Никој не беше тука освен јас и она. Саботата дур јас се грижев за пациентка што не може сама скроз да се пресоблекува, колешката ми вика хитно да дојдам со таков тон арогантен, не те ни погледнува како на дугме да сум. На врата не ми ни кажа што е само рече да дојдам. Јас се исплашив мислев којзнае што е. Признавам дека и нервозно и реагирав бидејќи ме контролираше цело време што правам и ми се мешаше во работата... Причината некои алишта не биле здиплени. Океј прифаќам во иднина ќе пазам алиштата да бидат здиплени. И реков не сега имам пациентка, да завршам. Брзо завршив и после се соочив со тоа дека сум безобразна ,, Како така ми викаш не, јас сум тука шефица, не ти! '' Па што е толку лошо што сум кажала не? Ве молам да ми каже некој. Толку многу се налути што ме испрати порано дома. На пат буквално плачев, се тресев цела, мислев дека ќе паднам, се трудам да не си зимам толку при срце и да останам смирена, ама оваа ситуација ме извади од такт. Сега имам пак одморќе си бидам раат