Разговарајте за да ви олесни душата

Кoлку и дa сум oбикoленa сo луѓе, се чувствувaм oсaменo... Имaм супер друштвo вo шкoлo, дечкo, другaрки нaдвoр oд шкoлo... Нo се чувствувaм кaкo дa сум им тoвaр, кaкo дa не припaѓaм дo нив. Неделaвa ќе искaчaм сo друштвo нa филм, нo пaк, прaзнo се чувствувaм. Не сaкaм дa гo зaмaрaм дечкo ми зa oвa, зaштo нa негo нaјмнoгу сум се oтвoрилa, сум му ги искaжaлa проблемите... Ми беше пoддршкa, не декa не, нo се пoмaлце се дoпишувaме (дoбивaм крaтки oдгoвoри), a уште пoмaлце се гледaме (збoревме зa сличен прoблем и испaднa декa не мoже дa се реши, немaме време дa искчaме зaеднo рaди шкoлoтo, мa дa имa денoви кoгa умирaм oд дoсaдa, a тoј е нa PC и вooпштo не му текнувa нa мене (или јaс тaкa мислaм)).

Се пoдaлечнa стaнувaм сo луѓетo кoи ги сaкaм, не знaм дaли јaс ги туркaм oд себе, или тие се тргaaт oд мене...

 

Не сум ја видела темава до сега,баш ко за мене е скроена.
И душата и срцето ми плачат одвнатре,тонам.Секоја капка надеж ја собирам полека и се трудам да му олеснам нему,бидејки знам каков пат го чека.Секоја можна болница ја исконтактирав,секаде пишувам и прашувам само за да му биде полесно.Не знаеше што го чека,ама дозна,плачеше многу,сакаше да се убие ама не дозволивме да се откаже така лесно од надежта.Ке се најде лек,ако не денес,утре..Ке биде подобро.Ах,се расплакав и сега.Неможам да истраам а како ли само му е само на душичката.Како ке ги гледам сега тие очи кои цел живот ми беа светлина,како ке живееме?Зошто Господе на него таква судбина...

 

Колку сте сите депресивни...

 

Не беше зa тoa темaвa? Дa искaжеме штo ни тежи нa душa, дa си oлесниме некaкo?

 

Се зафркавав малку,извините.Период е тоа,ќе ви помине,а ти Папилон опушти се,не си му товар на никој,и на твоите блиски можеби им треба малку одмор.

 

ми се плаче. Се чувствувам сама,бескорисна.. И незнам зошто е тоа така и кога сум со дечко ми исто ко да сум сама.. ми ја нема енергијата,веселоста,сречата.. Што ли се само случува,период ли е ова само?
Зошто не е ккако порано? :/


Оваа баш добра тема,да си се искажам..да нема што да ми тежи на душава колку-толку,

 

лелее исто исто...
:/

 

Ќе биде изненадување за мене ако успеам да го завршам текстов до крај, дури и вака на форум, позади компјутер кога се изгледа полесно да се искаже. Не знам од каде да почнам, се чувствувам лошо, тешко, немам самодоверба. Имам неколку блиски другарки, две од нив со кои сум најблиска ќе одат надвор од Македонија да работат преку лето, јас не успеав да аплицирам, ќе бидам дома цело лето, сама, немам лице на другите да им пишувам не после тоа што изгледаат како заборавени, за што и самата сум свесна, се се менува после средно, различни факултети, успеваме да се гледаме еднаш месечно и со какво лице јас да им пишувам цело лето за излегувања, иако сме блиски, ми изгледа како лицемерие. Дома има поинакви проблеми, мајка ми ја отпуштија од работа пред една година, постара е, не е квалификувана за многу работни места иако има факултет, одамна завршен. Постојано е дома, нервозна, не памтам да има некој поинаков муабет со татко ми освен расправање, со мене е постојано испрашување каде одам, со кого, а да не спомнувам и дека морам до 12 да бидам дома, затоа што се плаши да не ми се случи нешто. Верувајте имам многу пати зборувано на таа тема, безполезно е. И на крај дечкото со кој се гледам веќе извесно време, како се да оди надолу. Ќе излеземе и ќе се чувствувам супер, ќе ми биде интересно и забавно но после ми паѓаат на памет сите работи кои ми пречат кај него а немам сила да му ги кажам и јас пропаѓам. После тоа очекувано си ја трескам главата од ѕид прашувајќи се каква кукавица сум што немам храброст да кажам што ми пречи и да ги решам работите наместо да се нервирам сама. Блиска сум со родителите, со другарките но не можам никако да се натерам себеси ова нив да им го раскажам. Знам дека нема да ме осудуваат или било што но не можам да си дозволам.

 

Јас... И немам некои огромни проблеми... Само...
Не знам да препознаам среќа, а ни тага. Немам поента, немам мотив за живот. А ете, се имам.. Сопруг, стан, кола, бебе на пат...
Имав тешко, претешко детство. И сега не знам да се радувам на ништо, ставам штит околу себе за да не бидам повредена. Тешко ми е да кажам Те Сакам, не сакам да споделувам чувства никакви, се држам во себе, ниту кога забременив не се израдував, јас ПЛАЧЕВ, дали ќе биде се во ред мислев. Ретко излегувам од дома.
Споделувам со сопругот се, откога ќе се скараме бидејќи нему му се истурам за се, немам на кој друг.
Татко ми е починат, мајка ми ја почитува и сака повеке сестрами без причина. Се однесуваат тинејџерски и двете, срам ми е кога одиме на гости од нивните муабети.
Како да се оттргнам од оковите на минатото и да живеам во денешноста?

 

Се чувтвувам како да ми паднал сиот свет на глава откако се разболе сестра ми веќе ништо не е исто таа беше толку добра и наеднаш се разболе доби еден напад потоа уште еден и сега ја. носиме на терапија вежби и се надеваме дека ќе оздрави

 

е вака веќе повеќе години имам проблем со ова и никако да го решам се стојам во место можеби ова на некој ќе му изгледа смешно или чудно или незнам како ама јас имам проблем во врска со тоа и тоа голем и би сакала да ми помогнете.значи вака јас сум многу срамежлива и повлечена и поради тоа имав многу проблеми и многу патев немам воопшто самодоверба и работата е што ние учевме физичко 4 години во средно и јас на физичко буквално ништо неможев да правам значи колут напред назад одење по греда техники кошарка фудбал одбојка ракомет ништо буквално во тој момент се тресам од страв и неможам ништо да направам а и плус затоа што бевме многу во класот и тоа уште повеќе страв ми беше и секогаш се измислував и не играв и си викав ај од другиот час од другиот час и кога ќе дојде тој момент јас неможам нешто ме кочи ме фаќа паника е сега пак на факултет ќе имаме физичко не сакам веќе со тој проблем да стојам во место јас немора сите тиа работи да ги правам перфектно но сакам барем да имам храброст да се обидам ве молам за помош.

 

сочувствувам душо со тебе, знам како е да имаш близок болен, но замисли како и е на сестра ти, на неа сигурно и треба многу повеке охрабрување, слушање, тешење, така што, кога се ќе помине, ќе остане близината која на овој чуден начин сте ја стекнале.

 

душо, здрава си, жива си, биди благодарна. знам дека е тешко во твојата ситуација, но потруди се, јави има се на другарките, не мора само со дечкото да излегуваш. тоа може многу да смени, и не си ставај при срце ако те одбијат, може и стварно не можат во тој момент,а сигуена сум дека имаш и некоја комшика во близина, или братучетка, или каква било роднина со која можеш да прошеташ, ќе видиш колку подобро ќе се чувствуваш, поздрав

 

Разговорот секогаш помага. Не сум била некој отворен тип, но со текот на времето и живтот се учев дека подобор е маката да ја споделам

 

Колку понекогаш се чувствувам несреќно

 

Umiraat lugeto okolu mene,se zatvaraat zlatni kukji,se rasparcuvaat zlatni semejstva.poveke nema da mirisa na zgotven rucek,poveke nema da se zatopli sobata..bliski luge za koi imam ubavi spomeni.luge so koi porasnav,koi bea moi idoli.bez niv nisto ne e isto.i go prasuvam Bog,cesto go prasuvam,kako mu e milo toa da go gleda?? ...zivot...

 

Mi treba da me rezberes,da mi ostavis prostor da se vratam onamu kade sto odamna sum zastanala vo mojot duhoven razvoj bidejki bev zafatena so raboti sto gi pravev da ti ugodam tebe a zaboraviv da vidam deka taka so god.se povreduvav sebesi. Mi treba da razberes deka ne si mi potreben postojano da go gledas/kontroliras moeto postoenje. Jas postoev i pred tebe i ke postojam sekogas za sebe. Mi treba da ne me sprecuvas da bidam vistinskata jas. Da ne mi branis da se razvivam onamu kade sto jas sakam/smetam deka treba da bidam samo zatoa sto ti mislis deka tvojot izbor e ispraven za mene. Epa ne e. Kako ne gledas deka toa sto e dobro za tvojot duhoven razvoj, toa sto tebe te inspisrira da otvaras oci sekoj den moze mene ne mi odgovara? Sakan moj nezavisno sto si mi soprug ti ne si mi poseduvac/sopstvenik na mene licno ti treba da mi bides partner/soigrac vo igrata narecena bracen zivot za da imame sansa da ja igrame podolgo samo nie 2ta zaedno.

 

?Може некоја помош за оваа ситуација:


Имаш пари,работа, убаво место на живеење , девојка 5 години и 8 месеца и не знаеш дали ја сакаш (со која не си имал расправии,изневерувања и слично,се гледате 2-3 пати во неделата )
Сите другари на работа, но некако немшп волја за живот,нема страст во твојот живот,некако не е исто како порано, не сакаш да се жениш,не спортуваш.. тежина чувствуваш,ништо не те радува онака од срце, ко без цел во животот.

 

Мора да има причина зошто се чуствува така, има причина зошто така се однесува, сигурно нешто го мачи, а не ми е јасно да бидам во врска 5 години, а да незнам дали го сакам