Разговарајте за да ви олесни душата

Не знам дали постои решение за ова но јас сум личност која постојано е загрижена. И кога викам постојано, значи навистина е така.
Се започна со еден голем проблем кој го имав пред подолго време.
проблемот се реши, и навистина ми олесна, зашто навистина се трудев и се борев за се да биде во ред и кога испадна се по план навистина се почувствував како огромен товар да сум симнала од грб.
Но тоа траеше неколку дена, затоа што после почнав пак да се грижам за истата работа, иако сите ме убедуваат дека се е во ред и се е решено и дека нема шанси повторно да се појави истиот проблем.
Но јас се плашам дека се ќе се сврти наопаку повторно, иако и самата знам дека шансите за тоа се скоро непостоечки.
Како да се грижам по инерција... постојано размислувам, што ако повторно ми излезе истиот проблем. Не би издржала... не знам како би се справила.
Не можам да уживам во среќата сега зашто се плашам се да не тргне наопаку повторно.
Не знам како да го објаснам ова, можеби го напишав малку хаотично, се надевам ме разбравте.
Му се има ли на некој случено нешто слично? Многу е апсурдно... Како да престанам да се грижам за непостоечки проблем?

 

Значи вака имам еден голем проблем многу сум затворена личност и нема некој со кој би можела слободно да зборувам или пак се да му кажам незнам дали е тоа поради тоа што сум личност што е посрамежлива без самодоверба или пак ми треба повеќе време за да стекнам доверба во некого постојано сум дома на факултет и се така ретко кога излегувам не дека не сакам да се дружам ама убаво ми е дома и немам некоја претерана желба да излегувам што порано не беше така еве и од дома ме прашуваат што е работата зошто не излегуваш ама секогаш јас ја избегнувам таа тема и не сакам да разговарам и немам желба некако да кажам што и како е не ми е јасно зошто е тоа така.Некој совет?

 

Ista sum .Probaj da ne primetat drugite toa e resenieto .

 

Се чуствувам многу лошо некако како нешто да ми ја стега душата сакам да најдам некој човек кој што не ме познава и да му кажам се што чуствувам можеби така ќе ми биде полесно сакам некаде да заминам да се одморам од се и од секого неможам веќе да издржам. Да беше мајками покрај мене ќе имаше кој да биде покрај мене кој да ме поучи, а сега сум сама без никого на никого не му кажувам како сум,а тоа мислам дека ќе ме доведе до лудило. Морам да се сменам да станам позитивна оваа депресија ме уби целосно. Сакам да почнам од срце да се смеам, а не тоа да биде глума пред другите,а кога сум сама да само плачам.Морам да се сменам ама незнам како треба некој да ми помогне

 

Епа, мој ред....
Вака, се запишав во Н.Карев, не по моја желба, желба ми беше Орце-билингвалната и уште од 1ви септември сакам да се префрлам. (знам дека ќе ми речете ''па гимназија е и тоа, и тоа'' ама мене воопшто не ми е исто. Вечерта пред 1ви септ. јас не чувствував никаква возбуда дека нели нов почеток, нова средина... кога нешто сакам сум превозбудена не можам да заспијам навечер, го очекувам со ентузијазам, но за жал не и овој пат. Кога идам накај школо, самите нозе ме враќаат, а во душава ми стои грутка. Секој ден после школо јас плачејќи си доаѓам дома. Може смешно звучи, ама одев и со психолог да разговарам, бидејќи мноогу ослабнав, сите ми кажуваат дека сум пропадната, бледа, и многу нервозна. Учам, со 5ка поминав на тримесечје, ама џабе кога едноставно немам желба. Ми се отвори шанса да се префрлам во друго школо сега од Понеделник.. ама јас не знам што да правам.
Страв ми е како ќе ме прифатат децата таму, не знам до каде се со материјалот... ве молам посоветувајте ме.

 

Ne me napnuvajte VE MOLAM!
Jas samo sakam kako nevesta da izlezam od doma a ne kako begalka I bez blagoslov od Boga I od tatko mi.
So sila ubavina ne biduva.

 

Ајде и јас да си ја отворам душичката овде...
Си имав убава врска, но одеднаш не знам што се случи... Засакав постар човек, кон него имам чувства кои ретко сум ги имала кон некого... На дечко ми пробав да му раскинам но не бев доволно убедлива, и двајцата некако се враќавме назад... Тој сеуште ми кажува дека ме сака, дека сака врскава да се среди и да биде во ред, а јас веќе почнав поинаку да се однесувам кон него, не му покажувам љубов, комуникацијата ни се намали итн. Си реков, можеби кога ќе види како се однесувам сам ќе ми раскине бидејќи јас навистина не знам како да да го направам тоа, т.е. што да му кажам. Претходниот пат кога се обидов да раскинам ја посочив далечината како проблем, дека не може да опстане врскава ако два пати месечно да се гледаме, дека заради тоа чувствата кон него не ми се исти. Дали пак тоа да го кажам? Дали да му кажам дека засакав друг, дали тоа ќе го навреди или повреди? Навистина не знам што да правам.

 

Nemoj da mislish ova retko se sluchuva mene licno ne, no nekoi od moite drugarki mi imaat kazano deka sekoj den doagjale posle shkolo so plachenje. Nova sredina, lugje, nastavnici, normalno e i razbirlivo, osobeno za nekoj shto ne ni sakal vo toa shkolo. Ako ja imash uste prilikata, jas bi te sovetuvala da se prefrlish vo orce. Neka ne te zagrizhuva materijalot, sepak ushte e pochetok na ucebnata. Samo da znaes deka mozno e vo orce da ti bide malku potesko, no gledaj na toa shto kje ti se isplati vo idnina. Kje imash navika za ucenje i na fax nema da ti bide tesko da sednes i da uchis. Ne se razocharuvaj duri i da se reshish za Karev, sekoj pochetok e tezok, no koga vekje ja imash prilikata da se prefrlish vo ucilishteto vo koe si sakala ushte na samiot pochetok, zoshto da ne se prefrlish

 

Можеби погрешно се изразив, не ми се отвори шанса за во Орце, туку за во друго школо.. само тоа ми беше огромна желба.

Секој ден се повеќе и повеќе пропаѓам. Да, признавам, тешко се вклопувам во нова средина, ама многу би ми било полесно доколку имам некој близок до мене. Иако во Карев имам една ''блиска'' другарка (комшии сме, се дружиме од бебиња, по цели денови или јас кај нејзе или она кај мене и по нејзина иницијатив отидов таму ама во основно бевме различни паралелки)и сега таа не ме ''рецка'', бидејќи си има другарка што учеше со неа и во основно која патем ме мрази од дното на душата, и сега ''мојава другарка'' гледа да и угодува на нејзе, а јас служам само за до школо и назад. На школо, за неа сум невидлива.
Па сега ќе ми речете ,,Па не е само таа, здружи се со некој'' ама се обидувам, започнувам разгвори со други деца, ама сите бегаат од мене како лепрозна да сум, како на чело да ми пишува ''не се приближувај''. Во класот се сите по 3-4 деца од исто основно што иделе, и нормално си се дружат сеуште. Најмногу ми е криво што иако имам и јас од исто основно, ама исто како да ги немам. Сама седам на клупа, сама идам да си купам за јадење, на голем одмор од што немам што да правам си се рашетувам по продавници во Лептокарија, што нормален човек не би го правел тоа. Во основно бев сосема друга личност, со сите се другарував, незнам што се случува сега.
Не можам повеќе да издржам.

 

Жал ми е што се чувствуваш така, но сепак сакам да ти кажам дека стварно нормално е да имаш лош почеток. Старите пријатели се покажуваат вистински какви се, соучениците делуваат нерасположени за муабети.. Сфаќам. И јас кога тргнав во средно бев сосем сама, но сепак не ми беше толку тешко бидејќи јас продолжив да се дружам со другарките од основно уште некое време, па потоа почнавме да искачаме цел клас, и полека си го најдов друштвото. А чудно ми е, на голем одмор одевме сите девојчиња заедно, па дури сме ги викале и тие што делувале сами. Не знам дали само така било со мојот клас, општо таа генерација, или вие помладите сте се смениле нешто?! И друго, дали разговараш со мајка ти за ова? И ако да, што ти кажува? Инаку, мој совет до тебе е: Обиди се да го победиш срамот и почесто разговарај со луѓето од твојот клас. Биди самоуверена. Чувствувај се убаво за себе. Нека видат колку си супер! Запиши се на аеробик, зачлени се во некоја невладина (тука доста се запознаваат луѓе и плус е добар начин за победување срам), учи јазик, исполни си го времето со обврски што прават убаво да се осеќаш. Не се прикажувај како аутсајдерот што никој нејќе да го дружи, туку како некој што започнал нов почеток и е спремен за нови пријателства. А за другарката, не се замарај многу. Не заслужила да си го трошиш времето на неа. Не знам ова колку би ти помогнало, но ако мислиш дека може да ти се помогне некако или некој друг совет пиши. Со среќа

 

Апсурдно не е, туку нормално чуство и емоција на длабока психа во себе, навиката и траумата од борбата која тешко и долго си ја водела не ти дозволува да уживаш во моментот на среќа и успех што е и сосема разбирливо кај луѓе кои имаат длабоки чуства и мисли. Не се нервирај ова е пролазно, посети психијатар или пак потруди се самата да си го разграничиш проблемот со витамини и чести прошетки во природа.

Решението и самата си го знаеш, излегувај од дома и потруди се да се социјализираш, кога ќе почнеш да се дружиш и да комуницираш спонтано ќе се отвориш, самото друштво и комуникација си го прават своето. Вака дома никогаш ништо нема да постигнеш, напротив само повеќе ќе се депримираш и дотепуваш.

@Valencia многу едноставно, ако училиштето во кое што си не ти се допаѓа замени го, и не се преоптеретувај со друштва и другарки, сакала не сакала верувај дека ќе ги најдеш, сето тоа си доаѓа спонтано. Во моментов е по ажен твојот успех и желба за истиот отколку друштвото, друштво ќе си пронајдеш секако.

@Bitter-Sweet направи си услуга и себе си и на дечкото, не е вкусно воопшто од твоја страна ова што му го правиш, и е навистина подло. Јасно и искрено дај му до знаење дека врската завршила бидејки се нема обострани чуства. Тука во овој случај и нема многу филозофија во проблемов.

 

Да, разговарам со мајка ми скоро секоја вечер и некако ми олеснува. Ќе издржам уште месец дена до полугодие, па ќе се префрлам кај другарка што до основно учевме заедно и многу се дружевме. И она е сама таму, и само ми вели ,, Јас сеуште се надевам дека еден ден ќе бидеме повторно заедно, и ќе учиме заедно и се ќе правиме заедно''.

Патем, фала ти многу што одвои време за мене.

 

Нема на што се надевам колку толку ти помогнав! Ти пуштам среќа и многу интересни средношколски мигови

 

Здраво. Нова сум на форумов се обратувам за помош ве молам :/ незнам кој е проблемот во мене немам друштво сите морам јас да ги викнам никој мене не ме вика ме бараат само кога ке им треба нешто многу ми е тешко се чуствувам осамено сеуште немам ни дечко а до сега некоја вејке 5 има сменето :/ седам сама во 4 зида не излегувам односно немам и каде да одам :/ Само плачам и сум нервозна немозам да се опуштам во друштво да зборувам како други за сите сум како за потсмев сите ме исмејуваат ке изгубам се сакам да се сменам но како како :/ ве молам за помош овде ми е единствента шанса

 

Ahhh...
Nema da mi olesni, nema....
I pak ona moeno kjutenje. Ako, sepak ke si kjutam I ke drzam vo sebe.
Ama prasanje e do koga.....

 

Не ми олеснува со разговор ништо

 

Немој никако да си се замарала со овие глупости, после ќе се каеш зошто си се замарала, со тоа што на тие луѓе им придаваш значење, само уште поголема будала испаѓаш пред нив. Сеа сигурно си основно или средно, биди со отворени очи за да најдеш некој биден (било пријател или дечко) и за промена, здружувај се со оние што ти се допаѓаат, овие полека шутни ги. Знам дека не е лесно како што го кажувам, баш бидејќи не е, овој процес ќе ти трае подолго, ќе треба време да најдеш нови другарки, па навистина да се зближиш со нив, но не е невозможно. После ќе видиш како коцките сами си се местат, животот те носи таму кајшто припаѓаш, затоа не грижи се. И на крајот на краиштата, и да не си многу паметна, тоа не значи дека треба да те исмејуваат. Другарство е да бидете добри едни со други, ти ако си добра спрема нив, треба да те сметаат за другарка, а бидејќи не е така, најверојатно ни они меѓу себе не се гледаат како прави другари, ќе видиш по некое време кога сите ќе се раздвојат.

 

Девојче не треба и не смееш вака да размислуваш со оглед на годините кои ги имаш. Млада си а животот е тек пред тебе, имаш многу тоа да искусиш и доживееш.
Како за почеток треба самата да почнеш да зрачиш со позитивност добра мисла и убав збор, како што прилега на една девојка, во врска со твојот проблем и мислите во глава треба да сватиш дека ти самата ако не си помогнеш нема да може никој да ти помогне и социјализира. Разговарај со мајка ти и искажи и се ќе ти биде полесно, па заедно би нашле некое почетно решение за твојот проблем.
Излези и прошетај, оди на шопинг, промени ја својата гардероба, промени се ти за да почуствуваш промена и кај твојата психа, запиши нешто, некој курс, вежби било што што тебе би ти се допаднало за да излезеш од дома и се вмешаш во друштво. Претпоставувам одиш на училиште па пробај да поразговараш со школските твои, пробај да коминицираш и се социјализираш. Ако ти не се потрудиш за тебе и твојот живот нема да може никој друг да ти помогне, треба да сватиш дека не треба да очекуваш и чекаш да ти падне нешто од небо, туку треба ти самата да вложиш труд. Ако си упорна ќе успееш.

 

Имам 22 години и мислам дека животов ми е уништен :/ Боли кога сите излегуваат а ти си сама дома кога сите одат на кафе а ти си сама нема со кого да одиш :/ Немам имано ни дечко само плачам

 

На почеток од годинава си имала 18 години а сега имаш 22.... Ок како и да е, запиши се на курс некој, оди на јога, шеткај сама, барај работа по бутици, кафичи или ако студираш пробај зборувај со некои колеги... Или излези и разговарј со брат или сестра ако имаш, или братучеди сеедно. Спроведи акција за да има реакција..... Ако седиш и се жалиш нормално ништо нема да се случи. Сите сме имале такви моменти и со среќа.