Разговарајте за да ви олесни душата

Кога ќе се заљубиш стануваш подобар човек. Кога си заљубен се трудиш добро да се однесуваш, како некој да всадил добрина во тебе и како да те менува целосно. Јас се трудам премногу да не избувнам. Се трудам да се контролирам зошто ако избувнам многу лошо ќе биде.
До кога јас треба да се трудам ? Веќе се трудам за најважното нешто што ми е приоритет, а ова плус ми доаѓа и премногу е. Ако јас престанам да се трудам ти ќе почнеш или нема ?
Цела недела тахикардии ги завземаат ноќите кои треба да бидат мирни и спокојни. Пред да заспијам илјадници мисли ми се вртат низ главата, сите поврзани за една личност. Се е поврзано за таа личност и колку повеќе мислам толку посилно ми чука срцето.
Мислам дека сум при крај со нервите. Секоја чест на луѓето што не се нервираат. Вие сте за пофалба. Треба да ја споделите тајната за вашата рамнодушност.
Едвај чекам да си одам дома.

 

Пoнекoгaш е пoлеснo дa нaпишеш oткoлку дa изгoвoриш.
Кoнечнo пoсле 4 и пoл гoдини пoлекa пoлекa желбaтa стaнувa реaлнoст.Мoжеби зa гoдинa или две ќе функциoнирaм без тaблетките кoи ми јa стегaaт душaтa.
Се жaлaм себеси.Јa жaлaм Абрил.Штo се не пoминa зa 22 гoдини.Зa влaкнo ќе ми згaснеше живoтoт.Се видoв кaкo чудoвиште вo oгледaлo.Јaс ли бев тaa?Се избoрив и пoбедив.Јa нaјдoв љубoвтa.Пoтoчнo тaa ме нaјде мене.Кoгa нaјмaлку oчекувaв.Ме вoди низ живoтoт.
Гo зaгубив мoјoт херoј,мoјoт учител,пријaтел,мoјoт СЕ.Ме уништи,ме oстaви сaмa.Гo трпaм и тoa штo сум без негo.
Се плaшaм мнoгу.Се ближи денoт зa семејствo.Се плaшaм.Некoј ми гo стегa грлoтo.Ќе мoжaм ли дa имaм семејствo?
Пoнекoгaш oсеќaм кaкo дa немa излез.Пoнекoгaш сaкaм дa се изнaвикaм нa сите ,дa си јa oлеснaм душaвa.Амa преќутувaм.Честoпaти.Зa дoбрoтo нa сите.Тaкa ме нaучи ТOЈ. Кaкo штo ме нaучи дa бидaм искренa и чеснa,дoбрa,веселa. Пoнекoгaш пoсaкувaв дa имaв кaмен местo срце.Дa бев кучкa местo чoвек. Пoдoбрo ќе гo живеев живoтoт.

 

Зошто ми е страв? Ко да се променило сето она што некогаш сум го доживеала. Дали сум зависна од минатото? Дали живеам од спомените? Знам дека од спомените не се живее и дека треба да се создаваат нови. Можеби страв од спомени. Страв од промени, страв од неизвесната иднина и од она што допрва доаѓа. Она што се случило се случило и останува така. Зошто е тоа така, тоа никој не го знае.
Понекогаш занесена за миг, креативен наплив ти јури низ глава, а веќе во следниот момент преку такво ти е од се. Си изгубена мисла талкам низ времето и низ животот. Колку можеш да ги раководиш работите? Колку другите можат да влијаат врз тебе и твоите размислувања? Животот не се случува сам по себе. Милион прашања остануваат неодговорени. Задоволна сум од себе, а и не сум. А, најдобро е да остане знак прашање.
Изборите од минатото се предвесник за она што следува. Секој се надева на полесна иднина но, ко што растеме, со годините, проблемите се зголемуваат. Секој ден ми е убав. Секој неуспех е само етапа од нашето растење.Работите се поклопуваат, а ние јуриме долж животниот пат. Секој треба само да си ги измине својот. И така.

 

Се разбудив цела зашеметена од топлината на собата и моите емоции. Направив кафе и лимонада да се освежам и седнувам да пишам тука за да ми олеснат сите работи кои ги носам. Или да го тргнам слојот затрупаност над нив,па да ги осетам уште појасно и посвежо.

Животот никогаш нема да биде ист после губитокот на важни личности од животот. Си оди еден цел спектар на емоции неповратно. Се губи дел од душата. На моменти сум среќна што воопшто биле дел од мојот живот,во други горда што сум ја чувствувала нивната љубов,на моменти се чувствувам благословено што сум ја имала среќата да бидам центар на нивното внимание,а на моменти само тажно,затоа што сега тоа се само спомени.

Чудно е како истовремено речиси изгубив и друга крвно блиска личност,заради кавга. Истата тага и болка стои и тука,притиска и пече. Само повремено се јавува и лутината,заради прерано прекинатиот контакт. Заради целиот бес и гнев што не основано го претрпев од другата страна. Сакам да покажам разбирање,некогаш не се ни лутам,затоа што ја разбирам позицијата од која доаѓа сетто тоа. Ама,тоа не спречува да ми е претерано криво и болно,што сега животот ми е помалку шарен.

Уште лутам,се барам себе. Овие години ќе ги запамтам по растењето. Емоционалното и психичкото. Се спознавам себе. Некогаш се гордеам ,некогаш се срамам. Некогаш само се вртам во круг. Се бркам со сопствените стравови. Ако ништо друго,секој контакт што го формирам сега ми е многу искрен. Родителската рака се обидувам да ја претворам во подругарска. Како цвеќе сум кое пробува да избега од сенката што ме чува да не се изгорам, ама заради тоа се превиткувам целосно на другата страна,трагајќи по Сонцето. А,моето сонце можеби е цел океан подалеку. Цел еден нов свет. Во кој можеби ќе растам повеќе,а можеби топлината ќе ме изгори. Мое е да пробам. Морам да се буткам напред и да се надевам на позитивен исход. Зошто познавајќи се себе,болката од каењето би ми била најголема.

Кажете ми каде наоѓате искрени пријателства? Како расипана плоча сум,ама не можам да преболам,што во огромна мера контактот со луѓе со кои буквално сум израснала ни се сведе на мерење на па*лаците кој до каде е. Сакам искрено да се радуваме и искрено да плачеме. Имаме другарство колку да не се дреме дома. Па дремеме по ресторани,со едно чудо храна боцната на стапчиња,додека си ги боцкаме душите едни на други. И тука некаде седам,дремам,лебдам во целата средина. Пробувам да кажам нешто искрено,после 5 минути е злоупотребено и престанувам. Разбирам компетитивност,разбирам и мотивација заради компетитивност. Не разбирам потреба д го бутнеш другиот,да се тешиш со нечива туѓа мака,да подголтнуваш зошто некој испил кафе надвор од земјава. Гаден испадна светот на возрасните.

Имаше една случка пред некој ден што многу силно ме тресна од земја,не знам ни како да проговорам за тоа,освен да чекам да ми помине. Да ја израционализирам,да чекам времето да го прекине гушењето што го чувствувам кога ќе ми текне. И да не дозволам огромната дупка што ја чувствувам во стомакот да ме проголта. Наместо тоа да ја заменам со љубов и благодарност за се што имам. И за сите квалитетни луѓе во животот. Ме научи да ценам. Појасно да видам што имам околу мене. Колку го сакам тоа. И колку е убаво. И нежно. И посебно. Сакам се да биде по старо. Т.е не,сакам да е ново и подобро.

Почнувам да се плашам од се што доаѓа во животот. Кој вика дека се што нема да те убие те прави посилен? Напротив,те остава осакатен,огорчен,тажен,исплашен,со намалена самодоверба затоа што не можеш да се бориш против се што се случува во животот. За нешто си сам виновен,за нешто не си,ама крајната линија е дека животот многу лесно може да ти ја покаже твојата беспомошност и да те преплаши.

Ако пробам да се сетам која ми е најизразена емоциоја последниве години,тоа ќе биде стравот. Од смртта на луѓе што ги сакам,од губење на здравје,немање успех,љубов,мир,немање финансии и мирен дом. Основани или не основани,стравот е присутен и на моменти многу блокирачки.

Барем сега знам што ми е важно,каде сакам да бидам и имам цел ,само треба пред тоа да поминам и низ влагата,дождот,мувлата,гнилото,за да стигнам до Сонцето.

 

Беше и остана личност што ја сакав најмногу на свет...
На денешен ден пред 17 години смртта ни ја зеде,тој проклет рак ја уништи ја стопи целосно мојата бабичка,а само каква карпа од жена беше
Бев мала,ама знаев дека и се ближи крајот..тоа утро,тој кобен 17 ти Октомври,станав и кога слегував по скали ги слушнав стрина ми и Мајка ми како зборуваат дека и наближа лошиот час на баба ми,ме викнаа другарките и за момент заборавив на бабичка,потонав во игрите цел ден,не ни помислив дека баба ќе ми замине
Се вратив дома,веќе беше доцна,влегов во ходник и ги видов гушнати Татко ми и чичко ми со солзи во очите,знаев дека е готово,дека бабичка ми замина...никогаш не си простив што не останав покрај неа.
Заминав во соба и силно се изнаплачив.
На погребот не пуштив ни една единствена солза,не фрлив ни земја кога ја погребуваа,тоа ми е маана голема,не плачам пред други,собирам се во себе...
После денови со ред јас плачев неутешно,велев дека ми фали и дека сакам да се врати назад

Најголема утеха ми е што сите велат дека личам на неа,и јас се гордеам со тоа!
Почивај во мир,никогаш непреболена бабичка моја,јас ќе те носам длабоко во срце,и нема никогаш да заборавам да го посетам твојот гроб и да ти запалам свеќа
Еден ден кога ќе се омажам и ќе имам деца,ќе ги донесам да ги запознаеш,зошто знам дека ти не си само под црната земја,твојата чиста душа е на убаво место во истовреме и не чува сите нас...
Те сакам!!!!

 

Nekoj za vo poraka?

 

Не знам до кога ке трпам вакви работи јас. Зошто само јас морам на вакви личности да налетувам? До кога јас да сум таа што се труди, таа што свака и разбира. Упропастив се за некој што воопшто не вреди.Не знам кај сум била јас кога господ делел памет ама очигледно ме промашил.Бар малку мозок да имав ке знаев дека се ова нервирање не вреди ама ајде.Не спијам воопшто цел ден само се нервирам, не знам веќе ке се мрднам вака само тоа знааааааааааааааааааам!!! Те молам господе нека биде се во ред и п.с друг пат дај ми повеќе памет.......

 

Читајќи те вака, си мислам што се случува, што е проблемот дали нечовечноста, средината во која живееме нека прави вака немоќни, тажни неисполнети, и на крај ќе потврдам да во право си, него чувствуваш ова само ти туку и сите ние останати кои се пронаоѓаме во ваквите текстови. Првин денеска е облачно, и така ме тера да се чувствувам безбеве едно глупаво верување ,,до времето е,,....не бре луѓе не е до времето до мислите е, мислите што можат да ти направат ништо друго неможе да ги спречи. А виновниците се тие околу нас...ако си добра личност, покажеш послушност, верност, вредност и низа други работи ќе те уништат денеска нема добар човек, човек што покаже ќе емоција, да ти помогне, те гледа само од интерес, за корист, ова кажувам од искуство од толку другарки се сведов на една. Зошто е тоа така можеби затоа што треба да ти се случат некои промени во животот пример: работа, брак, дете и тогаш се открива вистинското лице кога тогаш. Жал ми е што живеме во време каде интернетот ни е утехата а не луѓето до нас, кога ќе размислам исти се и тоа неопипливо и другото, недопирливи во смисла луѓе без емоции со две лица. Но пак не губам надеж треба да има такви за да ги распознаеме добрите. Иако знаат да не спуштат да не понижат, ние пак ќе станеме, така тераме ......
Инаку Јас таквите рани си ги лечам со правење работи што ме прават среќни, пример си пуштам некое добро музиче, разменам некој муабет со некоја личност, чисто онака да не мислам за проблемите кои ме засегнале. Иако неможеш туку така да избегнеш пак те стигнат, па си велам ај и ова ќе пројде утре е подобар ден од вчера. А пак стравот е неизбежен , едноставно е составен дел од нас и мора да живееме со тоа се надврзувам од стравот за болест загуба на блиска личност и ред други работи. Подобро би било да не постои таква емоција која те парализира за момент и те убива со тек на време, само добра мисла и едноставно да се прифати може така треба да биде, самоконтрола во овој случај е битна е иманента работа.

 

Како можеш да му веруваш на некој целосно?
Како можеш да живееш без сомнеж кога се околу тебе е толку неправедно, полно со невера и лицемерие?
Зарем толку лесно може да се заработи една доверба и уште полесно да се продаде?
Нека ме научи некој да верувам....се ужива ли целосно животот ако живееш со претпазливост?
И не можам да се помирам со тоа дека секогаш кога сум почуствувала дека некој ќе ме зафркни така и било...се надевам нема сега да е така...сега кога вистински ја дадов мојата доверба.

 

Интереснo, бaш сегa рaзмислувaв зa oвa... Кoгa чувствувaм некoј зa ближен, му верувaм и сo сетo срце гo ислушувaм, утешувaм и oхрaбрувaм. И сегa ми спoмнa некoј (небитнo кoј) "И јaс кaкo тебе, сoчувствувaв и сoживувaв сo секoј, *будaлa бев*", пa ме нaтерa дa рaзмислaм... дaли и јaс сум нaивнa и будaлa штo ги сoживувaм прoблемите нa луѓетo кoи ги сaкaм, дo степен и мене дa ми биде мaкa? И се зaтвaрaм вo себе, не дoзвoлувaм дa ми дoпрaт дo срце, сметaм декa лaжaт и сaкaaт дa ме мaнипулирaaт. А, ми кaжувaaт дa се oтвoрaм, дa прифaтaм нoви луѓе вo живoтoт, пa иднинa сo сoбирaње живoтни oд улицa се немaлo, мoрa дa нaпрaвaм пoгoлем круг нa пријaтели (a, имaм вкупнo 5-6 другaрки нaјмнoгу, и пред никoјa не мoжaм дa се oтвoрaм и искaжaм oд стрaв декa ќе им бидaм дoсaднa). Вo случaјoв пoтребнo ми е дa гo гушнaм мoетo куче, кoе дa би билo вo мoментoв сo мене би јa избутaлo муцкaтa меѓу мене и телефoнoв и би пoчнaлo дa ме лиже без прекин, чувствувaјки јa мoјaтa тaпa бoлкa вo грaдниoт кoш.

 

Neznaev kaj da pisam no mislam deka nekoj ovde je mi odgovori zagrizena sum i vo panika bevme izlezeni so soprugot da se prosetame i mene mi se primokri inaku sum bremena i imaše masko vc otvoreno i vlegovme so maz mi a tamu imase na vlezot i od ti e za stoecko mocrenje na mazi i taman da mi ja zeme jaknata delot od dolniot del kaj patentott se dopre do delot kaj sto mokrat mazite i me fati strav i panika do sega mi se nema vakvo nesto deseno dali ima mesto za zagrizenost od zarazni bolesti

 

Dusata mi place. Tortura nevidena. Se veriv ama ushte ne si zaminav od doma. Majkami mi vrshi golema tortuura, me navreduva,go navreduva mojot iden soprug.. inaku pati od anksiozna bolest, nervite i se popusteni.. stradala vo zivotot. Zarem sega jas moram da stradam? Nesakam da sedam doma koga ke otidam kaj verenikot vladee harmonija mir mi se opusta mozokot mozham da ucham za na faks, doma mi e kalakurnica nemam komentar, majkami celo vreme mi vrsi pritisok, mi zvoni koga da si dojdam doma.. nemozam da podnesam, navistina mi e dosta! Sto me dal ovoj Bog na vakvi roditeli.Tatko mi molcliv e, no majkami da ne mi pise gospod grev zmija!!!! Uf uf na moment mislam deka ne sum ni nivno dete. Boze dragi eden si daj mi trpenie. Daj mi trpenie bidejki nemozam veke da izdrzam.. dajte sovet ako sakate kako da postapam? Koga i da sum dobra i sve ok pak nesto e loso pak ona vristii (na ulica se slusa), lupa vrati pcue navreduva me gagja so predmeti.. tezok moj zivote tezok..

 

Доколку некоја може нкеа ми пиши лп, имам еден проблем. Благодарам однапред.

 

Cim si izdrzala tolku do sega mozes uste malce misli na toa kako uste malce ke se spasis ke si bides srekna so sakaniot

 

Po koj pat ke go slusam istiov muabet.

da ne ste vo moja kozha.

 

Замини си и не се врти назад, пресечи. Кога ќе види дека нема фајде, ќе се откаже од урлање
Инаку цел живот ќе се тресеш врз неа.. за џабе.
Нервите ќе си ги изгубиш девојче..

 

Veke imam popusteno.. Me komanda,sto ne.. Nemam zelba kako porano od skolo ili sega od fax da se vrakjam doma.Pusto e nekako.. eve gi solzite trgnuvaat..eh

 

А зошто мила не си заминеш уште од сега? не чекај, замини си. Не си должна да ја трпиш таа тортура само затоа што и таа има страдано. Не си го уништувај животот уште повеќе со тоа што ќе попушташ. Избори се за себе. Веќе си возрасна личност за да одлучуваш за себе и што понатаму.
Дали твојот вереник знае за сето ова? Дали ти предложи некое решение? И што е тоа што те спречува да си го собереш куферот и да заминеш?
Ти не си нејзина сопственост повеќе, не си ниту робинка, сега си верена и можеш слободно да одиш таму.

 

@RumShtangla тешко емногу. Нема начин какп да се раскине невидливата папочна врвца со мајка ти.
Дури и да се омажиш се уште ќе биде присуѕна во твојот живот. Ќе мора да ја прифатиш какп таква и да најдеш начин да го живееш својпт живот. Не велам дека ќе биде лесно, ама прво своите приоритети па потоа на другите.
Јас изодев еден сличен пат и ме кошташе побелена коса и добар дел од моите нерви. Но имам семејатво, тоа ми е пред се. и секој ден се молам да им бидам на децата мајка за пример. Она што јас го немав кога ми беше најпотребно. Животот е постојана борба. Среќата е реткост. Мора да бидеме истрајни пред секпј предизвик

 

Многу сум нервозна денеска, се ме нервира.
Сакам да бев некаде сама, во куќа на планина, само тишина, снег, оган, чаша вино и добра книга.