како ти е?

 

Уф конечно најдов тема да си кажам што ми тежи на душава...Абе не бев јас ваква како успеав да станам толку нежна и осетлива?Едноставно нема ден а да не се чуствувам тажно.Имам сестра живи во Швајцарија и две слатки внучиња секогаш кога идат душа ми е полна а кога заминуваат секој пат како по едно парче од душава да ми земаат со нив.Ги сакам премногу, многу сме поврзани со мене се гледани уште од мали а сега се далеку од мене.И нема за кој не ми е жал ги мислам и думам родителите,внучињата сестра ми сопругот плачам не сакам да се болни да не им фали ништо а па ко ќе помислам на смрт па се здробувам од плачење
Едноставно сите ми се во мисла и сите ми се приоритет а за мене не ми е важно само тие да се живи и здрави

 

Да во Загреб сум, и уште сум во Хрватска. И да ти кажам искрено се преродив, сам без никој, се спасив на некој начин. Сега попозитивен сум, насмеан, друга околина, се снајдов не сум тој што беше депресивен пред година дена. Едноставно Загреб ме спаси, не мислам на финансиски, туку ме спаси ментално и физичко ме спаси, и спиритуално и тоа сам без помош од никој, никој не знаеше дека ми беше тешко и бев изморен од све и немав сили да продолжам понатаму. Ако не се решев да дојдам за Хрватска RIP ќе имаше, оти не можев веќе ни финански сам да се бориш, ни ништо.Менталното здравје е најважно од се. Сега поинаку мислам и знам дека има решение за се.

 

За сите сум тука кога им требам ама мене кога ми треба некој никој нема.
И така си поминав сама со фамилијата еден лош депресивен период, тие ‘другарките’ не ни знаат што се ми се случувало бидејќи се ‘зафатени’ со банални работи. А кога некоја ќе се скараше со дечкото јас бев тука, па ајде имале тежок период фамилијарно јас без некој да ми спомни бев достапна, дури и на полноќ сум одела по дома оти на некоја и било тешко и и требало некој за разговор, а мене? Ме стега грутка во градите, знам дека никој од нив не ме цени и треба да се навикнам без нив, по-независна сум подобра… не треба расположението да ми зависи од нив

 

Уште еден нов неделен ден, за благодарност.
Иако малку ми е специфичен периодов поради одредена ситуација не заборавам да посветам внимание барем и преку зборови на благодарност на оние кои ми се ветер во грб. Овој пат ќе бидат зборовите на благодарност наменети за сите љубители на пишаниот збор, за сите што споделуваат свој пишан збор, за сите што објавуваат свој пишан збор во книги за да ни останат овековечени зборовите во таква форма и ни бидат вечни гости во нашите домашни библиотеки. И да за сите колекционери на книги во своите посебни катчиња во домот, библиотеките.
Ви благодарам на сите, ме мотивирате и инспирирате да си ги проширувам видиците и откривам нови хоризонти преку читањето.

 

Еднаш некој во овој скапан живот да прашаше како си?... И ние кои постојано сме слушачи, поддржувачи, нечиј ветер во грб... имаме потреба од истото.
Еднаш ќе ја побараш поддршката, па и само една искрена прегратка... и тогаш бараш многу, тоа не си ти. Не си онаа која секогаш себе си се става на последно место, за на крај да "прегори"...
Да знаете дека некогаш едно длабоко "како си?", "те разбирам", "јас сум тука до тебе" и една прегратка значат премногу. И секој има потреба од нив...

 

Поддршка и никогаш не е касно да се обратиш на психијатар, психолог психолог...

 

I mene mi e potrebno toa dusho i toa mnogu posto nema dovolno svesni okolu mene za osnoven oset koa ti e tesko,za opsto pregratka i ramo za placenje..ama veruvaj taa pomos kosta,mnogu kosta..ne e samo edna seansa pa ti treba psiholog kako dozivoten prijatel sto ke te slysa ama na drzavno nikoj ne te esapi ne te slusa,plakaj mu ti po 2000 od seansa pa da mmka so glavata demek te prati eh sto ti e denesniov zivot