Разговарајте за да ви олесни душата

Во право си.Нема да си речам која си ти да ми кажуваш.
Секој ден се будам со помислата можеш ти држи се не е се така црно.Али до кога како телефон сум кога снемувам батерија.
Имав желба за курсеви за шминекр и масажер.Почна и таа желба да се губи.
Ајде може утре ќе биде подобар ден да се надеваме може ми треба само одмор и сон.
Може господ ми дава тест колку ќе издржам.
Фала ти за целата утеха и совет.

 

Не знам дали е добро да пишувам тука но еве. ВО врска со мојата работа т.е. со некои од колегите имам ‘‘проблеми‘‘.. Со повеќето сум си супер онака и со другарката со која си сме супер, но некои од нив потполно ме игнорираат пример- ја поздравуваат само неа а јас седам како некој дух кога разговаат колку и да се обидувам да се приближам некако како запоставена се чувствувам покрај нив. Од почеток се беше супер но во последно време ме игрнорираат некои од нив а јас сакам со сите да се дружам и да бидиме добри сепак сме колеги а да не си речиме едно здраво глупаво е.. Не знам што да направам повеќе како да се зближам со нив меѓу кои е и мојата симпатија.

 

Во петокот ги остранив очилата и ја погледнав реалната димензија во животот.Не сакав и не бев по своја иницијатива тоа да ми се случи баш за викенд.Ама да...увидов дека другарки нема и тоа е за мене.Секој сака да те искористи, да те докористи и се со една негова цел.Мислев дека сме колешки и другарки.И кажував некои работи неа што реалтивно малце се познавам отколку на другарки што со години не сум ги кажала. Се чуствуав пријатно со неа.Сакаше да ми помогни и да ми најде некој, некој кој ќе ми подари внимание, ружа, некој со кој ќе ми биде топло и конфорно...во петокот во дискотеката ги водв како се бакнуваат. Се поздравивме.Потоа дискутиравме и удивов дека таа нема ни грам непријатност. А да, и така се однесувам лажам, си го лажам секојдневнието, другарките како ми е.Се лажам себе дека ми е добро.Измислувам некои лаги ( бели ) за другарките за да ја замачкам целата ситуација....и до кога... додека не се сретнам самата со себе и ми стане уште потешко.
Бев повеќе одлучна изминативе години, сега не можам да најдам симпатија. Сакам да живеам живот како што во мислите си го компонирам. Не сакам оваа да ми се случува на 23 години.

 

Нема денес пријателство,ни другарки,ни колегијалност.Секој гледа да ти забоде нож во грб,да те искодоши да те искристи максимално.
Не губи надеж за ништо млада си иста воздраст сме.Јас ја изгубив тотално надежта за љубов.Кога најмалку очекував се појави тој.Најубавите години ги имаме уживај во животот ,а симпатија ќе дојде ако не ти земи си ја поздрав

 

Иако имам 19 години, одамна престанав да си го оптеретувам мозокот со прашања за вистинско другарство. Некогаш бев спремна да дадам и дадов све за личности кои сега си земаат за право да се смеат и зборуваат зад грб. За голема среќа, мислењата на такви луѓе повеќе воопшто не допираат до мене. Додека нивна главна тема на разговор се пијанчење по клубови, дечковци и што повеќе секс, јас сум преокупирана со создавање пријатен живот за мојот брат и мојата сестра. И покрај тоа што се соочувам со непристојни погледи поради мојата сексуална ориентираност, среќна сум што конечно можам да кажам дека сум заљубена во личност која ме разбира во потполност.
Никој не заслужува да е тажен поради погрешните постапки на луѓето околу нас, но за жал, секој поминува низ истото, порано или подоцна. Драги мои, ви посакувам на сите што поскоро да бидете опкружени со вистинските луѓе кои ќе ве сакаат и ценат.

 

Не разбирам, треба да им се лутам на домашниве затоа што се себични луѓе.
Треба да имам повеќе храброст за да се борам против нив и нивното однесување.
Треба да се однесувам по строго со нив и да им покажам дека и јас постојам, дека ме имаат и мене за ќерка.
Не знам како остануваат имуни на моите солзи, на моите барања и лелекања дека тоа нешто ми е потребно како се останато.
Не гледам излез во ситуацијата, страв ми е да не посегнам по алкохол и да се претворам во агресивна личност.
Мамо ма, врати се. Ми треба помош.

 

Ne si go razbiram zivotot, ne se razbiram sebesi zasto sekogas go izbiram poteskiot pat?
Zosto mi dava do znacenje deka negoviot uspeh ne e i moj? Zarem ne sum mu zena?
Od strav, nemanje uslovi da go zemam sin mi so Mene zatoa sum seuste tuka,.... ama veke osekam nekoja psihicka bolest pocnuvam da zakcam od sekojdneven stres I nervoza.
Kako e mozno koga se vraka od rabota da go prasam kako si pomina? Da ne mi odgovara da ne me gleda ni vo oci, a odi direkno vo soba I I raskazuva na sestra mu kako mu pominal denot....se osekam mizerno..... kako nekoj sluga bez pari sto ja drzi vo kuka...
Go mrazam, a navek od se se mrazam sebesi. Ocekuvavav mnogu poveke od samata sebe, a na krajot go doprav I dnoto
Za sreka, ili nesreka ne znam, ama go imam ova angelce sto spie do mene, koe mi dava sila da prodolzam I togas koga ne mozam poveke.... negovata nasmevka mi dava sila da prodolzam vo pekolot sto go ziveam Sekoj den.
Samo se plasam da ne se razbolam, sto veke na rabota na nervi sum, nervozata I stresot me ubivaat. Edno e sigurno uste pa nekoja godina tuka pa vo ludnica ke zavrsam

 

Како би реагирале ако вашата мајка позајми пари од вашиот сопруг и му рече да не ви кажува?

 

Мое мислење:
Зависи зошто ги земала тие пари...И која е причината што кажала на сопругот да не ви кажува...
Претпоставувам какво ти е чуството...
***********

........

 

Парите,за ништо итно и битно.
Причината,што знам, кажала дека ќе му ги врати брзо и не мора да знам т.е затоа да не ми кажува.
Ама се осеќам како небитна во најмала рака,за неа...

 

Ахм....добро можеби се осеќала глупо од тебе да побара па затоа...Немој да мислиш така земи прашај ја и зборувајте зошто направила така па тогаш ќе знаеш најдобро

 

Прашувам бидејќи изреагирав бурно и мислам дека претерав на крај.
А неможе да се осеќа глупо од мене да праша,а од него не.
Фала ти што ме ислуша

 

Јас на твое место веднаш би ја прашала зошто да не ми кажува сопругот дека позајмила пари ?Како прво што и да треба прво тебе треба да ти се обрати пошто тебе ти е мајка а не на зетот , и тоа што крие од тебе ми е малку чудно, вака испаѓа дека поблиска е со твојот сопруг него со тебе, јас лично многу би се налутила на неа и ке барам објаснување зошто е тоа така ... чудно навистина.

 

Ох бе.... Еј животе, еј судбино. Што згрешив бе олку многу?! Не можам повеќе. Кога почна малце да се средува проблемот, оп излезе тој лажен профил, луѓе секој ден се нервирам кога ќе видам дека ставил слика на тој профилот леле, живци повеќе немам, како да докажам дека тоа не сум јасссссссссссссссс
И пријава поднесов за целиот случај, и казна му пишале, му најдоа боксови во кола... И пааааак лошо е.. На кафе ми гледаа пред 3 месеци ми кажа ќе се спасам од проблемите и ќе излезам на чисто и после тоа ќе имам некоја голема прослава, на карти ми гледа пред недела ипол исото ми го кажа, и сега на сон сонував една типка со голееееми убави гради, ама само градите ги гледам и проверувам на соновников на фемина гледам ме чека некое изненадување... Па какво е тоа? По цели денови сум дома, никој не ми обврнува внимание, јас сум глупава, неспособна, неписмена, без страм.... Зошто го живеа животов? Надвор времето убаво, јас дома. Ахх бе. Зарем за една грешка треба да платам со живот? Зошто не сум среќна? Зошто не ме остават на рат. Ми се здосади животов...
Ама си ветив дека ќе издржам уште малце да видам што ќе биде... Па ако не се подобри ситуацијата (или можеби ќе се подобри) ?!

 

Целиот свет ми дојде преку глава.Во последен момент се откажав од моите сонови и се предомислив.Што сега?Со сила ке го правам тоа што некогаш многу го сакав.Повторно ме боли главата од стрес и нервоза.Ме боли душата и целото тело.(Секогаш јас сум лошата јас грешам,се преценувам и мислам дека ке бидам на врвот некогаш,одам со исправена глава и се правам важна,не гледам никој АМА еден ден ке лупнам со главата во земја).Хаха секој ден некој ми го кажува ова.А зошто да ве гледам со што заслуживте?Се правам важна да ми се може,гледајте ме.Никој не мора да ме поддржи и да биде од моја страна кога тогаш ке бидам успешна и повторно ке ве игнорирам кога ке се сретнеме,сте заслужиле...Луѓето на кои им верував и им го раскажав животот ме заборавија за два дена а кога ке ме видат среќна со други луѓе не им одговара.Со години исполнував желби и сега не се познаваме.Еден куп луѓе од минатото ги заборавија сите спомени и моменти и сега сум странец,да...Љубовта не постои тоа е јасно.Другарство исто.Една караница и не се познавате.Ај тогаш да не ве видам никогаш повеќе.Зборувајте пак дека јас сум била дволична.Дали бев дволична кога шетав со вас и кога ме сакавте?Се надевам дека не сум ви кошмар.Што и да кажете секогаш ке се гордеам со себе,добра личност сум и чиста сум не направив ништо лошо во животот,помагав кога можев,гледав вие да бидете среќни за мене не размислував,лажев за да се насмеете,за вас го правев тоа и повторно јас сум виновна...Се надевам еден ден ке бидете на мое место.

 

Луѓе ве молам итно ми треба помош.Јас сум Америка мојата сестра е Македонија има 17 години.Многу сме слаби со пари цел живот,татко ми има премногу проблеми со работата и постојано е нервозен,има посетено и психијатри тешко детство имал и не може да поднесе лоши вести веќе.Мајка ми има проблеми со притисакот и ако и кажам лоши вести може се и сешто да се случи и да се потресе.Моментално премногу проблеми има дома а сестра ми,едно дете кое и се допаѓаше и имаше излезено неколку пати со него го загуби животот во сообраќајка на 1ви мај.Знам дека и е тешко но изгледаше сосем нормално мислев дека го преболува постепено.За дома ништо не ја интересира,многу ми оди контра и другарките и се најважни.Една другарка нејзина ми испрати денес што пишувала со сестра ми.Сестра ми и пишала дека броела месеци и денови и дека пробала да се самоубие.Лековите не помагале но да исечеш вени и да искрвариш 5 сати помагало.Сакала да биде со него сега а не кога ќе била стара да умрела.Барала на интернет за самоубиство и нашла некој гас ама не било сигурно дали ќе помага.ВЕ МОЛАМ,ВЕ ПРЕКОЛНУВАМ КАЖЕТЕ МИ СОВЕТ И ШТО ДА ПРАВАМ.
Таа мене воопшто не ме ни слуша,не знам ни како да отворам тема со неа,а ако им кажам на мајка ми и татко ми може да ги изгубам и нив од стрес.Во цела историја на нашето семејство не се случило вакво нешто и не знам како да постапам и што да направам.Многу бевме блиски ама одкако заминав Америка скрос се оддалечивме и воопшто нема почит за мене.Ама нема врска,сестра ми е не сакам да ја изгубам не можам ни да замислам да ја нема веќе по 1 година.
Не знам што да правам ВЕ МОЛАМ ПОМОГНЕТЕ МИ.

 

Без оглед на сѐ МОРАШ да им кажеш на родителите, мора да знаат, штом е сериозна ситуацијата. Не дај боже, ако ѝ се случи нешто нема да можеш да си простиш, зошто на време не си кажал. Родители се мора да знаат, тие ќе може навреме да реагираат. Не се грижи за родителите. Секој родител ќе остане силен, ќе мора да остане силен за да си го спаси своето чедо. Ако можеш дојди и ти од Америка да им бидеш поддршка на родителите. На родителите потешко ќе им биде, ако не дај боже нешто ѝ се случи, тебе ќе те окривуваат зошто такво нешто важно не си им кажал.

 

Многу се плашам, многу сум депресивна, под голем стрес моментално и се тоа заради факултетот..студирам на УГД во Штип ..сега завршувам четврта година..но најголем проблем ми е што ми фалат кредити за упис на петта година.Мислам дека 210 кредити се потребни за упис на петта година а јас засега имам 194 кредити значи уште 16 кредити ми фалат..тоа се најмалку три предмети ..полагам во среда тој предмет носи 7 кредити ако воопшто го положам, ама губам надеж ...од што толку сум исплашна неможам ни да се сконцентрирам да учам.. се чувствувам многу лошо, не ми се верува дека стигнав до оваа критична состојба и дека можам да презапишам година ...не ми се ми живее ..толку пари дадоа моите за факултетот а јас на работ да презапишам година..незнам повеќе што да правам многу стрес, многу нервози и страф постојано ме надвладуваат... оваа јунска сесија положив само еден предмет...и сега во среда што полагам ама не е сигурно дека ке положам.. многу се плашам да не презапишам...незнам што да правам ...

 

Може ли некој да ми даде совет и мене за овој проблем. Секогаш кога се договорам со нив се спремам уште од вечерта, што ќе облечам итн. Дојде моментот кога треба да одиме, тие откажуваат во последен момент. Дали е моја грешка што сум толку претпазлива во врска со оваа работа или тие се криви. Преска плачев ептен ми стана криво, кога тие сакаат ја секогаш сум тука за нив, а кога ја сакам некаде да се оди нив ги нема. Имам другарка што нонстоп и последниот денар за неа го имам дадено а кога и реков ај небидна денес, утре ќе дојдеме на торта со другиве таа срдечно ми одговори дека не останала торта за нас и кога и реков на по една слатка да не однесеш сурово ми одговори дека доста ни било во кафичот што не частела. Испив само една вотка од 70 ден. Тоа ли е многу бе за другарство никогаш немам гледано за пари. Јас колку сум давала за неа, такси сум плаќала, и како на мене ми се враќа? На некој 10 денари ли за мене да не му се даваат? Со што згрешив господе толку со лошо луѓето да ми враќаат... Може некој совет?

 

Таа не ти барала да даваш пари за неа, доброволно било. Може нема девојчето да ве части слатко? Ете частела во кафич и што треба повеќе? Понекогаш гестот е многу побитен од паричната вредност на нештото.
Ако другарството го мериш според тоа кој за кого колку пари дал, во тебе е проблемот.