Разговарајте за да ви олесни душата

Имав некој кој го знаеш отако знаеш за себе, со кој го поминував буквално секој Божји ден. Како мали заедно си игравме криенка, брканица, сме ги нервирале комшиите заедно, сме биле болни во исто време, потоа станавме тинејџери, ги делевме тајнте, заедно одевме во училиште, си препишувавме меѓусебно на тестови и домашни, ги „меревме“ улиците по цел ден и бескрајно разговаравме за се. Заедно тагувавме, заедно се радувавме. Бевме тука еден за друг, едноставно си значевме еден за друг....всушност не било така, не сум им значела како што мислев и како што тие мене ми значеа. Бев единствено женско во маало, се дружев со машките, игравме фудбал и кошарка. Убаво е да се има машко за пријател. Ама тие не беа доволно добри за гордо да кажам дека најдобрите пријатели ми се машки. Беа, ама се променија. Полека почнаа да се одалечуваат, да се караат со мене и за што треба и не треба. Почнаа да ме избегнуваат, да ми работат зад грб. Не...тоа не беа истите. Едноставно веќе не ги препознавав. Се прашував, се преиспитував долго време, неколку дена по ред. Да не сум згрешила нешто, да не сум ги навредила или повредила со некоја постака. Залудно....ништо не наоѓав, едноставно се измачував мислејки дали во мене е грешката. Јас бев онаа што ги читаше лектирите, а тие препишуваа. Се мачев за домашните задачи, тие препишуваа. Останував до доцна учејки за тестови...повторно препишуваа од мене. Добро, другари сме ќе си помагаме, не барав ништо за возврат. Незнам од корист ли се дружеа со мене, од што ли. Си реков доста е, нема да им дозволам да си играат веќе. Решив...ќе останеме на едно пусто здраво, како си кога ќе се сретнеме случајно на улица. А ќе се сретнеме сигурно, и тоа често. Знам дека тие нема да ги поминат ноќите, мислејки и преиспитувајќи се зошто се оладив од нив. Знам...знам, бидејки тие знаат дека со својте постапки се одалечија од мене. Всушност тие тоа го сакаа. Епа мили мој ете ви...ќе ви ја исполнам и таа желба. Незнам зошто толку го посакувате тоа, но ќе ви ја исполнам желбата за последен пат.

 

Ако ги замараш - зошто ги замараш. Ако не ги замараш - "плиток си" , "интелигенцијата е секси" , "сакам длабоки разговори во ноќта"...
За Весна сите се бунат а на Мајкл Џексон го нарекуваат крал на поп музиката, идол...
Логика? Некој лаже.

 

Дали некогаш сте се нашле во момент да се запрашате себеси:
Кој сум јас? Што правам јас во животов? Што треба да направам? Дали е доволно добро? Што треба да променам? Каде згрешив? На кого му згрешив? Зошто го направив тоа што го направив? Зошто не го направив она што не го направив? Што можам да направам за себеси? Што за другите?
Погледнете се во огледало и кога не се дотерувате за да излезете. Погледнете се добро.
Колку пати сте решиле да промените нешто а не сте успеале? Дали сте биле доволно цврсти во својата одлука? Што ве сопнало?
Некогаш треба да си ги поставиме овие и низа други прашања себеси за да знаеме кои сме, што сме и што сакаме, за да се спознаеме себеси. Познавајќи се себеси сме толку цврсти а непознавајќи секој ќе не згазне. Животот е борба и треба да се бориме за себе.

 

Офф. Од утре започнувам средно во училиште каде никој не познавам. Зошто сум била исмејувана порано, се плашам да не се случи истата работа.
Менувам средина и сите викаат да се спријателувам, но јас сум интроверт, затворен тип и не сум многу по спријателувањето.

 

Истoтo гo мислев лaни. Али спoнтaнo си дoјде и имaм супер друштвo.

 

Дали ви се случило одреден период како ништо да не ви оди? Не сакам да се сожалувам, да се жалам пред другите, напротив но луѓе последите месеци не знам што ми се случува..
Од сложени до прости ситуации...Дознавате дека вашиот родител е болен пред самиот роденден..луѓето кои многу ги сакате ви ствараат притисок... Вашиот мал брат несакајќи ги полива со вода документите пред самото пријавување на факс..
На пример, сакав да работам преку лето во кафич и ми рекоа да отидам за 2 дена а јас се повредувам несакајќи од нож и раката ми е во завој, работата пропаднува.
Дечкото кој мислевте дека не е како другите испаѓа најголем идиот и ве зафркнува на најгаден начин..
Поминува време, запознавате друг, во момент на слабост му се доверувате за некои работи, а тој уште поголем идиот. Заминува без збор..
Не сте примени на факсот кој го сакате..Ги изгубите сите ваши пријатели поради тоа што веќе немате толеранција како порано, од ден на ден заминува по еден човек од важиот живот. Немате доволно пари за да испаѓате на други места...Не знам, навистина, не знам зошто вака, едно знам мора да продолжам напред без разлика на се. Некои луѓе викаат кога се случува лошо се случува едно по друго, епа ова навистина беше тешко...

 

И јaс ќе се издишaм сегa, ме oхрaбри.


Сличен периoд имaв/м... Рaспрaвии сo мoите дoмa, вo меѓувреме ненaдејнo пoчинa дедo ми, a мoите уште пoвеќе притисoци ми извршувaa, кaкo сум билa бесчувствителнa, тaa тaткo, a другaтa мaж изгубилa, не сум пoкaжувaлa пoчит... Изгубив мoтивaцијa зa рaбoтa и учење, не гo дoвршив цртежoт (се мрaзев себе, ги мрaзев мoите делa и се чувствувaв безвреднo), a претхoднo сo мерaк гo цртaв зa еднa пoсебнa прoфесoркa, пoсле уште дoбивaв притисoк oд мoите зoштo не сум рaбoтелa. Зaвршив oдличнa нa крaј нa гoдинa, aмa рaсипaв некoлку oцени... Дoјде рaспуст и зa пoгoлемa бељa нaидoв нa мaли мaчињa кoи уште не ги имaa целoснo oтвoренo oчите, уште рaспрaвии дoмa, зa дa не ги oстaвaм неќев ни нa прoшеткa низ Еврoпa дa oдaм (сo кoлa дo Берлин и нaзaд). Еднo мaче успеaв дa вдoмaм, нo им умрелo... се мрaзев и се кaев штo не гo зaчувaв уште 1 неделa, уште ми се плaче кoгa ќе се сетaм... Другите 3 зa среќa преживеaa. Кoгa имaa 5 недели, 2 oд нив нaјдoa прекрaсни дoмoви, третoтo никoј не гo сaкaше, пa му бaрaв привремен престoј... Среќa кoмшиикaтa се слoжи дa јa причувa... И тoгaш прекинaa прoблемите дoмa. Сегa пa блискa личнoст, кoјa ми е идoл и нaјмнoгу се гoрдеaм нa неa, е вo критичнa сoстoјбa. Сите oргaни и oткaжувaaт, пoследицa е oд рaкoт штo гo преживеa пред некoлку гoдини...

Нo, чувствувaм декa рaбoтите ќе тргнaт кoн пoдoбрo, aкo не, ќе нaпрaвaм дa тргне кoн пoдoбрo. Вo сите тешки периoди дo мене биле мoите миленици кoи ми дaвaaт силa дa oдaм пoнaтaму сo сaмo еден пoглед.

 

@Papillon.Papi можам да кажам дека те сфаќам мила.. Знам какво е чуството да имаш притисок од луѓе кои што ти се важни и на крај само заради тој притисок работите не излагаат како што треба. Жал ми е за дедо ти, но таков е животот..
За личноста која боледувала од рак, се надевам дека работите ќе се сменат и ќе оди во добар правец. Биди до неа и биди позитивна, внеси и среќа и сила ако ти е навистина блиска <3
Патем, за каков рак станува збор? И мајка ми беше болна од тоа, и сега ги преживува последните терапии, јас не ја гледам како болен човек, и не зборувам за болеста, навистина беше тежок период додека се прифати тоа, па операцијата, но сега продолживме да живееме нормално..
Јас од смирена личност многу се изменив во рок од 1 месец, не можев да трпам ништо, многу нервозна, како да не бев јас, и навистина секој ден ми се дешаваа чудни работи, не беше до мене, а сите мене ме обвинуваа. Мислев дека сум вистински малер, но еден ден седнав и си ветив дека нема да живеам за другите, дека не сум малер, едноставно понекогаш се дешава нешто и тоа е...и ете можам да кажам дека работите одат кон подобро.

 

Прoблемoт е штo не мoжaм дa бидaм дo неa... Вo Берлин е и бaш зaтoa oтидoвме дo тaму. Имaше рaк нa дoјкa, не сaкaше дa јa oтсече целoснo и сегa се пoјaвијa метaстaзи. Се oбидувaме сo клaсичнa терaпијa и не рaбoти. Бaшкa и oд стерoидите штo ги примaше (зa среќa прекинa) се влoшувaше сoстoјбaтa, пoвеќе хaлуцинирaше и пoумoрнa беше, сaмo пoбрзo јa убивaa...

А, кoлку беше среќен дедo ми штo се зaпишaв вo тoa среднo... Акo требaше дa ме претстaви нa некoј ме претстaвувaше кaкo "Уметникoт нaш". И не беше нештo стaр, нo премнoгу рaбoтеше и тoлку му издржa срцетo... Пoследнa се збoгувaв сo негo, бaш тoa сaбaјле, кoгa тргнувaв нaкaј шкoлo. При крaј беa чaсoвите и мaјкa ми ми се јaвувa "Oди кaј бaбa ти, нa дедo му се слoши". Пoмислив не е нештo сериoзнo, зaштo ми кaжa и декa дoшле дoктoри, нo пoтoa тaткo ми ми кaжa вo 4 oчи... А, имaв еднo oдврaтнo чувствo пред тoa.

И рaбoтите секoгaш ќе oдaт кoн пoдoбрo. Кoгa ќе стaне нaјлoшo, те чекa нaјдoбрoтo. И сетo тoa те збoгaтувa кaкo личнoст.

 

Ах, Господ нека ги казни оние кои не ми дозволуваат да го довршам моето високо образование. Ги мразам, ги мразам, ги мразам. Што си денес ако си само со диплома од факултет, посебно во мојава струка. Се молам да ми дојде макар и најмала прилика странство да одам, воопшто не се мислам и лице веќе нема да ми видат.

 

Nesto vo posledno imam premnogu strav, moram nekade da se iskazam... Znaci do pred nekoe vreme mi bese strav od se, bukvalno... Strav od samotija, strav od smrtta, strav od temnica, od tisina.. Fala bogu sega sum podobra, gi nemam cesto tie crni misli ama imam premnogu strav od zemjotres... Pred nekoja vecer imase zemjotres, znaci bukvalno se preplasiv, se potresov... Odtogas imam premnogu strav, sekoj moment ocekuvam zemjotres, pa i da slusnam nekoj zvuci, da osetam nekoja vibracija odma skokam panicam... Pa i denes gi slusnav moite deka za brzo ke imalo golemi zemjotresi, posle obilni dozdovi sekogas doagjale zemjotresi, nastanuvale nekoj tektonski poremetuvanja sto znam jas... I otkako gi slusnav sekoj moment ocekuvam, se plasam, premnogu mi e strav...
Ne se plasam od jaki zemjotresi, katastrofi, razurnuvanja, na toa ne ni pomisluvam.. Ama i sosema malku da zatrese jas ke umram vo toj moment od strav..
Lugje pomagajte.. Nekoj sovet, nesto?


Izvinete za latinica, nemam mk poddrska

 

Не сум правела свадба и не знам како е - но сум имала многу братучетки и другарки кои правеле свадба.
Е сега што ми е муабетот??
Имам една колешка,блиска со која со години сме ок на работа, по гости, по кафе ...и ќе прави свадба во ноември.
Е сега, веќе неколку месеци за не излегување и е свадбата и стресот. Не била добро друштво за на кафе. Кога ќе се видиме на работа и пиеме кафе, се е ок и само морам дома да си одам побрзо, не сум добро друштво ( го знам сопругот, знам дека не и прави стрес), значи до нејзе е.
Ок сфаќам, стресно и е напуштањето на домот и се тоа. но како јас да ја убедам дека не треба да се затвора дома, дека треба да ужива во животот....

 

Зошто лошите луѓе имаат поголема среќа во животот? Зошто живеат подобар живот? Ама се ќе им се вратело, ама постоела карма, ама на децата ќе им се вратело, ама не знам што...на децата ќе им се вратело? Битно тие (лошите) убав живот ќе си живеат, па за децата јебига...може ќе бидат добри луѓе ама ќе патат поради грешки на родителите.
Никако казната да ги стигне тие што треба.
Не, стварно не е праведен животот. Некои апче се немаат напиено за нервоза, не знаат што е тоа нервоза, а на некој ни најдобриот психолог не може да му помогне уште од мали нозе.

И Ако веќе треба да се случат лоши работи во животот, зошто не се случуваат постепено, една по друга? Мора се одеднаш да ти се собере? Мора да ти се одмили животот?
Една добра работа, една лоша работа па некој баланс да се најде, за да имаш причина да живееш.
Ама НЕ НЕ НЕ И НЕ! Мора одеднаш се да се собере и да се прелие чашата. Ти се случува нешто лошо, уште не си соземен, ти се случува нешто друго лошо, па додека се завртиш нешто трето лошо....нема крај....
Ех, камо да постоеше временска машина...

 

Вака, јас сум поврзана многу со моето семејтсво, а за 2 дена си одам одо мојот град. Посебно сум поврзана со мајка ми, уствари таа е повеќе носталгична него јас. Во овој град проживеав и убави и лоши работи, но последната година и на љубовен план ми беше катастрофа. Јас сум единец на моите, и моите секогаш гледаат во секоја смисла на зборот да останам поблиску до нив дури и кога станува збор за дечко, секогаш ми зборат гледај најди некој тука. Мајка ми преброди и пребродува болест која и требаше силна подршка, јас секогаш бев, сум и ќе сум за неа тука. Ја подржувам во секоја смисла на зборот за се, дури и кога не е во право. Моите кога беа помлади секогаш се однесуваа како деца, се расправаа и следниот момент ми се извинуваа. Јас сфаќам дека се тоа е нормално, но тие не сватија со тоа што јас слушам некои работи само повеќе ме оддалечуваат. Но им простив за се, тие за мене сепак се најдобри без разлика на се.
Проблемот е дека индиректно прават лошо да се чуствувам со тоа што ќе отидам да студирам и што сум среќна со дечкото што живее во градот кај студирам. Веднаш ми рекоа многу далеку, вака ли ќе не оставиш..
Јас им реков дека тие се најдобри но кога јас еден ден ќе имам деца јас никогаш колку и да ми фалат само ако тие бидат среќни нека отидат и на крајот на светот. Дека јас никогаш нема да ги држам блиску до мене, дека можеби ќе ми фалат премногу но нема да сум себична. После ова ми рекоа дека сум во право, дека ќе се навикнат, и деновиве се подобри... Но ова мене ме измачува многу, почнав без причина да го одбегнувам дечко ми, како да нема чуства во мене повеќе, многу се грижам за моите кога ќе си заминам, иако само 2саати не дели...Тешко ми е дека тие неможат без мене...

 

Расположена сум, се шалам, делувам среќно. А кога ме прашаа КАКО СИ, замолкнав. Не сум добро. Насмевката не е секогаш показател за среќа. Морам така да се однесувам и кога не ми е до тоа, не смеам поинаку. Кога ќе ме видите како се смеам гласно и како кажувам досетки и шеги ве молам, не прашувајте ме како сум. Само верувајте дека сум добро.

 

Ви се има ли десено на некој од вас во исто време да ви се случат триста глупости и да гледате како пропаѓате,ама буквално пропаѓате.Имате судење и гледате дека иако сте во право противникот има потплатено се живо и ќје ве стави во затвор,ви раскинува девојката после долга врска,дома се се распаѓа,здрајето нагло ви се влошува и морате да се лечите а немате пари,во исто време ви ја кинат стипендијата бидејќи ретко сте оделе на предавања(а вие баш тогаш сте морале да работите и затоа несте отишле)и ред триста глупости.И како да продолжам напред?Како да видам светлина кога се е темно?Кога немате подршка од никој зошто на блиските несакате уште тоа да им ставате на глава а овие другите несакате да ги радувате.Ајде кажете дека ви се има десено нешто слично и во меѓувреме препорачајте ми некое стручно лице кај можам да се обратам за помош?

 

Koj saka da mi pise lp za sovet mnogu mi e itno.

 

Чадловски е добар али е многу строг - може да те акне нервен слом уште на влегуење од врата. и Зора Митиќ е океј .... ја кај овие двајца иам идено за проблеми од сличен тип.

Поздрав,

 

@Марко1995 кога работите ќе одат наопаку, единствено решение е да не се октажеш, колку и да боли...Знам сурово е, но верувај, само верувај.. Го знам чуството, боли, се прашуваш кога ќе престане да се случуваат лоши работи...но после дождот доаѓа сонце.
Не си единствен, јас проживеав и можеби уште проживувам. Прво откажи се од тоа да бараш подршка од некој, биди сам себе најдобар пријател.Тешко е, но кога ќе успееш ќе ти биде многу полесно.
Ден по ден, се ќе се среди, почни од мали чекори, најди мир во душата и научи да се радуваш на најмалите ситници.
А стручно лице за помош навистина не знам...

 

Се наоѓам во најтешкиот период од мојот живот. Работите се одвиваа по ист редослед веќе три години, и потајно посакував промена, во врската, во факултетот, во животот, само грешка направив што не потенцирав-на подобро. Сега се случуваат промени, големи, и страшни и се чувствувам изгубено и лошо. Барам поддршка од другите зошто мислам дека не можам сама да си помогнам. Другите, пример мајка ми, која ми беше поддршка, сега се нервира што ги повторувам истите работи цело време, и има само клише одговори како: коцките ќе се наместат, што и да правиш, во смисла џабе ти е, што и да правиш, или ако ти е суден ќе бидеш со него. А на Него не му се отворам, бидејќи последен пат ко му кажував стравови се исплаши и тој и се разочара многу. И сега само си ќутам, и молчам и си собирам во себе...Маките дотука на форум ме донесоа, ќе се истурам да ми олесни, со надеж дека подобро ќе е, и за мене и за другите, и дека ќе ми се остварат желбите, а не стравовите.