Разговарајте за да ви олесни душата

Има и знам дека има, неможам самата да се обвинам затоа што гледам дека дава на другите, еднаш самата таа ми побара пари рече ќе ми ги врати, претходниот пат исто јадеше на моја сметка и рече ќе ми ги врати, ни трага од нив. Само сакав да споделам дека тие не се жртвуваат на никаков начин за мене а јас за нив давам се што е во моја корист.

 

Решението на проблемот е едноставно - не давај и ти.

 

Тоа го решив, недавам више и јас ама криво ми е и за другото што кога јас се договорам со нив, се друго отфрлам за да идам со нив ако веќе се имам договорено, а тие се друго прифаќаат, освен договореното, дали јас премногу се грижам за нив или премногу се замарам?

 

Премногу се замараш и зависиш од нив, мислиш ако не се тие, нема други. Грешам?
Излегувај и најди си друго друштво, не си обврзана да излегуваш со користољубиви другарки.

 

фала ти, ќе се потрудам да се совземам.

Ама не е лесно да најдеш ново друштво и да го заборавиш старото и плус не е фер.

 

Тешко ми е што морам да ги убедувам моите и да ги молам за нешто што е очигледно дека сум го заслужила. Тешко ми е што не го ценат и не ме наградуваат доволно за мојот успех. Тешко ми е што животот ми е доволно комплициран и без нивните испади, а камо ли со нив. Тешко ми е што не можам да се фокусирам на решавање на другите можеби поважни проблеми, од толку што сум посветена на овој. Тешко ми е што ме споредуваат и ги претставуваат како подобри некои личности што не вредат и не се успешни ни од близу како мене. Тешко ми е што од 1000 успеси, тие се фаќаат за 1 минимална грешка, што колку и да им објаснувам дека НЕ Е ДО МЕНЕ, дека не сум виновна...не сфаќаат. Тешко ми е што кога и да се чувствувам лошо, тие прават да се чувствувам дупло полошо. Тешко ми е што немам никаква поддршка, освен финансиска од нив. А многу повеќе ми е потребна онаа другата. Го ценам тоа што ме хранат, ми дале покрив над главата и ме одгледале, ама треба повеќе да ме ценат и да видат колку вредам. Како ќе можат другите да ја видат мојата вредност кога сооствените родители не можат??? Преку глава ми е од кавги, дерења и закани. Сакам мир, сакам нормален живот, сакам спокој...Зарем не го заслужив?

 

Колку години имаш?

 

19

 

Те прашав од следнава причина. Ако си полнолетна си доволно голема за да ги ставиш на игнор и да не им се замараш. Кога си помал помалце работи ти се јасни и повеќе боли. Ама како растеш и созреваш сфаќаш дека тоа што така се однесуваат родителите не е причина за запаѓање во депресија.
Доволно си голема, цени се самата себе! Ако работиш само продолжи ако одиш на факс посвети се на него.
Другите ќе ја сфатат твојата вредност кога ти сама ќе си се сакаш и цениш, а не твоите родители.

 

I feel you :/ ист е и мојот случај..

 

Тоа и ме боли, што другите повеќе ме ценат од нив. Во секој случај, мојот проблем не е страшен, моите ниту ми прават директно нешто лошо ниту пак сакаат да ме повредат, едноставно има многу кавги дома, така било секогаш...така и ќе биде додека живеам со нив. Пишав во темава за да ми олесни, едноставно сакав да си напишам што ме мачи. Фала ти што одвои време да ми одговориш.

 

Извини, може и не бараше совет, најдобронамерно беше. Мислам ме сфати.

 

Не, не. Баш добро е што ми одговори, мило ми е што знам дека некој ме разбира. Те сфатив, фала.

 

Дечки здравоо
Имам проблем со анксиозност ми беше констатирана во ноември, имав мачнини тахикардија, болки во градите, тресење.. бев на лекар ми дадоа апчиња се среди до пред една недела кога пак ми се вратија нег. мисли како тоа нема да се ослободам од сето ова сто ми се случува... совет некој ?

 

Откако сум со тебе се чувствувам многу зависна, како да можеш целосно да го контролираш моето расположение, можеш да ме насмееш и расплачеш со само еден збор. Душава ме боли кога си ваков. Буквално ја чувствувам болката во мене, болката од страв дека ќе си заминеш, од страв дека веќе никогаш нема да те прегрнам, од страв дека ќе живеам во еден мрачен свет без тебе. Не знам што толку ме привлече кон тебе. Дали е тоа што никој друг не ми даде толку големо значење како ти? Дали е тоа што никој пред тебе не ме однесе на вистински состанок? Дали целиот тој страв и сета таа убеденост во мене дека без тебе јас би се распадала...дали тие ми се само во главата? Дали можеби само се плашам од тоа, а тоа всушност и не е така лошо. Можеби тоа е најдобрата одлука. Срцево ми го згази по стотти пат. Ме боли многу, и физички го чувствувам. Таман помислив дека конечно научив да бидам среќна, бев добра со тебе, ти ги почитував желбите... овој пат ценев, навистина ценев се. Со радост те чекав да се вратиш дома и да имаме прекрасно лето. Се испланирав. Требаше само да дојдеш. А ти што направи? Ми се налути за едно обично прашање. Ми вечиш не е така, не е обично прашање. А што е тогаш? Немам ли право на такво прашање? Светот ми се руши пред очите, а јас немам друг избор освен да продолжам напред. Колку пати се понижив пред тебе? Колку пати стоеше рамнодушно пред мене гледајќи ме додека страдам по тебе, уште повеќе засилувајќи ја арогантноста во тебе. Ме скрши. Многу пати си ме скршил. Си ме згазил. Си ме оставил да плачам и да му се молам на Господ да биде се добро. Како можеш во еден момент да си оној добриот, сладок дечко што го сакам најмногу, а во следниот да ми упатуваш толку лоши и погрдни зборови од кои ми се лоши. Како можеш да ми го правиш ова? За ништо.... баш за ништо. Те сакав многу и уште те сакам, ама не можам да ја разберам твојава рамнодушност, бесчуствителност, арогантност... Зарем толку е лесно да ме отфрлиш од животот, од срцето? Зарем толку е лесно после толку време, после се? За мене е многу тешко. Ова ќе биде сигурно најтешкото нешто што сум го направила. И ќе боли, премногу, знам...Вчера срцето ми го распарчи на милион делчиња. Не знам, стварно не знам дали некогаш ќе успеам да си го составам без тебе. Никогаш повеќе нема да е цело. Се плашам, а ти не си тука да ми кажеш ќе помине, да ми кажеш не плачи...срцево ми се стега. Не сакам да е крај, не сакам да има крај.... нека помине само.

 

Татко ми на една страна, мајка ми на друга. Јас во средина меѓу нив. И благослов и проклетство. Имам родители, не сум сама, но вака ли изгледа семејство? Без нив не се може, а ни со нив... Се молам да ги поживее Бог, им простувам се, но секој нов ден, нови лузни на себе...

 

Зошто мораше сево ова да се случи? Дали некогаш ќе знам што значи среќа? Секој ден се потешко и потешко ми е, се ми е измешано незнам веќе што да направам. Немам ни со кого да зборувам, потполно сум осамена. Многу ми е страв што ќе биде понатаму, дали ќе се средат работите, дали ќе биде полошо.... Едноставно немам сила да се расправам повеќе, не ми се живее. Јас сум родена за да се мачам, еден проблем ќе се реши и оп нов доаѓа. Залудни беа сите добри мисли и планови кога ништо од тоа не се оствари. Не, не, никогаш нема да се решат овие проблеми, вечно ќе биде вака лошо.
Btw ако има некој расположен нека ми пише лп, ми треба совет за ова што се случува а немам со кого да разговарам.

 

Се чувствувaм кaкo никoј дa немaм дo мене, иaкo имaм мнoгу луѓе кoи ми се блиски. Мнoгу дoлг периoд, штo не ни личи нa периoд веќе. Дoлгo време чувствувaм oсaменoст, емoциoнaлнa бoлкa, тaгa, се сметaм зa неспoсoбнa личнoст, нo се убедувaм декa имa мнoгу луѓе нa кoи мoжaм дa се oтвoрaм, дa се дoверaм и дa им кaжaм штo ми е нa душa. Oд другa стрaнa имaм еднo дебелo егo кoе ми кaжувa декa oвa е "вoјнa штo требa сaмa дa јa oсвoјaм", декa "другите сaмo ќе те пoтaпшaaт зa рaмo и ништo пoвеќе", и емпaтијa кoјa ме кaрa кaкo не ми е срaм штo "пoсaкувaм дa ги трупaм мoите нaјблиски сo негaтивнa енергијa". Чувствувaм и несигурнoст, зaштo мнoгу пaти кoгa сум се oбиделa дa им oбјaснaм не ме рaзбрaле.

Вo пoследниoв месец, месец и пoл немaм спиенo убaвo. Спијaм премaлку, премнoгу (сo кoшмaри) или исецкaнo (се будaм некoлку пaти вo нoќтa). Нaјчестo ми е пoследнoвo. Честo рaзмислувaм и кoлку би ми билo пoлеснo сaмo дa гo прекинaм oвa зa секoгaш... Пoмислувaм кoлку би им билo пoдoбрo нa пoвеќетo без мене. Истo тaкa немaм кoнцентрaцијa, сaкaм дa се нaкaнaм дa читaм интересни книги летoвo, нo не мoжaм дa се фoкусирaм нa прикaзнaтa, сaкaм дa ги oттргнaм мисливе сo други aктивнoсти, нo зaкaчени се кaкo крлежи и не мoжaм дa ги oткaчaм.

Честo се случувa дa се чувствувaм oдврaтнo, кaкo дa шетaм меѓу трупoви oд луѓе, иaкo сум дoмa и се oкoлу мене е нaвидум нoрмaлнo. Чувствувaм нервoзa, ме фaќa склет, немaм aпетит, ниту пијaм дoвoлнo течнoсти (кaкo пoследицa нa oвa се oнесвестив).

 

Zdravo. Ke ve molam za pomos neznam vejke ni na kogo da se obratam sama sum potpolno sama mislam deka nikoj ne me razbira na svetov imam sestra pogolema ama taa si gleda samo za sebe nikogas ne me ima prasano ni kako sum ni nisto a isto i majkami premnogu e zafatena sama sum lujge placam sekoj den sekoe sabajle jas stanuvam so solzi na ocite
se custvuvam mnogu osameno imam decko ama isto kako da go nemam mislam deka sum premnogu naporna mu dosaduvam toj nikogas ne mi ima mene kazano za da se vidime sekogas treba jas nego da mu kazam za da se vidime nema ni zelba da se vidime sekogas samo za seks mu e umot ... nekogas mislam i deka ne me saka :/
na fakultet se mi e izmesano imam padnato godina a od doma nikoj ne znae neznam sto ke bide koga ke pocnuvame na fakultet od septemvri sto da pravam neznam