Разговарајте за да ви олесни душата

Ќе се обидам да ти одговорам на прашањата @promeneta

1. Да ја обвинувам бидејки очекува возврат и бара човечност онаму каде што очигледно ја нема. И да и се понудила пријателкава ете сменила мислење, што може девојчето? Да промени нешто не може, освен да извлече поука и да се промени самата себе си.
Кога човек стигнува до заклучок дека не може да промени некого, треба да се промени самиот себе си за да не се разочарува.

2. Секој има свој начин на пишување, а и не можеме да знаеме секогаш во каква конотација некој пишува позади еден монитор.

3. Ете и самата си кажа дека си изгорена безброј пати што и верувам дека си извлекла поука од таканареченото "изгорување", и си согледала со кој каков однос треба да имаш нели?!
Јас лично не очекувам, иако не можам да порекнам дека некогаш ми е криво, но на крај секогаш знам да си го изправам. Се надевам свати што сакам да кажам со тоа.

4. Сум пишувала за луѓето, животот и вистинските вредности, ќе продолжам и да пишувам. Но на самиот крај од секој мој пост сум формирала сопствен заклучок од грешките и сум изнесувала став за секое мое стекнато искуство.

5. На петото прашање не можам да ти одговорам, но можеби еден ден ако продолжам да пишувам овде ќе те удостојам со одговорот.

6. Врти сучи сметам дека се разбираме и дека на некој начин имаме исти став само што го искажуваме со малку поразлични зборови .

Поентата ми е, помагај ако сакаш да помогнеш некому, но веќе кога помагаш треба да бидеш свесен дека не секогаш секого ќе те удостои со почит.
Плус, никој нит е должен да помага некому нит да му биде помогнато, ако веќе сме решиле да навлеземе во било каква борба за достигнување на некоја наша цел, треба самите да бидеме свесни да се снајдеме за да успееме.

 

Не знaм штo прaви, aмa веќе изгубив силa. Немaм желбa зa ништo. И пoнaтaму мислaм декa нештo не е вo ред сo негo.

 

Се губи силата и ако не ја трошиш на нешто креативно т.е работа или нешто што тебе те исполнува, но и ваков пристап како на татко ти не оди баш на добро ама сепак родител е, не еврувам дека лошо ти мисли, кој да знае што е финтата. Најди си работа ќе видиш како подобро ќе ти биде, ем, ќе излегуваш од дома, комуникација со луѓе и на крај на месец ќе се частиш нешто., колку е толку твое е. Свој човек ќе станеш, тоа не е мала работа.

 

Верувам дека веќе си возрасен човек и доволно способен за да најдеш работа и да работиш.
Не можеш да седиш дома постојано а си возрасен дечко, воедно овде ти излегува на површина и твојата депресија како последица на животот што го живееш.
Ти имам и веќе пишувано во врска со татко ти, тој нема да се смени, штом не помага разговор тогаш време е да станеш од таму каде што седиш постојано и да побараш работа за да застанеш на цврсти нозе, во случајов и факултет да запишеш меѓувремено ако веќе татко ти се изјаснил и си го покажал своето лице.
Не барај правдина затоа што ја нема, едноставно помири се со човекот и неговиот однос, постојат секакви родители, ни прв си ни последен со вакви проблеми, јас сосема те разбирам, разбирам дека си разочаран од татко ти и ти е тешко, поготово никако не ги оправдувам неговите постапки, но за да ти успееш на некој начин во животот мораш да согледаш и да соџвакаш а најпрво да застанеш на цврсти нозе пак ќе кажам, веќе си возрасен и време е да го смениш животот во кој што живееш бидејки секој дел од животот има своја етапа, а луѓето морат да работат за да на некој начин се одржуваат во нормала.
За да се спасиш себе си и да се излекуваш од состојбата во која што си мораш да превземеш нешто за себе си, почни да бараш работа, каква таква како за почеток доволна за да се издржуваш себе си и да застанеш на свои нозе, се врти кругот, може и татко ти еден ден ќе се свести за тоа што го прави но не треба тој ден со скрстени раце да го чекаш туку да се бориш за својата иднина и успеси во истата, во случај и да не се освести ти самиот ќе бидеш среќен и исполнет ако придонесеш за твојот живот.

 

Витaминa, дрaгa фaлa ти зa oдвoенoтo време. Бaш вчерa мислев дa oдaм чекoр пo чекoр. Нaјгoлем прoблем ми е вoзaчкaтa дoзвoлa, се влечaм веќе три гoдини. Првo сaкaм тoa дa гo зaвршaм. Имaм вo плaн зa три месеци некaде дa aплицирaм зa стипендијa, aкo не нaпрaвaм ништo тaму тoгaш пaк нa држaвниoт фaкултет дa прoбaм. Мaјкa ми ми спoмнa зa дa рaбoтaм кaј неa, сo пристoјнa плaтa oд 10.000. Амa сегa не им требa, дури вo мaј, пa зaтoa чекaм. Мoнoтoнијaтa убивa, пa дoдекa чекaм плaнирaм дa oдaм вo теретaнa и дa пoчнaм дa вежбaм и тoa ми е кaкo некoј лек.
Сaмo не знaм дaли е пoдoбрo дa пoчнaм дa гo игнoрирaм и дa не му збoрaм. Кoгa ќе пoмислaм и пoдoбрo е aкo гo игнoрирaм и не му збoрaм. Мoжеби не е убaвo, aмa тoa е. Чoвек не се менувa, a зa негo имa уште мнoгу дa се збoри. Не ни знaе тoчнo децaтa кoгa му се рoдени, тoa дoвoлнo кaжувa.
Ајде, ќе oдaм сo бебешки чекoри штo се вели пa се нaдевaм декa ќе врoди сo плoд.
Уште еднaш, фaлa ти.

 

Мислам дека коренот на моите проблеми е далеку во детството и во начинот на кој функционираше моето семејство, ама оттогаш се испреплетија многу проблеми и се намножија корени, тешко е да ги отстранам.
После некои работи што ги доживеав ми дојде преку глава.
Морам да глумам пред светот, затоа што никого не го интересираат ничии проблеми. Јас не сакам да барам помош од никого. Само сакам да ми тргне. Зошто да им го давам задоволството да гледаат како пропаѓам во проблеми и во тага. Напишав во мојот претходен пост дека или ќе ме сожалуваат, или ќе ме исмејуваат, или ќе ме осудат. Тука се сите такви. Немам блиски луѓе. Немам пријатели кои ќе ме ислушаат. Немам брат и сестра. За мајка ми не можам да кажам добар збор повеќе, жалам. Татко ми е далеку, а и кога би бил блиску не би сакала да разговарам со него. Немам таква блискост да му кажувам се`. И со нивните роднини не сум многу блиска. Зошто да ги замарам, кога сите имаат нивни проблеми. Освен мајка ми која се убедува дека ги нема.

 

Сите имаме вакви периоди, периоди кога ни трепери желудникот, имаме грутка длабоко во стомакот која тешко се корни штом еднаш влегла внатре. Ако ти е за утеха верувај ми дека не си единствената со вакво чуство и бош периоди од најразлични животни етапи.
Да ти кажам ли најискрено од што ти потекнува дотичната грутка?
Од нервоза и апчиња.
Нит прва нит последна, за жал фунционалноста на денешното општество ни е таква, макотрпна, тешка и зајадлива. Место каде што сите предатори се борат за пленот, а гладни се, верувам и приморани за такво нешто. Самата борба за власт не јаде.. а што останува со нормалноста.

Имаме и периоди кога се чуствуваме баш така како и што опиша ти во врска со пријателството и блискоста, верувај секојдневие е тоа денес, нормално е да секој реагира како што милува и му е кејф, многу ретко се среќава човек да се сети на тебе и да те побара во момент на лаф муабет а богами и во проблем. Сите кој од кој сме порастрчани и поокупирани за сопствената превласт, не е убаво но за жал секојдневно живееме со тоа, лицемерието и себичноста на секого стана дел од животната навика.

За крај, не сваќај дека ти давам совет или ти паметнувам, сакав само да те подржам на некој начин и потикнам .

 

Точен е фактот дека кога се сака може да се најде време, еден саат од некој ден може да се издвои без разлика, во тоа не се сомневај.
Јас би ти кажала вака, уз муабет потпрашај ја, дотичната и другите со кои се дружиш, кажи им зошто ти си таа единствената која ги бара не се срами тоа да им го кажеш, кажи им што мислиш, може ќе ја согледаат грешката а може и не, ако не ја согледаат никогаш и не ти биле другарки.

 

Не можам повеќе вака. Ќе решам нешто, точно знам што треба да направам и на крај немам храброст да се соочам со некои луѓе. Мене ми нема помош. Ми се чини дека никогаш нема да си ги решам проблемите, ќе ми пропадне животот.

 

иако 24/7 сум со насмевката на лицето, не ми е до смеење.. има толку многу работи кои сакам да ги променам и од денес ќе почнам.. а нешто што најмн сакам е да ме има некој, да се сакаме премногу, да ни биде убаво, среќни да сметој да биде машкото во врската, тој да го прави секогаш првиот чекор, да му бидам приоритет, да ме сака исто колку и јас него.. да излегуваме заедно, да се среќаваме, да биде мој а сеуште да си мислам како да го придобијам, да ми играт хормоните додека сум со него, поедноставно речено да се бакнуваме со таква нијанса како љубовници, а да се понашаме како најдобри другари. Ми треба ваков, многу ми треба

 

Не сакав вака да биде.Не сакав ваков начин на живот.Имам се а немам ништо.Се вртело се околу парите викаат.. Абе ми иде да ги треснам од земја! Денеска се почитуваат се некои глупости, а вистинските вредности се занемаруваат.Сакам да сум среќна.Таа среќа ја барам веќе неколку години и никако да ја најдам.Ама, јас сум виновникот.Срцето кога ќе засака тоа после никој не слуша, за жал.Се трудам ама не можам.Колку се е сменето,сакам времето да го вратам никад да не го запознаев.

 

Стварно не знаев кај да го поставам прашањето.. Ако не е за тука слободно преместувајте, бришете, итд....
Што треба да направиш за да се спознаеш себе си?
Дали е можно партнерот да те ограничува да го направиш истото или целата ствар е само во тебе?
Имам проблем на оваа тема веќе некое време.. И не знам што да правам... Ми треба да реагирам брзо а не знам како.... Претешко ми е, во ептен голема збрка сум... Помагајте

 

Како да му објаснам дека не сакам повеќе ништо да имам со него ?
Знам дека ме сака и му значам ама љубов без разбирање и почитување не ми е потребна .
Сакам да имам некој што ќе ме разбира без зборови , нема да ме ограничува и врши притисок, некој со кој ќе можам да бидам своја.......

 

Uf vo barem deset komentari se pronajdov sebe si,nekoj tezok period me tepa ke me dotepa nemam zelba za nisto zaboraviv da se smeam a koga ke kazam deka mi e tesko dobivam odgovor i sto ti fali ....se se mi fali od vnimanie ,do ljubov do razbiranje i da ne go tupam mnogu ...mozebinemam recnik da se iskazam ama barem onie deset me razbraa...

 

Најпрво искрено сакам да побарам совет и мислење од вас доколку не ви е тешко да ми одговорите.
Подолго време се мислам дали да пишам или не, ама ајде... за мои 15год. вие би очекувале да се жалам и да кукам како тоа ми раскинал дечкото и сл. (камо да беше тоа проблемот)... Ама јас, според мене се наоѓам во многу потешка ситуација.
Не знам од каде да почнам... ајде вака (ќе го ставам во спојлер па мило би ми било доколку ми одговорите):

Спојлер

Јас сум дете на разведени родители, уште од многу мали години живеам со мајка ми заедно со мајка и (баба ми), сестра (тетка ми,не мажена и живее со нас) и до пред 5 години имав и вујко кој за жал веќе не е меѓу нас. Него го сакав дури и повеќе од татко ми, ми беше идолот на мојот живот.

Се започна откако тој мој идол еден ден не реши да си го одзеде животот. Се обеси. Да добро прочитавте. И тоа пред мои очи (на никој ова го немам кажано), од тој ден, на мои 10год. мене ми се сруши светот. Всушност на сите, не само мене. Се разбира најмногу на баба ми.
На некој начин жената се ''разболе'' од тага по своето чедо. Почна да станува многу нервозна и неподнослива. Постојано да вика и да не' вреѓа, особено мене и тетка ми. Едноставно женава како да нема влакна на јазикот. (Но мајка ми не ја вреѓа никогаш) Има пероди кога женава си е океј, најнормално функционара, дури понекогаш си помислувам дека конечно се врати мојата стара бабичка која животот би го дала за мене, ама гадно се лажам. А денес, денес јас за нејзе сум: краветина, говедо, свиња, невоспитана, малоумна итн. За се ама баш за се јас сум крива... мајка ми се враќа уморна од работата и она ќе прокоментира ''Ете сега мајка ти преморена е, само да ти донесе тебе да јадеш, и да те облече.
И мајка ми започна да потпаѓа под нејзино влијание, мајка ми во текот на денот може да смени расположение едно 10 пати. Мајка ми воопшто не е таква личност... односно не беше таква. Постојано наоѓа некоја закачка за да се кара со мене и сл. На пр. зошто ова било на масата а не на биро.
Многу ми е тешко тоа што јас еден ден не можам да го поминам како што треба, секој ден плачам дали поради баба ми или мајка ми. Мајка ми никогаш не застанала да ме одбрани кога баба ми се расправа со мене. Само ќе ја прашам на страна ''Зошто?'' и она само ќе ми рече ''Знаеш каква е, не можам да се расправам со неа"
Тоа не се луѓето што ги познавам.
Постојано сум нервозна и дури не можам да се сконцентрирам доколку имам нешто за учење или пишување...
Последниот месец дена многу почна да ме стега левата рака и левата страна од градниот кош. Никој не ми верува.
Бев по психјатри и психолози, ми дијагностицираа анксиозност... но јас не можам, толку луѓе околу мене а се чувствувам осамена. Ми требаат луѓето што ме израснаа и ми пружија кров над глава и парче леб, но јас повеќе не можам да ги препознаам.
Како да има влезено ѓаволот во нив.
Поскаувам проблем да ми беа дечковците, симпатиите и сл. Ама јас се плашам да се приближам кон некого. До сега ниту сум имала симпатија а ниту пак дечко. Најдобрите другарки си ги покажаа лицата но сеуште си глумиме едни на други...
Надвор сите ме познаваат како позитивна личност ама никој не знае како ми е дома.

Не знам што да правам понатаму.. едноставно немам желба за ништо и немам никакви цел.