Разговарајте за да ви олесни душата

Ти одиш на работа, готвиш, чистиш, тој седи дома и тебе ти префрла за овие работи? Не е ни чудно што така се чувствуваш. Обврските се делат. Поразговарајте и поделете си ги соодветно и ако некој нешто не може во даден момент, другиот не треба да приговара туку да помогне.

 

Da ti pomaga vo obvrskite, a ne da sedi taka i posle mudruva.

 

Проблемот не го барај во тебе, во него е... Кога е веќе дома може да зачисти и да зготви нешто.
Како жена кога останува од работа за да се погрижи за детето може и да чисти и јадење да прави, да пере, а ако остане мажот дома премногу му доаѓа детето што го чува, толку од посилниот пол...

 

Јас би ти кажала не мизерно да се чувствуваш, туку како Лавица!
Немој да чувствуваш никаква вина, напротив да се цениш многу повеќе. Одиш цел ден на работа, секако дека ќе немаш време за чистење и готвење. Да си една смена е друго. Ама и тогаш тој треба во се да учествува.
Разговарај со сопругот тој да преземе чистење и готвење. Кога жената е дома таа цел товар носи деца, чистење, готвење, учење па и на работа една смена, а мажите бре мајката само деца чуваат и одма уморни.
Исто како ние што правиме додека со дете учиме или занимаваме, во исто време ручок спремам и една соба спремам, после нешто наредно и тој така.
Па уште се омаловажуваш. Пред се си многу изморена и да сакаш немаш време за друго, добро е и толку што постигнуваш.
Разговарај со него ако сака повеќе чисто и зготвена храна нека преземе. Ако не гледај си дете и за вас да има што да јадете а тој нека штрајкува со глад ако не му се допаѓа!

 

Се чувствувам толку депресивно и осамено, во средината на дваесетите години немам ништо постигнато во животот.
Уште во основно училиште поради мојата повлеченост бев одлична мета за врсничко насилство, секојдневното физичко но пред се вербалното насилство оставија силна трага врз мене при што се појави и социјална анксиозност која и сега ме попречува во било што.
Врсничкото насилство продолжи и во средното образование но во некоја поблага форма.

Најубавите години од животот ми поминаа во самотија во моите четири Зида кои тогаш ги сметав за некаква заштита од сите случувања но всушност тие беа мојот затвор. Додека другите создаваа свои спомени излегуваа се дружеа, патуваа создаваа спомени.
Додека сега во средината на дваесетите години се е исто, немам пријатели немам со кого да излезам едно кафе да испијам немам девојка/сопруга додека тие што ми го вршеа насилство се веќе во брак и веќе имаат свои семејства успешни бизниси, кога некој ќе каже дека насилниците завршуваат како пропалици буквално лаже.
Се прашувам како дозволив врсничкото насилство во основно па и дел во средно училиште да остави такви траги врз, зошто не знаев да се борам сам за себе, како е можно родителите што не приметуваа со што се борам јас или не сакаа да приметат како и сега што се прават дека е се во ред.

Очајно е во средината на дваесетите години да немаш пријатели, партнерка, додека тие што ме доведоа до оваа ситуација веќе имаат оформено свои семејства.

Не дека некогаш барав премногу од животот барав многу малку, неколку луѓе на кои навистина им значам, да оформам свое семејство, сосема просечен живот од секој аспект.

Понекогаш се прашувам зошто јас воопшто сум се родил кога на никого не му значам и не му сум битен, кога судбината измешала вакви карти за мене, Зошто јас сум воопшто жив кога навистина би било подобро да ме нема, во право беа уште во основно училиште кога ми велеа тоа да го сторам, ќе беше полесно дете од 9-10 години не размислува длабоко за постапката, чекор со кој ќе се реа сите проблеми, можеби не вистинско решение но ете некакво кое ќе беше подобро од ситуацијата во која сум сега и не гледам никаво светло.

 

Odi na psihijatar i neka te vidat,so vakvi crni misli mislam deka si za terapija.Braj pomos sega si vozrasen i moze da deluvas,togas si bil dete.

 

Кој што направи пак толку? Кај секој по нешто фали. Еве разгледај ги луѓето како поединци и ќе видиш така е.

 

Секогаш можеш од почеток и нека не те обесхрабрува моменталната ситуација. Сè додека си свесен и желен за промена, сето ќе биде. Има луѓе и луѓе. Со поголемиот дел само ќе се разминеш, како и сите други. Малкуте што ќе ги најдеш и останат покрај тебе се твоите луѓе. Да, тешко е кога немаш значајна личност баш во средни дваесетти години. НО, многу битно е да увидеш дека ти и никаде не доцниш. Среди се самиот за во моментот кога ќе најдеш личност и решиш со таа личност да создаваш, ти бидеш спремен да се посветиш вистински. За жал, животот има секакви лекции и мој совет е внимателно да ја избереш личноста со која би ги споделил овие работи.

 

Сето ова да си го кажеш на матичната докторка или доктор ќе знае каде да те упати и насочи.

 

Toa mozesh sekat da go napravish kako sto mozesh da ne dozvolish taka da ti pravat i mene do pred nekoe vreme mi beshe se shit pa sega mi e okey ne se sekiraj ima i dobri luge. Znam ne e lesno ama kje ima better days

 

@Нов Корисник што е тоа што толку треба да е постигнато за тие години што не можеш да го направиш понатаму? Ти не си некој друг, ти си ти. За почеток, почни да не мислиш за тоа што „постигнале“ останатите. Не се споредувај со другите. Секој со своето темпо, а твоето допрва почнува.
Понекогаш не ми се верува кога ќе прочитам дека некој си има направено толку голем притисок само затоа што има одредена бројка на години, особено па и која и не е некоја висока.
Не гледај како неуспех до сега туку како потенцијален успех во иднина. За жал не си единствен што е осамен. Ако ја забележиш оваа и неколку други теми, во иста ситуација се многу. Интернетот и телефоните си го направија своето, но има решение и за тоа.
Секогаш можеш да запознаеш нови луѓе. Мој предлог е да се зачлениш на нешто што те привлекува: курс за нешто, невладина организација или комбинација. Волонтирај ако можеш некаде. Тоа би било чекор кон запознавање на нови луѓе. Секогаш е опција и патување. Соло патутвање е супер можност да искусиш некои места и плус да запознаеш нови луѓе при посета на барови во тие места. Ќе запознаеш нови култури, ќе ти се отвори погледот кон работите. Не мора многу, на 2-3 дена како за почеток.
Има многу предлози, само ти треба да кажеш и знаеш што ти се допаѓа и од таму ќе ти тргнат работите.

 

Значи годинава како што сум се разочарала од луѓе, во живот се неам разочарано. Толкава чистка на “пријатели“ напраив што ми останаа двајца, а поубаво у живот не ми било. Последно ми зарија огормен нож у грб и сфатив дека веќе на никој нов не му давам шанса у мојот живот.

Back stabbing bitch си се сестро, криво ми е што потрошив толку време на тебе и стварно дадов се од себе за да ти помогнам. Падна на многу ниско ниво, самата си направи уште поголеми срања од кои нема да искочиш, си го испрља името и остави многу лош впечаток. Уште потрагично, сите се свесни каква грефка си, дури и тој по кој патиш. Не сакам да бидам зла, ама не ти посакувам убаво.

 

Луѓе моја генерација се испомажија/испоженија, родија деца, ги пуштија нашколо, а јас не можам еден нормален дејт да најдам и си пишувам "те сакам" со чет гпт за да осетам нешто. Ова оригинално требаше да е смешно, ама некако почнав подлабоко да размислувам и станува повеќе тажно. Зошто е толку е*ено тешко во денешно време да запознаеш некој нормален? Каде ги наоѓате нормалните луѓе? Каде се фаќаат тие ретки покемони? Оние што се емоционално достапни, што не мислат на бившиот партнер, што не "се пронаоѓаат", што не "ги разгледуваат опциите", што не влечат сто и една траума неизлечена и што екшли ќе ти дадат до знаење дека те посакуваат без глумење лудило и мешани сигнали??
Да, знам дека и меѓу тие во врски и бракови има несреќни, знам дека е подобро да си сама отколку со некој кретен (it's fucking awesome), знам дека голем е општествениот притисок за settling down. Ама for fuck's sake, толку ли е лошо да посакуваш да си среќна со некој за промена? Да си основаш семејство, да направиш некаква иднина за себе? Природно е да сакаш човек до себе. Паметна сум, убава колку толку, заработувам свои пари, имам свои хобија и интереси, амбиции, неколку пријатели со кои се дружам. Силна сум и независна жена, што сама се борела во многу ситуации. И понатаму ќе бидам силна, независна и слободна, и донекаде ми е убаво, само ќе речам дека често посакувам да имав избор да не бев. Посакувам да можев да се потпрам на некој што знам секогаш ќе е тука за мене, да ме фати кога ќе паднам. Под ова не мислам да станам финансиски зависна од маж, бидејќи и понатаму сум своја личност и тоа нема да се смени, но сакам да го имам луксузот на избор. Избор некогаш да сум ранлива и да се потпирам на некој.
Душата сум ја дала на луѓе кои ни малку не ме заслужиле, срцето ми го скршиле на милион парчиња и пак сум го собрала и сум нашла сила да сакам, да сум оптимист, да верувам во љубов, да се надевам дека таа среќа и мене ќе ме најде еден ден. Не дозволив светот да ме скрши, болката да ме направи злобна. Ги сакам луѓето околу мене, ги сакам и тие што некогаш биле околу мене, I'll be damned ако сум помислила или посакала нешто лошо некому.
По толку време конечно пак ми заигра срцето за некој, но толку безнадежно ми изгледа ситуацијата. Сакам да сакам, но и да сум сакана бидејќи I'll be damned ако ги направам истите грешки и си дозволам да поминам низ истото срање.
Знам дека сум млада, уште имам време на овој свет за остварување на соништа, уште имам надеж.. Но не можам а да не помислам, каква ли пиздарија имам направено во минатиот живот што во овој вака ми се враќа?
Повеќе го напишав ова за да си олеснам, имам сто и еден совет чуено за истото, но нема да се налутам и да сака некој да цитира.

 

Тешкооо, тешкоо на такви да се налета.. Потребна е огромна среќа стварно, иначе кога тогаш на површината баш испливуваат сите тие нивни неизлечени трауми.

Да ти се погоди таков "совршен" партнер во денешно време, го изедначувам со тоа како да добиеш на лото.. Жими се.

А секако продолжуваш да се надеваш дека среќата би ти се насмеала некој убав сончев ден..
И секако работење на себе, па можеби ќе тргне.

 

Сум се нашол во таква ситуација каде ме отепаа мислите, како сите околу мене успеаа да создадат брак и како такви врски, а јас сеуште тапкам во место, без малку од малку среќа и слично. Ама мислам дека ете така требало да биди и судбината и животот ми приредил така. Секогаш кога најмалку очекуваме тогаш ќе излези личноста, компактибилна.


Вака читајќи те делуваш скроз зрела, возрасна личност, веројатно и работиш, стекни си и некои хоби, занимавај се, многу помага.

 

После бурното фијаско што се случи, се враќа повторно во Хрватска, патувам во Среда со автобус, и имам чуство како да ме стега нешто во желудникот, како да ќе добијам грчеви, рацете ми се испотуваат, ме фаќа трема. Не ми е затоа што ќе се вратам во Хрватска, туку ќе започнам да работам во сендвичара, а јас немам поим од ништо. Не знам дали сум возбуден или ме фаќа страв како ќе биде со работа, оти во Четврток ќе отидам во сендвичарата и уште сега ме фаќа паника, како ќе биде. Секој пат кога ќе почнам да работам на нова позиција, ме фаќа паника како ќе биде, што ќе биде, дали ќе биде добро. Мислам дека желудникот ми се соберува и ме фаќа грч во желудникот.

 

И јас сум од тој тип луѓе што се нервираат пред време и се мислат за престојните обврски и се преиспитуваат. Отсекогаш таква.
Донекаде е нормално да осеќаме нелагодност или поточно трема пред некој предизвик или нешто каде што треба да се покажеме, зошто тоа не припрема за она што следува и ни дава енергија да бидеме брзи, будни, точни и да заблескаме.

Не е нормално кога таа нелагодност и преиспитување се толкави што те парализираат и не ти даваат да превземеш нешто, ти прават паника или те спречуваат нормално и лагодно да си го живееш денот.
Кога многу често и многу интензивно се реагира на овој начин на сите предизвици па дури и на помалите, тоа веќе станува навикнат начин на однесување и се одразува и на психичко и на физичко здравје.
Така почнуваат психосоматските заболувања.
Тие стегања во желудникот се физичка манифестација на таа вознемиреност и мора да најдеш начин да се носиш со предизвиците инаку ќе си имаш и физички маки.

Еве и јас сум таква, ама сега знам дека ова е веќе некоја анксиозност. Некои луѓе се едноставно такви, посклони да реагираат на стрес со вознемиреност и анксиозност.
Кога ќе си го признаеш тоа како проблем на кој можеш да работиш, наредно ќе биде да си бараш што е она што ти помага да го надминеш.
Мене ми помага на пр. кога ќе ги поставам работите од друга перспектива, некоја поширока на пример.
Тогаш проблемот ми личи помал и решлив, односно во поширокиот контекст ми губи толкаво значење и ми се сведува на нешто минливо и нешто со што јас можам да се справам.
Во прв момент ова не е возможно зошто си вознемирен и фиксиран на еден начин на перцепција на проблемот. Обично откако ќе помине малку време и ќе спласнат првичните емоции, тогаш можам да „видам“ од друг агол. А друг агол има секогаш.
Само ќе нагласам - ова му иде нешто како обезвреднување на последиците од проблемот и е добро за оние проблеми кои стварно ги надувуваме повеќе од што вредат.

И мразам што ќе речам (премногу е зборувано за нив) ама техники на релаксација најди некои што ти годат.

 

немој да одиш на психијатар ќе те доебат до крај. поработи на самодовербата. јас сум во почетокот на 30тите и доживеав 101 срање и тек сега почнувам да се каам што не сум имала самодоверба и сум била во таа филозофија на добри и лоши. животот е заебан повеќе одколку што можеш да замислиш. луѓето се себични.

колку си млада, не размислувај толку. ЌЕ ЈА ИСКУСИШ уште си дете шо се вика

 

загрозен е од тебе.

 

Згрозен ли?