Разговарајте за да ви олесни душата

Cesto razmisluvam dali ima nekoj na koj zivotot mu e besmislen kako mojot? Ako pocnam da nabrojuvam koj znae do koga ke pisuvam. Nemam volja za nisto se sto pravam e so sila.. Nikogas ne sum se zalela od rabota no me boli sto odredeni luge ne mi go cenat toa sto go pravam. Celo vreme sum pod stres ako porazgovaram so mm ili majkami dobivam malce samodoverba no brzo ja snemuva i povtorno sum isto . ziveam so luge so tezok karakter sto edinstvena cel im e da se vozdignat sebesi a da gi omalovazat i navredat drugite. Situacijata ja pravi uste poteska toa sto sum ne vrabotena...doma sum po cel den na raspolaganje na site so cel da pomognam i olesnam barem so toa ako ne mozam so pari. Ziveam vo stranstvo nemam nikoj svoj nemam prijateli ne izleguvam osven so mm kolku sto mu dozvoluva vremeto budejki raboti. Otkako dojdov naglo se zdebeliv koga sum nervozna a toa e cesto uteha baram vo hranata. Tolku mnogu padnav psihicki sto ne mozam da ja dovedam ishranata vo nekoj red ni eden den navecer resavam od utre i sabajleto teram po staro. Cuvstvuvam golema praznina vo posledno vreme mnogu sakam da si imav barem edno bebence za da ja popolnam taa praznina da imam nesto za koe vredi da se boram i raduvam no za zal nemam hrabrost za takov cekor tokmu poradi mojata prekumerna tezina sto sum svesna deka e problem no ete nemam sili da oslabam barem malce, se cuvstvuvam mnogu liso i beskorisno iako mm mi dava na doznaenje deka ne e taka, tazna sum sto go rastazuvam i nego sto tie misli...

 

Запамети секогаш , она што тие го мислат за тебе не е твое нивно е ,она што ти го мислиш за себе тоа е твое.

 

Сметам дека ова откако ќе го напишам тука на некој начин ќе ми олесни на душата.
По природа сум човек кој многу работи ги преќутува си ги берам си ги берам и на крај пукам и на сите должни и недолжни се истурам.
Цело време мислев дека се по некои поединци ми сметаат ама денес си ги отворив очите и видов дека јас уствари цело време сум омаловажувана од моите родители..едноставно се што правам за нив не е доволно, за ништо не ме бидува, во сите конфликти што сум се нашла во животот според нив јас сум ги започнала и премногу сум се преценувала..што сум се замислувала на крајот пак ќе сум работела некоја безвезе работа оти не функционирал светот така како што мислам јас..и дека на крајот пак од нив ќе сум зависела
Никогаш ама баш никогаш не рекле..ние те поддржуваме. Секогаш испаѓа работата како..ние за тебе се мачиме тука ти никогаш не се заблагодаруваш..и едноставно ете денес веќе ми се смачи од сето тоа и изгледа единствена алтернатива е да си ќутам само да враќам во разговорите механички..тие нека си бркаат нивното јас моето и онака јас секогаш сум неблагодарна и ако продолжам емотивна да бидам никогаш нема да успеам во животот...тоа е луѓе од овде е коренот на сите проблеми..дома да не сакаш да се вратиш
Им благодарам на тие што ќе го прочитаат ова...убаво е некој дури и на ваков начин да те сослуша..такво ние општеството или никој не го интересира или си будала шtо се замараш пошто ќе ти кажат.."Аман па ти..знаеш други луѓе какви проблеми имаат ти овде за баналности ќе си ја тупиш главата".

 

Тешко ми е.Не стојам најдобро скоро никако со пари.Со една плата сме дома.За што побрзо.Не можам последните пари да им ги земам за да појдам некаде.Овој месец сум на генерациска,свадби,момински..никаде нема да појдам.Лажам како не сум тука или ме боли нешто.Барам работа уште нема.Да сменам град не можам уште да се решам.Ко демек таму поарно ке ми биде.Оваа ситуација ме полудува,среќа немам големо друштво па не ме викаат ваму таму.Еве еднаш на моминска ке ме викнат и нема да можам да појдам.Не сум разгалена да плачам да им кукам дома дај па дај кога нема,ама се гушам,не можам повеќе.Како во тесен круг да сум од кој нема излез.Парите не се најбитни,ама кога немаш да си приуштиш нешто најосновно нормално дека се.Па ке ме боли глата,градите,скрос се забаталив.Од време на време ке пуштам некоја песна вкрај да се опуштам дури не се вратам во реалност.Никој не седнал со мене убаво да разговара,онака од душа.Ниту дома моите.Тие со нивните маки.Јас пуста дели совети на сите,ме боли да гледам тажни лица.Мислам дека ке пукнам.Секој ке ти рече ке биде се ок,ама долго време ништо не е.Секако на први Мај никаде не одам,дали и викендов ке излезам.За љубов поарно и да не зборам.Барем нешто да ми одеше,еве не се откажувам,се борам,ама ми се плачи,ми се вика..

 

Исто и мене ми зборуваат, како ја сум „ненормален“ што сакам само еден нормален живот да имам како моите врсници. Како јас не сфаќам дека финансиски лошо стоиме, како сум непослушен и сл. И знаеш што одлучив - Веќе не им давам никакво значење. ОКеј, родители ми се, но ако ми беа родители ќе се однесуваа така. А, тие се едни егоисти, суштества кои сметаат дека сите задоволства Бог ги измислил токму за нив, а сите маки за другите. Инаку, не се родители тие кои не им однеле парче леб на своите деца, (ете ги 13 год. без работа двата, здрави-поздрави од мене што се вели) да речиш болни се (ајде, ќе речиш не се можи против тоа). Ама човече бре, ти цел живот децата да ги препуштиш на дедо, баба да ги израснуваат.... Уф, имам пишувано за ова во темата “тешка финансиска ситуација“. И родител не се станува само ако си „направил“ (со извинение на израз) дете, или си го родил детето, па мајка ти/татко ти нека ги гледа неговите потреби.

 

Тешко ми е од толку многу страни што и самата веќе не можам да се истрпам.
Ме мава период на монотонија собрано со стресови и трауми и нервози од домашни проблеми што пробувам таа негативна енергија да ја канализирам на било кој начин но не можам, си ја носам во душава и ќе пукнам. Дома не ми е сјајно воопшто, носам на свој грб еден куп обврски што не се мои, никогаш не бев типичен тинејџер, неодговорен, празноглав којшто барем некоја година ќе поужива во животот. Не ми дозволија. Морав прерано да пораснам, морав прерано да ги сфатам сите тешки финансиски проблеми, прерано да дознаам за лоши болести, прерано да сфатам што значи еднородителско, дисфукнционално семејство. А , сега кога сум во најубавите години ,кога е мој ред,мое време, јас веќе не можам.
Студентскиве години се предолги, премачни, се ми е положено ,а се чувствувам како да тапкам во место, времето не поминува, вечно ќе бидам студент, и не правам ништо продуктивно...
А и државава проклета предобри услови ни дава за студенти , ма одлични.
Не сум храбра, не сум упорна, се разочарувам себе си што не правам нешто повеќе да си ја средам психава. И иако не ми е кажано , тие како постари "браќа " чувствувам дека ме гледаат како разочарување.
Зошто ? Затоа што тие го поминаа овој период, нив им беше дупло потешко,а јас стандард помала па не знаев, не прашував, не осудував,разбирав. Сега се средија. Баш ми е мило ,ама погледот им е полн со разочарување кога ќе кажам дека бев искочена, или дека учам,или дека гледам филм. Се чувствува...
Дури не знам ни дали врскава ме исполнува. Проблеми немам, ме сака, знам го сакам, ама ете нешто има.. што е тоа .. којзнае.. сакам да се наоѓа само во мојава збркана глава и да пројде за одреден период...
Несоница со денови, размислувања пред спиење, осаменост, дупка во душава...
Ми се вришти на цел глас.
Уште една мала психичка криза ...

 

Јас понекогаш и по цела недела знам да исклучам мобилен и воопшто да не го ни чепнам кога знам дека некој еднаш или двапати во годината ме бара за убав повод, а јас не можам од финансиски причини да одам. Ниту песна помага во такви моменти, ниту ништо (барем кај мене), посакувам само да не се родев. А, премногу сум разочаран (трајно) и во моите најблиски (освен во една личност).

 

Ме растажи постов затоа што имало времиња кога сум го искусила ова и сум се чувствувала како тебе. Те разбирам потполно.
Направи се што можеш за да отидеш некаде на страна и да се снајдеш за да заработуваш пристојно. Ке можеш да си дозволиш многу работи а исто така и на твоите ке можеш да помогнеш.
Верувај ми само ова е излезот. Овде и 3 работи да работиш пак не стигнува.

 

Bidi srekna sto si naucila deka te lazat.

Mnogu mi bese ubavo koga nemav ni poima deka me lazat.
Mnogu kasno pocnav da svakam deka me lazat i od togas mi e mnogu maka. Sum probala da se utesam na miljon nacina i za nekoj lazgi sum nasla opravduvanje.
Se prasuvam dali se treba da znam? Ne
Lugeto vo golema mera ja skrivaat vistinata bas zaradi toa sto nemozat da se soocat so nea.
Veruvaj mi mnogu od tvojte priateli te izlazale ne so nekoja namera. Ednostavno crna stram gi izelo od svoite greski i vo toj moment im bilo najednostavno da izlazat mislejki deka ke se zaboravi.
Pusta laga, vamu tamu, ke si dojde na mesto i ke se obelodeni.
Ne im zimaj tolku kusur.
Namera nemale da te izlazat. Mozda i se stramat, ama toa e, nazad nema.

Doverba

Pa doverba sam covek nema vo sebe, a kamo li vo drug.
Ke stanes nasabajle i ke vetis na sebe nesto, pa ke se zakolnes, pa cel den ke si objasnuvas kako si disciplinirana i na kraj koga ke se stemni sama na sebe ke si se izneveris. Pak po staro.

Nebaraj mnogu od lugeto, nema ni da se razocaruvas.

Najvazno e da naucis se sama da pravis, da ne zavisis od drugite.
Nauci da uzivas vo kafe sama vo nekoe kafule, nauci da zbotis so sama sebe, bidisi svoja priatelka, nauci da si bides drustvo i uteha na sama sebe, nauci da ne zavisis za bilo sto od bilo kogo
Nauci da se sakas sama sebe, tie sto se sakaat i cenat, nemaat potreba od drugi da gi sakaat, pa decko gi otkacil gi razocaral, pa drugarka nedosla, pa kolega na fakultet ne im dal materjal, pa.....

Toj sto si bere gajle za sebe neocekuva od nikoj nisto, nikogas razocaran ne ostanuva.

 

Преку глава ми дојде од се. И да плачам и да викам фајде нема. Тоа е. Кога нема да ми тргне нешто, нема па нема.
Кај цел месец едвај крај со крај крпам па и баш тогаш ми иглегуваат уште непредвидени трошоци. Родендени, веридби, свадби, матури... И што сега да си го продадам бубрегот за да ги испоштувам сите? Сакам да можам да го преспијам месецот, да се разбудам кога ќе помине. И не било се во парите. Како да не. Се е во нив. Сите грижи, нервози, кавги потекнуваат од нив. Ти стојат сметки, немаш за едно, немаш за друго ете проблеми, нервози. Смачено ми е веќе...

 

Исти случај сум.
Само што јас сакам да си одам, а нема како.

 

Се е во парите! Немаш пари, немаш ништо. Имаш пари, сите те поштуваат!

 

Не се грижи се' ќе се среди кога ќе му дојде време..јас еве додека студирам сум во друг град па и покрај се' некогаш ми недостигаат премногу и некогаш дури еве сфаќам дека треба да им бидам благодарна што не се секогаш на моја страна затоа што тоа ме осамостојува и можам подобро да се борам со предизвиците сама

 

Да си пишам само дека ми е мака. Сите овде сте пишале од мака па зошто не и јас. Толку сум несреќна понекогаш за одредени работи што помислувам дека тоа е нормално така требало да биде. Немоќна сум за да сменам нешто. Се дружам со тежината што ми клечи на гради ми го притиска срцето. Заедно дишеме, јадеме спиеме. Па дури и среќата да ми се насмевне во некој друг домен на животот и ме повлече за рака кон иднината, главата ми е свртена наназад кон минатото и маката. Не сакам да поверувам дека сум заслужила да бидам среќна. Остајте ме да се дружам со маката.

 

Полека се враќам пак на старата јас, а ја мразам таа личност. Долго ми требаше да стекнам самодоверба, са се засакам себеси, ама еве повторно ја губам битката...
Се чувствувам сама... Секогаш се трудам да помогнам на сите, што и да ми побараат, а дури и да не побараат... Не барам ништо за возврат само да им текне одвреме навреме на мене, ама не им текнува. Ни на другарки, ни на дечковци, ни на колеги, на никој. И тоа го поврзувам со мојот изглед. Дали да бев поубава ќе се дружеа со мене? Повеќе ќе ме ценеа и сакаа? Дали да имав нешто повеќе да понудам од мојата помош и мојата дружба, моето слушање и давање совети, ќе бев повеќе сакана? И на крајот од денот сум сама и немам никој и се` што правам чувствувам дека е погрешно...

 

Очајно ми се зборува со некој што искрено ќе сака да ме сослуша. И не сакам да ми дава совети ниту да ми вели дека ќе помине, само сакам да си ги раскажеме маките еден на друг, и некако да се разбереме. Ама ете досега немам запознаено никој на кого би помислила да му ја отворам душата. Ми преостанува да си напишам тука.
Смачено ми е од мојов живот, а премногу сум млада за да го кажам тоа. И премногу среќна. Не ми фали ниту јадење, ниту пиење, ниту кров над глава, ниту дечко, ниту комотен живот. Ама ете, душата ме стега секој ден. Се прашувам зошто не може барем еднаш нешто да испадне по мое? Онака како што ќе го посакам и замислам. А не замислувам нешто неостварливо. Не. Само нешто просечно, што повеќето околу мене го имаат или го прават. Знам дека е себично, ама ме боли кога знам дека сите имаат нешто без воопшто да го побараат, како да се подразбира. А јас ќе се молам за тоа, ќе си замислувам сценарија со денови, ќе си планирам, ќе се понижувам и.... пак нема да ми се оствари. Среќа ли немам? Храброст ли немам? До песимизмот ли е што секогаш преовладува со мене? Нема кого да обвинам. Порано мислев дека родителите ми се криви, ама ете сега го имам него и и тој ли ми е крив? Ми преостанува само наједноставниот одговор: дека самата си го правам ова. И не знам зошто, не знам ниту како успевам да бидам олку несреќна. Ама ете, некако и после се ми успева. Како тоа да ми е целта. Понекогаш си велам опушти се бе, што сака нека биде, прекини да размислуваш и живеј си лабаво. Ама не можам ете. Се замарам со се. И ме боли премногу што знам дека само преживувам, додека сите околу мене си живеат.......

 

Одамна не ми било вака. 4 различни проблеми во исто време ме снајдоа. Ајде остани на нозе, ајде остани при здрав разум...

 

Што било поминало и што ќе биде ќе помине.

Биди храбра, и издржи. Да живееш значи да се бориш.

 

Животот помина,младоста си оди додека трепнеш работиш како роб од 17 год и пак затворена си во 4 ѕида?Секој ден си го зборам ова до кога до кога?Кога ќе ги осетам овие најубави години никогаш!
Кога нема да размислувам дали денес ќе имам пари за превоз за храна,дали ке имам пари да ја платам сметката за телефон?Никогаш!
Размислувам за понатака да ми оствари најубавиот сон ДЕТЕ ама како ,како ли ќе расте тоа дете во нервози стресови неможам да го уништам животот на некое невино дете неможам.
Се прашувам да не ме казнил господ за нешто ,каде ли згрешив?
Осеќам дека сите се против мене дека никој не ме сака секој ден пропѓам се повеќе и повеќе
имав голема подршка да се здебелам се борев ми се освари сонот скоро 99% реков ќе идам до крај али тогаш ја изгубив најголемата надеж и подршка од тој што ја имав.
Ослабев повторно повторно станав жив мртовец со секојдневни главоболки.
Животот ми се смачи веќе сеедно ми е дали утре ќе бидам жива.Ќе си речам не се предавај можеш бори се ,али како без никаква подршка од никој како сама на овој свет.
Ме боли душава,срцево,лута сум на животот,лута сум на судбинава.
Боли кога тој што го сакаш најмногу не ти верува повеќе ,боли кога мириса на разделба едноставно боли!!
Си велам кај си господе да ме земеш кај тебе ,таму имам многу сакани и едно најмило ,таму барем среќна ќе бидам со нив...

 

@orevka немој да размислувш на тој начин. Во животот запомни дека се е менливо, денес си горе утре си долу и обратно. Бори се за самата себе, колку и да е тешко немој да се предаваш, знам можеби ќе ми речиш, еј чекај па ти незнаеш како ми е мене, точно можеби неможам да те сватам целосно, но за некои работи верувај те разбирам, и јас сум поминала и јас постојано се прашував каде ли згрешив. Глава горе, подршка ќе си бидиш ТИ самата на себе ќе си кажеш дека ќе успееш, немој да очекуваш ништо од никого, за еден ден да не се разочараш од очекуваното. Кажи си на себе си дека ТИ можеш. Животот секогаш ни приредува изненадувања некогаш позитивни некогаш негативни. Не размислувај за смрта, таа ќе дојде кога ќе биде времето. Ти си млада и способна. Ајде потрудисе по малце да сменуваш нешто во животот. Како прво повеќе самодоверба и храброст. Стисни заби и само напред. Немој да се откажуваш. Бидејќи еден ден све ќе биде во ред. Поздрав и се најдобро!