Разговарајте за да ви олесни душата

Само се обидов да ти помогнам со reality check. Зошто веднаш се изналути? Очигледно си многу осетлива и се си ставаш на срце. Како и да е. Не ти одговарам повеќе, уживај си.

 

Neznam kade da se obratam.
Nemozam da disam od strav i taga.
Srceto mi nateznuva.
Tatko mi odednas se razbole,jas go nosev po lekari,ofkase,se vitkase od bolki.
Sekade otidovme,neznaeja da mu kazat sto mu e.
Nisto ne mu e a sekoj den se poloso.
Nakraj go odnese sestra mi vo bolnica mu napravija priem bidejki vo liceto dobi zolta boja,i se vitkase od bolki pod rebrata odvnatre i jaki bolki vo vratot,na oddel Pulmologija bidejki e pacient so HOB.
I tumor markerot za plukja e nad 30.
Mu pravea bronhoskopija na pluka nemalo rak.Prima infuzii za toa hronicno na pluka sto e ama tamu rak nema i metastazi.
Pocnalo krvarenje i prekinale.
Treba povtorno da brcaat do crniot drob bidejki se somnevaat deka tamu ima tumor,se pokazal dali na toa eho neznam plik nekakov.
Uste nemaat tocna dijagnoza dali e rak dali treba operacija,dali i sto ke se pravi ponatamu.
Jas posledno se slusnav samo mi rece nemozam da disam edvaj disam.
Pominuvame niz golema agonija,nie najlosoto scenario go zamislivme,veruvam taka e kaj site koga ke im soopstat nesto.
Dali pa ako imavme pari i go odnesovme vo privatnite kliniki ke mu pomognea,ili pak isti se procedurite za ispituvanja sekade.
Neznam vaka ne se izdrzuva.
Barem jas nemozam poveke,samo baram sila od Gospod da izdrzam sto i da se sluci.

 

Почни со јога и медитација за да се смириш. Верувам дека ќе ти помогнат. Отиди и кај психолог. Мора прво ти да се средиш за да можеш да му помагаш на татко ти, зошто вака во паника ништо не правиш и се повеќе ќе паничиш и ќе паѓаш во депресија.

Сум имал вакви слични работи, но мојата цврста психа успеа да го издржи тоа.

Распрашај се во Систина, Неуромедика, Жан Митрев и останатите приватни болници за која би била цената да го примат татко ти. Отиди до таму или јави им се и кажи им се што имал проблеми и ти кажале докторите за него од државните болници и клиники.

Ако е сериозна работата, а немате доволно финансиски средства, не се срами да позајмиш од роднини и пријатели. Сигурно ќе ти дадат ако имаат. Па дури и би ви ги опростиле.

 

Девојко, сешто може во вакви ситуации да направиш е да се обидеш да останеш трпелива.
Според ова што читам, вие сте скромно семејство кое нема услови да си обезбеди повисоки финансиски средства за лечење во приватни клиники, ниту пак за мито, кое за жал честопати знаејќи ги нашите формални протоколи е неопходно при лекување.
Ситуацијата е таква каква што е, и верувај никој овде не е доволно кадарен да ти каже дали станува збор за канцер или нешто друго. Сешто преостанува е да почекате и видите како ќе се одвиваат лабораториските иследувања и што ќе покажат резултатите.
Евентуално од некого да позајмите пари и татко ви го проследите во установа каде мислите дека ќе му се пружи посоодветна нега.
Меѓувреме ти, за себе, гледај да си физички активна, да го окупираш времето до максимум, или ако не, привремено да бидеш на лекови за смирување за колку толку да ти олесни.
Се надевам дека бар малку бев од помош, меѓувреме посакувам брза разрешница и успех при дијагностицирањето.

 

Може ли некој лп да ми пише? Имам некои проблеми дома

 

Толкава огромна затворена кутија сум, самата си се изненадувам како се' уште издржувам вака, ама до кога е прашање на време.
Од секогаш се' и сешто што доживувам, било позитивно или негативно, јас си го чувам длабоко во себе, ниту споделувам точно што ми се дешава со никој. Имам огромна потреба да се истурам, за на крај повторно да не му дозволам пристап до мојата интима на никого.

Тага, болка, разочараност, очај, безволност., апатија ... сето тоа успешно мислам дека го замаскирувам за пред другите, за кога останувам сама со себе во црните депресивни ноќи, да се интензивираат толку силно овие негативни емоции, до степен на липање, и да не можеш на себе да си дојдеш.

И не поминува.. Мислите не се оттргнуваат, ме опколиле, не верувам дека во догледно време би ме напуштиле. Тешко да наоѓам утеха и мир, ништо не ме исполнува, расположува, подигнува, буквално ништо, ниту работите и активностите кои порано ме смируваа и позитивно ми делуваа.

Ова ќе потрае, си се знам себе одлично која сум, каква сум и што сум, не е можно така само од себе да помине јас кога сакам.

Џабе пишувам овде, мислам дека олеснува пишувањето, ама се лажам. Се' си е исто, времето си врви, а промена не осеќам никаква. Kонстантната напнатост постојано тлее во мене и е присутна нонстоп, дури и кога мислам дека не е. Нема мир за мене, и тоа е.
Да си прифатам да го живеам целиот живот под стрес, напнатост и грч, па до кај е пишано да се тера, нека се тера.

 

Ете имам сè за да си направам живот каков што посакувам, но стравот и сомнежот се тука. Некад у поголеми дози, некад у помали. А ете свесна сум дека можам, свесна сум дека ме бива за многу работи, ама научена јас така да им потпаѓам на малите проблемчиња у животов и негативните мисли небитни.

 

Си мислам дека сам себе ако не си бидеш најдобар пријател никој нема да ти биде , што и да згешиш направиш сакајсе себеси , разговарај со себеси како со пријател. Мислам секој има тајни што на никој му ги нема кажано ќе оди во гроб со нив. Некои грешки сам само ти си ги знаеш и знаеш дека ѓаволот тогаш си поиграл со тебе па бараш прошка само од Бог од никој друг .

 

Ќе може ли некој да ми пише?

 

Некогаш имав преголеми соништа и амбиции, толкава желба и ентузијазам, бев полетна, полна со живот.
Но, се случи „животот“.
За жал не постои временска машина, некои работи не можат да се променат.
Се чувствувам заробена во лавиринтот на мојот ум, не постои излез.
Веќе не знам ни која сум, се изгубив себеси.

 

Не сакам повеќе да живеам...
Светот станал толку суров, боли дури. Велат доброто со добро се враќа, мај ес. Ма све у мајчини нека се носи... Немам сила повеќе

 

Се осеќам преморена, само ми се спие, немам добар сон.
Сакам да излезам - немам со кого.
Себични станаа луѓево.

Сабота е, уште лежам, немам сила буквално за ништо.

 

Не можам веќе да се борам. САМА.
Секогаш во се сум САМА иако имам полно луѓе до мене. Преполна сум со емоции и нема каде да ги искажам. Т.е нема на кого.
Претажна сум,полна љубов и разбирање за секого,ама фид бек немам од никој.
Сакам само некој "човек" до мене,на кој можам да му верувам,да ме усмерува по кој пат да одам и како да се надградувам кон подобро.
Смачено ми е да сум јас глава на куќата,и сите одлуки да се чекаат од мене..живот ли е..

 

Не знам како да ти помогнам. Не знам ни дали можам. Ниту дали е моја помош за добро или полошо ќе биде ако се мешам.

 

Некој лп?

 

Претходниве неколку дена навистина се чуствувам психичи лошо,немам желба за ништо.Со сила станувам од кревет,јадам,шетам,како робот сум.Не знам како да си помогнам.Долго време ќе сум среќна,исполнета,ќе живеам со полни гради.И после нешто се случува во мојот мозок и не можам да функционирам. Ништо не ме радува,депресивна сум,немам надеж за после а камо ли за утре. Не можам повеќе.Секогаш истото ми се случува.Си го мразам мозоков.

 

Пробај да откриеш зошто ти доаѓаат такви чувствa? Кои мисли ти предизвикуваат да се осеќаш така? За нив сигурно има решение.
Не си сама. Многу луѓе го доживуваат ова. Ако имаш некој близок да споделиш, да разговараш, најубаво. Сметам дека во денешно време премногу работи ни се наметнати, многу работи носиме на грб, мислиме дека секогаш можеме да дадеме повеќе, дека не сме доволно успешни, добри, паметни... Сето тоа си носи тежина.
Мене многу ми помага да пишувам благодарности во дневник. Се заблагодарувам што сум здрава, жива, што имам храна.... Тогаш ќе си помислам дека, додека сум здрава, имам шанси да сменам тоа што не ми се допаѓа. Секој носи во себе по некоја тежина. Забораваме дека треба да сме добри самите кон себе, да се грижиме за себе, зошто само така можеме да сме подобри и кон другите.

Може многу изнапишав ама и јас самата се наоѓам во такви периоди, разбирам како е. It will be ok girl! You'll be ok

 

Пробај со физичка активност што не го преоптеретува мозокот толку пример јога, медитацијаможеби ова колку толку ќе помогне